Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Τι ενώνει και σε τι διαφωνούν τον τελευταίο καιρό μεταξύ τους οι τρεις ισχυρότερες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης (Ε.Ε,) Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία;Τις ενώνει η άνευ όρων στρατιωτική, οικονομική και διπλωματική υποστήριξη πού προσφέρουν χωρίς φειδώ στην Ουκρανία στον διεξαγόμενο πόλεμο με την Ρωσία αλλά κυρίως τις συνδέει το αντιρωσσικό μένος που διαπνέει αιώνες τώρα τις στρατιωτικοπολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης στην τοποθέτησή τους παλαιότερον έναντι της Αγίας Πετρουπόλως και μετέπειτα από το 1917, έτος της μπολσεβίκικης Επαναστάσεως,της Μόσχας.
Αρκεί να αναφερθεί κανείς στην εκστρατεία του Μεγάλου Ναπολέοντος στην Ρωσία, που διεξήγαγε τον πόλεμο του εναντίον του τσαρικού καθεστώτος και στην ήττα του το 1812 στην Μόσχα, για να διαπιστώσει ότι η «μεγάλη αρκούδα» υπήρξε πάντοτε το ορεκτικό πιάτο που εποφθαλμιούσαν οι τότε μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης.
Ο υπόγειος και ο επίγειος πλούτος της τις είλκυε.Ξεφυλλίζοντας τον μηνιαίο «Διπλωματικό Μόντ» του Νοεμβρίου 2022, διεπίστωσα–το αγνοούσα μέχρι σήμερα–ότι ακόμη και ο Μάρξ στον πόλεμο της Κριμαίας (1853—1856) — στην διάρκεια του οποίου το Ηνωμένο Βασίλειο της Βρεττανίας και η Γαλλία εναντιώθηκαν στρατιωτικώς στη Υψηλή Πύλη (οθωμανική αυτοκρατορία)– ο Γερμανός φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και οικονομολόγος είχε πάρει το μέρος του σουλτάνου και υπεστήριζε ότι ο κύριος στόχος ήταν τότε η διαφύλαξη τη οθωμανικής αυτοκρατορίας,εχθρός του τσαρικού απολυταρχισμού, αποκρύβοντας έτσι ευκαιριακώς τις συμπάθειές του για τις επαναστατικές ιδέες.
Ποια όμως η διασφορά μεταξύ του τότε ρωσικού απολυταρχισμού και του ανελέητου για τους αλλόθρησκους του οθωμανισμού; Ο πρώτος ήταν, σύμφωνα με το Μαρξ, η φυλακή των λαών και ο δεύτερος διεξήγαγε, σύμφωνα με τους ιστορικούς, ένα ευρύ σκλαβοπάζαρο, ιδίως στη συνοικία του Πέρα.
Η Γαλλία και η Ιταλία είναι σύμφωνες για την κοινή τοποθέτηση τους έναντι της Ουκρανίας, διεφώνησαν όμως κατά θεατρικό τρόπο στο θέμα των εξορίστων—μεταναστών. Προσφάτως η Ρώμη δεν επέτρεψε τον ελλιμενισμό στα ύδατά της ενός πλοίου στο οποίο είχαν επιβιβασθεί 234 Αφρικανοί επί πληρωμή φυσικά σε αισχροκερδείς εμπόρους της ανθρώπινης δυστυχίας.
Η Γαλλία η οποία είχε απορρίψει το 2018 να δεχθεί στο έδαφός της 629 μετανάστες, τους δέχθηκε αυτή τη φορά σείοντας, για προπαγανδιστικούς ανθρωπιστικούς βεβαίως λόγους την σημαία των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτό επέτρεψε στο Γάλλο υπουργό να καυτηριάσει την στάση της πρωθυπουργού, (άκρα δεξιά), της όμορης χώρας.
Η τελευταία αντέδρασε μη μασώντας τα λόγια της. Παρίσι και Ρώμη δεν έχασαν την ευκαιρία να διασταυρώσουν για το φιλοθεάμον κοινό τα ξίφη τους. Ταυτοχρόνως οι δομές της Ε.Ε. ήδη όχι πολύ στερεές ταρακουνήθηκαν έντονα.
Όλα αυτά λαμβανομένου υπ’ όψιν, ότι οι κυβερνήσεις των 27 αποφάσισαν να αφιερώσουν στη διάρκεια μιας μελλοντικής συναντήσεως την εξέταση του πύρινου προβλήματος της μεταναστεύσεως. Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Μάλτα, που υποφέρουν πολύ από αυτή την κατάσταση θα έχουν τον πρώτο λόγο μολονότι πιστεύω ότι με διασκέψεις και παρλαπίπες αυτού του είδους στους κόλπους της Ευρώπης είναι δύσκολο να βρεθεί μια λύση.
