Στη μνήμη του τόσο αγαπητού στους Καβαλιώτες, βιοπαλαιστή συμπολίτη μας Στέλιου Θωμά που έχασε άδικα τη ζωή του σε τροχαίο ατύχημα τα ξημερώματα του Σαββάτου, την ώρα που πάλευε για το μεροκάματο, το proininews.gr αναδημοσιεύει κείμενο του συνεργάτη μας Χρήστου Τσελεπή που είχαμε δημοσιεύσει στην εφημερίδα «Πρωϊνή» πριν μερικούς μήνες και είχε και τότε συγκινήσει πολλούς και είχε επίσης δεχτεί πλήθος θετικών σχολίων από τους αναγνώστες μας.
Στην εποχή της κρίσης τα παλικάρια της δίωξης οικονομικού εγκλήματος έπρεπε να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Α, όλα κι όλα! Γι΄ αυτό πληρώνονταν. Για να επιτελέσουν το δύσκολο έργο που είχαν αναλάβει. Και ήτανε γι΄ αυτό καλά εκπαιδευμένοι, προετοιμασμένοι και αποφασισμένοι. Δεν έπρεπε απ΄ τα δίχτυα τους να γλυτώσει ούτε κουνούπι. Έπρεπε να συλλάβουν όσους δεν υπολόγιζαν τ΄ ατέλειωτα μαρτύρια του λαού και φρόντιζαν οι ίδιοι να πλουτίσουν παστώνοντας τα κέρδη στα κελάρια της προσωπικής ιδιοτέλειας και της οικογενειακής τους ευτυχίας.
Ο Στέλιος ήταν γόνος μιας πολυμελούς οικογένειας προσφύγων από τις πονεμένες πατρίδες της Ανατολής, ανθρώπων τίμιων, σε χαμηλά ταβάνια μεγαλωμένων, που όμως δεν τους είχε λείψει το χαμόγελο, θλιμμένο έστω από μικρά κι από μεγάλα βάσανα της καθημερινής ζωής. Μεγάλωσαν στοιβαγμένοι σε μικρά διαμερίσματα προσφυγικών κατοικιών. Τη φτώχεια τους μετρίαζε η πλούσια καρδιά τους, η ολιγάρκεια και η συντροφικότητα που χαρακτήριαν όλες τις παλιές γενιές. Η αλληλοκατανόηση και η αλληλοστήριξη κρατούσανε τα γκέμια της συνύπαρξης σ΄ όλες αυτές τις γειτονιές.
Ο Στέλιος μιαν αγάπησε, μια πήρε. Και η αγάπη του μεταφραζόταν, όσο πέρναγε ο καιρός, σε μια αρμαθιά από παιδιά καλόβολα, με κληρονομημένο το χαμόγελο απ΄ τους γονείς. Εισπρακτοράκι στα αστικά λεωφορεία ο πατέρας τους, αργότερα ελεγκτής, μόνο τον πόθο του δεν έλεγχε κι όλο μεγάλωνε η οικογένεια. Κι ο Στέλιος έκανε και δεύτερη δουλειά και τρίτη όταν χρειάστηκε, προκειμένου ν΄ ανταποκριθεί στις αυξανόμενες ανάγκες των παιδιών. Γιατί ήταν αποφασισμένος να τα σπουδάσει τα παιδιά, να τα μορφώσει κι όμορφα να τα διαμορφώσει, ώστε στην κοινωνία εργατικά και τίμια να τα παραδώσει.
Στα πρώτα χρόνια πουλούσε λαχεία, μοιράζοντας ελπίδες στους φτωχούς ανθρώπους. Τον ήξεραν, δεν χρειαζόταν να φωνάζει ή να πιέζει. Αυτοί ήθελαν πάντα να τον βοηθούν να συμπληρώσει το μεροκάματο για τις ανάγκες των πολλών στομάτων. Αργότερα πήρε τριαντάφυλλα και γύριζε όπου χαρά, ευγένεια, καλή διάθεση και κέφι, τα ΄δινε πιο φθηνά κι απ΄ τις τσιγγανοπούλες, ένα μεγαλλικό το ένα ρόδο, δεν τα διαφήμιζε, κρατούσε την τιμή σε μία μικρή ταμπέλα κι όλο βρισκόταν ένας γαλαντόμος που πρόσφερε μιαν αρμαθιά σε όμορφες υπάρξεις κι ο Στέλιος σε τέτοιες περιπτώσεις του έδινε δυο – τρία λουλούδια δωρεάν.
