Τοποθέτηση Δ. Εμμανουηλίδη στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων σχετικά με το σχέδιο νόμου για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση. Δευτέρα, 1 Αυγούστου, 2016
«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η πρόσφατη ομολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη περί «πελατών», δεν ήταν μια πρωτοτυπία και ένα εφεύρημα της στιγμής. Η ίδια η θεσμοθέτηση που έγινε από τον Υπουργό Παιδείας τον κ. Αρβανιτόπουλο, καθώς υπήγαγε την ιδιωτική εκπαίδευση στο Υπουργείο Εμπορίου, δηλώνει περίτρανα ποιες ήταν οι προθέσεις, οι οποίες παραμένουν ίδιες σε σχέση με το λειτούργημα της εκπαίδευσης.
Στέκομαι στο θέμα των Δίγλωσσων σχολείων, για να πω ότι επιτέλους, χωρίς να είναι επαναστατική, η ρύθμιση αυτήμας φέρνει σε επαφή με τη σημερινή πραγματικότητα, καταδικάζοντας πρακτικές δεκαετιών. Τι ήταν η ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό; Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα εκκολαπτήριο συναλλαγής.
Τριάντα και πλέον χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση, ζούσαμε μια οδυνηρή πραγματικότητα. Δεν υπήρχαν αξιολογικά κριτήρια για το ποιοι θα πήγαιναν για να υπηρετήσουν στα σχολεία της αλλοδαπής. Ήταν καθαρά κομματικά τα κριτήρια, μέσα από υποψηφιότητες σε ψηφοδέλτια ένθεν κακείθεν και της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.Αυτοί ήταν που έπαιρναν το πρόκριμα για να υπηρετήσουν σ’ αυτά τα σχολεία. Αυτή ήταν η πραγματικότητα και όποιος έχει άλλη αντίληψη ευχαρίστως να τη δεχθώ αλλά, ζήσαμε αυτή τη πραγματικότητα. Το πρόβλημα ποιο ήταν; Το πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένηστόχευση. Γιατί και στην εποχή των «παχέων αγελάδων» πληθώρα συναδέλφων έφευγε έξω και δεν παρείχε ουσιαστική Παιδεία.
Όταν το 37% των συναδέλφων που λειτουργούσαν στα σχολεία της αλλοδαπής, δεν ήταν καθηγητές που δίδασκαν την ελληνική γλώσσα, την ελληνομάθεια, αλλά ήταν φυσικοί, ήταν μαθηματικοί και απίθανων ειδικοτήτων συνάδελφοι οι οποίοι βρισκόταν εκεί μέσα από «υπόγειες» διαδρομές, δεν παρείχαν εν τέλει αποτέλεσμα εκπαιδευτικό. Τα παιδιά μας ούτε είχαν τη δυνατότητα να ενσωματωθούν στην κοινωνία της χώρας που φιλοξενούνταν, ούτε ήταν ικανά μέσα από μια «ακρωτηριασμένη» εκπαιδευτική διαδικασία να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Έμπαιναν μέσα από ειδικές ρυθμίσεις έμπαιναν στα ελληνικά πανεπιστήμια και τελικά, βρισκόταν μετέωροι. Αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Η ως τώρα ακολουθούμενη ήταν μια πρακτική ιδιαίτερα σπατάλη ως προς την παροχή του δημόσιου χρήματος, και ιδιαίτερα αναποτελεσματική στο πεδίο της γνώσης. Κυρίως όμως ήταν αναποτελεσματική στο πεδίο ενσωμάτωσης της κοινωνίας. Είτε στην κοινωνία της χώρας που τους φιλοξενούσε, είτε όταν γύριζαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας πραγματικότητας του ελλαδικού χώρου. Αυτή ήταν η κατάσταση.
Έρχομαι, τέλος, στο θέμα των διαπολιτισμικών σχολείων. Πράγματι, ζούμε μια καινούργια πραγματικότητα και νομίζω, η ρύθμιση δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να αφουγκράζεται αυτή την πραγματικότητα, καθόσον πια όλα τα σχολεία στα αστικά κέντρα είναι πολυπολιτισμικά. Είναι απολύτως εύστοχη και αποτελεσματική η λειτουργία, η μετατροπή των παλιών διαπολιτισμικών σε Πειραματικά για να αξακτινώσουν την εμπειρία αυτή και σε όλα τα άλλα σχολεία.
Κύριοι, αντιληφθείτε, ότι έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε λάθη, έχουμε όμως την ανάγκη αυτά τα λάθη να τα αναγνωρίζουμε, ώστε να ευθυγραμμιζόμαστε σε μια κατεύθυνση που δεν θα μας οδηγεί σε ένα νέο ναρκοθετημένο πεδίο. Γιατί πρέπει να το καταθέσουμε, ότι η κυβέρνηση προχωρά μέσα σε ένα απέραντο ναρκοπέδιο, όποιο βήμα και να κάνουμε υποβόσκει στο υπέδαφος μια νάρκη.Επιτέλους, για να μπορέσουμε, να περπατήσουμε ως χώρα, ως λαός, πρέπει όλοι να έχουμε το στοιχειώδες απόθεμα αλήθειας και εντιμότητας στο να παραδεχόμαστε λάθη που μας οδήγησαν εδώ. Σας ευχαριστώ.»
