Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Στη φωτογραφία
Από αριστερά, όρθιοι: Τοπαλίδης, Κακκάνης, Μαυροματίδης, Δελής, Παρτσαλίδης, Μοσχάκης, Παπουτσής, Βαβδινός. Καθιστοί: Παπαδόπουλος, Σαββίδης, Φιλίππου, Πιτέλης, Τερζής
Το ποδόσφαιρο παλιά οι πιτσιρίκοι δεν το μάθαιναν ούτε από τις ακαδημίες ποδοσφαίρου ούτε από την τηλεόραση, που τότε δεν υπήρχε. Το πολύ πολύ έβλεπαν τα ινδάλματά τους των ξένων και των μεγάλων ελληνικών ομάδων στα «Επίκαιρα» των κινηματογραφικών προβολών. Πολύ πριν εγγραφούν στα τσικό των τοπικών συλλόγων, το ποδόσφαιρο το πρωτομάθαιναν στις αλάνες. Οι πιο ονομαστές στην πόλη μας ήταν η αλάνα στα «Μελίσσια», κάτω από τη στάση «Λαηνάδικα» της περιοχής των Σφαγείων, η αλάνα στο άλσος των Πεντακοσίων, η πλατεία του Μεχμέτ Αλή πάνω από τα Μπεντένια και η πλατεία των Ποταμουδίων.
Στην τελευταία κατέβαινε καθημερινά από το πατρικό του σπίτι στα βράχια του Προφήτη Ηλία ο Γιάννης Φιλίππου που έπαιζε μπάλα για ώρες. Αργότερα στα δεκατρία του χρόνια βρέθηκε μαζί με τον Βήττα στα τσικό του Ηρακλή Καβάλας, στην ομάδα που είχε αγαπήσει από τη νηπιακή του κιόλας ηλικία. Έλα όμως που ο θείος του και αργότερα κουμπάρος του Κυριάκος Μαλαθούνης ήταν παράγοντας της Α.Ε.Κ. Καβάλας και τον τράβηξε εκεί βγάζοντάς του και δελτίο… Έτσι, στις αρχές του Εξήντα ο Γιάννης παίζει αριστερό εξτρέμ στην Α.Ε.Κ. μαζί με τον Βαγγέλα, τον Κωστάκη Καπετανίδη, τον Τάσο Ασλανίδη, τον Φάνη Σεϊτανίδη και το Μήτσο τον Παρίδη, τον ηρωικό «Τσεφτέ» και τα υπόλοιπα παιδιά που οδήγησαν την τοπική Α.Ε.Κ. στη Δεύτερη Εθνική Κατηγορία, μαζί με τους Φιλίππους και τον Ηρακλή.
Με τη συνένωση των τριών αυτών συλλόγων και την ίδρυση του Α.Ο.Κ. το 1959 ο Γιάννης Φιλίππου σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Έμοιαζε να τον κερδίζει η μουσική και το τραγούδι. Παίζει από τότε κιθάρα ερασιτεχνικά. Γράφει ποιήματα και πεζά. Στα εικοσιδύο του προσλαμβάνεται στον ΟΤΕ. Στα εικοσιπέντε του παντρεύεται. Από το γάμο του απόχτησε γιο και κόρη. Μεγάλη η ευτυχία του, αλλά η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον οδηγεί και πάλι στα γήπεδα. Πρόεδρος, ποδοσφαιριστής και προπονητής στην Ασπίδα Πολυστύλου. Στη συνέχεια Πρόεδρος για 10 χρόνια στον Ποσειδώνα Καβάλας και τώρα πλέον επίτιμος πρόεδρος.
Μαζί με το Στράτο Σαββίδη το 1978 στην αλάνα των Ποταμουδίων ξεκίνησαν το σύλλογο «ΔΑΣΚΑΛΟΙ», μαζί με τους Γιώργο Κακάνη, Γιώργο Παγκρατίδη, Αργύρη Καλαμάρα, Μάκη Πιτέλη και Γιώργο Δελή. Αποφάσισαν εντέλει να αθλούνται πλέον σε μεγάλα κανονικά γήπεδα, αντιμετωπίζοντας άλλες ομάδες του Νομού. Αρχείο κρατούσε φυσικά η ψυχή της ομάδας Γιάννης Φιλίππου για περίπου 30 χρόνια.
