Το συγκεκριμένο κείμενο γεννήθηκε στο μυαλό μου το Πάσχα του 2024, όταν, περνώντας από το Camping Paradiso, για να ευχηθούμε «Χριστός Ανέστη» στον Νίκο Νικολαΐδη, μας εξήγησε ότι η μακροχρόνια μίσθωση του χώρου από τον Δήμο Παγγαίου όδευε στη λήξη της, περίπου στο τέλος του χρόνου.
Μας είπε επίσης ότι σκόπευε να παραδώσει τα χαρτιά του για την καταμέτρηση των ενσήμων του, άρα θα δρομολογούσε και τη συνταξιοδότησή του. Το σοκ που ένιωσα ήταν τεράστιο.
Αίφνης συνειδητοποίησα ότι κάποιες σταθερές της ζωής μου θα τερμάτιζαν, ότι το δεύτερο καλοκαιρινό μου σπίτι θα έπαυε να υπάρχει με τη μορφή που το ήξερα και ότι θα ήμουν αναγκασμένη να χαράξω νέο πρόγραμμα, αφού θα έκλεινε ένας κύκλος διάρκειας περίπου μίας εικοσαετίας.
Η θλίψη των ημερών που ακολούθησε στάθηκε η αιτία για να αποφασίσω πως όφειλα να γράψω ένα αφιέρωμα, το οποίο ωστόσο δε θα ήταν εστιασμένο αποκλειστικά στις επιχειρήσεις του Νίκου, αλλά και σ’ εκείνον τον ίδιο, στον φιλόξενο φίλο που ποτέ δε μου χάλασε χατίρι, κάθε σεζόν με καλωσόριζε χαμογελαστός, συζητούσε μαζί μου ώρες ατέλειωτες για ποικίλα θέματα και μου εμπιστευόταν τα σκυλιά του για να τα βολτάρω.
Η αλήθεια είναι ότι καθυστέρησα τη συγγραφή του αφιερώματος όσο περισσότερο μπορούσα, διατηρώντας μια αμυδρή ελπίδα πως ίσως τα δεδομένα να ανατρέπονταν. Όταν, ωστόσο, περασμένο πια φθινόπωρο, είδα τον εξοπλισμό του Camping Paradiso να αποσπάται και να μεταφέρεται, τότε κατανόησα πως ο χρόνος σωνόταν και όσο κι αν ήθελα να αποτρέψω τη ροή των γεγονότων, πλέον η διαδικασία του «αποχαιρετισμού» ερχόταν με ταχύτητα κατά πάνω μου.
Οριστικά το πήρα απόφαση, όταν την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου ανέβηκε στη ΔΙΑΥΓΕΙΑ η δημοπρασία για την εκμίσθωση του δημοτικού ακινήτου-οικοπέδου εμβαδού 18.415,99 τ.μ. με τα υφιστάμενα κτίσματα που αναπτύσσονται στον χώρο, για χρήση κοινοτικού camping, έναντι ανταλλάγματος.
Η διάρκεια της μίσθωσης οριζόταν σε τριάντα έτη με έναρξη την ημερομηνία υπογραφής του συμφωνητικού. Ο μισθωτής θα έχει δικαίωμα παράτασης μίσθωσης για δέκα έτη ακόμη, εφόσον δε θα υπάρξει κανένα πρόβλημα στη συνεργασία.
Πρώτη προσφορά ορίστηκε το ποσό των εκατό χιλιάδων ευρώ και αφορά στο ετήσιο μίσθωμα. Και κάπως έτσι αντιλήφθηκα πως το Camping Paradiso, ο επίγειος – παραθαλάσσιος παράδεισος για μένα και πολλούς από τους φίλους μου, θα περνούσε στην ιστορία με τη μορφή που τον γνωρίσαμε.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΓΕΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 εγώ και ο άντρας μου αναζητήσαμε δυτικότερα της Καβάλας οργανωμένες παραλίες, που θα μας πρόσφεραν τις ανέσεις τις οποίες απαιτούσαμε.
