ΑΥΤΟΙ, ΟΛΟΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ, Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ – ESSI, TUTTI LO SANNO, L’IMPERO STATUNITENSE È LA MALATTIA DEL MONDO
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένα από εκείνα τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, που προορίζονται με τον καιρό να δουν την αλήθεια τους να ανατρέπεται. Εμφανίστηκε αμέσως σαν εκείνο που ήταν στην πραγματικότητα: η εισβολή της Ρωσίας σε μια κυρίαρχη χώρα, παρόλο που για αιώνες αυτή η χώρα ήταν μέρος της ρωσικής επικράτειας, του πολιτισμού και της ιστορίας της. Μια πολεμική πρωτοβουλία που φαινόταν σχεδόν σαν συνέχεια της κακόβουλης παράδοσης της ΕΣΣΔ, που στον καιρό της είχε εισβάλει στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Είναι γνωστή η πνευματική αδράνεια με την οποία μεγάλα τμήματα της δυτικής κοινής γνώμης, λανθασμένα, βλέπουν την πουτινική Ρωσία -μια καπιταλιστική κοινωνία από όλες τις απόψεις- την κληρονόμο και σχεδόν την συνέχιση της Σοβιετικής Ένωσης. Ακόμη περισσότερο αφού το 2008, μετά τον δεύτερο πόλεμο στη Νότια Οσετία, η Γεωργία προσαρτήθηκε στη Ρωσική Ομοσπονδία, όπως και η Κριμαία το 2014. Όλα επεισόδια που ερμηνεύονται εύκολα, από τους περισσότερους δυτικούς αναλυτές, ως η εκδήλωση των ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών του Πούτιν, με την πρόθεση να δώσει πίσω στη Ρωσία την εδαφική κυριαρχία και τη γεωπολιτική κεντρική θέση που είχαν οι σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρατηρητών, τα μεγάλα και μικρά μέσα ενημέρωσης, οι άνθρωποι του Κράτους, τα πολιτικά κόμματα, σχεδόν χωρίς διάκριση πλευράς, η μεγάλη πλατεία της κοινής γνώμης στη Δύση παρατάχτηκαν χωρίς δισταγμό εναντίον της Ρωσίας και σε υπεράσπιση της Ουκρανίας, ήταν το πιο φυσικό πράγμα που μπορούσε να συμβεί. Ακόμη και εκπρόσωποι της πιο προηγμένης αριστεράς, τόσο ιταλικής όσο και ευρωπαϊκής, δεν έχουν εκφράσει αμφιβολίες σχετικά με τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της κίνησης του Πούτιν, και επικαλέστηκαν την ένοπλη υποστήριξη για την υπεράσπιση της χώρας που δέχτηκε επίθεση. Και πιστεύουμε ότι η αντισταλινική κληρονομιά αυτής της φιλελεύθερης ή ελευθεριακής αριστεράς έχει κάνει αυτή την επιλογή ακόμη πιο στέρεη. Ειδικά από τη στιγμή που η αντίσταση που επικαλέστηκε στράφηκε εναντίον ενός αυταρχικού όπως ο Πούτιν, επικεφαλής μιας αυταρχικής κοινωνίας, γράφει ο Piero Bevilacqua.
