Μπορεί να έχετε δει τις εικόνες μερικών στρατιωτισσών του ισραηλινού στρατού. Όμορφα κορίτσια, πανέμορφα, πολύ νεαρά, με τη στολή, με ένα πολυβόλο στο λαιμό, που «μεταφράζουν» τα πιο διάσημα μπαλέτα εισάγοντάς τα στο αιματηρό πλαίσιο αυτών των ημερών.
Γράφει η Viola Carofalo πως κάποιος μίλησε για «κοινοτυπία του κακού»” (Salem Ghribi), εγώ θα ήθελα να προσπαθήσω να διαβάσω μια άλλη πτυχή αυτού του τύπου προπαγάνδας, αυτής που συνδέεται με το βαθιά αποικιακό βλέμμα μας.
Τι μας παρουσιάζουν αυτές οι εικόνες; Ένα καθρέφτη, μια αυτοπροσωπογραφία.
Από τη μία πλευρά είμαστε εμείς (στη νεότερη, πιο όμορφη, πιο σύγχρονη εκδοχή μας), από την άλλη υπάρχουν εκείνοι. Πώς είναι αυτοί? Είναι τραχείς, άξεστοι, είναι καθυστερημένοι, οπισθοδρομικοί – δεν βλέπετε πώς φωνάζουν; Δεν βλέπετε πώς επικαλούνται τον Θεό τους – τον Θεό των σφαγών και της τρομοκρατίας -;
Οι υπερ-ορθόδοξοι δεν ρίχνονται στην πρώτη σελίδα: μόνο οι νεαρές γυναίκες στρατιώτες, οι σημαίες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων ΛΟΑΤ-LGBTQ +, της οικολογίας, για την υπεράσπιση των ζώων και, στη συνέχεια, αντιθέτως, για να μας τρομάξουν, πρόωρα ηλικιωμένες γυναίκες, χωρίς δόντια και κουρελιασμένες γυναίκες, το πέπλο, οι βομβιστές αυτοκτονίας και οι ιστορίες για τις παρθένες που δόθηκαν ως βραβείο.
Και μετά, χάρη σε αυτό τον τύπο παραστάσεων, που εξανθρωπίζουν κάποιους και κάνουν άλλους να μοιάζουν απάνθρωποι, πηγαίνουμε να νομιμοποιήσουμε την ιδέα ότι αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή τούτες τις μέρες – και τα τελευταία εβδομήντα χρόνια – δεν είναι μια επιθετικότητα, ούτε καν μια σύγκρουση: είναι άμυνα, είναι προστασία, είναι η Μάχη του Πουατιέ.
Η «Ανατολή» μας απειλεί, απειλεί τον πολιτισμό μας και τις αξίες μας και εμείς αμυνόμαστε (από την άλλη η δυτική βία συνοδεύονταν πάντα με αυτές τις κουβέντες – σκέφτομαι την εκστρατεία για τα «αποκαλυπτήρια, » των γυναικών στην αποικιακή Αλγερία στα χρόνια ’50) , [να βγάλουν δηλαδή τα μαντήλια από τα κεφάλια τους].
Είναι οι Παλαιστίνιοι άσχημοι, βρώμικοι, κακοί; Μπορεί. Μπορεί ίσως να είναι, όπως είναι, συχνά, οι καταπιεσμένοι, όπως είναι και όλοι όσοι έπρεπε να μασήσουν πικρό και να υποστούν συνεχείς αδικίες.
Ας προσπαθήσουμε να μην ξεχάσουμε πως όλα εκείνα που βλέπουμε (και δεν μας αρέσουν) αυτών των ανθρώπων και εκείνης της γης – πρώτα απ’ όλα την κατάκτηση χώρου των πιο ριζοσπαστικών φατριών και της Χαμάς και τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι πιο προοδευτικές πλευρές, οι οποίες αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για ίσες ευκαιρίες, αμεροληψία και κοινωνική δικαιοσύνη – μας αντιπροσωπεύουν, είναι επίσης το αποτέλεσμα της πολιτικής μας, της συνενοχής μας, δεκαετιών εμπάργκο, δυστυχίας, μιζέριας και πένθους που προκαλούνται ακριβώς από ετούτη την πλευρά – αυτή των ξανθών, των όμορφων και των καθαρών – στην οποία μας αρέσει τόσο πολύ να αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
