O Giorgio Riolo προτείνει ξανά μια ανάλυση (από το 2014).
Ουκρανία: το ομοίωμα στο χέρι αυτής της γυναίκας απεικονίζει τον Stepan Bandera, ηγέτη του κινήματος Oun, τρομοκράτη και συνεργάτη του Τρίτου Ράιχ. H ιταλική τηλεόραση Rai συνεχίζει να παίρνει συνεντεύξεις από αυτά τα υποκείμενα, κάνοντάς τα να μοιάζουν ως «ήρωες».
https://it.wikipedia.org/wiki/Stepan_Bnandera
Οι τεχνικές του «δημοκρατικού» πραξικοπήματος. Ακόμα Δύση εναντίον Ανατολής και εναντίον Νότου
Η ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο λειτουργεί σε ένα πλαίσιο που έχει αλλάξει πολύ από την εποχή του ψυχρού πολέμου, τον διπολικό κόσμο (ή τριπολικό, αν λάβουμε υπόψη τα απελευθερωτικά κινήματα και τις αδέσμευτες χώρες). Σήμερα δεν είναι απόλυτη και αδιαμφισβήτητη. Νέοι παίκτες και νέοι ανταγωνιστές εμφανίστηκαν. Ωστόσο, οι ΗΠΑ παίζουν τα χαρτιά τους για να διατηρήσουν αυτή την ηγεμονία, ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί στην κυβέρνηση, δεν έχει σημασία.
Οι ανθρωπιστικοί πόλεμοι και η εξαγωγή της δημοκρατίας είναι τα μέσα, τα προτιμώμενα οχήματα σε αυτή τη φάση για να διατηρήσουν μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων που τους είναι ευνοϊκή, οικονομικά και γεωστρατηγικά. Για παράδειγμα, το σημερινό πλαίσιο και οι αλλαγές στην ισορροπία δυνάμεων στη Λατινική Αμερική δεν επιτρέπουν ένα ωραίο πραξικόπημα, βάναυσο και αιματηρό, όπως γινόταν τις παλιές καλές εποχές, σαν και αυτό στη Χιλή το 1973. Στη Βενεζουέλα, εναντίον του Τσάβες και τη μπολιβαριανή επανάσταση, οι ΗΠΑ προσπαθούν με διάφορους τρόπους. Τον Απρίλιο του 2002 προσπάθησαν πάντα με τους εσωτερικούς τους τραμπούκους, «δημοκρατικούς αντιπάλους», αλλά η παρέμβαση ήταν πολύ εμφανής. Τώρα στη Λατινική Αμερική υπάρχουν σημαντικές περιφερειακές συμμαχίες κατά της ηγεμονίας των ΗΠΑ και τα παιχνίδια γίνονται πολύπλοκα
Σήμερα η υποχρεωτική στρατηγική είναι αυτή του «δημοκρατικού» πραξικοπήματος, του οποίου η φαινομενολογία ποικίλλει και οι φορείς του ποικίλλουν, αλλά μπορούμε να εντοπίσουμε κάποιες σταθερές. Είναι θέμα ενθάρρυνσης, τροφοδοσίας, αναζήτησης και συλλογής πόρων με εκατομμύρια δολάρια, εκπαίδευσης, μέσω διαφόρων Μκο (κατά προτίμηση Usaid [United States Agency for International Development] και κυρίως Ned, [Εθνική Επιχορήγηση για τη Δημοκρατία, National Endowment for Democracy] που γεννήθηκε το 1983 κατ’ εντολή του Ρήγκαν και ελέγχεται από το Κογκρέσο, επομένως από δημοκρατικούς και ρεπουμπλικάνους μαζί, και με τους συμβολή του αμερικανικού συνδικάτου Afl-Cio), των τοπικών «κινημάτων», ακόμη και αυθόρμητων, εξ ορισμού «δημοκρατικών» και κατευθύνοντάς τα προς το επιθυμητό σκοπό, ανατρέποντας τις κυβερνήσεις που μισούν, ακόμη και δημοκρατικά εκλεγμένες.