Τώρα αυτή η απλή και φαινομενικά πειστική εικόνα των γυμνών γεγονότων θρυμματίστηκε σταδιακά, καθώς περάσαμε σιγά σιγά από τα χρονικά στην ιστορία, από την καταγραφή των παρόντων πεπραγμένων στην ανακάλυψη των γεγονότων και των διαδικασιών που προηγήθηκαν. Δεν υπήρξε εύκολο, διότι σε αυτή την περίπτωση ήταν σαν να μετακινούμαστε από την εντύπωση υπαγορευμένη από την άμεση οπτική παρατήρηση της κίνησης των άστρων, σε αυτήν που αποκαλύπτεται από την αστρονομική επιστήμη. Με λίγα λόγια, εκείνο που συνέβη στην εποχή του Γαλιλαίου. Για την πρώτη μορφή αντίληψης, τότε όπως και σήμερα, ο ήλιος φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από τη γη, για τη δεύτερη συμβαίνει το αντίθετο, και αυτή η αντιστροφή, όπως είναι γνωστό, αποτέλεσε μια επαναστατική προσέγγιση στην πραγματική αλήθεια. Και για τον πόλεμο στην Ουκρανία ήταν αναπόφευκτο να συμβεί. Είναι μέρος ενός μηχανισμού που είναι, ας πούμε, ιδρυτικός του δυτικού πολιτισμού, κάθε φορά που βρίσκεται κάποιος αντιμέτωπος με ένα νέο φαινόμενο προς ερμηνεία, σε ένα περίπλοκο παρόν, να στρέφει το βλέμμα προς τα πίσω, να προσπαθεί να ανασυνθέσει στο χρόνο τις διαδικασίες που έχουν προηγηθεί και το σχημάτισαν. Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ιστορία. Και είναι εκπληκτικά διαφωτιστικό ότι στην αρχαία ελληνική γλώσσα ο όρος διερευνώ, γνωρίζω, εξερευνώ, εκφράζεται με το historein, το εξερευνώ-διερευνώ του Ηροδότου και του Θουκυδίδη. Η γνώση, να γνωρίζεις σε βάθος ταυτίζεται με την ιστορία, την ανασυγκρότηση του παρελθόντος.
Ένας μεγάλος ιστορικός της αγγλικής εργατικής τάξης, ο Edward P. Thompson, όρισε την ιστορία ως «την επιστήμη του πλαισίου», δηλαδή τη γνώση που αναδομεί στον χρόνο, και στην περιστασιακή συνάφειά τους, τους δεσμούς που συνδέουν γεγονότα και διαδικασίες και τα καθιστούν κατανοητά. Χωρίς την προσφυγή σε αυτή την επιστήμη, η οπτική του παρόντος δεν είναι μόνο επιφανειακή, αλλά συχνά παραπλανητική και άδικη. Χάρη στα πολλά ντοκουμέντα, δοκίμια, άρθρα, συμπεριλαμβανομένων και αμερικανικών, που εμφανίστηκαν σταδιακά μετά τους πρώτους μήνες του πολέμου, μπορέσαμε να δούμε τα δραματικά πεπραγμένα που μας εξέθεταν καθημερινά τα μέσα ενημέρωσης, με μια αυξανόμενη ιστορική συνειδητοποίηση.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος ξεκίνησε επίσημα στις 24 φεβρουαρίου 2022, ήταν επομένως αναδρομικός, χρονολογείται από το 2014, όταν ένας δημοκρατικά εκλεγμένος φιλορώσος πρόεδρος, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ανατράπηκε από ένα πραξικόπημα, πιθανότατα εμπνευσμένο και υποστηριζόμενο από τις Ηπα, ακολουθούμενο από την εγκατάσταση μιας αντιρωσικής ουκρανικής κυβέρνησης. Η ρωσική απάντηση με την προσάρτηση της Κριμαίας, την απόσχιση των δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, όπου ο ρωσόφωνος πληθυσμός στην πλειονότητά του διώκονταν, άνοιξε τότε το δρόμο για μια ουκρανική αντίδραση
[01_HM41_bevilacqua.indd 6 25/06/24 09: 51 7 Ο πόλεμος στην Ουκρανία: στάδιο μιας παγκόσμιας αποτυχίας-La guerra in Ucraina: tappa di un fallimento globale]