Τότε η κοσμοσυρροή τουριστών ήταν απείρως λιγότερη, τα μπιτσόμπαρα ήταν μετρημένα και οι θαμώνες τους ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία Έλληνες. Η στάση μας και η έρευνα στο Camping Paradiso στάθηκε μοιραία για τα χρόνια που ακολούθησαν, αφού εκεί ανακαλύψαμε έναν πραγματικό επίγειο παράδεισο, απόλυτα οργανωμένο σε επίπεδο παροχής υπηρεσιών, τον οποίον διηύθυνε ένας δοκιμασμένος – επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο Νίκος Νικολαΐδης, περισσότερο γνωστός στη νεολαία των ‘80ς της Καβάλας και ως Mr. Salina.
Δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη για να αποφασίσουμε ότι ο χώρος θα γινόταν το αγαπημένο καλοκαιρινό μας στέκι. Πολλά χρόνια πριν, τότε που εμείς ως νεότεροι είχαμε περισσότερες αντοχές, δε διστάζαμε να μετακινούμαστε καθημερινά από την Καβάλα όπου μέναμε στη Νέα Ηρακλείτσα για το μπάνιο μας και να επιστρέφουμε χωρίς την παραμικρή κούραση.
Οι ώρες που περνούσαμε στο Paradiso μάς πρόσφεραν χαλάρωση, ανεμελιά, ξεκούραση. Εκεί συνδυάζαμε τον καφέ, τη ρακέτα μας, το μπάνιο μας, το ντουζ μας, το μεζεδάκι μας, την ηλιοθεραπεία και την ανάγνωση για μένα, το τάβλι για τον άντρα μου, τη δροσιά κάτω από τα φροντισμένα δέντρα, αλλά και το παιχνίδι με το ζωικό βασίλειο που στεγαζόταν στο χώρο.
Μάλιστα απολαμβάναμε τη βόλτα μας πολύ περισσότερο την άνοιξη, πριν καν ανοίξουν για το κοινό οι οργανωμένες εγκαταστάσεις, όταν δηλαδή είχαμε την ησυχία μας, προκειμένου να επιδιδόμαστε σε όλα όσα αγαπούσαμε και το φθινόπωρο, όταν τα πάντα πλέον ηρεμούσαν.
Επειδή εγώ δεν πολυ-ενθουσιαζόμουν να κυκλοφορώ στην παραλία πάνω στην άμμο, προτιμούσα να παραμένω στον αυλόγυρο των εγκαταστάσεων, όπου πατούσα στο λιθόστρωτο.
Έτσι, ο Νίκος μού επέτρεπε να «καβατζάρω» μια πριβέ ξαπλώστρα, την οποία έκρυβα στις φυλλωσιές όταν έφευγα και με περίμενε στη θέση της σε κάθε επάνοδό μου. Το πρόγραμμα λοιπόν έκαστης επίσκεψής μας ήταν καθιερωμένο.
Πέρα από τις ατελείωτες ώρες συζητήσεων με το Νίκο, εκεί βρισκόμασταν και με πολλούς ακόμη γνωστούς και φίλους που είχαν καταστήσει το Paradiso και δικό τους στέκι, άτομα που σύχναζαν κάποτε στη Disco Salina και συνέχιζαν τη φιλία τους με τον ιδιοκτήτη. Οι συνθήκες φυσικά έγιναν πολύ ευκολότερες, όταν το 2005 μετακομίσαμε στη Νέα Πέραμο κι έτσι εκμηδενίστηκε η απόσταση που μας χώριζε.
