Τοποθέτηση του Δημήτρη Εμμανουηλίδη στην Ολομέλεια της Βουλής, στη συζήτηση για το σχέδιο νόμου “Ρυθμίσεις για την Ελληνόγλωσση εκπαίδευση, τη Διαπολιτισμική εκπαίδευση, και άλλες διατάξεις”.
«Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πριν μπω στο θέμα που αφορά τη σημερινή συζήτηση, θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση σε σχέση με μια αβλεψία που υπάρχει στην είσοδοτου Κοινοβουλίου, στον πρόναο θα λέγαμε του Ναού της Δημοκρατίας. Υπάρχουν δυο αναθηματικές στήλες ένθεν κακείθεν της εισόδου. Περικλής Ξανθίππου Αθηναίος, είναι η μια. Εκεί, αναγράφεται ένα απόσπασμα από το 37 κεφάλαιο του Επιταφίου. «Χρώμεθα γὰρ πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας
νόμους, παράδειγμα ὄντες αὐτοὶ μᾶλλον τινί ἢ μιμού-
μενοι ἑτέρους».Το «τινί» κυρίες και κύριοι συνάδελφοι είναι λάθος.Στο πρωτότυπο είναι <<τισίν>>.Προφανώς από αβλεψία του χαράκτη, αλλά και από μυωπία δεκαετιών των συναδέλφων, δεν έχει γίνει αυτή η επισήμανση. Επειδή τον χώρο αυτόν τον επισκέπτονται και παιδιά από σχολεία που είναι περισσότερο παρατηρητικά και ίσως και περισσότερο επιμελή, καλό είναι αυτήν την αβλεψία να τη διορθώσουμε. Την παρατήρησή μου την απευθύνω ιδιαίτερα στους αρχαιολάτρες που αγνοούν στοιχειωδώς το ευαγγέλιο της δημοκρατίας,τον <<Επιτάφιο>>.
Έρχομαι τώρα στο επίμαχο, για να πω ότι ένα νομοσχέδιο για να έχει προοπτική βιωσιμότητας, πρέπει να εδράζεται σε δύο στοιχεία: Πρώτον, στην κοινή λογική και δεύτερον, σε ένα αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όταν λέμε κοινωνική δικαιοσύνη, πάλι μέσα από τον «Επιτάφιο του Περικλή», αναφέρεται ότι τους νόμους τους τηρούμε και μάλιστα με μεγαλύτερη ευαισθησία και μεγαλύτερη προσήλωση αυτούς τους νόμους που «κείνται επ’ ωφελεία των αδικουμένων».
Αυτό το «επ’ ωφελεία των αδικουμένων» είναι νομίζω το καθοριστικό στοιχείο στο νομοθέτημα που σήμερα συζητούμε και θα ψηφίσουμε, γιατί θεραπεύει πραγματικά ανισότητες τόσο κοινωνικές, όσο και φυσικές. Νομίζω ότι αυτό είναι το χρέος του νομοθέτη: να παρεμβαίνει διορθωτικά σε αυτές τις ανισότητες επ’ωφελεία των αδικουμένων.
Αναφέρομαι προφανώς στα άρθρα του νομοσχεδίου που ρυθμίζουν την ελληνόγλωσση εκπαίδευση. Για χρόνια υπήρχε ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό,η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα πεδίο συναλλαγής της πολιτείας με τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι έμπαιναν κατά κανόνα στα παραταξιακά ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και έπειτα έπαιρναν το διαβατήριο για να θητεύσουν και να στηρίξουν την ελληνόγλωσση Παιδεία στην Ευρώπη και αλλαχού. Αυτό ήταν το σύστημα. Το ζήσαμε όλοι. Και νομίζω -αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας- δεν έχουμε περιθώριο καμιάς αμφισβήτησης.
