του Marco Ferri
Όταν οι τηλεειδήσεις ανήγγειλαν τον βομβαρδισμό του Βελιγραδίου από το ΝΑΤΟ, την εποχή της κυβέρνησης Alema και της κυβέρνησης Κλίντον, η Dragana, μια Σέρβα σερβιτόρα που βρίσκονταν σε υπηρεσία εκείνο το βράδυ στο Bar Bramante στη Ρώμη, έφυγε στο σπίτι με απόγνωση κλαίγοντας.
Νομίζω ότι περισσότερο από την ανησυχία για την ασφάλεια των γονιών της την κατέλαβε, βαριά σαν ατσάλινο αμόνι, η αίσθηση ότι έγινε ξαφνικά μια εχθρός, εχθρός σε μια χώρα που πίστευε ότι ήταν φιλόξενη, στην οποία οι γονείς της είχαν συμφωνήσει να μετακομίσει εκεί για να σπουδάσει, εμπιστοσύνη που ανταπέδιδε δουλεύοντας το βράδυ για να βοηθήσει στα έξοδα.
Το σφυρί του πολέμου είχε χτυπήσει δυνατά τη Ντραγκάνα, σαν να είχε αναγκαστεί να μπει στο αμόνι μιας χώρας, της Ιταλίας, που συμμετείχε, με τις στρατιωτικές της βάσεις, στον «στοχευμένο και ευφυή» βομβαρδισμό της πόλης του Βελιγραδίου και των κατοίκων της.
Τα νέα ανέφεραν ότι η χώρα της ήταν άθλια και ότι οι βομβαρδισμοί ήταν απαραίτητοι. Ήξερε ιταλικά και τα μιλούσε επίσης καλά. Και καταλάβαινε τέλεια το βάρος αυτών των λέξεων. Από φοιτήτρια εκτός έδρας έγινε πολίτης εκτός τόπου.
Ιδού, δεν είναι αλήθεια ότι στην Ουκρανία είναι ο πρώτος πόλεμος στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Αυτό που ισχύει είναι ότι το ΝΑΤΟ δεν είναι ένα αμυντικό όργανο. Θα μπορούσε να ήταν ενάντια στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αλλά όχι πλέον μετά το 1989, δηλαδή μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Το 1999 το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια εξαπέλυσε έναν πόλεμο, το 2022 στην Ουκρανία τον προκάλεσε. Ξέροντας πως τον προκαλεί, θέλοντας να τον προκαλέσει. Η υπέρθεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ατλαντική Συμμαχία είναι ένα λάθος που επαναλαμβάνεται σήμερα, με όλες τις τραγικές ανθρωπιστικές, οικονομικές, ενεργειακές, γεωπολιτικές συνέπειες.
Οι μυϊκές ασκήσεις πολιτικής ρητορικής δεν θα είναι αρκετές για τις νεαρές ουκρανές γυναίκες που ζουν και εργάζονται στην Ιταλία, ούτε καν οι συμπονετικές εκδηλώσεις γενικής αλληλεγγύης.
Δεν χρειάστηκαν καθόλου στην Ντραγκάνα και τους συμπατριώτες της που είχαν έρθει στην Ιταλία για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και βρέθηκαν ξαφνικά εμπλεκόμενοι, εν μία νυκτί, μια ρωμαϊκή ημέρα του Μαΐου, αρωματισμένη με άνοιξη.
Ο Μπάιντεν προκάλεσε τον Πούτιν να κερδίσει τις «ενδιάμεσες» εκλογές τον νοέμβριο του 2022, ο Πούτιν αποδέχτηκε με χαρά την πρόκληση: η θητεία του λήγει το 2024, περισσότερο από το να επιστρέψει στο Κρεμλίνο, αυτή τη φορά θέλει να μείνει στην ιστορία, όπως ο Ιβάν ο Τρομερός ή ο Στάλιν. ενώ η Ευρώπη κάνει την όμορφη ψυχή και το Νατο τη μαύρη..
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
