Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Το τηλέφωνο χτύπησε με φανερή ένταση. Λες να επιβεβαιωνόταν το ευχάριστο προαίσθημα που είχε απ΄ το πρωί; Ήταν η μικρή Ελισάβετ. Έλα, παππούκα, είστε καλά; Φιλάκια στη γιαγιά. Έλα, πάρε τον Τασούλη! Γεια σου, παππού! Μην ξεχάσεις, αύριο έχουμε αγώνα με τον Κωνσταντίνο. Θα έρθεις, έτσι; Ταυτόχρονα απ΄ το βάθος άκουγε και τον Κωστή. Παππού, μην τυχόν και δεν έρθεις…
Αγάπες μεγάλες τα εγγόνια του. Η μικρή η τσαχπίνα ακόμη δεν εκδήλωσε επιθυμία για ενασχόληση με τον αθλητισμό. Οι δυο οι μάγκες όμως διαπρέπουν στα τσικό του Ηρακλή και ο Σούλης κάνει τα πάντα, ώστε να μη χάσει κανέναν αγώνα τους κι ελπίζει να φτάσουν σ΄ ένα επίπεδο όσο γίνεται πιο μεγάλο και να τον ξεπεράσουν κατά πολύ σε αξία και σε επιτυχίες.
Θυμάται τον εαυτό του στην ηλικία τους, στην οδό Ανδρούτσου, να τρέχει στις αλάνες της Αγίας Βαρβάρας και των Πεντακοσίων για να παίξει μπάλα με τόπια από κουρέλια ή αργότερα λαστιχένια. Θυμάται τους αγώνες και τις αγωνίες του Πόντιου μπάρμπα – Πέτρου και της Θρακιώτισσας κυρά – Γαρυφαλλιάς να θρέψουν τα τέσσερα παιδιά τους, την Αλίκη, το συχωρεμένο το Μάκη, τον μικρό Ρωμύλο και τον ίδιο. Θυμάται τους δασκάλους του στο 2οο Δημοτικό Σχολείο και ιδιαίτερα την κυρά – Ιφιγένεια και την κυρά – Μαρίκα της Ωδικής.
Θυμάται ακόμη τους συμπαίκτες του στη Νεάπολη, τον Κόκκινο το σφάχτη, σωστό λιμενοβραχίονα στην άμυνα, τον Ευριπίδη το γιο του Θεόφιλου, το Νίκο τον Αδαβόγλου, το Μαυρομάτη και τους δύο Κοκκινάκηδες, τον κουρέα και τον Αυστραλό. Θυμάται τους συμπαίκτες του στην Α.Ε. Ελαιοχωρίου, στην Ασπίδα Πολυστύλου και στην Α.Ε. Ποντίων, όπου εκτελούσε και χρέη προπονητή. Στη συνέχεια ανέλαβε και την τεχνική ηγεσία στον Α.Ο. Πιερέων, στη Φωλιά και στο Χρυσοχώρι.
Μια μέρα στο «Μικρό Νησί» ήταν με τον Μανόλη Μαργαρίτη του Βύρωνα (γιο του Μάρκου του παλιού Ηρακλή Καβάλας) και ρίχτηκε η ιδέα της ίδρυσης μιας γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου. Κάθονταν παρακεί μια αρμαθιά κορίτσια, τους έκανε την πρόταση, συμφώνησαν. Την άλλη μέρα άρχισαν προπονήσεις στα Αμισιανά δεκατέσσερα κορίτσια. Έτσι ιδρύθηκαν οι «Αλκυονίδες» το 1984. Πρόεδρος ο Κανέλλης.
Δύο χρόνια αργότερα η ομάδα μετονομάστηκε σε «Καβάλα 86»¨με ανάδοχο τον παπά – Ιορδάνη. Οι κόρες του τελευταίου αποτελούσαν βασικά στελέχη του συγκροτήματος, η Βούλα, η σύζυγος αργότερα του Άγγελου Διγκόζη και η μεγάλη Σοφία, απροσπέλαστο λίμπερο, σωστός κυματοθραύστης των επιθέσεων κάθε αντιπάλου. Είχαν μαζευτεί ήδη πάνω από είκοσι κοπέλες, οι μισές από το Νομό Δράμας. Ο Σούλης Ρουμελιώτης τις ενθάρρυνε, τις παρότρυνε, τις δίδαξε, τις ενέπνευσε την ευγενική άμιλλα, την εργατικότητα, την αξία της συνεργασίας και του ομαδικού πνεύματος, την πειθαρχία συνδυασμένη με την αίσθηση της δικαιοσύνης.
