«Και εσύ που είσαι χριστιανός που προσβάλλεσαι και εσύ που δεν είσαι, αλλά ψάχνεις τα μυστήρια μέσω της τέχνης, πρέπει να γνωρίζεις ότι αυτές τις ώρες δίνεις εξετάσεις σε μια όμορφη πολιτεία βαθιάς ιστορικής διαδρομής και γεωπολιτικής αξίας, όπως είναι η πόλη της Καβάλας η πάλαι ποτέ Χριστούπολη.»
Διαβάζοντας αυτά τα λόγια σε μια ανάρτηση αυτών που αντιστρατεύονται την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ «Αδέσποτα Κορμιά» σκέφτηκα ότι έχω και εγώ την ευθύνη να δώσω τις εξετάσεις μου, επειδή ζω σ’ αυτήν την πόλη και με ενδιαφέρουν τα τεκταινόμενα σ’ αυτήν.
Πρώτα θα πρέπει να πούμε το μεγάλο λάθος της Περιφέρειας που με μεσοβέζικο τρόπο να απαγορεύσει την παρουσίαση του έργου. Όλες οι αιτιάσεις για λόγους ασφαλείας και τα λοιπά είναι φρούδες και δεν πείθουν κανένα, λίγες μέρες μάλιστα πριν την κανονική διακοπή της λειτουργίας λόγω εποχής του Ζέφυρου.
Θα έπρεπε με ευθύ λόγο να γίνει η απαγόρευσή γιατί αυτή ήταν η βούληση του Περιφερειάρχη. Ως προς το ντοκιμαντέρ δεν το έχω δει και δεν το γνωρίζω. Εκείνο όμως που προκάλεσε τις αντιδράσεις ήταν η σταυρωμένη έγκυος γυναίκα.
Για αυτό το θέμα θα δώσω τις εξετάσεις που μου ζητούν. Πρώτα για τον συμβολισμό του Σταυρού. Ο σταυρός είναι ένα από τα αρχαιότερα θρησκευτικά σύμβολα, που ενώ προϋπήρχε του Χριστιανισμού, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, στις μέρες μας αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως το κύριο σύμβολο της χριστιανικής πίστης.
Συμβολίζει για τους Χριστιανούς το Πάθος που προήλθε από το μίσος για το νέο και την προσδοκώμενη λύτρωση με την Ανάσταση. Πέρα από τη σύγχρονή θρησκευτική του ταύτιση, το σχήμα του σταυρού, αποτελεί ένα από τα πιο συνήθη γεωμετρικά μοτίβα που εδώ και αιώνες διάφοροι πολιτισμοί ανά τον κόσμο έχουν ενσωματώσει στην κουλτούρα τους, για πνευματικούς, διακοσμητικούς ή καλλιτεχνικούς λόγους.
Ο σταυρός λοιπόν σημαίνει πάθος, σημαίνει πόνο και προσδοκά ανάσταση. Υπάρχουν όμως σταυρωμένοι που δυστυχώς για αυτούς δεν υπάρχει ανάσταση. Αν για παράδειγμα σ’ έναν τέτοιο σταυρό βλέπαμε το σώμα του άτυχου Αντώνη που τον έπνιξαν γιατί είχε την ατυχία να είναι από αυτούς, τους «Αγαθή τη Καρδία» δεν πιστεύω να αντιδρούσε κανείς.
Δεν θα αντιδρούσε κανείς αν στον σταυρό αυτό έβλεπε το σώμα ενός νέου που αμείβεται για τετράωρο, δουλεύει για πολύ περισσότερες ώρες και δεν έχει αύριο. Δεν θα αντιδρούσαμε γιατί το μέλλον του εμείς το σκοτώσαμε και πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό.
Ακόμη σταύρωσαν και τον γιατρό που είπε την αλήθεια ότι «Δεν λειτουργεί ο Τομογράφος», κόβοντας του το μεροκάματο. Όλοι αυτοί οι εσταυρωμένοι είναι προϊόν της δικής μας ανάλγητης και άκρως συντηρητικής κοινωνίας και είμαστε εμείς οι κύριοι υπεύθυνοι.
Για την αφίσα που προβάλλει τα «Αδέσποτα Κορμιά» παρουσιάζει μια έγκυο γυναίκα στον σταυρό του πάθους. Ο συμβολισμός νομίζω άκρως επιτυχημένος! Δείχνει την γυναίκα που της έτυχε μια αθέλητη εγκυμοσύνη λόγω της μοίρας της να έχει το προνόμιο να φέρνει ζωή.
Αναγκάζεται αυτήν την ζωή που έχει μέσα της να την αποβάλει και ο σταυρός συμβολίζει τον σπαραγμό της γι’ αυτό. Το θέλει το πλάσμα αυτό αλλά δεν μπορεί να το έχει και πονά, υποφέρει, σταυρώνεται.
Την ανάγκη της αποβολής της την επιβάλλει η ίδια η κοινωνία με τους κανόνες της και τις ανύπαρκτες δομές της. Δεν θα μπορέσει να μεγαλώσει το παιδί της όπως πρέπει και θα ζει με τον συνεχή φόβο και την αγωνία για το αβέβαιο μέλλον του.
Κάνει την επιλογή από τις δυο δυστυχίες να διαλέξει την μία και αυτή να είναι η δική της και γνωρίζει ότι θα κουβαλά τον πόνο της απώλειας μέχρι το θάνατό της. Όλοι εμείς οι βιαστές της που την αναγκάζουμε σ’ αυτήν την πράξη της σταύρωσης της, την πετροβολούμε αναίσχυντα, ντροπή μας! Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Χριστός μ’ αυτήν την γυναίκα θα ήταν και όχι με εμάς τους υποκριτές και τους Φαρισαίους.
Παναγιώτης Φώτου
