Δεν υπάρχει χώρος και όρεξη για λόγια.
Ο κ Δαυΐδ, είχε εκείνο το δώρο το οποίο το είχε κερδίσει μόνος του.
Έλεγε κάποιος «Δαυΐδ» και ήξερες ότι εννοούσε εκείνον, τον Συμεωνίδη. Σαν να μην υπήρχε άλλος Δαυΐδ. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το κερδίσει κάποιος. Ελάχιστοι το έχουν καταφέρει…ελάχιστοι
Πολύ φίλος με τον πατέρα μου στο νοσοκομείο, από εκείνη τη τελευταία καλή πάστα γιατρών που ήταν και φίλοι μεταξύ τους και συνεργάτες. Αλλά πάνω από όλα σέβονταν ο ένας τον άλλο. Σεβασμός αγνός. Γιάννη μου, Δαυΐδ μου…τους ζήλευα όταν τους άκουγα τα καλοκαίρια μου στο νοσοκομείο
Τον γνώρισα περισσότερο σαν φοιτητής σε μια εργασία μου. Ο ορισμός του ήρεμου, του πράου, του μετριοπαθή. Και εμένα οι μετριοπαθής άνθρωποι με κερδίζουν
Τελευταία είχαμε τα ιατρεία μας πάρα πολύ κοντά. Κάθε μέρα την ίδια ώρα καλημέρα Θοδωρή καλημέρα κύριε Συμεωνίδη αμάν πια δεν έμαθες ποτέ μου έλεγε δεν μπορώ κύριε Συμεωνίδη…δεν μου βγαίνει το Δαυΐδ εμένα, ίσως μόνο εμένα…μεγάλος σεβασμός, αν και ο σεβασμός έχω μάθει καλά δεν βρίσκεται στον πληθυντικό.
Μη λέτε καλό παράδεισο. Δεν υπάρχει κακός παράδεισος. Ίσως και ούτε καν παράδεισος. Κρατήστε τη μνήμη του.
Θερμότατα συλλυπητήρια στους δικούς του ανθρώπους
Καλημέρα κ Συμεωνίδη, αύριο δευτέρα είναι…εγώ θα πάω στο ιατρείο μου. Καλημέρα…