και την έκρηξη ενός πραγματικού εμφυλίου πολέμου. Γεγονότα πλέον γνωστά, τα οποία όμως αποτελούν και συνέπειες. Η ιστορική έρευνα μάς ανάγκασε στη συνέχεια να στρέψουμε το βλέμμα στις λιγότερο άμεσες αιτίες του πολέμου, πέρα από τον Ωκεανό, στις κυβερνητικές ομάδες των ηπα. Στην πραγματικότητα, όπως είναι πλέον γνωστό, η εμπλοκή της Ρωσίας σε έναν δαπανηρό και αποσταθεροποιητικό πόλεμο είναι το αποτέλεσμα μιας στρατηγικής που ακολουθούν επί μακρόν οι ηπα. Αρκούσε να παρατηρήσουμε την εξωτερική πολιτική των διοικήσεων της Ουάσιγκτον μετά την κατάρρευση της Εσσδ για να έχουμε μια πρώτη εικόνα αυτής της αντίστροφης προοπτικής. Προδίδοντας τις υποσχέσεις και τις συμφωνίες που συνομολογήθηκαν τότε με τον Γκορμπατσόφ, οι αμερικανικές κυβερνήσεις επέκτειναν τις βάσεις Νατο στην Ανατολική Ευρώπη, τοποθετώντας τις στις περισσότερες από τις χώρες που ανήκαν στο κομμουνιστικό μπλοκ. Πιο συγκεκριμένα, επέκτειναν την παρουσία της ατλαντικής Συμμαχίας, με στρατιωτικές βάσεις, για πάνω από 1600 χλμ. μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Ταυτόχρονα, αποχώρησαν μονομερώς από τη Συνθήκη αντιβαλλιστικών πυραύλων (Anti-Ballistic Missile Treaty) και τοποθέτησαν σε αυτές τις βάσεις συστήματα εκτόξευσης, από τα οποία είναι δυνατή η εξαπόλυση πυραύλων κρουζ όπως οι Tomahawk εξοπλισμένοι με πυρηνική κεφαλή.
Όλα αυτά τα χρόνια, με τα στρατεύματα Νατο, οι ηπα έχουν επανειλημμένα πραγματοποιήσει στρατιωτικές ασκήσεις στα σύνορα με τη Ρωσία, ανοίγοντας παράλληλα μια προπαγανδιστική εκστρατεία ανακοινώνοντας την επικείμενη ένταξη της Ουκρανίας στη Συμμαχία. Δηλαδή την είσοδο στην εχθρική στρατιωτική ανάπτυξη μιας άμεσα γειτονικής Χώρας, η οποία για αιώνες αποτελούσε μέρος της Ρωσίας, ώστε η περικύκλωση των στρατιωτικών βάσεων να είναι ολοκληρωμένη, πλήρης. Δεδομένου ότι οι προκλήσεις και οι απειλές δεν ήταν επαρκείς, οι ηπα αποχώρησαν μονομερώς από τη συνθήκη για τις πυρηνικές δυνάμεις μέσου βεληνεκούς, αυξάνοντας τη ρωσική ευπάθεια σε ένα αμερικανικό πρώτο χτύπημα και ξεκίνησαν, ιδίως από το 2014, μια πολιτική εξοπλισμών του ουκρανικού στρατού του οποίου η κυβέρνηση ήταν τώρα δηλωμένα αντιρωσική (B. Abelow, Πώς η Δύση προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία, Come l’Occidente ha provocato la guerra in Ucraina, Fazi 2023) Ο σκοπός αυτής της πολιτικής μας εξηγείται, τουλάχιστον εν μέρει, από μια μακροσκελή αναφορά της 24ης απριλίου 2019, που δημοσιεύτηκε από την Rand Corporation, ένα ινστιτούτο στρατηγικών μελετών που γεννήθηκε το 1948 και χρηματοδοτήθηκε από την Άμυνα ηπα. Η έκθεση τιτλοφορείται Overextending and unbalancing Russia, sovraccaricare e destabilizzare la Russia, Να επιβαρύνουμε και αποσταθεροποιήσουμε την Ρωσία:
Αυτό το κεφάλαιο περιγράφει έξι πιθανές κινήσεις των ΗΠΑ στον τρέχοντα γεωπολιτικό ανταγωνισμό: προμήθεια θανατηφόρων όπλων στην Ουκρανία, συνέχιση της υποστήριξης στους σύρους αντάρτες, προώθηση μιας αλλαγής καθεστώτος στη Λευκορωσία, εκμετάλλευση των εντάσεων των αρμενίων και αζέρων, εντατικοποίηση της προσοχής στην κεντρική Ασία και απομόνωση της Υπερδνειστερίας (ένας ρωσοκρατούμενος θύλακας εντός της Μολδαβίας).
