Κείμενο του Κωστή Σιμιτσή
Η επιτυχημένη διοργάνωση της βραδιάς όπερας ανέδειξε για μια ακόμη φορά το πρόβλημα ότι στην πόλη μας δεν υπάρχει μια μεγάλη αίθουσα, όπου θα γίνονται μουσικές συναυλίες κάθε είδους, όπερες, θεατρικές παραστάσεις μπροστά σε πολυάριθμο κοινό.
Η χωρητικότητα του δημοτικού θεάτρου «Α. Βαλάκου» δεν ξεπερνά τα 220 καθίσματα. Πολύ πιο μικρά είναι τα θεατράκια της Στέγης Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών και του Δημοτικού Ωδείου.
Και κάπου ανάμεσα βρίσκονται οι αίθουσες του κινηματογράφου «Απόλλων». Ο μικρός αριθμός δυνητικών εισιτηρίων καθιστά μη βιώσιμη οικονομικά την εμφάνιση πολυπρόσωπων θιάσων ή μουσικών συνόλων ενώ και οι βοηθητικοί χώροι είναι απολύτως ανεπαρκείς για την εξυπηρέτηση των συντελεστών αλλά και για την ανάπτυξη πολλών και μεγάλων σκηνικών.
Κάπως καλύτερα θα είναι τα πράγματα όταν ολοκληρωθεί η ανακαίνιση του αμφιθεάτρου στο Διοικητήριο, που θα έχει περίπου 375 καθίσματα αλλά όχι πολλά και μεγάλα καμαρίνια ή σκηνή με βάθος.
Προσωπικά δεν έχω καμιά αμφιβολία πως θα ήταν ωραίο για την Καβάλα να διαθέτει έναν ακόμη πιο μεγάλο χώρο τέχνης. Όμως πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους για τι ακριβώς πρόκειται από άποψη μεγέθους, όγκου, ευρυχωρίας και κόστους (για την κατασκευή και στη συνέχεια τη λειτουργία του κτιρίου και του εξοπλισμού του).
Αν τα γνωρίζουμε αυτά, μπορούμε να κάνουμε κάτι που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε, την ιεράρχηση των αναγκών και των δυνατοτήτων. Ένα καλό παράδειγμα τέτοιου κτιρίου μπορεί να μας δώσει το Μέγαρο Μουσικής στην Κομοτηνή.
Έχει 500 καθίσματα στην πλατεία και 210 στον εξώστη, αίθουσα δοκιμών, θάλαμο μεταφραστών, χώρους προσωπικού και λοιπούς βοηθητικούς χώρους, καθώς και άνετο εξωτερικό πάρκινγκ.
Χτίστηκε σε χώρο στρατοπέδου που παραχωρήθηκε χωρίς καμιά δυσκολία για τον σκοπό αυτόν στα βόρεια όρια της πόλης και κόστισε περίπου 10.000.000 ευρώ με τιμές 2010.
Η κατασκευή του, που είχε ξεκινήσει στα μέσα της δεκαετίας 1990, μπορεί να πιστωθεί στον Κομοτηναίο βουλευτή Ευριπίδη Στυλιανίδη , ο οποίος βρήκε οικόπεδο και χρηματοδότηση.
Η δε σημερινή του λειτουργία πιστώνεται στον εκάστοτε Περιφερειάρχη, αφού οι εκδηλώσεις, οι συντηρήσεις, η ολοκλήρωση του τεχνικού εξοπλισμού γίνονται με χρήματα του ΕΣΠΑ της Περιφέρειας (επικεφαλής της επιτροπής διαχείρισης έχει οριστεί από τον Χ. Τοψίδη ο Κομοτηναίος Κώστας Κατσιμίγας).
Σύμφωνα με στοιχεία του 2023 το ετήσιο λειτουργικό κόστος του κτιρίου χωρίς προσωπικό ανήλθε σε 40.000 ευρώ. Η τελευταία προσπάθεια που έγινε στην Καβάλα για ένα κτίριο ανάλογου βεληνεκούς ήταν το «ευέλικτο» και «πολυλειτουργικό» συνεδριακό κέντρο που σχεδίαζε το 1998 ο Λ. Αθανασιάδης στο οικόπεδο των Λαζαριστών με χρήματα του τότε πακέτου Ντελόρ, προϋπολογισμού άνω του ενός δισεκατομμυρίου δραχμών.
Η επόμενη δημοτική αρχή εγκατέλειψε το σχέδιο και φρόντισε να το θάψει οριστικά τροποποιώντας το σχέδιο πόλης (η υπόθεση δεν τελείωσε ακόμη: οι μελετητές -ανάμεσά τους το περίφημο γραφείο Τομπάζη- έχουν ασκήσει αγωγή η οποία ύστερα από πολλές περιπέτειες δικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας).
Στο πρόσωπο όσων οικτίρουν τη σημερινή και προηγούμενες δημοτικές αρχές επειδή δεν υπάρχει στην πόλη μας «ένας μεγάλος χώρος τέχνης και πολιτισμού» αναγνωρίζω πολλούς από τους σφοδρότερους επικριτές του Λευτέρη εκείνης της εποχής.
Τελειώνοντας: σήμερα περισσότερο παρά ποτέ οι μεγάλοι στόχοι για την Καβάλα χρειάζονται τη συνεργασία όλων των πολιτικών φορέων, όλων των προσώπων που βρίσκονται σε κάποια θέση ευθύνης, όλων των κοινωνικών δυνάμεων της πόλης.
Δεν είμαι αισιόδοξος, εδώ ο Δήμος Καβάλας ζητά την παραχώρηση του ιστορικού κτιρίου του παλιού Πρωτοδικείου και δεν κουνιέται (κυβερνητικό) φύλλο. Όμως δεν μας επιτρέπεται να μη προσπαθούμε, να μη πιέζουμε. Αν υπάρχει κάποια ελπίδα, μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να καταφέρουμε την εκπλήρωση έστω και ενός μεγάλου στόχου.
