Η βία έχει γίνει το κύριο επιχείρημα των κυρίαρχων τάξεων που εξαπολύουν περιβαλλοντικές, στρατιωτικές, πολιτικές, παραστρατιωτικές, οικονομικές, γυναικοκτονικές καταιγίδες, γράφει ο RaúlZibechi.
Στη συνέχεια εξετάζει ορισμένες περιπτώσεις, στη Λατινική Αμερική, όπου ο καπιταλισμός δεν σταματά να προχωρά επάνω σε πτώματα έμβιων ανθρώπινων και μη όντων, ποταμών, βουνών και καλλιεργημένων χωραφιών: από την κατασταλτική πυρκαγιά των καλλιεργειών Μαπούτσε, στη χιλιανή Παταγονία, μέχρι την αργεντίνικη θυσία κάθε ελευθερίας και αξιοπρέπειας στο όνομα του θεού της μεγάλης εξόρυξης, της αγροτοβιομηχανίας και της εκμετάλλευσης του πετρελαίου και του λιθίου. Πέρα από τις περισσότερο ή λιγότερο χονδροειδείς μορφές, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά στην επίπονη υπεράσπιση του μοντέλου συσσώρευσης με απαλλοτρίωση μεταξύ κυβερνήσεων που ισχυρίζονται ότι είναι δεξιές ή αριστερές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, στην καλύτερη περίπτωση, ευαγγελίζονται τα δικαιώματα ενώ ο εξορυκτισμός τα παραβιάζει συστηματικά. Τα κοινά αγαθά χρησιμεύουν για την εξόφληση του εξωτερικού χρέους και για να θρέψουν την ακόρεστη πείνα των πολυεθνικών και των κυρίαρχων ομάδων. Για να εναντιωθείς σε τόση βία, οι νόμοι και τα διατάγματα έχουν πολύ μικρή χρησιμότητα, καταλήγει ο Ραούλ, ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστεί κανείς τον εαυτό του, να υπερασπιστεί την ίδια τη ζωή, είναι η οργανωμένη εξέγερση.
Είναι πολλαπλές και ταυτόχρονες. Είναι περιβαλλοντικές, στρατιωτικές, πολιτικές, παραστρατιωτικές, οικονομικές, γυναικοκτονικές καταιγίδες. Είναι η διακίνηση ναρκωτικών ως εργαλείο των ισχυρών και των Κρατών. Είναι μια πολιτική συσσώρευσης κεφαλαίου και εξουσίας, που λεηλατεί τα πάντα στο πέρασμά της. Η βία έχει γίνει το κύριο επιχείρημα των κυρίαρχων τάξεων.
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να τις απαριθμήσουμε, αλλά συνοψίζονται σε θάνατο και καταστροφή. Αυτός είναι ο πραγματικός καπιταλισμός, ο οποίος στη Λατινική Αμερική δεν σταματά ποτέ να προχωρά επάνω σε ανθρώπινα και μη πτώματα, πτώματα ζωντανών όντων, ποτάμια, βουνά και καλλιεργημένα χωράφια.
Τις τελευταίες εβδομάδες, οι κυβερνήσεις και οι άρχουσες τάξεις έχουν αναπτύξει μια σειρά μεθόδων επίθεσης κατά πληθυσμών, που αποκαλύπτουν πώς η εξουσία σφίγγει τη λαβή των νυχιών της. Η αυτόνομη κοινότητα Temucuicui, ένα χωριό των Μαπούτσε στη νότια Χιλή, δέχτηκε επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις με έναν σοβαρά τραυματισμένο και την παράδοση στην πυρά της σοδειάς σιταριού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή η κοινότητα αντιμετωπίζει την καταστολή, ούτε θα είναι η τελευταία. Αλλά το κάψιμο της τροφής είναι κάτι πολύ βαρύ. Στις 10 φεβρουαρίου άρπαξαν 80 τόνους από τα σιτηρά τους και την περασμένη εβδομάδα έκαψαν 50 εκτάρια κοινοτικής γης χωρίς να επιτρέψουν τη συγκομιδή. Οι χωροφύλακες εμπόδισαν βίαια το έργο των συγκεντρωτών, γύρω στα είκοσι άτομα τραυματίστηκαν με ατσάλινες μπίλιες και ο κοινοτικός HugoQueipul βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση il comunero HugoQueipulsitrova in gravicondizioni.
Το δελτίο τύπου από την αυτόνομη κοινότητα προσθέτει ότι «αυτή η πράξη είναι η απλή επανάληψη lasemplicereiterazione της μεταχείρισης που επιφύλασσε στο λαό μαπούτσε το χιλιανό Κράτος τρομοκράτης, το οποίο τον δέκατο ένατο αιώνα έκαιγε τα ruka [τα σπίτια] και τις καλλιέργειες, και άρπαζε τα βοοειδή για να τα δώσει σε εκπατρισμένους εποίκους που είχαν εγκαταλείψει τη φτώχεια που επικρατούσε στην Ευρώπη”.