[01_HM41_bevilacqua.indd 7 25/06/24 09:51 8 Editorial]
Η εντατικοποίηση της πρόκλησης στη ρωσική στρατιωτική παρουσία και τις επιχειρήσεις στο εξωτερικό θα μπορούσε να έχει αρκετές συνέπειες. Θα μπορούσε να αναγκάσει τη Ρωσία να αποσυρθεί από ορισμένες από αυτές τις δεσμεύσεις, κάτι που θα μπορούσε να είναι μια σημαντική νίκη για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Κριμαία, η ανατολική Ουκρανία και η Συρία είναι μια αποστράγγιση του ρωσικού θησαυροφυλακίου και του αμυντικού προϋπολογισμού. Τέτοιες κινήσεις πιθανότατα θα μπορούσαν να επιβάλουν σοβαρές πρόσθετες πιέσεις στην αμυντική και οικονομική ικανότητα της Ρωσίας.
Είναι σαφές, επομένως, τουλάχιστον σε όσους αναλύουν τα γεγονότα, και τα τακτοποιούν ορθολογικά με την πάροδο του χρόνου, ότι ο πόλεμος που παρακολουθούμε είναι ένα στρατηγικό σχέδιο των Ηπα, που ήθελαν να συνεχίσουν τον ψυχρό πόλεμο, ήδη κερδισμένο, για να εξασφαλιστεί η μονοπολική κυριαρχία στον κόσμο, που έχει ήδη επιτευχθεί στην τελευταία γωνιά του εικοστού αιώνα. Εξάλλου, αυτή η επιθυμία δεν αποκαλύπτεται μόνο στα ιστορικά ντοκουμέντα, στις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις των μεγαλύτερων εμπνευστών της εξωτερικής πολιτικής. έγινε ορατή από τις ίδιες τις εντολές του Νατο. Σε αυτή την περίπτωση, όπως συμβαίνει μερικές φορές, η ανάγκη της πολιτικής προπαγάνδας αποκαλύπτει τις από καιρό κρυμμένες προθέσεις των κυβερνώντων ομάδων. Την άνοιξη του 2023, στη θέση των δυτικών κυβερνήσεων και στον Τύπο που τις απηχούσε, ήταν εμφανής η αποφασιστικότητα των ηπα και των πιστών συμμάχων τους να «νικήσουν τη Ρωσία», ώστε στη συνέχεια να μπορέσουν να διευθετήσουν την παρτίδα με την Κίνα. Επιπλέον, ένας γεωπολιτικός ειδικός όπως ο Lucio Caracciolo το είχε ήδη αποκαλύψει το 2021, ακόμα κι αν είχε προσπαθήσει αδέξια να κρύψει την πατρότητα του, όταν η πρόβλεψή του πραγματοποιούνταν (Liquidate Russia and Isolate China, Liquidare la Russia e isolare la Cina, Να διαλυθεί η Ρωσία και να απομονωθεί η Κίνα, στο «Action», εβδομαδιαία ticinese, 12 απριλίου 2021).
