Γράφει η Αθηνά Βολτέα
Πάμπολλες φιλοσοφικές διαδρομές διένυσε ο ορισμός της πολιτικής από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας. Η πολιτική τέχνη, ανώτερη και σπουδαία από τη φύση της, καθώς και αξιέραστη, ελκυστική, υπηρετείται είτε από τους αληθινούς κατόχους της είτε από κίβδηλους και μιμητές πολιτικούς που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως ένα παίγνιο. Και οι δυο αυτοί τύποι πολιτικών όμως, παρά τις έντονες διαφορές τους μοιράζονται το ίδιο όνομα, την ίδια δύναμη, το ίδιο αντίκρισμα.
Για να καταφέρει κανείς στην πράξη να χρηστεί υπερασπιστής των συμφερόντων της πολιτείας και τηρητής των νόμων της κοινωνίας (ασχέτως ήθους και φιλοσοφικής προσέγγισης), χρειάζεται μια ευρεία αποδοχή. Αποδοχή όπου κάποιες ικανότητες, έμφυτες ή επίκτητες μπορούν να δράσουν καταλυτικά, βοηθητικά. Όπως για παράδειγμα …… η ικανότητα που ακουμπάει, αγγίζει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση με περισσή ευχέρεια. Η ικανότητα δηλαδή που ανοίγει δίαυλο επενέργειας με το γυναικείο συναίσθημα και κρίση. Αυτό το χάρισμα αποδεικνύεται ανεκτίμητο. Γιατί η γυναίκα, σε όποια ηλικία και να βρίσκεται, όποιο πνευματικό ή μορφωτικό υπόβαθρο και να διαθέτει εκδηλώνει συχνά πυκνά υπερτροφία του μητρικού στοιχείου. Αν κάποιος κατακτήσει μια θέση εφήβου στην ψυχή της, αυτόν και άδολα θα συμπαθήσει, θα αποδεχθεί, θα εξυψώσει. Αυτή η αγάπη, αυτή η συμπάθεια μπορεί και να την παγιδεύσει σε μια υποκειμενικότητα και σε ένα προσωπικό, μεροληπτικό αντίκρισμα των πραγμάτων. Πιθανόν να εκδηλώνει επιείκεια σε εφηβικές σκανδαλιές, παράτολμες αταξίες, προκλητικές μαγκιές. Ανοχή ακόμη και σε επικίνδυνα αδέξιες αναζητήσεις και πειραματισμούς. Θα συγχωρεί. Ένας γλυκός έφηβος στο ασυνείδητο, υποσυνείδητο, συνειδητό μιας γυναίκας είναι το κλειδί της κατάκτησής της. Το υποκείμενο προστασίας της το θέλει απρόσβλητο, ανέγγιχτο από αρνητική κριτική και τιμωρίες. Η ασυνέπειά του, η αναξιοπιστία, η χλεύη, ο κυνισμός, η ειρωνεία, η απαξία, η αστάθεια, ο εμπαιγμός, η χάλκευση, οι παλινωδίες, τα είπα ξείπα, η άγνοια κινδύνου δε θα μετράνε για αυτήν όποτε και οπουδήποτε και αν εκδηλωθούνε. Αυτά θα τα θεωρεί συμπαθητικά επακόλουθα μιας αναστατωμένης εφηβείας. Άλλωστε οι χαρακτηρισμοί: μπαμπεσιά, δολιότητα, μηχανορραφία, ανεντιμότητα, εξαπάτηση είναι αυστηρώς ακατάλληλοι για εφήβους. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί ταιριάζουν στους εκάστοτε «άλλους», που είναι αντιπαθητικά ενήλικες με πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα των λόγων και των πράξεών τους.
Βέβαια, κάποιοι ρομαντικοί ισχυρίζονται πως τα ψέματα, το παρασκήνιο, οι προδοσίες, οι χειρισμοί, οι συναισθηματικοί εκβιασμοί και τα παιχνίδια ελέγχου δεν αρμόζουν σε έναν πραγματικό «βασιλιά», σε έναν ολοκληρωμένο ενήλικα. Όταν όμως υπάρχει η δεινότητα που εμφανίζει το ψέμα σαν παραμύθι, τις προδοσίες σαν αναπόφευκτες κυβιστήσεις, τους χειρισμούς και τα παιχνίδια ελέγχου θολερά μα καθαγιασμένα στα νερά ενός ηθικού προτάγματος, τότε αυτός ο ισχυρισμός περί πραγματικού «βασιλιά» κάνει τη δική του κυβίστηση, κερδίζει τη δικιά του αυτοεξαπάτηση.
