Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η έλλειψη ελέους προς τους δισεκατομμυριούχους που ανατινάχτηκαν με το υποβρύχιο που έπρεπε να πάει να δει τα συντρίμμια του Τιτανικού, και έγινε και αυτό το ίδιο συντρίμμια, υπαγορεύεται από ένα δικαιολογημένο ταξικό μίσος, αλλά δεν είναι έτσι. Ίσως εκείνοι που ζητωκραυγάζουν είναι θυμωμένοι επειδή κανείς δεν δίνει δεκάρα για τους 700 μετανάστες που πέθαναν στα ανοιχτά της Ελλάδας, αλλά αυτό δεν ισχύει. Η απόδειξη είναι απλή. Βρείτε μια ανάρτηση που κοροϊδεύει τους πλούσιους ναυαγούς και μετά πηγαίνετε στη σελίδα του συντάκτη της ανάρτησης: μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις υπάρχει σχέση μεταξύ των φτωχών που αγνοούνται και των πλουσίων που καταλαμβάνουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Αν και είμαι λάτρης του ταξικού μίσους προς τους πλούσιους, γράφει ο Gianluca Cicinelli, δεν βρίσκω κάποια ικανοποίηση στο θάνατο μεμονωμένων ανθρώπων, σε οποιασδήποτε τάξη κι αν ανήκουν. Ακόμα κι όταν ο ηλίθιος influencer πεθαίνει ενώ προσπαθεί ανόητα να βγάλει μια selfie στην άκρη μιας χαράδρας και πέφτει στο κενό από εκεί, εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ένας βλάκας, αλλά δεν με ικανοποιεί το γεγονός ότι είναι νεκρός. Και αυτό ακριβώς επειδή διαφέρω πολιτισμικά και ανθρώπινα από τους πλούσιους, είμαι καλύτερος από τον πλούσιο μαλάκα. Πόση αλαζονεία και έπαρση, μπορεί να σκεφτούν κάποιοι, και πράγματι έτσι είναι.
Η κουλτούρα των πλουσίων, των κυρίαρχων τάξεων, βασίζεται ακριβώς στην περιφρόνηση της ζωής των άλλων. Το βλέπουμε στις συνθήκες υπό τις οποίες οι πλούσιοι κάνουν τους υπαλλήλους τους να δουλεύουν, στην αλαζονεία με την οποία συμπεριφέρονται όταν είναι επάνω σε ένα SUV ή σε ένα σκάφος, στην ικανότητά τους να διαφθείρουν, στο γεγονός ότι σχεδόν πάντα ξεφεύγουν από δικαστήρια επειδή μπορούν να αντέξουν οικονομικά εξαιρετικούς δικηγόρους (όταν δεν δωροδοκούν άμεσα, απευθείας τους δικαστές).
Οι κατά συρροή μισητές, εκείνοι που χαίρονται για τους θανάτους τόσο των μεταναστών όσο και των δισεκατομμυριούχων, πιθικίζουν τη κουλτούρα της περιφρόνησης για τη ζωή που εκφράζεται από τους πλούσιους. Είναι σαν «το σκύλο του μουσταφά» (για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον σκύλο του μουσταφά https://www.youtube.com/watch?v=ACogHja4aGo). Ουσιαστικά καταλήγουν να είναι ταξικοί εχθροί όπως και οι πλούσιοι, εκφράζουν ένα όραμα για τον κόσμο που είναι απαράδεκτο για όσους πιστεύουν πως η ζωή είναι συμπερίληψη όλων και όχι αποκλεισμός ορισμένων.
Με πολύ χοντροκομμένο τρόπο, αυτό που θέλω να επισημάνω είναι ότι όσο πολεμάς τον πολιτισμό του εχθρού με την κουλτούρα του εχθρού είσαι ίσος με τον εχθρό και επομένως είσαι ένας εχθρός. Το ταξικό μίσος διαφέρει από το ατομικό μίσος γιατί αμφισβητεί κριτικά και σφαιρικά ένα ολόκληρο κοινωνικό μοντέλο που βασίζεται στη βία που επιφέρει τον πόνο και τον θάνατο ανθρώπων. Όποιος πιστεύει ότι μια διαφορετική κοινωνία από τη σημερινή είναι απαραίτητη για την επιβίωση των ανθρώπων δεν μπορεί να εφαρμόσει το σχέδιο-σχήμα των ιθυνόντων σήμερα, αυτών που κάνουν σήμερα κουμάντο, στο οποίο η ανθρώπινη ζωή δεν μετράει τίποτα και είναι απλώς ένα πιόνι απαραίτητο για να βγάλει κέρδος, να αποκομίσει κέρδος.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν υπάρχει πραγματική αντίθεση στο κυρίαρχο μοντέλο παραγωγής σήμερα. Γιατί οι σκλάβοι σκέφτονται σαν τους αφέντες. Το μίσος που ασκούν απέναντι σε όποιον αναπνέει είναι ιδιοκτησία των κυρίαρχων τάξεων, αυτοί είναι απλώς πιόνια, υποταγμένα οικονομικά και πολιτισμικά. Η μόνη δυνατή ιδέα ανθρωπισμού, αν όχι του σοσιαλισμού, πρέπει να ξεκινά από την περιφρόνηση, την αλαζονεία και την έπαρση εναντίον εκείνων που δεν ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη ζωή. Και αν τελικά οι πλούσιοι κάνουν απλώς τη βρώμικη δουλειά τους, δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιαισθητικό στον κόσμο από τους υπηρέτες που μιμούνται τα αφεντικά τους.
Μιχάλης ‘Μίκης’ ΜαυρόπουλοςLabottegadelbarbieri
