ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ Στο Θέατρο ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ στην Καβάλα – Δύο παραστάσεις – Την Τρίτη 7 και Τετάρτη 8 Μαρτίου, ώρα 21:15 -Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Την Τρίτη, πριν την παράσταση θα μιλήσει με θέμα τη γυναίκα, η Δικηγόρος και Πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων κ. Μαρίνα Φιλιππίδου. Ένα έργο ενάντια στην βία κατά των γυναικών, βασισμένο στο βιβλίο του Πέτρου Κυρίμη, Κύριε των Λυγμών. Παραγωγή της Θεάτρου Ανάβασις, με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Θεατρική επεξεργασία/σκηνοθεσία: Μαρία Καραβία. Πρωταγωνιστούν: Μαρία Καραβία, Βάσω Ζήσου(τσέλο), Σπύρος Σούφης, Μιχαήλ Πάρτης, Δέσποινα Κουσενίδου, Αναστασία Καλεάδου. Μουσική επιμέλεια: Βάσω Ζήσου. Φωτογραφίες: Στέλιος Βαλσαμίδης, Γιώργος Χάσπαρης, από την Ομάδα Φωτογραφίας ΔΕΚΑ. Σχεδιασμός φωτισμού: Σαράντης Μιντζιρίκης.
Ένα έργο που μένει στη μνήμη για πολλά χρόνια, κατά τα σχόλια θεατών. Φεύγεις από την παράσταση και δεν ξεχνάς. Αυτό που είδες, σκαλίζει τη μνήμη σου, εγκαθίσταται εκεί και την κρατά σε εγρήγορση, πάντα ζωντανή και πάντα υποψιασμένη για το τι γίνεται δίπλα σου. Και οι ενοχές βγαίνουν στην επιφάνεια, για κάτι που έκανες, κάτι που δέχτηκες, κάτι που είδες και δεν μίλησες.
Δυστυχώς η κακοποίηση γυναικών και παιδιών είναι ένα θέμα πάντα επίκαιρο. Διαχρονικά βλέπουμε αποτρόπαια περιστατικά να σημειώνονται σε όλο τον κόσμο. Θεατρικά έργα όπως και αυτό μπορούν να αφυπνίσουν την κοινωνία.
ΘΕΜΑ
Αναφέρεται στο φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών σε μια εποχή βίας και πολέμου όπως αυτή της γερμανικής κατοχής, αλλά και τα μετέπειτα χρόνια, όταν ο ελληνισμός προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή του, και να ξεχάσει τις ανοιχτές πληγές.
Η βία και η κακοποίηση των γυναικών κάθε ηλικίας, τάξης, μόρφωσης και εισοδήματος, αποτελεί ένα φαινόμενο που έχει διαχρονική και παγκόσμια διάσταση. Και η Τέχνη έχει το προνόμιο να διαισθάνεται, καταγράφει, αναδεικνύει και καταγγέλλει, με μοναδικό τρόπο, κοινωνικά φαινόμενα που αφορούν στη ζωή και στις σχέσεις των ανθρώπων.
Η δράση ξεκινά τον τελευταίο χρόνο της γερμανικής κατοχής, όταν οι σύμμαχοι βομβαρδίζουν το λιμάνι του Πειραιά και τα καράβια των Γερμανών με τα αμπάρια γεμάτα δυναμίτη ανατινάζονται στον αέρα. Φωτιά και καπνοί γεμίζουν τους δρόμους στο λιμάνι … Παντού θάνατος.
Σε κάποιο στενό, μια καινούργια ζωή ανατέλλει. Μια γυναίκα γεννάει, κατάμονη στη μέση του δρόμου, κάτω από βροχή σίδερα και λαμαρίνες… Ένα κορίτσι έρχεται στη ζωή, που οι μοίρες διέγραψαν το δικό του σκληρό μέλλον!
Μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο και δέχεται τη σεξουαλική βία από παιδί, στο χώρο που η μάνα κατά την διάρκεια του πολέμου, το εμπιστεύτηκε μωρό λίγων ωρών, και πίστευε πως είναι ασφαλή.