Κανένα μυστήριο λοιπόν – παρά μόνο για έναν τρομακτικά υποτελή Τύπο, όπως ο δυτικός, πρωτίστως ιταλικός- πως αυτή η πολεμοχαρής θέση των ηπα δεν ήταν μια συνέπεια της ρωσικής επιθετικότητας, αλλά ένα παλιό, μακροπρόθεσμα σχεδιασμένο στρατηγικό σχέδιο: η αποσύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας ως συνέχεια και αντίγραφο της κατάρρευσης της Εσσδ το 1991. Από την άλλη πλευρά, και εδώ επιστρέφουμε στην ιστορία, γνωρίζουμε, όπως δήλωσε ο Dean Rusk, υπουργός Εξωτερικών του J.F. Kennedy, πως «η στρατιωτική επέμβαση στο εξωτερικό είναι μια γεωπολιτική σταθερά των Ηνωμένων Πολιτειών». Είναι έτσι από τη γέννηση των ηπα, με ή χωρίς την εξουσιοδότηση του Κογκρέσου, και έχει καταστεί συστηματική και ολοκληρωτική τον τελευταίο καιρό. Όπως θυμάται-υπενθυμίζει ο Fabio Mini, Από τις εκθέσεις της Υπηρεσίας Ερευνών του Κογκρέσου-Congressional Research Service που ενημερώθηκαν το 2009 και το 2021, έχουν πραγματοποιηθεί περισσότερες από 100 στρατιωτικές επιχειρήσεις από το 1945 έως το 1999 (54 χρόνια)
[01_HM41_bevilacqua.indd 8 25/06/24 095: Ο πόλεμος στην Ουκρανία: στάδιο μιας παγκόσμιας αποτυχίας]
και 184 από το 1999 έως το 2021 (22 χρόνια). Και αυτό δίχως να υπολογίζουμε τις εκατοντάδες μυστικές επιχειρήσεις που πραγματοποίησε η CIA με μη στρατιωτικό προσωπικό και κεφάλαια. (F. Mini, Preface to Q. Liang, The arc of the empire, Prefazione a Q. Liang, L’arco dell’impero, Leg Edizioni, 2021, σελ. 22). Από την άλλη πλευρά, έως και 800 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις διάσπαρτες σε κάθε γωνιά του πλανήτη και η ετήσια δαπάνη για εξοπλισμούς ύψους 800 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ήδη πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία, θα έχουν επίσης κάποιο σκοπό. Λοιπόν, αν η ιστορία μας επιτρέπει να ρίξουμε μια αποκαλυπτική ματιά στο παρόν και να καταλάβουμε «πώς πήγαν πραγματικά τα πράγματα», σε αυτή την περίπτωση μας προσφέρει επίσης τη δυνατότητα να έχουμε μια προοπτική στην οποία να κατευθύνουμε τις προσδοκίες και τις ελπίδες μας.
Η γνώση της προέλευσης αυτού που συνέβη μάς παρέχει τη δυνατότητα να κάνουμε μια τεκμηριωμένη κρίση, να προσανατολιστούμε μέσα από την ομίχλη της επικοινωνιακής χειραγώγησης. Πράγματι, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε, στη δραματική κατάσταση αυτών των ημερών, όπου ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, αυτός του Ισραήλ, βομβαρδίζει τον πληθυσμό της Γάζας που συνωστίζεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης 400 km2, ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη ιστορική μετάβαση. Ο πόλεμος των ηπα και του Νατο κατά της Ρωσίας απέτυχε. Σε στρατιωτικό επίπεδο, η ουκρανική αντεπίθεση απωθήθηκε, με πολύ μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, παρά τη στρατιωτική βοήθεια που παρείχε ολόκληρη η Δύση. Δεν δείχνει δυνατότητα ανάκαμψης αυτή. Η τακτική τοποθέτηση του ρωσικού στρατού στο πεδίο δεν δίνει πολλές ελπίδες σε όσους ελπίζουν σε αντιστροφή των τυχών της σύγκρουσης. Η Ρωσία αντιστάθηκε στις κυρώσεις και όχι μόνο δεν είδε τις οικονομίες της να καταρρέουν, αλλά σήμερα γνωρίζει μια ξεκάθαρη οικονομική ανάκαμψη, πιστοποιημένη και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο προβλέπει μια αύξηση του ΑΕΠ 1,5% για το 2023. Είναι μάλλον οι ηπα που βλέπουν το γιγαντιαίο δημόσιο χρέος της και το χάσμα της αύξησης της έκθεσης τους στο εξωτερικό: «στο τέλος του τρίτου τριμήνου του 2020 η για την καθαρή θέση του χρηματοοικονομικού χρέους των ηπα προς τις ξένες χώρες (iip) έφτασε το αρνητικό ρεκόρ των 13.950 δισεκατομμυρίων δολαρίων» (F. Μίνι, Πρόλογος, σελ. 26).