Στη Γουατεμάλα, η δημοσιογραφία ποινικοποιείται και διώκεται. Ένας δικαστής άνοιξε μια διαδικασία έρευνας εναντίον μιας ομάδας δημοσιογράφων του elPeriódico για παρεμπόδιση της δικαιοσύνης. Δικαίως, η δικαιοσύνη φοβάται τις δημοσιογραφικές έρευνες, διότι αποκαλύπτουν τη μιζέρια του συστήματος.
Ο απώτερος στόχος είναι να καταστρέψουν την ανεξάρτητη δημοσιογραφία ως κατ’ εξοχήν δημοκρατικό χώρο, ή να τη μολύνουν τόσο ώστε οι πιο άβολες φωνές να σωπάσουν, να αυτολογοκριθούν και να εγκαταλείψουν την αμφισβήτηση της εξουσίας, λέει dice LaPrensaGráfica.
Παρεμποδίζεται και το Κίνημα Απελευθέρωσης των Χωριών, Movimiento de Liberación de los Pueblos vieneostacolato, ώστε να μην μπορεί να παρουσιάσει υποψηφίους. Ωστόσο, επιτρέπεται η υποψηφιότητα της ZuryRíos, κόρης του δικτάτορα EfraínRíosMontt, πράγμα που απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα, ή διεφθαρμένων ατόμων που δικάζονται και καταδικάζονται από διεθνείς οργανισμούς
Υποστηρίζεται ότι το Ελ Σαλβαδόρ, η Ονδούρα και η Γουατεμάλα δεν είναι πλέον δημοκρατίες. Υπήρξαν ποτέ; Ποια δημοκρατία μπορεί να οικοδομηθεί επάνω στη φτώχεια του 70% του πληθυσμού, στην περιθωριοποίηση και στη βία;
Ας τελειώσουμε αυτή τη σύντομη επισκόπηση με την Αργεντινή. Η UNICEF δηλώνει ότι το 66% των παιδιών είναι φτωχά και ότι το 87% των οικογενειών στις εργατικές γειτονιές δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση στην τροφή. Ο δημοσιογράφος IlgiornalistaDaríoArandasostiene υποστηρίζει πως, πλέον εδώ και 200 χρόνια, η βασική ιδέα των τοπικών αρχόντων είναι ότι η χώρα είναι εξαγωγέας πρώτων υλών, κάτι που είναι ακριβώς μια από τις κύριες αιτίες της φτώχειας και της εξάρτησης.
ο Aranda προσθέτει ότι οι προτάσεις τους για έξοδο από την κρίση ήταν οι ίδιες με το 2022: περισσότερα μεγα-ορυχεία, περισσότερη αγροτοβιομηχανία, περισσότερη εκμετάλλευση πετρελαίου και λιθίου. Το μόνο που θέλουν είναι να επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά αυτό που έχει ήδη αποτύχει και το οποίο βρίσκεται πίσω από τα τρέχοντα προβλήματα. Ο Alberto Fernández, ο πρόεδρος της Αργεντινής, φαίνεται να αντιγράφει τον AMLO [ndt – Andrés Manuel López Obrador, πρόεδρος του Μεξικού] στην απόφαση να λύσει τη βία με περισσότερα όπλα στους δρόμους. Αντιμέτωπος με την επίθεση των εμπόρων ναρκωτικών στο Ροζάριο, η απάντησή του είναι να στείλει την αστυνομία και τον στρατό, lasuarisposta è l’inviodipolizia e militari.
Στις χώρες που ανέφερα υπάρχουν κυβερνήσεις και της δεξιάς και της αριστεράς, συντηρητικές και προοδευτικές. Όλοι όμως κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κάποιοι διατηρούν μια συγκεκριμένη κοσμιότητα. Άλλοι με πιο χονδροειδείς τρόπους. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι το μοντέλο συσσώρευσης με απαλλοτρίωση.Η μόνη συζήτηση που πραγματικά υπάρχει αφορά τον τρόπο διαχείρισης ενός μοντέλου που ούτε η δεξιά ούτε η αριστερά συζητούν: μια πραγματικότητα που είναι αδύνατο να κρυφτεί με εκλογές και δικαιώματα.
Κηρύττουν τα δικαιώματα ενώ ο εξορυκτισμός τα παραβιάζει συστηματικά. Χρησιμοποιούν τα κοινά αγαθά για να αποπληρώσουν το εξωτερικό χρέος και να κατευνάσουν, ικανοποιήσουν τις πολυεθνικές εταιρείες και τις κυρίαρχες ομάδες. Ο Aranda καταλήγει στη συνέχεια: οι κυβερνήσεις δεν σκέφτονται την επόμενη γενιά, αλλά τις επόμενες εκλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι στις περιοχές που καταστράφηκαν από αυτό το μοντέλο γίνεται τώρα λόγος για μια εξορυκτική δικτατορία.
Το μοντέλο δεν μπορεί να ανατραπεί από θεσμούς, αλλά με άμεση δράση από τα κάτω. Μπορούμε να μάθουμε από τους αυτόχθονες πληθυσμούς και τις γυναίκες που αγωνίζονται: ο εξορυκτισμός δεν τερματίζεται με διατάγματα και νόμους, αλλά με οργανωμένη εξέγερση.
Πηγή: “Lastormentas de arriba”, στην LaJornada.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος comune.info