Η μοίρα της, ίδια με της μάνας που δέχτηκε βιασμό και βία μέσα στο ίδιο της το σπίτι, χρόνια πριν από τον ίδιο άνθρωπο. Μάνα και κόρη, που αγνοούν η μια την ύπαρξη της άλλης και αποζητούν με λαχτάρα τη συνάντηση τους.
Θα βρεθούν κάτω από τραγικές συνθήκες, με αφορμή ενός μεγάλου έρωτα! Παρελθόν και παρόν συναντώνται και εναλλάσσονται στα απόκρυφα του μυαλού της ηρωίδας, χωρίς λογική μα με απόλυτη ακρίβεια.
KULTURSUPA. GR
Είδε και γράφει η Ελένη Γιαννακίδου
Στο θέατρο Αμαλία και στο έργο που σκηνοθετεί αλλά και πρωταγωνιστεί η Μαρία Καραβία η ίδια υποδύεται την ηλικιωμένη πια γυναίκα που, με μια αναδρομή στο παρελθόν, ξετυλίγει, με πολλά διαστήματα επαναφοράς στο χρονικό επίπεδο του παρόντος, το κουβάρι της Ιστορίας. Αυτή η εναλλαγή των χρονικών επιπέδων, παρόν – παρελθόν, σε συνάρτηση με το γεγονός πως η ίδια, όταν αφηγείται σ’ όλη τη διάρκεια του έργου και είναι και η ηρωίδα σε μεγάλη ηλικία, βρίσκεται πάντοτε παρούσα στο μέσο της σκηνής ενώ στο πλάι της η Βάσω Ζήσου υποδύεται την ίδια ηρωίδα σε νεαρή ηλικία, αλλά και οι εκφράσεις των προσώπων που εικονίζουν τα συναισθήματα στο τώρα και στο τότε παράλληλα, αποτελούν έξυπνο σκηνοθετικό τέχνασμα…..
….Στα θετικά επίσης (+), προστίθεται κι η ύπαρξη ζωντανής μουσικής, ο ήχος από το Τσέλο που παίζει η Βάσω Ζήσου, μιας κι η ηρωίδα από νεαρή ηλικία ήθελε να ασχοληθεί, σύμφωνα με το θεατρικό κείμενο, και να διαπρέψει στον χώρο της μουσικής. Ακόμη, το κυκλικό σχήμα που επιλέγεται, όπου δηλαδή χρησιμοποιείται ο ήχος του Τσέλο στην έναρξη και στο τέλος, σε συνδυασμό με το παραπλήσιο αφηγηματικό μέρος με το οποίο αρχίζει και τελειώνει η παράσταση, δίνουν δομικά τουλάχιστον ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα…….
….Τέλος, ως προς τα σκηνικά, η μινιμαλιστική απόδοση του χώρου, μια φερφορζέ καρέκλα όπου κάθεται η ηρωίδα, ένα κρεβάτι κι ένα γραφείο για υπνοδωμάτιο στ΄ αριστερά, μια πόρτα που οδηγεί στο ορφανοτροφείο στα δεξιά και πίσω μια μάντρα όπου οι ήρωες αγναντεύουν το λιμάνι, είναι αρκετή και ικανοποιητική για να αποδώσει την εποχή και την υπόθεση του έργου.
Γενικά (=) πρόκειται για μια παράσταση που θέτει το ζήτημα της βιαιότητας απέναντι στις γυναίκες μέσα από μια υπόθεση που πιθανότατα όλοι έχουμε ακούσει να έχει συμβεί στην πραγματική ζωή, βία στο σπίτι, στα ιδρύματα, σε περιόδους οικονομικής ανέχειας και πολέμου που, ακόμη κι έτσι δοσμένη φωτογραφικά, καθιστά υποψιασμένο τον Θεατή να αναζητήσει μόνος του διεξόδους.
(ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ)
