Στην αρχή της δραστηριότητάς της, η Prima linea, καθώς και άλλες παράνομες οργανώσεις, περιορίστηκαν σε ενέργειες ένοπλης προπαγάνδας που στρέφονταν κατά των πραγμάτων και που το πολύ περιλάμβαναν τον τραυματισμό ανθρώπων.
Αλλά από το ’78, η πολιτική θανάτωση ήταν μια πρακτική που χρησιμοποιήθηκε όλο και περισσότερο. Η εξάπλωσή της τοποθετήθηκε μέσα σε μια αύξηση της βίας, τόσο από την πλευρά του Κράτους όσο και από την πλευρά των ένοπλων σχηματισμών, η οποία έγινε αντιληπτή από πολλούς ως μια σπείρα χωρίς πιθανή διέξοδο.
Λόγω μιας «αίσθησης δικαιοσύνης» και μιας επιθυμία για εκδίκηση, ο θάνατος ανθρώπων νομιμοποιήθηκε εκ των πραγμάτων από έναν αυξανόμενο αριθμό αγωνιστών. Η επιλογή να συμμετάσχεις σε μια ομάδα μάχης απαιτούσε να εξοικειωθείς με τα όπλα. Ήταν απαραίτητο να μάθουμε να τα οπλίζουμε, να τα αποσυναρμολογούμε, να τα καθαρίζουμε και κυρίως να τα χρησιμοποιούμε.
Για τους αγωνιστές που αναγκάστηκαν στην παρανομία, λοιπόν, δεν ήταν ζήτημα να ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν ένα πιστόλι μόνο για ενέργειες, όπως συνέβαινε κυρίως με εκείνους που δεν ήταν φυγάδες. ήταν επίσης απαραίτητο να το έχουν πάντα μαζί τους ως αμυντικό εργαλείο για να εγγυηθούν τη διαφυγή σε περίπτωση απόπειρας σύλληψης. Ωστόσο, η εκπαίδευση ήταν απαραίτητη για όλους.
η Susanna Ronconi θυμάται ότι είχε αρχίσει να ασκείται στο σκοπευτήριο της Πάντοβα: «διασκεδαστικό γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχαν γυναίκες», και ως εκ τούτου οι άντρες την είχαν πάρει υπό την κηδεμονία τους και της έμαθαν τα βασικά στοιχεία.
Στη συνέχεια ασκήθηκε σε εξωτερικούς χώρους, στα βουνά: στο οροπέδιο του Asiago, κατά μήκος των χαρακωμάτων που σκάφτηκαν στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου ή στην περιοχή του Τορίνο, σε μια σπηλιά. Στη Νάπολη, η Pl χρησιμοποιούσε ως πολύγωνο μια από τις σπηλιές που είχαν σκαφτεί μέσα στην ίδια την πόλη. η Ronconi θυμάται επίσης ότι, από την άποψη της ικανότητας χρήσης των όπλων, “εκτός από λίγους, δεν ήμασταν κάτι το σπουδαίο”.
η Ronconi θυμάται τις προπονήσεις – που ξεκίνησαν αμέσως μετά την ίδρυση της Prima linea – μέσα σε κάποιες σπηλιές στα βουνά της Λομβαρδίας και του Πιεμόντε. Ο σύντροφός της, που είχε υπηρετήσει το στρατιωτικό την καθοδηγούσε.
Η εμπειρία της Pia Sacchi ήταν πολύ διαφορετική. Μπήκε στην Pl όταν τα περισσότερα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη ήταν ήδη στη φυλακή, δεν είχε κάποια εκπαίδευση και προσπάθησε να πυροβολήσει μόνο μία φορά, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου παρανομίας στη Ρώμη, με επικεφαλής έναν σύντροφο που τη φιλοξενούσε:
Ήμασταν σε μια περιφερειακή γειτονιά και, μάλιστα, με ρώτησε «μα έχεις πυροβολήσει ποτέ;», «Όχι», «Πώς στο διάολο γίνεται;» Πήγαμε λοιπόν… Στη Ρώμη συνηθίζεται να πηγαίνουμε σε μέρη με μανιτάρια. Υπήρχε μια περιοχή προς το San Giovanni, προς τα νότια, όπου υπάρχουν οι φάρμες μανιταριών οι οποίες χρησιμοποιούνται, στη συνέχεια κλείνουν για να γίνει το έδαφος ξανά γόνιμο, και στη συνέχεια να ανοίξουν ξανά, και ούτω καθεξής.
Λοιπόν, εκεί είναι όλα γεμάτα τρύπες. Και οι σύντροφοι από τη Ρώμη πήγαιναν εκεί να πυροβολήσουν. Κατέβαινες με τους πυρσούς, το στόχο σου, στεκόσουν και πυροβολούσες. Και εκεί είναι η μόνη φορά που έχω πυροβολήσει.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος machina deriveapprodi αέναη κίνηση