Τον βίαιο αυτόν και επικίνδυνο εχθρό του Νόμου κάποιος απ΄ το μεγάλο το βασίλειο των παρεπιδημούντων χαφιέδων τον κατάγγειλε. Βλέπεις, υπήρχανε ενδείξεις ότι δεν έκοβε αποδείξεις για τόσο σημαίνουσες συναλλαγές και ήταν αρνητικό παράδειγμα για τόσους ευϋπόληπτους πολίτες που θα μπορούσαν να παρασυρθούν και να οδηγηθούν σε ανάλογες παράνομες πράξεις, φοροκλοπές, φοροδιαφυγές και τα τοιαύτα, οπότε θα ζημιωνόταν καίρια το Κράτος, θα χάνονταν τεράστια ποσά, εισπρακτικών εσόδων και βέβαια θα την πλήρωνε και πάλι ο λαός, αφού ντόπιοι και ξένοι κυβερνήτες θα αναγκάζονταν καινούριους φόρους να επιβάλουν στους ήδη αναξιοπαθούντες φτωχούς και άπορους πολίτες, στους άνεργους κατόχους ενός μικρού ανήλιαγου ημιϋπόγειου διαμερίσματος ή μιας μικρής παράγκας.
Ο κάθε Στέλιος, το λοιπόν, δεν πα΄ να λέγεται και Καζαντζίδης, θα έπρεπε να διωχθεί από το Νόμο, ώστε να παταχθεί κάθε διάθεση λοξοδρόμησης από τη χάραξη της νέας κυβερνητικής πολιτικής. Για να μην πούμε ότι σιδηροδέσμιος θα πρέπει να διαπομπεύεται σ΄ όλα τα μήκη και τα πλάτη της τοπικής κοινωνίας προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…
Εκπρόσωποι του Σώματος της δίωξης που λέγαμε, την έστησαν από νωρίς σε χρονικό και τοπικό στίγμα προσχεδιασμένο, ώστε να συλληφθεί ο εγκληματίας επ΄ αυτοφώρω. Τον είδανε να κατεβαίνει με το πρόσωπο σκυμμένο. Έγνοιες είχε ο άνθρωπος. Τον άλλο μήνα είχαν προγραμματίσει να παντρευτεί η μεγάλη κόρη του. Σήμερα ο προμηθευτής του τηλεφώνησε και του είπε πως το κάθε τριαντάφυλλο θα έπρεπε να το προπληρώσει προς ενενήντα λεπτά. Όμως αυτός δεν είχε πρόθεση ν΄ ανεβάσει την τιμή στο ένα και δέκα. Και πάλι ένα θα τα πουλούσε. Οπότε, για να βγάλει ένα εικοσάρικο, θα έπρεπε να πουλήσει διακόσια, άρα θα έπρεπε να έχει τόσα στην τσέπη του εκατόν ογδόντα, αλλά…
Την ώρα που λογάριαζε, τους είδε με πολιτική περιβολή και τους χαιρέτισε ευγενικά μ΄ ένα χαμόγελο και μία μικρή υπόκλιση. Κι ύστερα άρχισε και πάλι τους λογαριασμούς του. Δεν πρέπει. Μάλλον είχε κάνει λάθος. Φτου και ξανά απ΄ την αρχή. Μπερδεύτηκε και πάλι ο δόλιος με τους αριθμούς κι ούτε υποψιάστηκε πως τον ακολουθούσαν από κάποια απόσταση. Σε μία γωνιά τον έχασαν. Λες κι άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Δεν ήταν δυνατό να είχε τόσο πολύ απομακρυνθεί. Στο βάθος του δρόμου δε φαινόταν. Δεξιά υπήρχαν κάποιες πάροδοι. Έπιασαν από μία, δεν μπορούσε, θα τον έβρισκαν. Εξάλλου οι τρεις πάροδοι κατέληγαν σ΄έναν άλλο μακρύ δρόμο, παράλληλο προς τον προηγούμενο.
Είχε μπει στο σπίτι του προμηθευτή. Αυτός του είχε έτοιμα εκατό τριαντάφυλλα, όλα με ίδιες αποχρώσεις στα πέταλά τους, από το κίτρινο ως το αιμάτινο με σύνθεση αρμονική. Αν τα πουλούσε. Κάποιες φορές, όταν του περίσσευαν, τα χάριζε. Κι αν ήτανε πολλά, κρατούσε λίγα για τις κόρες του και τη γυναίκα του.
Είχε ήδη σουρουπώσει και τον είδαν πάλι να παίρνει το δρόμο για τα ταβερνάκια. Μην πάει στράφι η παγανιά τους… Είχε πουλήσει ήδη τα πρώτα του τριαντάφυλλα σ΄ ένα μικρό κουτούκι. Την είχαν στήσει στην άκρη του στενού και δεν χρειάστηκε άλλο σχέδιο. Ήρθε κατευθείαν πάνω τους. Και τους χαιρέτισε και πάλι ευγενικά με ανυποψίαστο χαμόγελο. Το πρόστιμο ήτανε βαρύ, μα τι να κάνει, θα το πλήρωνε… Α, όλα κι όλα! Στην εποχή της κρίσης οι πολίτες θα έπρεπε να νιώθουν ίσοι απέναντι στο Νόμο, μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατικής αντίληψης που βίωναν στην καθημερινή ζωή τους…
Φωτογραφία: offtherecord.net.gr