Στο Συμβούλιο συμμετείχαν ο Βασίλης Λαμπαδίτης, ο Μανόλης Μαργαρίτης και οι τρεις Πετρόπουλοι, γιοι του Ιγνάτη. Μια και δεν τους παραχωρούσαν κάποιο γήπεδο της πόλης, έτρεχαν σαν τα τσιγγανάκια για προπόνηση σε όλο το Νομό. Για έδρα χρησιμοποιούσαν το Πολύστυλο και τις Ελευθερές. Έδιναν φιλικούς αγώνες με γειτονικά συγκροτήματα, την Ξανθίππη Ξάνθης, την Άρτεμη Δράμας, τα Κοκκινόγεια και λοιπά. Κάθε χρόνο συμμετείχαν σε τουρνουά στη Βουλγαρία, από όπου αποκόμισαν πολλά κύπελλα.
Η Ε.Π.Ο. οργάνωνε πρωταθλήματα καλύπτοντας ένα μέρος από τα έξοδα. Τα υπόλοιπα τα κάλυπταν το Συμβούλιο, ο προπονητής και κάποιοι χορηγοί. Στο μεταξύ άρχισαν να έρχονται και οι πρώτες επιτυχίες. Στο πρώτο πειραματικό πρωτάθλημα ο τελικός διεξήχθη στην Ξάνθη ανάμεσα στην Ολυμπιάδα Θεσσαλονίκης και την Καβάλα «86. Μετά το ισόπαλο αποτέλεσμα με σκορ 1-1 οι ομάδες οδηγήθηκαν στην διαδικασία των πέναλτι, όπου επικράτησαν τα καβαλιωτάκια. Ακολούθησαν άλλα δύο πρωταθλήματα που κατέκτησαν σε βάρος του «κακού τους δαίμονα» της Δόξας Πειραιώς. Το 2001 μάλιστα την κατανίκησαν με 3-1 και πήραν το νταμπλ στον τελικό που έλαβε χώρα στην Καρδίτσα.
Πολλά έχει να θυμάται ο Σούλης από τη συμμετοχή της ομάδας του στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης. Η Καβάλα «86 ήταν η πρώτη γυναικεία ελληνική ομάδα που συμμετείχε σε Τσάμπιονς λιγκ. Τα γήπεδα της Ολλανδίας διέθεταν τέλειες εγκαταστάσεις και πανέμορφα τερέν, που θα ζήλευαν και τα πιο πλούσια συγκροτήματα της Ελλάδας. Και πώς να μην πάνε μπροστά οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι… Στη συνέχεια, όταν γύρισαν από την Ολλανδία, γνώρισαν εκτίμηση και αγάπη από ανθρώπους που δεν το περίμεναν.
Συνολικά σαράντα κοπέλες του συλλόγου συμμετείχαν στις εθνικές ομάδες. Στην Ολυμπιάδα του 2004 πέντε κοπέλες ενσωματώθηκαν στην Εθνική ομάδα, δύο Δραμινά κορίτσια από τον Άγιο Αθανάσιο (Μιχαηλίδου, Παπαδοπούλου) και τρία Καβαλιωτάκια (Αγγέλα Λαγουμτζή, Αθανασίου Πουρίδου και η τερματοφύλακας Μαρία Αγγέλου). Η επιβράβευση ήταν όχι μόνο ηθική αλλά και υλική: 5000 στην ομάδα, 5000 στον προπονητή και 7.500 στην κάθε παίκτρια.
Το τηλέφωνο χτύπησε και πάλι αποδιώχνοντας αίφνης σκέψεις και θύμησες. Ήταν η μεγάλη κόρη του παπά – Ιορδάνη. Τον καλούσαν και πάλι για μία μάζωξη. Δεν μπορούσε ν΄ αρνηθεί. Τριάντα πέντε χρόνια είναι αυτά… Του θύμισαν πως δεν επέτρεπε σε κανένα να μπει στα αποδυτήρια. Του θύμισαν το μπαράζ με τη Φλώρινα στο γήπεδο του Θερμαϊκού και πάλι με τη Φλώρινα στο γήπεδο του Σιδηροκάστρου, όταν και τις δύο φορές τις έπεισε ότι μπορούν να ανατρέψουν το 0-1 και το κατόρθωσαν. Τις έβλεπε γυναίκες πια. Μεγάλωσαν τα κορίτσια του. Τα δάκρυα της συγκίνησης φαντάζουν πάντα σαν μικρά αστραφτερά διαμάντια…