Για παράδειγμα, ο Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία, που εξελέγη το 2010 (σύμφωνα με τη δήλωση Σοάρες από τον Οασε «εντυπωσιακή επίδειξη δημοκρατίας»). Αυτό συνέβη στη Σερβία, τη Γεωργία, την Ουκρανία με τη λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, που γεννήθηκε και χτίστηκε για να αποφύγει τον δεύτερο γύρο των εκλογών που θα είχε κερδίσει ο Γιανουκόβιτς, στο Κιργιστάν, πρώην συμμάχους της Ρωσίας. Είναι αυτονόητο, για να δημιουργηθεί ένας κλοιός γύρω από τη Ρωσία, από γεωστρατηγική άποψη, με πολλή παρουσία του ΝΑΤΟ, και για να παιχθεί το παιχνίδι φυσικού αερίου και πετρελαίου και αγωγών πετρελαίου-φυσικού αερίου, από οικονομική άποψη.
Αυτή η περιγραφή φυσικά δεν λαμβάνει υπόψη την παρουσία ή όχι κυβερνήσεων ή δεσποτάδων ή ολιγαρχών στην εξουσία που ανατρέπονται, φορά τη φορά. Κλέφτης κρατικός ο Γιανουκόβιτς, αλλά πολύ κλέφτης και ολιγάρχης επίσης η κυρία του γκαζιού με την πλεξούδα Τιμοσένκο, η οποία παρουσιάζεται σαν μικρή αγία. Δεν πρόκειται γι’ αυτό. Το μόνο θέμα που τίθεται είναι να ξεσκεπαστεί η τεράστια υποκρισία αυτής της δυναμικής.
Ο καλός σαμαρείτης του κόσμου ενεργεί πάντα για «την δημοκρατική προστασία και ανθρωπιστική βοήθεια στον πληθυσμό». Με πολλή συνεισφορά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης (θεμελιώδεις, απαραίτητους παράγοντες στη χειραγώγηση των συνειδήσεων), τη συνετή χρήση των κοινωνικών και επικοινωνιακών τεχνολογιών (Facebook και Twitter στην πρώτη θέση, στη φάτσα των αποθεωτών αυτών των «κοινωνικών δικτύων» στα αριστερά). Ως βοηθητικά στρατεύματα, απαραίτητη συνεισφορά είναι και ο τεράστιος «δημοκρατικός» κρετινισμός, της πολιτικής ορθότητας-political correct της κεντροαριστεράς, ποικίλης φύσης και ιστορίας, στη Δύση. Στην Ιταλία, υποδειγματικά με πολλούς δημοσιογράφους, άντρες και γυναίκες της κεντροαριστεράς (κυρίως γυναίκες), – όπως και στην Ελλάδα- πάντα «δημοκρατικές», ένθερμες, «στο γήπεδο», ζηλωτές όσο λίγες. Για να ολοκληρώσουμε, θυμόμαστε τον σημερινό αρχηγό της κυβέρνησής μας με την αναπόφευκτη δήλωση «δεν μπορούμε παρά να ακούσουμε την κραυγή πόνου που υψώνεται από τον ουκρανικό λαό» και ούτω καθεξής, βλακωδώς.
Ο Immanuel Wallerstein σωστά επισημαίνει ότι οι ΗΠΑ εργάζονται σκληρά για να αποφύγουν τον άξονα Παρίσι-Βερολίνο-Μόσχα και συνεπώς τη δημιουργία ενός αυτόνομου ευρωπαϊκού πόλου. Λιγότερο πειστικός, κατά την ταπεινή μου γνώμη, όταν λέει ότι οι ΗΠΑ κοιτάζουν προς τον Ειρηνικό, μέχρι να φτάσουν στο σημείο να δημιουργήσουν έναν πόλο με την Κίνα. Ο καθείς με τη γνώμη του.
Η Ουκρανία. Ήταν απαραίτητο να εκμεταλλευτούμε το ερώτημα αν θα αποδεχτεί κανείς ή όχι τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την Ευρώπη (σε βάρος της Ουκρανίας φυσικά). Η Πλατεία Μαϊντάν δεν είδε μόνο την δράση των διάφορων φιλοδυτικών κομμάτων του Κλίτσκο και της Τιμοσένκο, αλλά και τη μαζική παρουσία της ακροδεξιάς του Σβόμποντα (που αναφέρεται στον συνεργάτη των ναζί Στέπαν Μπαντέρα) και του Δεξιού Τομέα, καλά οπλισμένων και στημένων με τρόπο να ελέγχουν την πλατεία. Η τακτική είναι πάντα η ίδια: η πλατεία είναι μη βίαιη και «δημοκρατική», οι κυβερνητικές δυνάμεις βίαιες και κατασταλτικές. Καλά εκπαιδευμένοι ελεύθεροι σκοπευτές, που έχουν διεισδύσει στις τάξεις των ξεσηκωμένων, στοχεύουν διαδηλωτές και αστυνομικές δυνάμεις ταυτόχρονα. Μέσα στο χάος πάντα κερδίζεις. Το αποτέλεσμα είναι η αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση με τους «Αμερικανούς» Turchinov και Yatseniuk (φωτογραφημένους ευρέως με την πληρεξούσιο των ΗΠΑ για την Ευρώπη και την Ευρασία, νεοσυντηρητική Victoria Nuland, η οποία αποκαλεί ευγενικά την προστατευόμενή της αυτοαποκαλούμενη πρωθυπουργό «Yatsi») και με τον νέο γενικό εισαγγελέα Mahnitsky του Svoboda επικεφαλής.
