Ηταν η περίοδος 1968-1969 όταν ο ΑΟΚ είχε κερδίσει για πρώτη φορά την άνοδο του στην Α` Εθνική. Ηταν μια συγκλονιστική περίοδο. Συμμετείχε στον Βόρειο Όμιλο της Β` Εθνικής και τερμάτισε στην πρώτη θέση με 86 βαθμούς ενώ ακολούθησε με 81 βαθμούς ο Ολυμπιακός Βόλου και με 75 βαθμούς η Δόξα Δράμας, ο Απόλλων Θεσσαλονίκης και η Λαμία. Ηταν ένας όμιλος με 18 ομάδες. Από τον νότιο όμιλο είχε πάρει την άνοδο η Παναχαϊκή. Ο ΑΟΚ είχε πετύχει 23 νίκες, 6 ισοπαλίες και 5 ήττες. Σημείωσε 75 τέρματα και δέχθηκε 18 γκολ. Στην έδρα του κράτησε το αήττητο με 16 νίκες και 1 ισοπαλία. Μάλιστα πέτυχε 54 γκολ και δέχθηκε μόλις 4. Εκτός έδρας είχε 7 νίκες, 5 ισοπαλίες, 5 ήττες. Η έδρα που χρησιμοποιούσε ήταν το Δημοτικό Στάδιο Καβάλας.
Ο Νίκος Τοπούζης βασικός τερματοφύλακας του ΑΟΚ εκείνη την εποχή μαζί με τον Παναγιώτη Μασμανίδη θυμάται και μιλάει στην «Αθλητική Πρωινή»: « Προπονητής της ομάδας ήταν ο Στέφανος Πετρίτσης όπου είχε διαδεχτεί τον Αντώνη Γεωργιάδη στον πάγκο της ομάδας προς το τέλος της περιόδου 1967- 1968. Πρόεδρος ήταν ο μεγάλος Χρήστος Μπάτσης.
Εκείνη τη χρονιά ο ΑΟΚ είχε αποκτήσει από τον ΠΑΟΚ τον Γιώργο Τάτση, τον Γρηγόρη Μαχαιρίδη και τον Ονούφριο(Νούλη Χαραλαμπίδη), ενώ είχε δώσει με μεταγραφή στο Δικέφαλο του Βορρά τον Δημήτρη Παρίδη. Στον Αρη Θεσσαλονίκης είχε παραχωρηθεί ο Τάσος Ασλανίδης.
Από την αρχή του πρωταθλήματος ήμασταν στην πρώτη θέση. Τα κύρια χαρακτηριστικά της ομάδας ήταν οι… πολλοί και καλοί ποδοσφαιριστές. Επίσης βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό οι παίκτες που είχαν έρθει από τον ΠΑΟΚ.
Στη διάρκεια του πρωταθλήματος ένα τροχαίο ατύχημα στην επιστροφή από το Βόλο, όπου ο ΑΟΚ έφερε 0-0 παρουσία του τότε υπουργού της Χούντας Ασλανίδη, ήταν κάτι που μας είχε αναστατώσει. Από εκείνο το τροχαίο που έγινε έξω από τη Θεσσαλονίκη(Νέα Απολλωνία) στο δρόμο προς την Καβάλα, δε μπόρεσε να συνεχίσει μέχρι το τέλος της σεζόν ο Βασίλης Τσεντεμεϊδης.
Ένα ακόμη μυστικό της επιτυχίας ήταν το οικογενειακό κλίμα που υπήρχε στην ομάδα. Ολοι ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Παίζαμε για τη φανέλα και την πόλη.
Ένα από τα στοιχεία της ανόδου ήταν ότι δεν είχαμε χάσει από τις ομάδες που επίσης διεκδικούσαν τον τίτλο.
Ο κόσμος αγάπησε αυτή την ομάδα. Η συμπαράσταση ήταν φοβερή εκτός έδρας. Στην Καστοριά είχαν έρθει 50 λεωφορεία ενώ στο Βόλο περίπου 70. Δεν υπολογίζουμε τα Ι.Χ. Επίσης υπήρχε φίλαθλος που ήρθε στο Βόλο με μηχανή.
Στο Δημοτικό Στάδιο δεν έπεφτε καρφίτσα. Ο Χρήστος Μπάτσης είχε σαν όνειρο να βγει η ομάδα στη Α` Εθνική. Το πριμ της ανόδου ήταν ένα ταξίδι στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» όπου είδαμε το τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στη Μίλαν και στον Αγιαξ. Για μας ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Είδαμε το μεγάλο Κρόιφ να κάνει μια σπουδαία εμφάνιση.