Συνεπώς, κατακτώντας κάποιος μια περίοπτη θέση στο γυναικείο υποσυνείδητο καθίσταται αλώβητος, απρόσβλητος, θωρακισμένος, κερδίζοντας διάρκεια χάριτος και κανάκεμα έως και λήθη των ατοπημάτων του. Άσε που το φάσμα επιρροής μιας γυναίκας είναι αρκετά μεγάλο. Είτε γιατί η γνώμη της αντιμετωπίζεται με σεβασμό από τους οικείους της, είτε γιατί τελικά είναι το δυνατό φύλο.
Δεν αρκεί όμως μόνο αυτή η δεινότητα για να κερδηθεί από τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο το περιπόθητο αστέρι στη Λεωφόρο του πολιτικού στερεώματος. Θα πρέπει να έχει και άλλες ικανότητες. Όπως πχ. την επιτηδειότητα να ‘αποδιαλέγει’ αυτούς που δυνητικά θα μπορούσαν να τον στηρίξουν από αυτούς που θα τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία ή αδιαφορία. Να ‘ξεσκαρτάρει’ με άλλα λόγια αυτούς που θα παρακάμψει από αυτούς που θα θωπεύσει.
Να αποκλείσει άραγε τελείως από τα ενδιαφέροντά του τους ελεύθερους επαγγελματίες μεσαίους και μικρομεσαίους; Αυτό θα ήταν … μια καλή ιδέα. Δε θα του απέφεραν άλλωστε και πολλά οφέλη. Και αυτό γιατί οι πολίτες αυτής της κατηγορίας έχουν ελάχιστη έως μηδενική δυνατότητα επηρεασμού της κοινής γνώμης. Γιατί απλούστατα ο χρόνος που απαιτείται είτε για την προβολή είτε με την αποδόμηση οποιουδήποτε δεν τους περισσεύει. Τον αναλώνουν κυρίως και εναγωνίως στην επαγγελματική τους επιβίωση. Σίγουρα θα έχουν πολιτική άποψη, σκέψεις, στοχασμούς, ενθουσιασμό, απογοήτευση ή θυμό. Όμως δεν θα διαθέτουν τα αποθέματα διάθεσης, ούτε τον ελεύθερο χρόνο για να τα επικοινωνήσουν, να τα μεταδώσουν, να τα εκπέμψουν με την πανίσχυρη αβάντα που δίνει η πολυτέλεια του χαλαρού χρόνου.
Ως εκ τούτου αποδεικνύεται ασύμφορη η προσέγγισή τους από φιλόδοξους πολιτικούς που διακατέχονται από εμφωλευμένη ιδιοτέλεια.
Αντιθέτως ο εναγκαλισμός με τους ‘μεγαλόσχημους’ μεγαλοεπιχειρηματίες θα φάνταζε δυνητικά εύκολος. Εφικτός και ενίοτε επωφελής λόγω των πολυσύνθετων δραστηριοτήτων τους. Δραστηριότητες πολυπλόκαμες που δυνητικά μπορούν να καταστούν ηθικά διάτρητες και καιροσκοπικά ευάλωτες.
Όπως επίσης εύκολος θα αποδεικνυόταν και ο εναγκαλισμός με κύκλους πολιτών στους οποίους εύκολα μπορεί να ενσταλαχτούν ανασφάλειες και φοβίες ( οικονομικές, αξιολόγησης, απόλυσης, ενοχής, ξεβολέματος …). Χρειάζεται βέβαια ξεχωριστή ‘αξιοσύνη’ στην ωφελιμιστική αξιοποίηση των αρχέγονων φόβων του ανθρώπου. Δεινότητα, που νομοτελειακά οδηγεί σε ψυχολογικούς εγκλωβισμούς πολιτών, πισωγυρίσματα σε καταστάσεις αδυναμίας, πίσω, τότε, στην παιδική ηλικία. Τότε που διαφέντευε ο φόβος και ο τρόμος για κακούς μπαμπούλες και απειλητικές μορφές πίσω από την πόρτα. Τελικά, …. συντηρώντας ζωντανούς τους φόβους και παρουσιάζοντας τα κακά όνειρα σαν αλήθεια γίνονται ανάγκη τα παραμύθια!