Τότε, τι; Το πρόβλημα είναι εκ πρώτης όψεως δισεπίλυτο παρ’ όλο ότι ο καθένας θα προτείνει αυτό που πιστεύει το καλλίτερο, το καλλίτερον είναι προς το παρόν η αυστηρή διαφύλαξη των συνόρων του κάθε έθνους. Ίδωμεν…
Βορειότερον, Γερμανία και Γαλλία διασταύρωσαν επίσης τα ξίφη τους αλλά πολύ διακριτικότερα. Η διγνωμία αφορούσε ένα πολεμικό καταδιωκτικό αεροπλάνο μάχης. Το εβδομαδιαίο σκωπτικό περιοδικό «Το αλυσοδεμένο Παπί», μας πληροφόρησε ότι ο πρόεδρος Μακρόν και ο καγκελάριος Σολς σε μια συνάντηση που είχαν τέλη Οκτωβρίου στο Παρίσι αποπειράθηκαν να εξετάσουν από κοντά το πρόβλημα για να δοθεί επί τέλους μια λύση.
Ο Γάλλος Ντασσώ και ο Γερμανός ομόλογός του πήραν εντολή να επισπεύσουν μια συμφωνία για να απογειωθεί επί τέλους το πρότυπο που μπορεί να διαδεχθεί το γαλλικό Rafale και το ευρωπαïκού αντίστοιχοτου, το Eurofighter. Οι εμπειρογνώμονες όμως διέγνωσαν 80 σημεία διγνωμιών.
Οι Τεύτονες θέλουν ένα βαρύ καταδιωκτικό βομβαρδιστικό που ζυγίζει άδειο 20 τόννους και γεμάτο με βόμβες και κηροζίνη 38. Οι Φραντσέζοι προτιμούν το Rafale Θαλάσσης το οποίο άδειο φορτωθέν πάνω σε ένα αεροπλανοφόρο ζυγίζει μόνο 10,5 τόννους και γεμάτο 23,5 τόννους. Οι ειδικοί απεφάνθησαν ότι όσο πιο βαρύ είναι τόσο πιο πολύ κοστίζει. Εξ ού και οι επιφυλάξεις των Γάλλων.
Οι γνώμες διαφέρουν επίσης στην μεταφορά του πυρηνικού εξοπλισμού.Οι Γάλλοι υποστηρίζουν ότι το μελλοντικό αεροπλάνο μάχης, ονομασθέν NGF, πρέπει να είναι ικανό να μεταφέρει την ατομική βόμβα. Μια επιλογή που δεν ενδιαφέρει τους Γερμανούς.
Αυτό είναι φυσικό διότι απεφάσισαν να αγοράσουν τα αμερικανικά καταδιωκτικά F35, ήδη εγκριθέντα για την μεταφορά και χρησιμοποίηση του πυρηνικού πυρός. Έτσι η πολυπόθητη ικανότητα της Ε.Ε. να μην εξαρτάται για την άμυνα της από άλλους, μειώνεται στο έπακρο από την γερμανική επιλογή που επιτρέπει σε τρίτους, τους Αμερικανούς, να επεμβαίνουν στις ευρωπαικές εσωτερικές υποθέσεις των κρατών της Ε.Ε. και δη σε εκείνες που αφορούν την εθνική τους άμυνα.
Μια ακόμη διαφορά γνώμης υφίσταται μεταξύ Βερολίνου και Παρισίων αφορώσα τη χορήγηση αδείας εξαγωγής του νέου αεροπλάνου. Οι Γερμανοί,που συμμετέχουν στο πρόγραμμα κατασκευής του,το χρηματοδοτούν κατά 33 % αλλά για να δοθεί αυτό το ποσό η γερμανική Βουλή, η Bundestag, πρέπει να είναι σύμφωνη στην περίπτωση που το Βερολίνο επιθυμεί να εξάγει σε άλλες χώρες στρατιωτικό υλικό.
«Απαγόρευση απαράδεκτη για τους Γάλλους», καταλήγει η σατιρική εφημερίδα. Όπως διαπιστώνετε βρισκόμαστε πολύ μακριά από την πολυδιαφημισθείσα γαλλογερμανική συνεργασία λυδία λίθο, όπως ισχυρίζονται μερικοί, για την προώθηση της ευρωπαïκής ενότητος.