Η Ρωσία του Πούτιν, στη νέα εκδοχή του ψυχρού πολέμου, παίζει τα χαρτιά της, και θα δούμε πώς θα τελειώσει. Η απόσχιση της Κριμαίας και της φιλορωσικής ανατολικής Ουκρανίας είναι το αποτέλεσμα, όπως φοβήθηκαν οι Ιταλοί ρεαλιστές αναλυτές, καθόλου προρώσοι, όπως ο Σέρτζιο Ρομάνο και ο Φάμπιο Μίνι. Ο τελευταίος, στον καιρό του, διοικητής των ιταλικών στρατευμάτων στο Κοσσυφοπέδιο. Και μιλώντας για το Κοσσυφοπέδιο, θυμόμαστε τη μητέρα όλων των κακών, τον Βαλκανικό πόλεμο του 1999 και την τότε, ευλογημένη από τη Δύση, απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου. Τέλος, παρενέβη και ο απαίσιος και ρεαλιστής Κίσινγκερ, λέγοντας ανοιχτά ότι αν ενεργούμε με αυτόν τον τρόπο κάτω από το σπίτι της Ρωσίας, ακόμη και με την επιθυμία να δημιουργήσουμε βάσεις του ΝΑΤΟ όχι μόνο στην Πολωνία και τη Λιθουανία, αλλά και στην Ουκρανία, το λιγότερο που μπορεί να αναμένει κάποιος είναι τη βίαιη αντίδραση της Ρωσίας.
Στη Βενεζουέλα το ματς είναι εξίσου σημαντικό. Μέσω των συνηθισμένων Μκο των ΗΠΑ, ειδικά του Νεντ, στέλνονται πολλά χρήματα στην αντιπολίτευση. Σήμερα στον Λεοπόλντο Λόπεζ. Πάντα, η θηριώδης ολιγαρχία της Βενεζουέλας, ακόμη πιο θυμωμένη διότι, παρά την εξαφάνιση του αρχιμισητού μιγά Ούγκο Τσάβες, ο τσαβισμός αντιστέκεται και μάλιστα νομιμοποιείται από τις προεδρικές εκλογές τον περασμένο απρίλιο και τις πρόσφατες διοικητικές εκλογές. Οι διαδηλώσεις νέων από τα μεσαία στρώματα των πόλεων, που ενισχύονται υπερβολικά από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, είναι κατευθυνόμενες, και εδώ επίσης υπάρχουν επαγγελματίες ελεύθεροι σκοπευτές που πρέπει να χτυπήσουν αστυνομικούς και διαδηλωτές συγχρόνως ώστε να δημιουργήσουν χάος. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, πάντα με ζήλο, διαδίδουν, για παράδειγμα, τη φωτογραφία της νεαρής μοντέλου που χτυπήθηκε και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με μηχανάκι, για να ανακαλύψουν ότι ήταν μια σφαίρα από όπλο το οποίο δεν ανήκε στην αστυνομία που τη σκότωσε. Και έτσι συνέβη και με άλλους θανάτους αυτές τις μέρες.
Για να κλείσουμε αυτή τη σημείωση. Ο Bernard Henry Levy, γνωστός ως Bhl, δεν έλειψε από το να εμφανιστεί στην Piazza Majdan, με την ταχύτητα με την οποία κινείται και κουβαλάει το άτομό του δεξιά κι αριστερά. Η φωτογραφία που τον απεικονίζει να ποζάρει στα οδοφράγματα είναι γελοία, με φωτογράφους και συνοδεία από αυτούς που ελέγχουν την πλατεία. Αυτό το ανείπωτο τρομπόνι μετα’68, ή αυτοαποκαλούμενο τέτοιο, αυτοαποκαλούμενος μαθητής του Ζαν Πολ Σαρτρ. Της φλέβας αυτής, όμως, έτσι κι αλλιώς φλύαρης, εκσυγχρονιστικής και «δημοκρατικής, φλέβας, αλίμονο, πανταχού παρούσης και ‘γόνιμης’, που ξεπήδησε μέσα από το ’68.
