Ο Βασίλης Λιόγκας πορεύτηκε με το Βασίλη Θεοδωρίδη επί σειρά πολλών ετών.
Στη Στέγη, στην αυτοδιοίκηση αλλά και στο σκάκι. Είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να περιγράψει την πλούσια δράση ενός σπουδαίου Καβαλιώτη. Που έφυγε ξαφνικά, πρόωρα από τη ζωή.
Ο κ. Λιόγκας που μίλησε χθες στην Πρωινή, είπε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:
«Είναι μια πολύ στενάχωρη μέρα. Είμαι συγκλονισμένος από το θάνατο του Βασίλη Θεοδωρίδη. Θεωρώ μέγιστη απώλεια για την πόλη μας, την απώλεια του Βασίλη Θεοδωρίδη. Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για έναν πολύπλευρο και χαρισματικό άνθρωπο που το χαρακτηριστικό του ήταν ότι μόνο δημιουργούσε.
Για μένα ο Βασίλης εκτός από πολύτιμος φίλος ήταν ένας ποιητής με την έννοια του ποιώ, δημιουργώ, φτιάχνω. Ήταν ένας ποιητής των συλλογικών οραμάτων για το χτίσιμο ενός άλλου κόσμου των ανθρώπων. Μη ξεχνάμε ότι ήταν αρχιτέκτονας.
Έγραψε ιστορία σε πολλά επίπεδα. Όταν κάποτε κάποια φωτισμένα μυαλά του μέλλοντος καταγράψουν την πολιτιστική ιστορία της πόλης μας τα τελευταία 50 χρόνια και πιο πριν, τότε ίσως αποτιμηθεί η προσφορά του Βασίλη Θεοδωρίδη, η δράση του και οι καινοτομίες του.
Ξέρετε η Ειρήνη Παππά που πρόσφατα πέθανε, μια μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός, είπε ότι ο πατέρας μου με έμαθε ότι μόνο μια αριστοκρατία υπάρχει, η αριστοκρατία του πνεύματος. Ο Βασίλης Θεοδωρίδης ανήκε σε αυτή την αριστοκρατία. Στην αριστοκρατία του πνεύματος.
Ήταν ένας ευπατρίδης του πνεύματος. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, καλλιεργημένος με βαθιά μόρφωση, με φυσικά αρχοντιά, με έμφυτη ευγένεια, ένα ανοιχτό μυαλό, ένα βαθιά δημοκρατικό πνεύμα. Ήταν ένας ηγέτης που ενέπνεε με το προσωπικό του παράδειγμα σαν υπόδειγμα ακεραιότητας, υπόδειγμα εντιμότητας, ανιδιοτέλειας και κοινωνικής προσφοράς.
Ήταν ένας εργάτης του πνεύματος. Ήταν μια « μέλισσα» που μόνο δημιουργούσε στην κοινωνία. Λέω στην κοινωνία γιατί διετέλεσε και δημοτικός σύμβουλους στις αρχές της δεκαετίας του `80. Γιατί μέσα από τη ΔΕΠΟΣ, συνετέλεσε καθοριστικά.
Συνετέλεσε στο να δημιουργηθεί ένα πρότυπο πολεοδομικής, οικιστικής ανάπτυξης της πόλης, με πολλά χαρακτηριστικά. Δημιουργούσε στον πολιτισμό, στα γράμματα και στις τέχνες για πάρα πολλά χρόνια, άσχετα αν εμείς τον ταυτίζουμε με το σκάκι με το οποίο ασχολήθηκε τα τελευταία 40 χρόνια και τα τελευταία 25-30 χρόνια αποκλειστικά με αυτό.
Ήταν τόσο αφιερωμένος σε ότι έκανε, που ταυτιζόταν μ’ αυτό. Τον έχουμε ταυτίσει με τη ΔΕΠΟΣ στο παρελθόν, με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για καμιά εικοσαριά χρόνια συνέχεια. Με το σκάκι βέβαια. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να πούμε, ότι εγώ το γνώρισα τότε τη δεκαετία του `80.
Μέσα σε αυτή τη χρυσή δεκαετία για το Σύνδεσμό Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών. Τότε που παρέλασε όλη η αφρόκρεμα του πνευματικού χώρου της χώρας μας και δόθηκε η δυνατότητα στο λαό της περιοχής μας να γνωρίσει από κοντά προσωπικότητες όπως τους συνθέτες: Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Λοΐζο, Μικρούτσικο, Μαυρουδή.
