Οι ορδές υποψηφίων είναι τελικά σωστή ή λάθος επιλογή του συστήματος;
Η προσωπική επιλογή ενός ατόμου να υποβάλει τον εαυτό του στην δύσκολη διαδικασία των εκλογών ως υποψήφιος (είτε ως δημοτικός είτε ως περιφερειακός είτε ως τοπικός σύμβουλος) θα έπρεπε να αποτελεί την εξωτερίκευση μόνο της δικής του επιθυμίας να προσφέρει στα κοινά και παράλληλα επιβεβαίωση του δημοκρατικού πολιτισμού που πρέπει να χαρακτηρίζει την προεκλογική περίοδο και την εκλογική διαδικασία.
Σε αντίθεση όμως με αυτά, έχουμε συνηθίσει το δυσάρεστο φαινόμενο της εξαναγκαστικής συμμετοχής πολλών εκ των υποψηφίων συμβούλων των συνδυασμών (συνήθως κατόπιν αφόρητων πιέσεων του οικογενειακού, επαγγελματικού, κομματικού και κοινωνικού περιβάλλοντος τους) προκειμένου με αυτόν τον τρόπο αν και δεν υπάρχουν οι προοπτικές, τελικά ένας συνδυασμός να καταφέρει να συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό υποψηφίων και άρα να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στις εκλογές, ανεξάρτητα με την ρεαλιστική ή μη προοπτική του ίδιου του συνδυασμού στην πορεία των εκλογών.
Αντί λοιπόν αυτός ο συνδυασμός να αποδεχθεί την προφανή αδυναμία του και να αποσυρθεί, τελικά καταφεύγει σε εξαναγκαστικό «παιδομάζωμα» υποψηφίων, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ούτε οι ίδιοι δεν επιθυμούν την εκλογή τους, δημιουργώντας παράλληλα σύγχυση στους εκλογείς που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θα πρέπει να ψηφίσουν αυτόν που κρίνουν ως άξιο ή τον μπατζανάκη τους που επιστρατεύτηκε άρον-άρον για να «γεμίσει» κάποιο ψηφοδέλτιο.
Στο μέλλον πιθανώς να ήταν χρήσιμο να αναθεωρηθούν προς τα κάτω τα αριθμητικά όρια συμμετοχής υποψηφίων συμβούλων για να γίνουν πιο αντιπροσωπευτικές και ουσιαστικές οι υποψηφιότητες και πιο δημοκρατική η εκλογή των πραγματικά αξίων.
Ο Μάρκος Ζήσου είναι δικηγόρος Καβάλας, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον Θόδωρο Μουριάδη.
