Παρά τις δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιους, κυρίως πολίτες και ιδιαίτερα κορίτσια και αγόρια, που έχουν σκοτωθεί, απαχθεί, βιαστεί και βασανιστεί από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις και τις εκατοντάδες χιλιάδες που αναγκάστηκαν να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες πείνας, δίψας και ασθενειών, το Ισραήλ συνεχίζει να επωφελείται από την υποστήριξη των δυτικών Δυνάμεων.
Στην πραγματικότητα κάποιες ρωγμές αρχίζουν να ανοίγουν γύρω και μέσα στο Ισραήλ, αλλά ο Νετανιάχου σκοπεύει να βάλει φωτιά στον κόσμο ώστε να εξασφαλίσει ένα σωσίβιο, τη θέση του, γράφει ο Fabio Marcelli
Σχέδιο του Gianluca Foglia Fogliazza
Η Μέση Ανατολή φλέγεται ξανά. Εμπρηστές είναι ο Νετανιάχου και η Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας, που τον υποστηρίζει. Η αληθινή ιδεολογία της δεξιάς, όπου κι αν βρεθεί και όπως και αν μεταμφιεστεί, είναι η διασφάλιση της εξουσίας με κάθε κόστος.
Ο διεθνής εγκληματίας Νετανιάχου, ο οποίος βρίσκεται στην κυβέρνηση του Ισραήλ για αρκετό καιρό, είναι η ζωντανή επιβεβαίωση αυτού τoυ συλλογισμού. Η πολιτική του δράση ήταν πάντα εμπνευσμένη, πολύ πριν από τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις που ξεκίνησαν στις 7 Οκτωβρίου του περασμένου έτους, με την επίθεση στο Ισραήλ της Χαμάς και των άλλων παλαιστινιακών πολιτικοστρατιωτικών οργανώσεων, από την ανάγκη εξόντωσης ενός μέρους του παλαιστινιακού λαού. ώστε να διώξει τους υπόλοιπους αφήνοντας έτσι το πεδίο ελεύθερο στο Κράτος του με βάση την επικράτηση του ρατσιστικού καθεστώτος του απαρτχάιντ, με τρόπους τέτοιους που θα έκαναν το νοτιοαφρικανικό προηγούμενο να χλωμιάζει σε σύγκριση.
Μετά την 7 Οκτωβρίου 2023, η υφέρπουσα γενοκτονία είχε μετατραπεί σε ανοιχτή και διακηρυγμένη γενοκτονία, η οποία αναγνωρίστηκε από το διεθνές Δικαστήριο δικαιοσύνης με το διάταγμα της 26ης Ιανουαρίου 2024 και τα επόμενα.
Το Ισραήλ, χάρη στη συνεχή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών, για τις οποίες αποτελεί αναπόσπαστο προπύργιο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, αψηφούσε πάντα το διεθνές δίκαιο, αλλά το φαινόμενο αυτό πήρε εντυπωσιακές διαστάσεις μετά τις 7 Οκτωβρίου.
Παρόλο που δεκάδες χιλιάδες παλαιστίνιοι, κυρίως άμαχοι και ιδιαίτερα παιδιά, έχουν σκοτωθεί, απαχθεί, βιαστεί και βασανιστεί από τις ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις και εκατοντάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες πείνας, δίψας και ασθενειών, το Ισραήλ συνεχίζει να επωφελείται της υποστήριξης από τις δυτικές Δυνάμεις.
Η Ιταλία εξακολουθεί να είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εξαγωγέας όπλων στον Νετανιάχου, και ένα δικαστικό σώμα που προφανώς δεν ανταποκρίνεται στον συνταγματικό του ρόλο, αρνήθηκε πρόσφατα να εμποδίσει την παροχή των εργαλείων θανάτου στη γενοκτονική κυβέρνηση, προσκολλώντας σε φορμαλιστικές προφάσεις αντάξιες του Λιμανιού των Ομιχλών-porto delle nebbie (Le Quai des brumes)[1] xριστιανοδημοκρατικής μνήμης.
Και υποστηρίζοντας ότι δεν θα υπήρχε τεκμηρίωση ικανή να αποδείξει χωρίς αμφιβολία την ύπαρξη αυτών των συναλλαγών προφανώς αντίθετων με τo άρθρο 11 του δημοκρατικού Συντάγματος και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Η ανησυχητική μυωπία και η πικρή ανικανότητα ενός δικαστικού σώματος που παραιτείται από το ρόλο του ως συνταγματικής εγγύησης είναι μια αποκαρδιωτική μεταφορά της Δύσης που δημιούργησε και έθρεψε μέσα της αυτόν τον καρκίνο, έναν τερατώδες χαρακτήρα, ένα καταστροφικό Γκόλεμ οπλισμένο μέχρι τα δόντια από την πολεμική δυτική βιομηχανία, συμπεριλαμβανομένης της ιταλικής, που σήμερα η Δύση δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξει και να πειθαρχήσει με κανέναν τρόπο.
