Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Πριν επιχειρήσω το σημερινό σημείωμα, οφείλω να αποδώσω χάριτες στον σπουδάσαντα εν Ιταλία συνονόματό μου Μιχάλη Μαυρόπουλο που είχε την ευγενική πρόθεση να διευκρινίσει ότι άλλος είναι ο «Ιταλός» Μαυρόπουλος, μοντερνιστής κατ’ εμέ, και άλλος ο υποφαινόμενος, κατοικών εν Γαλλία, φέρων το ίδιο ονοματεπώνυμο και εν κόποις γράφων. Και οι δυο πάντως είμαστε εραστές της Καβάλας και της γραπτής εκφράσεως. Και τώρα που η φούρια της καταραμένης επιδημίας άρχισε να διαβαίνει με αργό ρυθμό, βουρ στο… ψητό, αλλέως στην επικαιρότητα.
Πολλοί Γάλλοι αναρωτιούνται: πώς θα ανταμείψει η πολιτεία εκείνες και εκείνους που σήκωσαν επί ένα ατελείωτο πενηνταήμερο στους ώμους τους την λειτουργικότητα της γαλλικής κοινωνίας, και πρώτ’ απ’ όλα τις αδελφές νοσοκόμες, τους νοσοκομειακούς ιατρούς, το γυναικείο προσωπικό επιφορτισμένο με την περιποίηση των ηλικιωμένων στα γηροκομεία, τους οδοκαθαριστές, τις καθαρίστριες δημοσίων ιδρυμάτων, τους κομιστές εμπορευμάτων (φορτηγατζήδες και ντελιβεράδες), τους υπάλληλους, γυναίκες και άνδρες, χτυπώντας ρομποτοειδώς τα πλήκτρα χωρίς σταματημό των ταμειακών μηχανών των σούπερ-μάρκετ, τις οικιακές βοηθούς, το βοηθητικό προσωπικό υγείας και τόσους άλλους χειρωνακτικώς εργαζόμενους; Είναι ακριβώς αυτοί που ο Μακρόν στην αρχή της θητείας του, τόλμησε να τους αποκαλέσει, με περιφρονητικό και υποτιμητικό λεξιλόγιο, «τελευταίους της σειράς που τους σέρνουν οπίσω τους οι πρώτοι τη τάξει». Ο κάτοικος του μεγάρου των Ηλυσίων Πεδίων αγνοεί -είναι φυσικό για ένα επαινετικό του θεσμού της πάλαι ποτέ βασιλείας-, το πρώτο άρθρο της διακηρύξεως των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου της Επαναστάσεως του 1789 που ορίζει: «η κοινωνική διάκριση, (σ.σ. το κιμπαρλίκι) δεν μπορεί παρά να έχει σαν θεμέλιο την χρησιμότητα του κοινο».
Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι αντάμειψαν όλα αυτά τα επαγγέλματα, με αυτό που μπορούσαν, την ηθική, και ενίοτε υλική, ατσιγκούνευτη αναγνώριση. Στις 8 η ώρα κάθε βράδυ, άλλοι έβγαιναν στα μπαλκόνια και τους χειροκροτούσαν φρενιτιωδώς, άλλοι κρεμούσαν στα παράθυρά τους ένα πανό χαράζοντας με γκράφιτι τις λέξεις: «ένα μεγάλο ευχαριστώ, Μακρόν ευρώ για το δημόσιο νοσοκομείο», άλλοι, τέλος, κυρίως νέοι, έπαιζαν με τρομπόνι και τραγουδούσαν την Μασσαλιώτιδα. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις, συνήργησαν στο να βγουν από το σκότος στο φώς της δημοσιότητος τα ταπεινά επαγγέλματα που χωρίς αυτά δεν υπάρχει κοινωνία.
Και τώρα τι γίνεται; Θα τύχουν μιας επιβαλλόμενης αυξήσεως των μισθών όπως τους το υποσχέθηκαν; Βεβαίως το νοσηλευτικό προσωπικό των νοσοκομείων και των γηροκομείων απέσπασε πριμ των 500 – 1000 ευρώ, αυτή όμως η ενίσχυση δίδεται, δυστυχώς, για μια μόνο φορά (και συνήθως τμηματικά), ο μισθός, ευτυχώς, είναι διηνεκής. Είναι επίσης ελπιδοφόρο ότι ένα χριστιανοδημοκρατικό μεταρρυθμιστικό συνδικάτο, η CFDT, προτάσσει να ληφθούν καλλίτερον υπ’ όψιν μερικές επαγγελματικές ικανότητες που έχουν σχέση με την κοινωνική χρησιμότητα μεγάλης εμβέλειας, δεν διευκρινίζει όμως ποιές. Ή με κάποτε αναρχοσυνδικαλιστικές ρίζες CGT, συνήθως πρόθυμη για κινητοποιήσεις, και η εκκοσμικευμένη FO υποστηρίζουν την ενίσχυση της αγοραστικής δυνάμεως χωρίς να παραβλέπουν την ποιοτική αναπροσαρμογή ζωτικών επαγγελμάτων.
Τέλος, για τον επιχειρηματικό κόσμο κοντός ψαλμός αλληλούια: επαναλαμβάνει χρόνια τώρα κουραστικώς ότι οφείλουμε να εργαζόμαστε περισσότερο χρόνο, η ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητος είναι πιο επείγουσα από την αύξηση των χαμηλών μισθών. Το ίδιο τροπάρι ακούει η κοινωνία εδώ και τρείς αιώνες…