Και η Ευρώπη δεν πήγε πολύ καλά. Σύμφωνα με στοιχεία των «Financial Times», οι ευρωπαϊκές εταιρείες υπέστησαν 100 δισεκατομμύρια άμεσες ζημιές μόνο από τον πόλεμο (European companies suffer €100bn hit from Russia operations, -οι ευρωπαϊκές εταιρείες υπέστησαν πλήγμα 100 δισεκατομμυρίων ευρώ από τις δραστηριότητες της Ρωσίας, F.T., 6/8/2023). Μεταξύ άλλων, οι κυρώσεις και οι κατασχέσεις στις οποίες υποβλήθηκαν οι πολλοί ρώσοι ολιγάρχες τη δεκαετία του άγριου καπιταλισμού που εγκαινίασε ο Μπόρις Γέλτσιν, ανάγκασαν πολλούς από αυτούς να επιστρέψουν τα κεφάλαια τους στην μητέρα πατρίδα και να τα χρησιμοποιήσουν, χάρη στις κυβερνητικές διευκολύνσεις, σε άμεσα παραγωγικές δραστηριότητες. Η εντατικοποίηση των οικονομικών σχέσεων με την Κίνα και τις άλλες μη δυτικές Χώρες, φοβισμένες από την αμερικανική και την Νατοϊκή επιθετικότητα
[01_HM41_bevilacqua.indd 9 25/06/24 09:51 10 Editoriale],
επιτάχυνε τη διαδικασία σχηματισμού ενός αντιτιθέμενου γεωπολιτικού μπλοκ, εκείνο των Brics, προορισμένο να επεκταθεί σε άλλα Κράτη και να ιδρύσει μια πολυπολική τάξη πραγμάτων που θέτει τέλος στον «αμερικανικό αιώνα». Ούτε συνέβη η αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα, την οποία ελπίζουν οι ηπα, δηλαδή η αλλαγή κυβέρνησης από αυταρχική σε δημοκρατική, η οποία είναι η ιδεολογική αφήγηση με την οποία οι ηπα, τις τελευταίες δεκαετίες, δικαιολόγησαν τους επιθετικούς πολέμους και την εισβολή σε κυρίαρχες Χώρες. Ο Πούτιν δεν ανατράπηκε, αντιθέτως ενισχύθηκε περαιτέρω. Οι στρατάρχες των ηπα και του Νατο δεν προέβλεψαν την αντίδραση του ρωσικού λαού στη μετάβαση από μια κατηγορία για επίθεση εναντίον μιας «αδελφής» χώρας σε μια απειλή εισβολής και κατοχής από ξένο στρατό. Η προτροπή στη «νίκη» κατά της Μόσχας, που ερμηνεύεται όλο και περισσότερο ως πολεμική συνθηκολόγηση ολόκληρης της Χώρας, την οποία υποστήριξαν και οι διοικούντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, Ursula Von der Leyen- η οποία εμφανιζόταν κατά καιρούς ως κυβερνητικός αξιωματούχος της κυβέρνησης ηπα – επηρέασε βαθιά τη ρωσική κοινή γνώμη. Πιο συγκεκριμένα, άγγιξε τις βαθιές χορδές της ψυχής ενός λαού, που στη σύγχρονη εποχή είχε υποστεί την εισβολή των στρατών του Ναπολέοντα και των τανκς του Χίτλερ.
Έτσι, είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ πέτυχαν σαφείς επιτυχίες από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Επέκτειναν περαιτέρω τα σύνορα του Νατο, διέλυσαν τις σχέσεις μεταξύ της Ευρώπης, ιδιαίτερα της Γερμανίας, και της Ρωσίας, έδειξαν στον κόσμο τη μικρότητα, τη δειλία και τη δουλοπρέπεια των ευρωπαϊκών αρχόντων ελίτ, επέδειξαν την ικανότητά τους να τους διοικούν ως υποτελείς, πιόνια.
