12 Mαρτίου 2024
Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού κατασκευάζει καταφύγια για να επιβιώσει από την περιβαλλοντική, κοινωνική και πυρηνική κατάρρευση.
Η τάση δεν είναι νέα, αλλά έχει πολλαπλασιαστεί μετά την πανδημία και την εισβολή της Ουκρανίας και οι μέθοδοι έχουν αλλάξει. Αυτό το 1 τοις εκατό γνωρίζει ότι δεν αρκεί πλέον η κατασκευή θωρακισμένων καταφυγίων, είναι απαραίτητο να δημιουργηθούν οικοσυστήματα, όχι να προστατεύονται οι πληθυσμοί, όπως συνέβη στο παρελθόν, αλλά μόνο η δική τους οικογένεια…
Το πραγματικό πρόβλημα, γράφει ο Raúl Zibechi, είναι ότι ούτε αυτό που απομένει από την αριστερά ούτε οι ακαδημίες ούτε καν τα κινήματα καλλιεργούν σκέψη και δράση μπροστά στην κατάρρευση. Το μόνο που προώθησε μια εβδομάδα έκτακτων σεμιναρίων επάνω σε αυτά τα θέματα πριν από μερικά χρόνια una settimana di straordinari seminari su questi temi υπήρξε το ζαπατιστικό κίνημα
Foto του Massimo Tennenini
Το πλουσιότερο 1 τοις εκατό χτίζει ασφαλή καταφύγια για να επιβιώσει από πιθανή περιβαλλοντική, κοινωνική και πυρηνική κατάρρευση. Η τάση δεν είναι νέα, αλλά έχει πολλαπλασιαστεί μετά την πανδημία και την εισβολή στην Ουκρανία. Πάνω απ’ όλα, οι μέθοδοι έχουν αλλάξει, σε αρμονία με την εποχή του νεοφιλελευθερισμού.
Οι εκατοντάδες ιστότοποι που προσφέρουν καταφύγια ή bunker εγγυώνται την αύξηση τoυ κύκλου εργασιών: σύμφωνα με τη New York Post (4/4/20), στις Ηνωμένες Πολιτείες σημειώθηκε μια αύξηση της τάξης του 400%, ενώ μια εταιρεία του Βερολίνου, σύμφωνα με δελτίο τύπου της Deutsche Welle (18/1/23), λέει ότι οι διαβουλεύσεις στον ιστότοπο έχουν εκατονταπλασιαστεί.
Η πύλη xataka.com αναφέρει ότι οι εταιρείες που είναι αφιερωμένες στη «διαχείριση έκτακτης ανάγκης» ή «προετοιμασίας-preparazionismo», όπως την αποκαλούν, θα κερδίσουν 149 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι το 2025.
Υπολογίζεται ότι το 50 τοις εκατό των δισεκατομμυριούχων της Silicon Valley έχει τουλάχιστον ένα θωρακισμένο καταφύγιο, με κόστος $40.000 έως $2,5 εκατομμύρια (2/8/23). Μια περιήγηση στις πύλες που είναι αφιερωμένες στην προσφορά καταφυγίων μας επιτρέπει να εκτιμήσουμε τις εξελιγμένες ανάγκες μιας άρχουσας τάξης που δεν φείδεται πόρων για να ζήσει καλύτερα
Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, οι ευρωπαϊκές χώρες, η σοβιετική Ένωση και η Κίνα –όπου ήταν πιο πιθανή μια πυρηνική ανάφλεξη– έχτισαν τεράστια καταφύγια για τους πληθυσμούς τους. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας είχε περίπου 2.000 καταφύγια που μπορούσαν να φιλοξενήσουν 3 εκατομμύρια ανθρώπους, το 5 τοις εκατό του πληθυσμού.
Στη Φινλανδία, έχουν κατασκευαστεί περισσότερα από 50.000 καταφύγια, για το 80 τοις εκατό του πληθυσμού. Στην Κίνα, ο Μάο κάλεσε τους ανθρώπους να χτίσουν καταφύγια: η ανταπόκριση ήταν ταχεία και μαζική, σε σημείο που «οι 75 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας έσκαψαν σήραγγες που θα μπορούσαν να στεγάσουν το 60 τοις εκατό του πληθυσμού» (Clarin, 8/10/20).
Η ΕΣΣΔ έχτισε επίσης υπόγειες πόλεις για εκατομμύρια ανθρώπους. Ωστόσο, τα καταφύγια είναι πολύ διαφορετικά τώρα, όπως τονίζει ένα πρόσφατο άρθρο από τους Asia Times (1/3/24) με τίτλο «Τα καταφύγια των δισεκατομμυριούχων είναι ο νέος τεχνο-φεουδαλισμός».