Βαθμιαία προστέθηκαν στο δυναμικό του συλλόγου και οι Στέφανος Μαλανδρής, Γιώργος Ηλιόπουλος, Βαγγέλης Παπουτσής, Γιώργος Τερζής, Τάσος Μαυροματίδης, ο μακαρίτης Ηλίας Ξανθόπουλος, Παναγιώτης Τοπαλίδης, Γιώργος Κωνσταντινίδης, Παντελής Ζηνάς, Μαυρουδής Χατζηγιάννης, Χριστόφορος (Φόρης) Βαβδινός, Χρήστος Κουρατζής, Γιώργος Βασιανός, Θανάσης (Σούλης) Μοσχάκης, Νίκος Κασαπλής, Θόδωρος Τσάμπουρας, Κώστας Παρτσαλίδης, Κώστας «Στεργιούδας» και άλλοι.
Χαρακτηριστικό ήταν το ήθος της ομάδας, η αγωνιστικότητα και οι πολλές επιτυχίες. Στο μεταξύ ιδρύθηκαν και άλλες ανεξάρτητες ερασιτεχνικές ομάδες, όπως το «Λιμανάκι» (από το ομώνυμο καφενείο), οι Παλαίμαχοι του Α.Ο.Κ., οι «Άγιοι», οι «Άγγελοι», οι «Διάβολοι», η «Μέλισσα» (ζαχαροπλαστείο της 7ης Μεραρχίας). Τότε γεννήθηκε και η ιδέα του Στέφανου Βουνιόζου να οργανώσει το πρώτο πρωτάθλημα ανεξάρτητων ομάδων. Οι «Δάσκαλοι» στις δύο πρώτες χρονιές αναδείχθηκαν πρωταθλητές.
Τον Απρίλη του 1983 στη γήπεδο του Πολυστύλου είχαν δώσει φιλικό παιχνίδι με την επαγγελματική ομάδα του Α.Ο.Κ. επί Βασίλη Δανιήλ. Στο πρώτο ημιχρόνιο οι «Δάσκαλοι» προηγήθηκαν με ωραίο τέρμα που σημείωσε ο Πιτέλης. Στο δεύτερο ημιχρόνιο η πίεση των επαγγελματικών παικτών του Α.Ο.Κ. ήταν αφόρητη και μοιραία οι φιλότιμοι ερασιτέχνες «Δάσκαλοι» δέχθηκαν τρία τέρματα, πήραν όμως και τα εύσημα από τον ίδιο το Βασίλη Δανιήλ.
Στις 8 του Φλεβάρη του 1986 οι «Δάσκαλοι» έκλεισαν φιλικό αγώνα μέσα στη Χρυσούπολη με την τότε κραταιά ομάδα «Αναγέννηση», που συμμετείχε στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Καβάλας. Οι αντίπαλοι τους έβλεπαν στην προθέρμανση με τις κοιλίτσες φουσκωμένες και κρυφογελούσαν. Η υποτίμηση του αντιπάλου συχνά φέρνει την ήττα. Έτσι η νίκη ήρθε φυσιολογικά για τους «Δασκάλους» με σκορ 3 – 1. Τα γκολ πέτυχαν Δελής, Πιτέλης και Φιλίππου. Αξέχαστη επίσης είναι και η ευρεία νίκη τους με 4 – 1 επί του Κεραυνού Κρηνίδων, που έπαιζε στην πρώτη κατηγορία της Ε.Π.Σ. Καβάλας και αυτός. Δύο τέρματα είχε πετύχει ο φοβερός διεμβολιστής Μάκης Πιτέλης: γλυκός παίκτης (ζαχαροπλάστης γαρ…). Από ένα γκολ σημείωσαν Κωνσταντινίδης και Φιλίππου.
Οι «Δάσκαλοι» λειτουργούσαν σαν μια οικογένεια. Νοιάζονταν όλοι για όλους, σαν τους «σωματοφύλακες». Ο Ντ’ Αρτανιάν βέβαια ήταν ο αιώνιος πρόεδρος και γενικός δερβέναγας της ομάδας, ο συμπαθής Γιάννης Φιλίππου. Μετά τους αγώνες ακολουθούσαν κατά κανόνα επινίκιες οινοποσίες με μουσικές και τραγούδια. Άλλες φορές πάλι οργάνωναν βεγγέρες παίρνοντας μαζί και τις συζύγους τους. Ακόμη και σήμερα, παρά το ότι η ομάδα δεν υφίσταται, τα βασικά τους μέλη βγαίνουν κάπου κάπου, αφού τους ενώνει η φιλία και η νοσταλγία παλιότερων ξέγνοιαστων κι ευτυχισμένων στιγμών. Μόνο που οι επιδόσεις πλέον αφορούν σε εφορμήσεις όχι προς τα γκολπόστ, αλλά προς κρασοπότηρα και πικάντικους μεζέδες…