Κι όμως, σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου, το σενάριο φαίνεται πιο σύνθετο. Τη στιγμή που καταναλώνεται το δράμα του παλαιστινιακού λαού, τις μέρες που ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει τον πληθυσμό της Γάζας από τον ουρανό, από τη γη και από τη θάλασσα, αυτή η πραγματική γενοκτονία δεν μπορεί να μην εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως το αποτέλεσμα της αμερικανικής στρατηγικής. Ήταν τα δεκάδες και δεκάδες βέτο που αντιτάχθηκαν από τις ηπα στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, που καταδίκαζαν το Ισραήλ, τα οποία ενθάρρυναν τις κυβερνώντες ομάδες τους σε μια πολιτική συστηματικής παραβίασης του διεθνούς δικαίου. Για να μην αναφέρουμε την αδιάλειπτη οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη. Ήταν οι αμερικανικές κυβερνήσεις που επέτρεψαν την υπαίθρια φυλάκιση ενός ολόκληρου πληθυσμού εντός των συνόρων της Γάζας: ένα πείραμα στρατοπέδου συγκέντρωσης ίσως μοναδικό σε μέγεθος στην ιστορία του κόσμου. Σήμερα είναι οι ηπα που μοιράζονται την ευθύνη με το Ισραήλ της σφαγής του παλαιστινιακού άμαχου πληθυσμού, τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών, τόσο από πολιτική όσο και ηθική, αλλά και από στρατιωτική άποψη. Τα δύο αμερικανικά αεροπλανοφόρα που αναπτύσσονται στην ανατολική Μεσόγειο, λειτουργούν αποτρεπτικά, ενάντια
[01_HM41_bevilacqua.indd 10 25/06/24 09:51 11 La guerra in Ucraina: tappa di un fallimento globale]
σε πιθανές εχθρικές ενέργειες προς το Ισραήλ, είναι εκ των πραγμάτων σε προστασία του έργου της γενοκτονίας που ο Νετανιάχου μπορεί να πραγματοποιήσει ανενόχλητος στον φράχτη της Γάζας. Για τις ηπα και ολόκληρη τη Δύση σε αυτό το σημείο προκύπτει ένα μεγάλο πρόβλημα: πώς να διηγηθεί την ιστορία μιας πάρα πολύ μεγάλης σειράς αποτυχιών, που κοστίζουν έναν ανυπολόγιστο αριθμό θανάτων, τεράστιες οικονομικές απώλειες, και την πολιτική και στρατιωτική αναταραχή και αταξία που κυριαρχεί την εποχή μας. Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν έφερε τη δημοκρατία σε αυτή τη Χώρα, αλλά τη τρομοκρατία ενδημική. Η Λιβύη, μετά τη δολοφονία του Καντάφι, απωθήθηκε στις αρχικές φυλετικές της συγκρούσεις. το Αφγανιστάν επέστρεψε στους Ταλιμπάν. η Ουκρανία έχει μισοκαταστραφεί, εκατοντάδες χιλιάδες ουκρανοί πέθαναν για το τίποτα. η Γάζα πεθαίνει κάτω από τις βόμβες και η ασφάλεια του Ισραήλ έχει τεθεί δραματικά υπό αμφισβήτηση. Η απαξίωση όσων ενέπνευσαν και διεξήγαγαν αυτή την πολιτική θα είναι ανεξίτηλη στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο χρόνος θα κάνει τη δουλειά του. Αυτή τη φορά η ιστορία των ηττημένων δεν θα μπορεί να γραφτεί σιωπηλά, όπως συνέβη στο Ιράκ, τη Λιβύη και άλλες Χώρες. Ακόμη σήμερα οι μεγάλοι στρατάρχες ηπα υποτιμούν σοβαρά τη ζημιά που θα προκληθεί στην Αμερική από τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού. Αυτή θα δώσει μια ανεξίτηλη σφραγίδα φρίκης στην καταστροφική πλάνη της πολιτικής της, στην αλαζονεία μιας Αυτοκρατορίας που προσπαθεί να αντισταθεί στη δική της αδυσώπητη παρακμή με τη βία.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος La Bottega del Barbieri