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΛΑ
Όταν κάποια στιγμή θέλησα να γράψω ένα κείμενο αφιερωμένο στο Camping Paradiso υπέβαλα το Νίκο σε πραγματική «ανάκριση». Κάπως έτσι έμαθα πώς άρχισαν όλα. Έμαθα δηλαδή πως ο Νίκος Νικολαΐδης, ντόπιος κάτοικος της Νέας Ηρακλείτσας, όταν αναγκαστικά έκλεισε την περίφημη Disco Salina, αποφάσισε να στραφεί σε μία νέα επιχείρηση, δημιουργώντας ένα κάμπινγκ που σταδιακά οργανώθηκε αψόγως και μετατράπηκε σε πολυχώρο.
Το 1998 μίσθωσε το δημοτικό ακίνητο που ήταν απλά ένας σκουπιδότοπος. Απαιτήθηκε το μπάζωμα σε ύψος 1,5 μέτρου, προκειμένου ο χώρος να πάρει επίπεδη όψη και, φυσικά, σταδιακά να καθαριστεί και να περιφραχθεί.
Η προετοιμασία του χώρου διήρκησε χρόνια. Η δε κατασκευή των εγκαταστάσεων άρχισε από την παραλία και επεκτάθηκε προς την εσωτερική κατεύθυνση και την πλευρά του δρόμου.
Το πρώτο που δημιουργήθηκε ήταν το beach bar, στη συνέχεια το Café Bar και ακολούθησαν η ταβέρνα και ο χώρος δεξιώσεων. Ο αύλειος χώρος, με θέα στη θάλασσα, στρώθηκε κατά το ήμισυ με φυσικές πέτρινες πλάκες και κατά το υπόλοιπο ήμισυ φυτεύθηκε με γκαζόν και δέντρα, που εξασφάλιζαν αφάνταστη δροσιά.
Εκεί μεταφέρθηκαν με φορτηγά και μεταφυτεύθηκαν από τη Salina οι θηριώδεις φοίνικες. Το 2001 οι εγκαταστάσεις ήταν απολύτως έτοιμες και εξασφάλισαν την άδεια του ΕΟΤ. Το Paradiso μπορούσε δηλαδή να φιλοξενήσει άνετα κάτω από τη δροσιά ψηλών δέντρων 80 τροχόσπιτα και 60 σκηνές με όλες τις ανέσεις: κουζίνα, πλυντήρια, 20 τουαλέτες μοιρασμένες σε δύο κτήρια, 20 ντουζιέρες μοιρασμένες σε δύο κτήρια, ρεύμα, internet.
Αν ο Νίκος Νικολαΐδης προσέφερε, κατά τη διάρκεια της 18χρονης λειτουργίας της Disco Salina, συνολικά θέσεις εργασίας σε χίλια περίπου άτομα, άλλες χίλιες θέσεις έχει προσφέρει και κατά τη διάρκεια λειτουργίας του Camping Paradiso. Υπολογίζεται ότι κάθε σεζόν κατά μέσο όρο εργάζονταν εκεί σαράντα υπάλληλοι, με «αρχηγό» τους τον Σούλη, τον άνθρωπο που δούλεψε πλάι στο Νίκο επί 40 χρόνια.
Ο έτερος άνθρωπος που συνεργάστηκε στενά με τον Νίκο σχεδόν σαράντα χρόνια είναι ο δισκοθέτης Χρήστος Καφάς. Μεταξύ τους υπάρχει ένας ιδιαίτερος κώδικας συνεννοήσεως που βασίζεται στους άρρηκτους δεσμούς της εκτίμησης και της γνήσιας φιλίας.
Η σεζόν στο Camping Paradiso συνήθως διαρκούσε από την 1η Μαΐου έως τα τέλη Σεπτεμβρίου και παραδοσιακά οι δυο τους οργάνωναν ένα αποχαιρετιστήριο ντίσκο πάρτι για όλους.
Ο Χρήστος Καφάς με τις προσεγμένες μουσικές επιλογές του προσέφερε ποιοτικές νοσταλγικές βραδιές, ξυπνώντας γλυκιές αναμνήσεις του παρελθόντος. Το συγκεκριμένο δίδυμο έχει διαχρονικά οργανώσει αξέχαστα Good Bye Summer Parties ων ουκ έστιν αριθμός.
