Γράφει στην «Καθημερινή» η Μαργαρίτα Πουρνάρα.
Η τύχη μάς παίζει περίεργα παιχνίδια. Πάνω που ετοιμαζόμουν να γράψω ένα κείμενο για την εξαιρετική ξενάγηση που μου προσέφερε ο φίλος αρχαιολόγος Μιχάλης Λυχούνας στους Φιλίππους πριν από το πρόσφατο lockdown, κατέφθασε ένα μήνυμά του στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, σταλμένο ξημερώματα.
Ήταν από τα τελευταία που πρόλαβε να γράψει προτού διασωληνωθεί στο νοσοκομείο της Καβάλας, προσβεβλημένος από την COVID-19.
Διαποτισμένο με το γνωστό βιτριολικό και αυτοσαρκαστικό χιούμορ του, με παρωθούσε να δημοσιεύσω το κομμάτι όσο πιο γρήγορα μπορώ, για ευνόητους λόγους.
Το πράττω σήμερα, με την ευχή η περιπέτεια να έχει ταχύτατα αίσιο τέλος και με την παράκληση όποιος το διαβάζει να στέλνει θετική ενέργεια προς τον αγαπημένο μας φίλο, που πρόσεχε σε τρομερό βαθμό και δεν πήρε χαμπάρι πώς κόλλησε.
Η τύχη μάς παίζει περίεργα παιχνίδια.
Πάνω που ετοιμαζόμουν να γράψω ένα κείμενο για την εξαιρετική ξενάγηση που μου προσέφερε ο φίλος αρχαιολόγος Μιχάλης Λυχούνας στους Φιλίππους πριν από το πρόσφατο lockdown, κατέφθασε ένα μήνυμά του στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, σταλμένο ξημερώματα.
Ήταν από τα τελευταία που πρόλαβε να γράψει προτού διασωληνωθεί στο νοσοκομείο της Καβάλας, προσβεβλημένος από την COVID-19.
Διαποτισμένο με το γνωστό βιτριολικό και αυτοσαρκαστικό χιούμορ του, με παρωθούσε να δημοσιεύσω το κομμάτι όσο πιο γρήγορα μπορώ, για ευνόητους λόγους.
Το πράττω σήμερα, με την ευχή η περιπέτεια να έχει ταχύτατα αίσιο τέλος και με την παράκληση όποιος το διαβάζει να στέλνει θετική ενέργεια προς τον αγαπημένο μας φίλο, που πρόσεχε σε τρομερό βαθμό και δεν πήρε χαμπάρι πώς κόλλησε.
Γέννημα-θρέμμα Καβαλιώτης, ο Μιχάλης, με ρίζες από την Ανατολική Θράκη, γνωρίζει τον χώρο των Φιλίππων σαν την παλάμη του. Το καταλαβαίνει όποιος τον βλέπει να περπατά ανάμεσα στα πεσμένα κιονόκρανα, όχι με το αίσθημα ιδιοκτησίας που έχουν καμιά φορά οι αρχαιολόγοι, αλλά με αυθεντικό πάθος και αγάπη για τη μοναδική αυτή τοποθεσία.
Οι γνώσεις του είναι αφομοιωμένες και βιωματικές, ενώ η διήγησή του φτιάχνει τόσο εναργείς εικόνες, που σε κάνει να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε ένα ελληνιστικό βασίλειο.
Έτσι, λοιπόν, τέλη Οκτωβρίου, όταν είχαμε την ευκαιρία να με ξεναγήσει στο τελευταίο μου ταξίδι στην Καβάλα, απόλαυσα το χάρισμά του να με κάνει να βλέπω τα σπαράγματα να αποκτούν ξανά πνοή.
Σταθήκαμε σε ένα ψηλό σημείο για να μου περιγράψει τη δραματική μάχη του 42 π.Χ. μεταξύ Οκταβιανού και Μάρκου Αντωνίου από τη μια, Βρούτου και Κάσιου από την άλλη. Μέχρι εκεί όπου έφθανε το βλέμμα μας φανταστήκαμε τις δύο στρατιές να συγκρούονται μέχρις εσχάτων.
Συνεχίσαμε τη βόλτα στα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, στους ναούς, στο θέατρο όπου κάθε καλοκαίρι πραγματοποιείται το φεστιβάλ. «Οι Φίλιπποι ενσωματώνουν όπως κανένα άλλο μέρος στην πατρίδα μας την ελληνιστική παράδοση τόσο της Αθήνας όσο και του βασιλείου των Μακεδόνων, σε έναν αστικό χώρο που διέπεται από το ρωμαϊκό δίκαιο και αποκτά την τελευταία του σφραγίδα με τον χριστιανισμό.
Συνεπώς, είναι το σημείο όπου συμπυκνώνεται όλη η κληρονομιά της Ευρώπης», μου έλεγε τότε.
Ερωτευμένος με την ιστορία και την αρχαιολογία από μικρό παιδί, ο Μιχάλης βρήκε το λειτούργημα που του ταίριαζε περισσότερο.
Στην ξενάγησή μας στο μουσείο του αρχαιολογικού χώρου, στάθηκε μπροστά στο μαρμάρινο κεφάλι ενός αγάλματος που έφερε στην κορυφή του, αντί στέμματος, τα τείχη της πόλης των Φιλίππων.
«Είναι η ιέρεια της θεάς Τύχης που προστάτευε την πόλη», μου είπε. Ελπίζω η ίδια θεότητα να προστατεύσει και τον ίδιο από τη μεγάλη δοκιμασία.
πηγή: kathimerini.gr
