24/04/2019
Το κελί μου έμαθε να ταξιδεύω προς χώρους μακρινούς, και να γράφω ακόμη και προς χώρους μακρινούς. Ο φυλακισμένος, πάντα, ταξιδεύει με το χέρι μέσα στο νερό και προσπαθεί να γράψει με τη φωνή.
Τρεις μήνες, κατά τους οποίους δεν διαβάσαμε ούτε μια εφημερίδα ούτε ένα βιβλίο. Ένας από τους κρατούμενους για να ελαφρύνει το φόβο των βασανιστηρίων ζήτησε ένα Κοράνι: του έφεραν μια Βίβλο!
– Το κελί είναι ακάθαρτο – είπαν – το Κοράνι δεν μπαίνει στο κελί. Έτσι μας επέβαλαν, σε εμάς τους παλαιστίνιους φυλακισμένους στη στρατιωτική φυλακή, τις θεότητες του Ισραήλ.
Έτσι, και πάλι, ο Σαμψών ο ισραηλινός επέστρεψε: τον είχαμε αφήσει στη Γάζα, ένα σωρό πέτρες πάνω από το οποίο υπάρχει ένας μικρός θόλος, που εξακολουθεί να υπάρχει κοντά στην κρατική σχολή. Τώρα τον έφερναν πίσω σε εμάς ως δεσμοφύλακα στη στρατιωτική φυλακή
* * * * * *
Στο κελί δεν θέλεις έναν κόκορα που τραγουδά, αλλά ένα πλοίο που ταξιδεύει. Ο Jawhari ήθελε να ταξιδέψει τη νύχτα, την μέρα έπρεπε να μας χτυπάει κατά τα εκατό τρίτα, τη νύχτα τραγουδούσε για την πάρτη του.
Ο φύλακας ήταν ερωτευμένος.
– Λεν πως γράφεις τραγούδια.
Χαίρεσαι γιατί όταν ο φύλακας σου θυμάται ότι κάποια μέρα είχες ένα στυλό στο χέρι, υπάρχει η περίπτωση για λίγα λεπτά να ξεχνάει το μαστίγιο που βρίσκεται στο δικό του.
– Γράφε!
– Τι να γράψω;
– Γράψε ένα τραγούδι για μένα.
Και έγραψα το πρώτο τραγούδι με αντάλλαγμα ένα τσιγάρο.
Τη δεύτερη εβδομάδα ο φύλακας ταχυδρόμησε την πρώτη μου επιστολή, μου είχε δώσει στυλό και χαρτί κι εγώ έγραψα το πρώτο μου γράμμα το οποίο έστειλα διαμέσου αυτού.
Ήταν για την αρραβωνιαστικιά μου Vittoria, και ήταν το πρώτο παλαιστινιακό-αιγυπτιακό γαμήλιο εγχείρημα που μπήκε στην στρατιωτική φυλακή.
Έτσι ο δεσμοφύλακας έγινε ένας ένθερμος ταχυδρόμος στη στρατιωτική φυλακή
* * * * * *
Η βροχή είναι ο καλύτερος φίλος μου. Όταν πέφτει η βροχή, γλιστράει μέσα στην κλειδαριά του κελιού, την ανοίγει και βγαίνεις. Το πλοίο είναι πάντα εκεί, μπροστά στην πόρτα του κελιού, με περιμένει. Τώρα ταξιδεύεις μέσα στα στάχυα.
Όταν αναμιγνύονται δύο χρώματα βγαίνει έξω ένα τρίτο, αλλά τι συμβαίνει με τον κρατούμενο όταν ο δεσμοφύλακας αναμειγνύει το μαστίγιο του με εκατοντάδες κραυγές; Το βασανιστήριο έρχεται πάντα από το εξωτερικό του κελιού.
Όταν αρχίζουν να βασανίζουν εκείνον του διπλανού κελιού, αρχίζουν να βασανίζουν κι εσένα, εσένα που περιμένεις τη σειρά σου: ξέρουν πώς να επιμηκύνουν τα βασανιστήρια με την αναμονή.
Ίσως η σειρά σου να μην είναι αυτή τη νύχτα κι όμως γλώσσες φωτιάς έχουν ήδη αρχίσει να καίουν τα οστά σου. Κάθε κραυγή που σου έρχεται από έξω από το κελί είναι μια γλώσσα φωτιάς.
Ο καπνός της φωτιάς φιλτράρει από το σώμα του γείτονά σου: τον σκοτώνουν με φωτιά και σε πνίγουν με καπνό. Ο καπνός φιλτράρει μέσα στο κελί, βελόνες, καρφιά: σου καρφώνουν τον καπνό στα οστά σαν να ήταν βελόνες, καρφιά.
Είναι μια εμπειρία στην οποία σε έχουν ήδη συνηθίσει και είναι στο χέρι σου να σκέφτεσαι κάτι που σε κάνει να αντιστέκεσαι. Οι φωνές μπαίνουν στο κελί σου όλες ανακατεμένες σαν κραυγές μιας άγριας πάπιας που πιάστηκε σε παγίδα.
Ο δεσμοφύλακας τρίβει το χέρι του στον τοίχο του κελιού μου: στα δάχτυλά του υπάρχει το αίμα του Farid. Ο Hamza Basyuni, διευθυντής της φυλακής, έρχεται τώρα, έρχεται την κατάλληλη στιγμή.
Από το εξωτερικό φτάνουν κραυγές καθώς αυτός φωνάζει από μέσα: – Γράψε μόνο ότι δεν είσαι κομμουνιστής! Τώρα σου δίνουν τη στυλό, εκείνοι που σου έσπασαν τα δάχτυλα.
Τώρα σου δίνουν το χαρτί, εκείνοι που σε έγδυσαν από τα ρούχα σου, εκείνοι που δεν γνωρίζουν άλλα στυλό από τα δόντια των σκύλων αστυνόμων. Ήθελαν να γράψεις. Και τότε θυμάσαι τα μάτια της μάνας σου, τη θάλασσα της Γάζας όπου έμαθες να κολυμπάς στα επτά.
Και τότε βλέπεις καθαρά το πρόσωπο του Fakhri Murqa, του λοχία του αρχηγείου της αστυνομίας που έβαλε όλα τα τουφέκια του τμήματος στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του και έτρεξε για να προφτάσει την ταξιαρχία του shaykh Hasan Salama.
Από μικρός πήγαινα να βρω τον Fakhri Murqa στη φυλακή της Acca: είχε καταδικαστεί στην ποινή του θανάτου, στη συνέχεια μετατράπηκε σε ποινή ισόβιας κάθειρξης. Το έσκασε από τη φυλακή και έφτασε στη Γάζα το 1957.
Τον αγάπησα πολύ, συνήθιζε να μου επαναλαμβάνει: “ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ”
παρμένο από “Dafatir filastiniyya” _Παλαιστινιακά Τετράδια_ του Mu’in Bsisu
Μετάφραση του Angelo Arioli
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος baruda.net