Τι κάνουμε, λοιπόν, τώρα; Ερχόμαστε να καθιερώσουμε τη δίγλωσση εκπαίδευση, γιατί αυτή δίνει την προοπτική στα δικά μας παιδιά, τα Ελληνόπουλα των μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς να έχουν τη δυνατότητα με την ίδια ευχέρεια και την ίδια αποτελεσματικότητα να γνωρίζουν δύο γλώσσες και το σημαντικότερο, να έχουν τη δυνατότητα να ενσωματωθούν στις κοινωνίες που τα φιλοξενούν. Αν αυτό δεν είναι ένα δείγμα, ένα αποτύπωμα, μιας κοινωνικής ευαισθησίας και μιας αποτελεσματικής αντίληψης για τα θέματα της εκπαίδευσης, τι άλλο μπορεί να είναι;
Έρχομαι τώρα στο θέμα της διαπολιτισμικής Παιδείας στη χώρα μας. Υπήρχε διαπολιτισμική Παιδεία και σε όλα τα προηγούμενα χρόνια, διαδραματίζοντας πραγματικά σημαντικό ρόλο στην υποστήριξη των παιδιών που προέρχονται από μετανάστες. Όμως, η καινούρια πραγματικότητα έχει δημιουργήσει ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο. Σήμερα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι είμαστε «υποχρεωμένοι» να ζήσουμε σε μια κοινωνία πολυπολιτισμική και ως εκ τούτου να έχουμε πρόνοια και ενδιαφέρον,ώστε αυτά τα παιδιά που προέρχονται από διάφορες χώρες να έχουν τη δυνατότητα μιας ουσιαστικής παροχής γλωσσικής Παιδείας, και στη μητρική τους γλώσσα και στη γλώσσα της χώρας όπου ζουν. Κυρίως να έχουντη διαπολιτισμική ώσμωση,ώστε να αποτελέσουν οργανικό κομμάτι ενός συνόλου, για να μην συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν σε χώρες της Ευρώπης,όταν οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς είναι αποκλεισμένοι από το κοινωνικό γίγνεσθαι, με όλες τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας συμπεριφοράς.
Έρχομαι, λοιπόν, στη συνέχεια να πω ότι υπηρετούμε πράγματι αυτό <<επ’ ωφελεία των αδικουμένων>> μέσα στα πλαίσια της συμπεριφοράς, της στάσης που δείχνουμε απέναντι στα προσφυγόπουλα.Κατόρθωσε ο κύριος Υπουργός, να βρει τα απολύτως απαραίτητα σε αυτήν την εποχή της οικονομικής στεγνότητας κονδύλια, ώστε να λειτουργήσει όχι απλά στοιχειωδώς, αλλά αποτελεσματικά ένα εκπαιδευτικό σύστημα υποστηρικτικό για την παιδεία των προσφυγόπουλων.
Τέλος, έρχομαι στο σημείο εκείνο που αφορά τη σχέση των σχολαρχών με τους εργαζόμενους στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης για να πω ότι πράγματι στη διαχρονία υπήρχαν ιδιωτικά σχολεία που λειτούργησαν ως χώροι παροχής ουσιαστικής παιδείας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα σχολειά σε ένα κρίσιμο ιστορικό διάστημα, κατά τα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια στηρίχθηκαν σε ανθρώπους που το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων τούς είχε εκτός εκπαιδευτικού νυμφώνος και φωτισμένοι σχολάρχες τους ενέταξαν στο δυναμικό τους και έδωσαν μια πνοή ιδιαίτερα σημαντική στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Όμως, τα τελευταία χρόνια μέσα από την λογική ενός ακραίου νεοφιλελευθερισμού εκείνο που έγινε ήταν να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι μόνο ότι διαλύονται εργασιακές σχέσεις, αλλά ότι διαλύεται η αξιοπρέπεια και η ελευθεροφροσύνη των εκπαιδευτικών, απαραίτητα συστατικά του εμπνευσμένου δασκάλου. Αυτό είναι το μεγάλο έλλειμμα που δημιουργήθηκε εξαιτίας της διαπλοκής του πολιτικού συστήματος με τους σχολάρχες. Αυτό ερχόμαστε να θεραπεύσουμε σήμερα.
Κλείνοντας, θα έλεγα ότι δεν έχουμε πολλά περιθώρια εδώ που βρισκόμαστε να διαφωνούμε για τα αυτονόητα. Πιστεύω ότι υπάρχουν άλλοι χώροι πολιτικής αντιπαλότητας. Η Παιδεία δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια. Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι η παιδεία δεν έχει ανάγκη από παραληρηματικό λόγο. Έχει ανάγκη από υπεύθυνο λόγο, λόγο «συντριβής» από όλους αυτούς που ασχολήθηκανγια δεκαετίες με τα δημόσια πράγματα.Ευχαριστώ.»