Ένας τρελός παραγεμισμένος με νιτρογλυκερίνη που εφορμά ολοταχώς ενάντια στην παγκόσμια ειρήνη, mentre viene incensato da analisti internazionali–ενώ λιβανίζεται από διεθνείς αναλυτές, θέτοντας έτσι τις βάσεις για ένα αναπόφευκτο λουτρό αίματος στην περιοχή.
Ακόμη και ο Μπάιντεν το συνειδητοποίησε αυτό, σε μια τελευταία αναλαμπή προσωρινής και ασταθούς διαύγειας. Αλλά είναι πολύ αργά. Ο εγκληματίας προκαλεί ανηλεώς το Ιράν, τη Χεζμπολάχ, τους Χούτι, ενώ συνεχίζει να σφαγιάζει ανηλεώς τους Παλαιστίνιους, επιτίθεται στα παιδιά με ιδιαίτερη αγριότητα, γιατί ξέρει ότι έχει πάντα καλυμμένη την πλάτη του.
Η κυνική και ανήθικη Δύση, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γερμανία και την Ιταλία, αποτελεί το ασφαλές υπόβαθρο της γενοκτονίας και του πολέμου και αφήνει τον εαυτό της να καθοδηγείται από το τρελαμένο θραύσμα της που την οδηγεί να πέσει με τα μούτρα επάνω στον τοίχο μιας ολοένα και πιο γενικευμένης σύγκρουσης και να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην άβυσσο της αποστροφής και της άρνησης κάθε είδους ανθρωπιάς.
Ο ρόλος της ιταλικής κυβέρνησης και των δεξιών δυνάμεων είναι ιδιαίτερα αρνητικός, καθώς έχουν υιοθετήσει τις ενέργειες του Νετανιάχου ως δικές τους, όπως οι πνευματικοί τους πατέρες βοήθησαν το Τρίτο Ράιχ στην επίθεση κατά της Ρωσίας και την εξόντωση των Εβραίων πριν από περίπου ογδόντα χρόνια.
Οι αιματηρές χειραψίες μεταξύ του δολοφόνου και της κυρίας Μελόνι το αποδεικνύουν με πολύ πλαστικό και πειστικό τρόπο. Ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα του Picierno και τα παρόμοια είναι καλύτερο, που ισχυρίζεται ότι το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το Ισραήλ, αλλά το Ιράν.
Ο Νετανιάχου απομονώνεται ολοένα και περισσότερο διεθνώς, αλλά και εντός του Ισραήλ. Υπάρχει εν τω μεταξύ μέθοδος στην τρέλα του, αυτή του εγκληματία σε κάποια ταινία επιστημονικής φαντασίας ή κόμικ που, για να διασφαλίσει μια διέξοδο, είναι πρόθυμος να καταστρέψει ολόκληρο τον πλανήτη.
Αλλά δεν υπάρχουν σήμερα εξωγήινοι κόσμοι σε θέση να το υποδεχθούν. Θα συνεχίσει να σκορπίζει το θάνατο και καταστροφή και να αποτελεί ένα πυώδες έλκος στη διεθνή κοινότητα.
Η μόνη εναλλακτική θα ήταν η αναγνώριση της παλαιστινιακής Αντίστασης που πρόσφατα πέτυχε σημαντική ενότητα στο Πεκίνο, και συνεπώς τη πραγματοποίηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης αυτού του λαού με τον άμεσο τέλος της γενοκτονίας και την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής και των εποίκων από όλα τα παλαιστινιακά Εδάφη.
Αλλά δεν έχει νόημα να αυταπατούμε τους εαυτούς μας θεωρώντας πως οι δυτικές κυβερνήσεις κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, με την αποκατάσταση των παραβιασμένων δικαιωμάτων και την αποτροπή καταστροφής. Αυτές πράγματι δεν αποτελούν μόνο μέρος της πυώδους πληγής, αλλά αποτελούν τη βάση και την προέλευση της μόλυνσης, τροφοδοτώντας νέες, όλο και πιο επικίνδυνες εστίες.
[1]. Το λιμάνι των ομιχλών Il porto delle nebbie (Le Quai des brumes) είναι μια ταινία του 1938 σε σκηνοθεσία Μαρσέλ Καρνέ-Marcel Carné, σε σενάριο Ζακ Πρεβέρ-Jacques Prévert διασκευάζοντας το ομώνυμο μυθιστόρημα του Πιερ Μακ Ορλάν-Pierre Mac Orlan του 1927 για τον κινηματογράφο. Παρουσιάστηκε διαγωνιστικά στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, όπου ο Καρνέ έλαβε ένα ειδικό βραβείο σκηνοθεσίας.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