Τους σκηνοθέτες: Θεόδωρο Αγγελόπουλο, Κούνδουρο. Τους λογοτέχνες: Ιάκωβο Καμπανέλη, Έλλη Αλεξίου, Νικηφόρο Βρεττάκο, Βασίλη Βασιλικό, Μάριο Πλωρίτη. Αρχαιολόγους, Ζωγράφους, Πανεπιστημιακούς, Δημοσιογράφους και πολλούς πολιτικούς.
Η Στέγη ήταν τότε ένας φάρος που προσπαθούσε να δώσει βήμα σε όλες τις φωνές. Πέρασε η Μελίνα Μερκούρη, ο Σημίτης, ο Κατριβάνος, ο Λεντάκης. Ο Βασίλης ήταν πρόεδρος όλη αυτήν την περίοδο. Είχε δημιουργήσει 8 τμήματα με την αναδιάρθρωση της Στέγης και το καταστατικό της.
Το θεατρικό εργαστήρι της Καβάλας που ήταν ο πρόδρομος του ΔΗΠΕΘΕ. Την κινηματογραφική λέσχη, άφησε την υποδομή του Ζέφυρου. Το θεατρικό εργαστήρι άφησε το θεατράκι της Στέγης. Τότε δεν υπήρχε ούτε το «Όσκαρ», ούτε το «Παλλάς».
Δημιούργησε το μορφωτικό τμήμα, το εικαστικό, το μουσικό, φωτογραφικό όμιλο. Βέβαια τότε το 1983 δημιουργήθηκε και το πρώτο Σκακιστικό σωματείο της Καβάλας ως τμήμα της Στέγης Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών με πρωτοβουλία του Βασίλη Θεοδωρίδη.
Ήταν ένα τμήμα της στέγης και τα πρώτα χρόνια μέχρι περίπου το 1994 που μετά από επίπονες προσπάθειες συνενώθηκαν όλες οι σκακιστικές δυνάμεις της Καβάλας γιατί είχαν δημιουργηθεί και άλλα σκακιστικά σωματεία με αξιόλογη δραστηριότητα.
Το 1994 ο Βασίλης έλεγε ότι: «έκλεισε ο κύκλος μου στη Στέγη» και μερικοί από εμάς τον πιέζαμε να παραμείνει αλλά αυτός είχε πάρει την απόφαση του. Ήταν μια συνειδητή του επιλογή του τότε και είπε ότι θα αφιερωθεί στο Σκάκι. Το επέλεξε σαν ένα ευγενικό άθλημα.
Υπόδειγμα του αγνού αθλητισμού, της παλιάς κοπής και το Σκάκι κινείται στα όρια του πολιτισμού και του αθλητισμού. Δεν μπορείς να το κατατάξεις αποκλειστικά σε ένα, άσχετα αν θεσμικά κατατάσσεται στον αθλητικό χώρο. Είναι πνευματικό άθλημα.
Επειδή λοιπόν ενώθηκαν όλες οι δυνάμεις με πρωτοβουλία πάλι του Βασίλη σ’ έναν ενιαίο Σκακιστικό Όμιλο Καβάλας, γνώρισε πολύ μεγάλη άνθηση. Με το μεράκι του, με την προσωπική του ενασχόληση, με τη δημιουργικότητα που το χαρακτήριζε, με τη μεγάλη του προσφορά.
Φυσικά ήμασταν και εμείς δίπλα, συμμετείχαμε σε διοικητικά συμβούλια αλλά εκείνος ήταν ο εγκέφαλος. Δεν ήταν μόνο η Σταυρούλα Τσολακίδου. Ξέρετε ότι έβγαλε πολλούς πρωταθλητές. Η Σταυρούλα είναι η τελευταία αλλά και η μεγαλύτερη στις επιτυχίες.
Έτσι έκανε και με την Άννα Μαρία Μπότσαρη. Από παιδί ήταν και εκείνη στο Σκάκι της Καβάλας. Ο Βασίλης τη συμπαραστάθηκε με πάρα πολλούς τρόπους. Είχε και έχει η Καβάλα πολλούς πρωταθλητές.
Η Καβάλα χάρη στον Βασίλη που ανέλαβε από το μηδέν τον Σκακιστικό Όμιλο, στην κυριολεξία από το μηδέν, ένα Σκακιστικό Όμιλο μιας Επαρχιακής πόλης και το μαζικοποίησε, τον αναβάθμισε, το δόξασε. Τον κατέστησε πρότυπο σε όλη την Ελλάδα».
(φωτογραφία αρχείου)
