Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Πόσο χρονικό διάσημα μπορεί να διαρκέσει ακόμη η παροδική και επίπλαστη ενότητα της Αριστεράς, η επανομαζόμενη Νέα Λαïκή, Οικολογική και Κοινωνική Ένωση (γαλλιστί Νυpes);
Τα τέσσερα κόμματα που την συγκρότησαν εν όψει της εκλογικής προεδρικής αναμετρήσεως του 2022: η Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, οι Οικολόγοι-Πράσινοι με τον Υ. Ζαντό, το κομμουνιστικό κόμμα με τον Φ. Ρουσσέλ και το σοσιαλιστικό κόμμαμε τον Ο. Φώρ παρουσιάζουν ήδη ρωγμέςστην επιφάνειά της που δύσκολα θα επιδιορθωθούν.
Ο κατάλογος των έστω και διακριτικών και μη θορυβωδών προς στιγμή διαφορών δεν περιορίζεται σε ολίγα θέματα. Το πρώτο ράγισμα ήταν η βλακώδης αναλογία που εξέφρασε δημοσίως η σύντροφος του Μελανσόν μεταξύ του τωρινού γενικού γραμματέως του ΚΚΓ και ενός συνεργάτη των Γερμανών, πρώην κομμουνιστή.
Ακολούθησε η κοινωνικο-θρησκευτική διαμάχη για την απαγόρευση του μακρύ μουσουλμανικού επανωφοριού (εάν πρέπει ή όχι να το φορούν οι μαθήτριες στο σχολείο). Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, και οικολόγοι εκφράστηκαν εναντίον διότι ότι η εκπαίδευση είναι δημόσια και λαïκή και όχι εκκλησιαστική, οι δε Ανυπότακτοι παρότι και αυτοί λαïκοί πρεσβεύουν την ελεύθερη, χωρίς την επέμβαση του Κράτους, επιλογή των μαθητριών-μαθητών της καθημερινής τους ενδυμασίας στο σχολείο.
Περισσότερο πολιτική διαφορά είναι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για την λειτουργία και παραγωγή αγαθών των εργοστασίων, του δημόσιου ηλεκτροφωτισμού, της θερμάνσεως των κατοικιών και όπου αλλού υπάρχει ανάγκη.
Οι Πράσινοι και οι Ανυπότακτοι με τον Μελανσόν διαπρύσιο κήρυκα της οικολογικής ισορροπίας ,τάσσονται υπέρ του κλεισίματος όλων την πυρηνικών εργοστασίων εν ονόματι της υπερασπίσεως της κλιματολογικής βελτιώσεως, (προς το παρόν είναι 56 αλλά ουκ ολίγα δεν λειτουργούν λόγω διαφόρων βλαβών).
Εξ ολοκλήρου αντίθετο σε αυτή την θέση είναι το ΚΚΓ το οποίο υπερασπίζεται, όπως άλλωστε και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, την ύπαρξη και την μη διακοπτόμενη λειτουργία εργοστασίων πυρηνικής ενέργειας που επιτρέπουν την κατάταξη της Γαλλίας στην χορεία των χωρών που έχουν βαρύνοντα λόγο στα διεθνή σκηνή και προφανώς ανάγκη όλοι οι Γάλλοι.
Κομμουνιστές και Ανυπότακτοι δεν έχουν επίσης τη ίδια θέση, σε ό,τι αφορά σε επίπεδο σημασιολογικό-ιδεολογικό την χρήση της περιφρονητικής λέξεως «ισλαμοφοβία».
Οι πρώτοι ομού με τους Πράσινους κριτικάρουν, και δικαίως, χωρίς δισταγμούς την χρήση της λέξεως ενώ οι δεύτεροι,οι Ανυπότακτοι, χωρίς να την απορρίπτουν δημοσίως, προεικονίζουν την μη αντιπολιτευτική τοποθέτησή τους έναντι της χρήσεως της εν λόγω λέξεως ως επίσης και εκείνης του επιθετικού προσδιορισμού «τρομοκράτες».