Σκοπός τους ήταν να ευχαριστήσουν τους παραθεριστές, τους θαμώνες, τους λουόμενους, γνωστούς και φίλους και φυσικά να διασκεδάσουν και εκείνοι μαζί τους, αποχαιρετώντας ένα ακόμη όμορφο καλοκαίρι.
Υποστηρικτικός βράχος πλάι στον Νίκο στάθηκε τόσα χρόνια η αδελφή του η Βούλα. Όταν οι άντρες άρχιζαν τις ποδοσφαιρικές κουβέντες, εγώ προτιμούσα να κάθομαι μαζί της και να μιλάμε για διαφορετικά θέματα.
Πολλές ήταν οι φορές που μας εξυπηρέτησαν με κάθε καλή διάθεση ο φίλτατος Θωμάς και η αγαπητή Παναγιώτα, καθένας από το δικό του πόστο. Η δε μαγείρισσα της ταβέρνας μού τηγάνιζε στα κρυφά θεϊκές μελιτζάνες, τις οποίες ποτέ δε χόρταινα.
ΤΑ ΓΑΤΟ-ΣΚΥΛΑ ΤΟΥ PARADISO
Ο Νίκος Νικολαΐδης ήταν και παραμένει αγιάτρευτος φιλόζωος. Εκτός από τους σκύλους φύλακες που κατά καιρούς υιοθετούσε στο pet friendly Paradiso, αμέτρητες ήταν πάντα οι γάτες που έβρισκαν εκεί καταφύγιο και φροντίδα.
Ο πρώτος φύλακας του πολυχώρου ήταν ο αδεσποτάκος Κανέλος. Ύστερα ήρθε η Σεζάρια, η μητέρα του φοβερού και τρομερού Καίσαρα, του αρχηγικού πιτ μπουλ που συντρόφευσε τον Νίκο επί 14 χρόνια.
Όταν πρωτοσυνάντησα τον Καίσαρα, μου συνέστησαν να είμαι άκρως προσεκτική και κυρίως να μην τον πλησιάσω. Ήταν πραγματικά ένα ιδιόρρυθμο σκυλί με δύο «πρόσωπα». Το άγριο για τους άγνωστους που τολμούσαν να πλησιάζουν το αφεντικό του και το αγαπησιάρικο για τους φίλους του Νίκου, που είχε καταχωρίσει στο μυαλό του και ως δικούς του φίλους.
Ύστερα από έξι ολόκληρους μήνες καθημερινής επαφής, μας επέτρεψε να τον πλησιάσουμε και να τον χαϊδέψουμε. Η συνέχεια ήταν μια ανυπέρβλητη ιστορία αγάπης. Όταν φτάναμε στο κάμπινγκ, εκείνος το καταλάβαινε από τον ήχο του αυτοκινήτου.
Μας μύριζε και άρχιζε ένα μακρόσυρτο παρακλητικό κλάμα κρυμμένος μέσα στο υπαίθριο μπαρ, από όπου φυλούσε τον χώρο αθέατος. Ήξερε ότι, πριν καθίσουμε στο τραπέζι του Νίκου για να πιούμε καφέ, πριν κατεβούμε στην άμμο για να παίξουμε ρακέτα και να βουτήξουμε, θα παρατούσαμε στην άκρη τα πάντα για να τον πάμε βολτίτσα στο πλαϊνό δρομάκι.
Σίγουρος ότι τα κέφια του θα γίνονταν περίμενε να τον πλησιάσουμε. Πρώτα σηκωνόταν στα πισινά του πόδια και μας αγκάλιαζε. Ύστερα έγλειφε με αγάπη τα χέρια και τα μάγουλά μας και στο τέλος ξάπλωνε ανάσκελα και μας έδειχνε την κοιλίτσα για χάδια.