“I bunker dei miliardari sono il nuovo tecno-feudalesimo“. ο Mark Zuckerberg, ο δισεκατομμυριούχος δημιουργός του Facebook, απέκτησε μεγάλα οικόπεδα στο νησί Kauai της Χαβάης, όπου κατασκευάζει ένα συγκρότημα 400 εκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας.
Το κτήμα φυλάσσεται από πολυάριθμους φύλακες. Εκτός από ένα «τεράστιο υπόγειο καταφύγιο», υπάρχουν διάφορα κτίρια μεγάλων διαστάσεων και εγκαταστάσεις καθαρισμού, αφαλάτωσης και αποθήκευσης νερού.
«Μεγαλώνει τα δικά του ζώα, τα ταΐζει με ξηρούς καρπούς macadamia που καλλιεργούνται στο αγρόκτημα και επίσης μπύρα που παρασκευάζεται εκεί», αναφέρει το άρθρο των Asia Times από τους καθηγητές Katherine Guinness, Grant Bollmer και Tom Doig.
Απ’ ότι φαίνεται, μερικοί δισεκατομμυριούχοι κατανοούν ότι δεν αρκεί πλέον να χτίζουν υπόγεια θωρακισμένα καταφύγια, οπότε προσπαθούν να δημιουργήσουν τα δικά τους οικοσυστήματα, επειδή η επιβίωση της άρχουσας τάξης εξαρτάται από την ανάπτυξη και τον έλεγχο του δικού της οικοσυστήματος, στο οποίο όχι μόνο να σωθεί από την κατάρρευση, αλλά και να συνεχίσει να ζει τη ζωή της.
Όπως μπορούμε να δούμε, ο στόχος δεν είναι πλέον η προστασία των πληθυσμών από τις καταστροφές, αλλά μόνο η προστασία της οικογένειας ατομικά, γεγονός που αποκαλύπτει τον θρίαμβο ενός άγριου ατομικισμού που δεν λαμβάνει υπόψη την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όλα αυτά δείχνουν την τρέχουσα μετατόπιση, την οπισθοδρόμηση των κυρίαρχων τομέων στον κόσμο.
Για τους λαϊκούς τομείς, αυτές δεν είναι οι πιθανές εναλλακτικές λύσεις μπροστά στην κατάρρευση. Δεν μπορούν να χτίσουν καταφύγια ή οικοσυστήματα. Μετά βίας μπορούν να επιβιώσουν κάτω από έναν πολεμικό καπιταλισμό που τους αναγκάζει να μπουν στα κελάρια του συστήματος.
Τα Κράτη και οι κυβερνήσεις της λατινικής Αμερικής δεν σκέφτονται καθόλου να προβλέψουν τις καταστροφές που θα έρθουν. Αρκεί να θυμηθούμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι, σε μεγάλες πόλεις όπως η Πόλη του Μεξικού ή το Σάο Πάολο, δεν διαθέτουν πόσιμο νερό ή συστήματα αποχέτευσης.
Οι άνθρωποι-οι λαοί δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάρρευση μεμονωμένα, αλλά το κάνουν ως κοινότητες, βασισμένες στη συλλογική εργασία και τη φροντίδα ο ένας για τον άλλον.
Υπό το φως του τι κάνει το πλουσιότερο 1 τοις εκατό, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα την επιμονή των λαών να φροντίζουν τον φυσικό τους κόσμο και ταυτόχρονα την αποφασιστικότητα εκείνων που βρίσκονται στην κορυφή να καταστρέψουν τα οικοσυστήματα που μπορούν να προστατεύσουν τη ζωή από κοινού.
Από όσο γνωρίζω, μόνο το EZLN προώθησε μια συζήτηση για την κατάρρευση, πριν από εννέα χρόνια, στο σεμινάριο Κριτική Σκέψη μπροστά στην καπιταλιστική Ύδρα (συζητείται σε αυτό το άρθρο του Gustavo Esteva, ο οποίος μας λείπει πολύ.
Η σποροκοιτίδα, Il semenzaio, στμ). Υπήρξαν συνεπείς και προετοιμάζονται να επιβιώσουν από τον πολλαπλασιασμό των καταστροφών, όπως αποδεικνύεται από τα 21 ανακοινωθέντα που εκδόθηκαν από τον οκτώβριο του 2023 έως την 1η ιανουαρίου 1994, την τριακονταετή επέτειο της εξέγερσης.
Δυστυχώς, ούτε η προοδευτική αριστερά, ούτε η ακαδημαϊκή κοινότητα, ούτε το μεγαλύτερο μέρος των κινημάτων υιοθετούν μια παρόμοια στάση σκέψης και δράσης μπροστά στην κατάρρευση. Μόνο ορισμένοι αυτόχθονες λαοί συμμερίζονται τις ανησυχίες των ζαπατίστας, με βάση τις δικές τους κοσμοθεωρίες.
Πηγή: Cuando los millonarios se preparan para el colapso, στην La Jornada, 08/03/2024.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