Το κρίσιμο παιχνίδι ήταν μέσα στη Λαμία. Έπρεπε να κερδίσουμε για να βγούμε και μαθηματικά. Τα καταφέραμε, είχαμε κερδίσει με 2-1. Ο κόσμος που μας ακολούθησε στη Λαμία ήταν πάνω από 1000. Πετάξαμε τις φανέλες μας στην κερκίδα. Στην επιστροφή έγινε πανζουρλισμός. Μας περίμενε όλη η Καβάλα ενώ το Λεωφορείο έκανε το γύρο της πόλης. Ηταν μεγάλες στιγμές.
Οι παίκτες εκείνης της ομάδας ήταν εκτός από μένα και οι: Μασμανίδης, Μπλέκος(αρχηγός), Τάτσης, Μπαρμπαλέξης, Βάγιας, Καραμπετάκης, Μαχαιρίδης, Γκαρανάτσιος, Ονούφριος Χαραλαμπίδης, Μοδούρας, Πάτσας, Τσεντεμεϊδης, Αβραμίδης, Ιωαννίδης, Φωτίδης, Καραμεταξάς, Παπαδόπουλος(Γρίβας), Πετσαγουράκης, Νέγκογλου, Σπυριδάκης, Γαβριήλ Χαραλαμπίδης.
Την επόμενη χρονιά αυτή η ομάδα στην Α` Εθνική παρέμεινε κατά 90% ενώ προστέθηκαν στη διάρκεια των χρόνων ο Κοψαχείλης, ο Δ. Φιλιππίδης, ο Κόκκαλης, ο Παπαδόπουλος(ρετσίνας), ο Μπουγατσάς, ο Μιχαηλίδης, Ο Λιόλιος ο Χρυσαφίδης, ο Τέης, ο Παντελάκος, ο Λεμονίδης, ο Πλατωνίδης, ο Ζεϊτίδης. Αυτοί μέχρι το 1972. Βοηθός του σπουδαίου Πάλφι στην Α` Εθνική ήταν ο Παύλος Κουντουράς που σαν ποδοσφαιριστής ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς. Ο Πετρίτσης είχε αποχωρήσει μετά την άνοδο. Ηταν ένας προπονητής που έδινε βάρος στη μεσαία γραμμή. Εκεί ήθελε καλούς παίκτες. Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος ήταν ο Πλατωνίδης του Ορχομενού που ήρθε μετά στην Καβάλα και ο Χαραλαμπίδης του ΑΟΚ που μετά από σέντερ φορ έγινε κεντρικός αμυντικός.
Φροντιστής της ομάδας ήταν ο συγχωρεμένος Μπάρμπα Γιώργος. Μεγάλη ψυχή. Ενας από τους γιατρούς μας ήταν ο Αναστάσιος Σιώκης που ήταν και στο τροχαίο ατύχημα. Ολοι οι γιατροί βοηθούσαν. Φυσικοθεραπευτής ήταν ο Λάμπρος που είχε έρθει από την Κωνσταντινούπολη πρώτα στον Ηρακλή Καβάλας.
Η φωτογραφία(από το αρχείο του καρδιολόγου Δαβίδ Συμεωνίδη που είναι τώρα ο γιατρός των παλαιμάχων του ΑΟΚ) που δημοσιεύεται στο κείμενο είναι η ενδεκάδα που την επόμενη χρονιά ξεκίνησε και στο πρώτο παιχνίδι της Α` Εθνικής με τον ΟΦΗ όπου ο ΑΟΚ είχε κερδίσει με 1-0 στο Εθνικό Στάδιο Καβάλας. Ο Μπάτσης είχε μείνει πρόεδρος στην ομάδα και έφορος ήταν ο Νίκος Βλάχος». Εγώ εκ μέρους όλων των παιδιών που απαρτίζαμε εκείνη την ομάδα, θέλω να ευχαριστήσω τον γιατρό Δαβίδ Συμεωνίδη που είναι πάντοτε κοντά μας αλλά και κοντά στον ΑΟΚ. Είναι από τους πιο υγιείς φιλάθλους του ΑΟΚ». Επίσης θέλω αυτή την αναφορά να την αφιερώσω σε αυτούς που τώρα δεν είναι εν ζωή, όπως ο Ανέστης Καραμπετάκης, ο Βασίλης Τσεντεμεϊδης, ο Μιχάλης Παπαδόπουλος, ο Γαβριήλ Χαραλαμπίδης»
Τ. Π