Μετά από τη βόλτα ήξερε ότι θα ανοίγαμε τη σακούλα και θα του δίναμε στο στόμα τα πολύχρωμα στικάκια – λιχουδιές που του άρεσαν. Η πρώτη βόλτα που πήγαμε τη Ρίκα μας, το 2012, ήταν εκεί, για να γνωριστεί με τον ηγεμονικό φύλακα και να γίνουν φιλαράκια.
Ο λατρεμένος Καίσαρας, ο απόλυτος φύλακας του Paradiso, έφυγε στα τέλη του 2015, πλήρης ημερών πλάι στον άνθρωπό του, τον οποίον υπεραγαπούσε και προστάτευε σε όλη του τη ζωή. Όταν το έμαθα, έκλαψα με λυγμούς. Μία δεκαετία μετά, ακόμη τον βλέπω μπροστά μου όρθιο δίπλα στο υπαίθριο μπαρ και ακούω το μακρόσυρτο κλάμα του.
Πολύ ευκολότερη ήταν η ιστορία αγάπης που επαναλάβαμε με τον διάδοχο – φύλακα του χώρου, τον υπέροχο Ακίρα, ένα ισπανικό μεγαλόσωμο Presa Canario, έναν αγαθό γίγαντα που πάντα μας φερόταν σαν υπερμεγέθης κούταβος.
Αμέτρητος ήταν και ο αριθμός των γατιών που χαϊδέψαμε και ταΐσαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Paradiso. Περίπου 30 γάτες κάθε σεζόν έβρισκαν αγάπη και φροντίδα στον φιλόξενο για τα τετράποδα χώρο.
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΝΙΚΟΣ, ΧΘΕΣ – ΣΗΜΕΡΑ – ΑΥΡΙΟ
Ο Νίκος δούλεψε πολλά χρόνια στη ζωή του. Δοκιμάστηκε στο ελεύθερο επιχειρείν και διέπρεψε, τηρώντας κατά γράμμα όσα όριζε ο νόμος. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αποφάσισε να τερματίσει τη θαλασσινή του καριέρα στο εμπορικό ναυτικό και να επιστρέψει στη στεριά.
Εξετάζοντας το θέμα της επαγγελματικής του αποκατάστασης στη γενέτειρα, σκέφθηκε να ανοίξει ένα υπαίθριο κέντρο διασκέδασης ανάλογο με εκείνα που είχε επισκεφθεί στους σταθμούς των ταξιδιών του και κυρίως στη νότια Αμερική, ένα κέντρο που εκείνη την εποχή ονομαζόταν disco.
Θα το άνοιγε στο οικόπεδο της οικογένειας, απέναντι από τη γνωστή Αλάνα και θα του έδινε το όνομα ενός παραθαλάσσιου τουριστικού θερέτρου που βρισκόταν στο Εκουαδόρ και λέγονταν Salina!
Η αυλαία της θρυλικής disco έπεσε αναγκαστικά στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η περιοχή μπήκε στο σχέδιο πόλεως και άρχισε να οικοδομείται. Βεβαίως, η Salina είχε διαγράψει τη λαμπρή ιστορία της, είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της και το συγκεκριμένο είδος ψυχαγωγίας όδευε μοιραία προς τη δύση του.
Ο Νίκος έστησε από το τίποτε ουσιαστικά δύο επιχειρήσεις εμβληματικές όχι μόνο για τους Καβαλιώτες αλλά και για πολλούς επισκέπτες από άλλες περιοχές. Στη διάρκεια των ετών έτυχε να συνοδέψω στο Camping Paradiso γνωστούς και φίλους που ήθελαν μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου.
Ποτέ κανείς δε βρέθηκε να εντοπίσει το οποιοδήποτε ψεγάδι στον χώρο. Αντιθέτως, σε όσους «συστήσαμε» τις εγκαταστάσεις, έγιναν φανατικοί θαυμαστές τους και επέστρεφαν σταθερά, για να απολαύσουν κάποιες ώρες χαλάρωσης και ψυχαγωγίας.
