Δεν θυμάμαι πως ακριβώς ξεκίνησε, πριν αρκετά χρόνια, η φιλία μου με το Θόδωρο Θεοδωρίδη αλλά, αν και μας χωρίζει ηλικιακά αρκετή απόσταση, βρήκαμε εντούτοις πολλά σημεία επαφής.
Ένα από αυτά ήταν και η κοινή μας αντίληψη για το χιούμορ από το οποίο, ο Θοδωρής, διαθέτει άφθονο. Μας το είχε αποδείξει, άλλωστε, με τον «Ισορροπιστή αεροσκαφών», πριν λίγα χρόνια.
Έτσι, η κυκλοφορία, αυτές τις μέρες, ενός καινούριου πονήματός του, με τίτλο «Υπεύθυνος υποκλυσμών», ήταν κάτι που το ευχόμουν και το περίμενα. Όπερ και εγένετο.
Με το γνωστό του λοιπόν ύφος, το πολλές φορές υποδόριο κι άλλες πάλι αυτοσαρκαστικό του χιούμορ, με γλώσσα, ενίοτε, επιτηδευμένα ψευτοκαθαρευουσιάνικη και περιπαικτική (εμένα μου θύμισε, κάποιες φορές, Νίκο Βασιλειάδη –για όσους τον έχουν διαβάσει), ο Θόδωρος Θεοδωρίδης σατιρίζει καταστάσεις και ανθρώπους (κάποιοι από τους οποίους, έχω την εντύπωση, πως κινούνται δίπλα μας), δείχνοντας με τη γραφή του πως διαθέτει το χάρισμα να γράφει όχι μόνον στίχους αλλά και κείμενα που διακρίνονται από τη σπιρτάδα τους και το σκαμπρόζικο και πιπεράτο χιούμορ τους.
Όλο το κείμενο, του σχετικά μικρού σε μέγεθος νέου βιβλίου του, είναι απολαυστικό αλλά εκεί που, κατά τη γνώμη μου, ο Θόδωρος ξεπερνά τον εαυτό του είναι το κεφάλαιο «Ο “Στάλιν”».
Περιμένουμε το επόμενο φίλε Θοδωρή.
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΕΛΒΕΡΙΔΗΣ
Ο Λευτέρης Κελβερίδης γράφει για τον «Υπεύθυνο υποκλυσμών» του Θόδωρου Θεοδωρίδη
