Τα Κράτη υπάρχουν για να απειλούν, να προετοιμάζουν ή να διεξάγουν πόλεμο. Αυτό επιβεβαιώνεται από όσα συμβαίνουν γύρω από την Ουκρανία. Σε σύγκριση με τον πόλεμο που κηρύχθηκε το 2001 κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας, σύμφωνα με τον Enrico Euli, ο νέος πόλεμος θα είναι πιο κοντά και πιο οδυνηρός και για εμάς τους ευρωπαίους. «Και θα δοκιμάσει σκληρά την τεράστια ικανότητά μας να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτα…”
Foto di Roberto Catarinicchia, unsplash.com
Η μόνη επιλογή των κρατών είναι πάντα και μόνο ο πόλεμος: η απειλή του, η ασταμάτητη προετοιμασία του, η εφαρμογή του. Ο πόλεμος συνυπάρχει επίμονα κάτω από την πίστα και κάτω από το έδαφος των εμφανίσεων, είτε σε δημοκρατικές είτε σε απροκάλυπτα δικτατορικές μορφές. Και πόλεμοι ξεσπούσαν πάντα, όπως ξαφνικά, ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες εμπορικές σχέσεις και εκείνη την «ειρήνη» που φαίνεται να εγγυώνται και να αναπτύσσουν, αλλά που ήδη από μόνη της διαποτίζεται από το ίδιο ανταγωνιστικό και εθνικιστικό πνεύμα που δίνει ζωή στον πόλεμο.
Και, είτε είναι ψυχρός είτε θερμός, ο πόλεμος προκαλεί διχαστικές δυναμικές, μεταξύ καλών και κακών, φίλων και εχθρών, συμμάχων και ύπουλων προδοτών: στη λογική των αντιπάλων μπλοκ, που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και όταν οι ιστορικοί λόγοι ύπαρξης τους θα μπορούσαν να εξαφανίζονται.
Γιατί το ΝΑΤΟ δεν έκλεισε τα ρολά του μαζί με το Σύμφωνο της Βαρσοβίας; Δεν δηλώθηκε, επιτέλους, άχρηστη οντότητα και ως εκ τούτου έπρεπε να συνεχίσει να νιώθει χρήσιμη: πρώτα ενάντια στον ισλαμικό τρόμο, τώρα ενάντια στη στρατηγό Ανατολή (Ρωσία, Κίνα, Ινδία ίσως…). Από την άλλη, πώς γίνεται αυτοί να μας θυμίζουν την ενεργειακή και τεχνολογική μας εξάρτηση, την εδαφική και δημογραφική μας μικρότητα, τα οικονομικά μας χρέη; Από την άλλη, με την παρακμή -έστω και προσωρινή- των τρομοκρατικών επιθέσεων και των ιών, δεν είναι απαραίτητο και σωτήριο να βρεθεί άμεσα ένας νέος συναγερμός, να εφευρεθεί μια νέα έκτακτη ανάγκη;
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, κατανοώντας ότι ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος του εμπορίου και των οικονομικών στρέφεται προς την ήττα τους, προβάλλουν προσχήματα και οπλίζουν τους στρατιωτικούς τους μοχλούς για να ανακτήσουν τον έλεγχο στον κόσμο και – πάνω απ ‘όλα – στην Ευρώπη. Θα προσπαθήσουν, για άλλη μια φορά, να ξανακάνουν τον πόλεμο τους εδώ στα μέρη μας. Και εμείς θα είμαστε ακόμα εκεί, παρασυρμένοι σαν σκλάβοι ή μουλάρια, που κουβαλούν τα φορτία τους, μόνο και μόνο για να λάβουν τα ψίχουλα των μελλοντικών μερισμάτων. Και θα είμαστε ακόμα εκεί, ξανά: για να χρησιμοποιηθούν οι στρατιωτικές μας βάσεις – από την άλλη, γιατί θα υπήρχαν άλλωστε; -, να στέλνουμε στρατεύματα, να βομβαρδίζουμε και να σκοτώνουμε και να φοβόμαστε άγρια αντίποινα στις πόλεις μας.
Ο πόλεμος κατά του ιού, που διεξάγουν οι αρχηγοί μας (υπουργοί, επιστημονικοί ειδικοί), μικροί μεγάλοι νταήδες στην εξουσία, κατάφερε, όπως πάντα, να δημιουργήσει πλήθη υπάκουων και ευγνώμων παιδιών και επαναστατημένων μειονοτήτων μαύρων προβάτων της οικογένειας. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τα αποτελέσματα της πατερναλιστικής βίας που διαπράττεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και που δεν μεταβάλλεται (η Τεχνική Επιστημονική Επιτροπή επιμένει να θέλει να παρατείνει τη χρήση του πάσου και της υποχρέωσης εμβολιασμού για όλους τους επόμενους μήνες).
Η βία εκφοβισμού των μεγάλων προκαλεί εκφοβιστική βία μεταξύ των μικρών: η δυσφορία, η αυτοεπιθετικότητα, η κοινωνική βία, οι αυτοκτονίες, η απόγνωση μεγαλώνουν. Μετά τον πόλεμο κατά του ιού, που μας επανέφερε σε ένα πολεμικό κλίμα και εκπαιδευμένοι στο χειρότερο (κλειδωμένοι στο σπίτι, βίαια μασκοφόροι και εμβολιασμένοι, υπό απαγόρευση κυκλοφορίας), έχουμε προετοιμαστεί για έναν νέο και πραγματικό μόνιμο πόλεμο. Σε σύγκριση με αυτό που είχε ήδη κηρυχτεί το 2001 κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας, θα υπάρχει ωστόσο μεγαλύτερη εμπλοκή, πιο στενή, πιο κοντινή, πιο επώδυνη ακόμη και για εμάς τους ευρωπαίους. Και τελικά θα δοκιμάσει σκληρά την τεράστια ικανότητά μας να συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν τρέχει τίποτα.
Ο Enrico Euli είναι ερευνητής στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Κάλιαρι. Έχει εκδώσει διάφορα κείμενα, το τελευταίο είναι το Παριστάνοντας το νεκρό, Fare il morto για τον Sensibili alle foglie.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune info