Εκεί όμως που αποκορυφώνονται οι διαφορές μεταξύ Ανυποτάκτων, Οικολόγων- Πρασίνων, Κομμουνιστών και Σοσιαλιστών, που όλοι τους ισχυρίζονται ότι ανήκουν ακόμη στην αριστερίζουσα Nupes, είναι κυρίως η τοποθέτηση τους στον πόλεμο Ισραήλ και της παλαιστινιακής Χαμάς
Για να καταλάβει κάποιος την επικρατούσα αλληλουποψία μεταξύ του μουσουλμανισμού και του εβραïσμού γαλλικού πληθυσμού, λεχθήτω ευθύς εξ αρχής ότι η χώρα της Επαναστάσεως του 1789 και, ολίγον αργότερον, η αποικιοκρατική Γαλλία, δέχθηκε στο έδαφος της τις μεγαλύτερες σε αριθμό κοινότητες Μουσουλμάνων και Εβραίων σε όλη την Ευρώπη: Οι πρώτοι αριθμούν περί τα 6.000.000άτομα, οι δε δεύτεροι περί το μισό εκατομμύριο πολίτες.
Οι Ανυπότακτοι με τον Μελανσόν παίζοντα ρόλο Δαλάι Λάμα,υπερασπίζονται την «απελευθερωτική» πολεμική αντίσταση των κατοίκων της λωρίδος της Γάζας που οι Εβραίοι κατακτητές τους στοίβαξαν σαν σαρδέλλες σε μια επιφάνεια εδάφους που δεν υπερβαίνει τα 40 χιλιόμετρα σε μήκος.
Οι Πράσινοι ναι μεν εναντιώθηκαν ευθύς εξ αρχής στο ρίψη από τη Χαμάς θανατηφόρων ρουκετών στο έδαφος του Ισραήλ αλλά ταυτοχρόνως είναι διακηρυγμένοι οπαδοί της υπάρξεως δυο κρατών, εύκολο να το πρεσβεύει κανείς με λόγια, δύσκολο όμως να γίνει πραγματοποιήσιμο στη πράξη στη σημερινή συγκυρία.
Το κομμουνιστικό κόμμα ναι μεν κατεδίκασε χωρίς ενδοιασμούς την ρίψη βαλλιστικών βλημάτων στο έδαφος του Ισραήλ από την Χαμάς, το καθημερινό του όμως επίσημο όργανο, η Ουμανιτέ, επιρρίπτει σαφώς την ευθύνη στο Τελ-Αβίβ για τις συνεχόμενες πράξεις βίας εναντίον των Παλαιστινίων, και κυρίως τον αποκλεισμό της συνορεύουσας με την Αίγυπτο υπογείου σήραγγος (τούννελ) που θα διευκόλυνε την τροφοδοσία των πολιορκημένων. Επί του προκειμένου, ας διευκρινιστεί ότι πολλοί Γάλλοι που δεν συμμερίζονται τις απόψεις του Κ.Κ. εύχονται το πιο γρήγορο άνοιγμα του υπογείου περάσματος.
Τέλος, οι σοσιαλιστές ήταν και είναι παραδοσιακά φίλοι του Ισραήλ, χωρίς όμως πάντα έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις με τους κομμουνιστές (και οι μεν κι οι δε δεν θέλουν να χάσουν ψηφοφόρους από τους Εβραίους Γάλλους πολίτες).
Δυο πολιτικές προσωπικότητες, Εβραίοι το θρήσκευμα, ο Λέον Μπλούμ πρωθυπουργός επί Λαïκού Μετώπου το 1936 που καθιέρωσε την ετήσια άδεια για τους εργαζόμενους μετ’ αποδοχών, και ο Μαντές Φρανς (1954-1955), πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου, που έβαλε τέρμα στον πόλεμο της Ινδοκίνας, που απέρριψε εν ονόματι των γαλλικών συμφερόντων την συμμετοχή της χώρας του στην Ευρωπαïκή Κοινότητα Άμυνας και που απεδέχθη την εσωτερική αυτονομία της Τυνησία, σημάδευσαν τα προπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια την γαλλική πολιτική ζωή…