Ο επίγειος παράδεισος πάντα μας έβγαζε ασπροπρόσωπους. Ωστόσο, ο Νίκος παρακολούθησε την επιχείρησή του να εκβουλγαρίζεται σταθερά κατά την τελευταία 5ετία. Οι Έλληνες παραθεριστές του κάμπινγκ απέμειναν τελικά μια μειοψηφία, αφού τα τροχόσπιτα και τα αντίσκηνα περνούσαν σταδιακά στα χέρια Βούλγαρων ιδιοκτητών.
Χειμώνιασε και φέτος στο Camping Paradiso, μόνο που αυτή τη φορά οι εικόνες είναι διαφορετικές. Τα πεσμένα φύλλα έχουν δημιουργήσει ένα παχύ στρώμα μέσα στις εγκαταστάσεις. Τα βλέπω κάθε μέρα μέσα από το λεωφορείο και με πονάνε, γιατί ξέρω ότι κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι εργάτες τα μάζευαν έγκαιρα.
Επιστρέφοντας ένα μεσημέρι παρέα με τη Βούλα, μου περιέγραψε τη δύσκολη διαδικασία μεταφοράς του εξοπλισμού των εγκαταστάσεων. Ένα ολόκληρο «νοικοκυριό» που θα πρέπει να μετακινηθεί.
Κάποια πράγματα θα αποθηκευτούν, κάποια θα πουληθούν, κάποια θα χαριστούν. Εκείνη δάκρυζε περιγράφοντάς τα και εγώ σκεφτόμουν πόσο επώδυνη θα είναι η αποχώρηση του Νίκου.
Όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για όλους εμάς που κοντά του βρίσκαμε «καταφύγιο», τόσο στη διάρκεια του καλοκαιριού, όσο και στη διάρκεια των μηνών που ο χώρος παρέμενε κλειστός για το κοινό, τις χειμωνιάτικες Κυριακές για παράδειγμα, που του τηλεφωνούσαμε και μας άνοιγε την παραθαλάσσια πύλη του Paradiso, προκειμένου να μπούμε και να κάνουμε χαλαρή κουβεντούλα.
Ο φίλος μας ο Νίκος δούλεψε πολλά χρόνια στη ζωή του. Στη διάρκεια των καλοκαιρινών σεζόν μάλιστα δούλευε «στο κόκκινο», αφού οι εγκαταστάσεις είχαν πλέον κατακλυσθεί από τουρίστες.
Αντίσκηνα τοποθετούνταν παντού, η κοσμοσυρροή ήταν απερίγραπτη, η οχλοβοή ήταν αφάνταστη κι εκείνος έπρεπε να επιβλέπει και να συντονίζει τους πάντες και τα πάντα.
Ήρθε λοιπόν η ευλογημένη στιγμή για την ξεκούραση του φίλου μας. Χαίρομαι πράγματι για εκείνον που θα μπορεί να αράξει χωρίς έγνοιες στον καναπέ του. Θλίβομαι όμως για εμάς, που θα πρέπει να αποχαιρετίσουμε το Paradiso.
Σε καμία περίπτωση δε θα μπορέσω να το δω ως «στέκι» μου, χωρίς την παρουσία του φίλου μας εκεί. Στο δικό μας μυαλό Camping Paradiso = Νίκος Νικολαΐδης και αυτό δεν αλλάζει.
Μόνο που στεναχωριέμαι, γιατί στο εξής θα πρέπει να πηγαίνω στο σπίτι του, να ζητάω το λουρί του Ακίρα και να τον πηγαίνω βόλτα κάπου αλλού, κάπου διαφορετικά από το λιθόστρωτο αυλόγυρο και την παχιά σκιά… Σ’ ευχαριστούμε θερμά, Νικόλα, για τα θαυμαστά που τόσα χρόνια με συνέπεια και υπευθυνότητα μας πρόσφερες!
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
