Καλησπέρα σας. Είπα να μεταφέρω κάποιες σκέψεις ενός αγαπητού φίλου, ο οποίος μου τις μετέφερε χθες το πρωί, θεώρησα πως είναι σημαδιακές της κατάστασης στην οποία ζει και κινείται ο μέσος συνάνθρωπος μας, [πήγα να γράψω συμπολίτης, αλλά το έσβησα αμέσως, οι πολίτες στην Ελλάδα του σήμερα είναι δυστυχώς λίγοι].
Το παλικάρι το συναντώ τα πρωινά στο περιαστικό δάσος όπου βγάζω βόλτα τον σκυλαράκο μου Φιλέα, πριν κατηφορίσουμε για τα βράχια της Παναγίας όπου και μπανιαριζόμαστε μέχρι το μεσημεράκι.
Γύρω από την σχέση μας με τα ζώα ξεκίνησε η κουβέντα:
”Πριν λίγες μέρες Μιχάλη γνωστός μου παρατήρησε πως δεν ψάχνω την παρέα στους ανθρώπους αλλά ευχαριστιέμαι υπερβολικά αυτή με τα ζώα. Του απάντησα πως έχω δεκάδες φίλους από τα παλιότερα χρόνια και άλλους τόσους που συνεχίζουν να με συμπαθούν για τα καλά μέχρι και σήμερα! φυσικά..αμοιβαία τα αισθήματα.
Δυστυχώς όμως οι σχέσεις μου με τους κοντινούς και τους γείτονες, στην πλειοψηφία τους, γίνεται όλο και δυσκολότερη. Ο λόγος απλούστατος και θα σου τον αναπτύξω αμέσως και εν τάχει, να μην σε κουράζω:
Στην πολυκατοικία όπου ζω φίλε μου, σχεδόν όλοι οι νοικάρηδες ή ιδιοκτήτες, έχουν πάψει εδώ και πολύ πολύ καιρό, [ο κοροναϊός δεν έχει παίξει κανέναν απολύτως ρόλο] να πληρώνουν τα κοινόχρηστα. Τον πιο σπουδαίο λογαριασμό όλων, από την στιγμή ακριβώς που αποφάσισαν να ζουν μαζί με άλλους, και όχι μόνοι τους, απομονωμένοι!
Το ρεύμα ή το νερό και το τηλέφωνο θα το έχουν παντού, τα κοινόχρηστα μοναχά εάν ζουν στο ίδιο κτίριο με άλλους. Αρνούνται.
Και οι δυο τρεις που έχουν καταλάβει πως η διαβίωση τους εξαρτάται κι από αυτή του διπλανού, τώρα κινδυνεύουν να ζουν σε σκοτεινό τη νύχτα δίχως ασανσέρ οίκιμα έξι ορόφων!
Αν δεν μπορούν να συνεννοηθούν δεκαπέντε οικογένειες στο πιο αυτονόητο των αυτονόητων, αν δεν σκέφτονται τον γείτονα ούτε στην απλούστερη των εννοιών της από κοινού διαβίωσης, πως θέλεις αυτοί οι άνθρωποι να μην υποδουλώνονται από τους ίδιους και τους ίδιους νονούς-ιδιοκτήτες της φεουδαρχικής ελληνικής εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία έχει ξεπουλήσει ακόμη και την ίδια την σημασία της αξιοπρέπειας, σε αυτή την τοξική χώρα που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να βάζει τα μικρόφωνα των εκκλησιών να χώνουν με το ζόρι τους ψαλμούς μέσα σε κάθε σπίτι, στις γειτονιές της πόλης, πρωί βράδυ, μήπως και σωπάσουν τον κάθε μουεζίνη, άλλο τόσο κοντόφθαλμο, που πλένει με το ζόρι τα μυαλά του δικού του ποιμνίου.
Ε βέβαια, κοπάδια ήμαστε, άβουλων και αδύναμων να σκεφτούν αυτόνομα, αμνοεριφίων”!
”Και να ήταν μόνο αυτό”, συνέχισε ο φίλος μου. ”Στην αρχή του καλοκαιριού ο γιος του κολλητού μου, 16 χρονών παλικαράκι, μαζί με κάποιους άλλους νεαρούς, έστησαν ‘γνωστό μαγαζί’, ‘γνωστών επιχειρηματιών’, στην περιοχή του Δ.Παγγαίου.
Ο νεαρός δούλεψε για μια βδομάδα κι ακόμη έχει λαμβάνειν την αποζημίωση του!! Οι ‘γνωστοί τρακαδόροι’ ,[Συνώνυμα αβανταδόρος, αμάκας, αμακατζής, σελέμης, τζαμπατζής], με τα ακριβά αυτοκίνητα και το ‘καλό όνομα στην πιάτσα’, συνεχίζουν να τρων και να πίνουν εις βάρος του παιδιού που έστησε τον χώρο, και του επιτρέπει έτσι να υποδέχεται τον όποιον κόσμο υποδέχεται. Για να μπορεί να λειτουργεί το μπιτσόμπαρο.
Αυτό συμβαίνει σε μια μικρή επιχείρηση της επαρχίας. Σκέψου τι γίνεται με όλα αυτά τα ‘βαριά χαρτιά’ σε πανελλαδική κλίμακα”.
”Άντε λοιπόν να ψάξεις την παρέα των ανθρώπων! Να την κάνεις τι; Τι να μοιραστείς με κάτι τέτοιους φίλε μου;” ολοκληρώνει ο δικός μου. ”Αυτή είναι η αξία του νεοέλληνα μιχάλη μου, μια δεκαπενταριά ευρώ που κοστίζει η μηνιαία εισφορά των απλήρωτων κοινοχρήστων, άντε να είναι είκοσι.
Ή τα διακόσια πενήντα ευρώ που δούλεψε ο νεολαίος τον Ιούνη κι έχει ακόμη λαμβάνειν! Σίγουρα δεν αξίζει περισσότερο ο μέσος νεοέλληνας φίλε μου, δυστυχώς για τους υπόλοιπους…”
ΥΣΤΡΓΡΦ. Το πιο τραγικό συνέβη σε εμένα τον γράφοντα, γυρνώντας σήμερα το πρωί από την θάλασσα, στον δρόμο, με είδε από μακριά γνωστός μου βάζελος κι άρχισε να κουνά τα χέρια του φωνάζοντας: Αύριο! Αύριο! Αύριο παίζουμε με τη Γουλβς.
Τι ήθελε να πει ο μίζερος; Άνθρωπος ο οποίος ζει μέσα από τις χαρές ή τις λύπες άλλων, πως θέλετε να έχει προοδευτική ματιά για τα πράγματα;
Άνθρωπος ο οποίος αδυνατεί να ζήσει μιαν αυτόνομη ζωή, πως μπορεί να πάρει ανεξάρτητα απόφαση στη ζωή του, για τον εαυτό του τον ίδιο έστω; Αυτός ο άνθρωπος αποφασίζει για τις τύχες μας, έρμαιο του θυμικού του κάθε τελειωμένου κομματόσκυλου! που τον άγει και τον φέρει στο ρυθμό μια μπάλας που κοστίζει όσο το εισιτήριο της θύρας του αντίπαλου ποδοσφαιρικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εκκόλαψης νεοφιδιών!
Μιχάλης Μαυρόπουλος, ο εξ ιταλίας, καλός φίλος και γνωστός πολλών από εσάς, με γλύκα ωστόσο στην ψυχή μου