Τέτοιας σαν αυτούς που νιώθουν εξουσιοδοτημένοι να μιλούν πάντα και σε κάθε περίπτωση, κάνοντας, συνεχώς, και πάντα, αντικομμουνισμό και αντιμαρξισμό, αλλά «δημοκρατικό», μάλιστα, έχοντας το άρωμα «αριστεράς», αυτοί που χρησιμοποιούν την κατηγορία του αντι- σημιτισμού σαν να είναι ένα μπαστούνι, σαν εκφοβισμό, σε κάθε στροφή, δωρεάν, εναντίον όσων δεν σκέφτονται όπως αυτοί. Λοιπόν, είπε, ο Bhl μετά την επίσκεψή του στο Μαϊντάν, πως είδε «μια δημοκρατική πλατεία χωρίς καμία αμφιβολία». Τόσο για τις ναζιστικές σφαγές του Svoboda και του Δεξιού Τομέα, των οποίων οι εκδηλώσεις ξενοφοβίας και αντισημιτισμού είναι παγκοσμίως γνωστές και εμφανείς.
Για να ολοκληρώνουμε πραγματικά. Η αντιπληροφόρηση είναι ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του παιχνιδιού. Όντας ο σχηματισμός κριτικής κρίσης, αυτόνομης σκέψης, ένα πρόβλημα, ακόμα και στα αριστερά. Προσωπικά έχω ακούσει εναλλακτικούς αριστερούς (μη μετριοπαθείς, «δημοκρατικούς») να κατηγορούν τον Τσάβες για αντισημιτισμό λόγω της ιερής καταδίκης του Ισραήλ, και των προσπαθειών του να δημιουργήσει τη συμμαχία-καρτέλ σε αντιιμπεριαλιστική λειτουργία, κάτι σαν καινούργιο ΟΠΕΚ, των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, συμπεριλαμβανομένου συνεπώς του Ιράν.
Πολύ αντιπληροφόρηση παράγεται στο εξωτερικό. Αναφέρω μόνο εκείνες που έχω συμβουλευτεί στο διαδίκτυο και στο ενημερωτικό δελτίο που μου αποστέλλεται τακτικά: Άλλα Νέα-Other News (στα αγγλικά και τα ισπανικά), InvestigAction από τον Βέλγο Michel Collon, Carta Maior της Βραζιλίας. Υπάρχουν όμως πολλά άλλα. Στην Ιταλία [και την Ελλάδα] υποφέρουμε ακόμα από τις ιστορικές κληρονομιές του επαρχιωτισμού. Αλλά και της ατλαντικής υποταγής.
Αυτό το σημείωμα είναι αφιερωμένο στον Hugo Chavez Frias, έναν ηγέτη που προερχόταν από τον λαό και βαθιά εναρμονισμένο με το λαϊκό αίσθημα. Εντυπωσιακός καταλύτης των καλύτερων λαϊκών ενεργειών της Βενεζουέλας, των νέων κατ’ αρχήν. Ένα χρόνο μετά τον πρόωρο θάνατό του.
Milano, 13 Μαρτίου 2014
Ένα δικό μου ελάχιστο σχόλιο για τα σημερινά τεκταινόμενα. Μου κάνει εντύπωση πόσο διαβρωμένοι από το σύστημα είναι όλοι αυτοί οι »ανεξάρτητοι» σχολιαστές, δεξιοί ή ‘αριστεροί’, αυτοί οι τελευταίοι ακόμα χειρότεροι, υποστηρίζοντας την ναζιστική κυβέρνηση που κουμαντάρει αυτή τη στιγμή την Ουκρανία. Υποστηρίζοντας ένα συνασπισμό, το ΝΑΤΟ, υπεύθυνο για δεκάδες εγκλήματα κατά λαών από τη γέννηση του έως και σήμερα. Απ’ όταν ήμουν παιδί θυμάμαι πρώτα την Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τη Ρωσία περικυκλωμένη από όλους αυτούς τους ψευτοδημοκράτες, που έχουν στο μάτι την Σιβηρία, τους πόρους, κλπ. Και μόνο που είναι όλοι αυτοί ενωμένοι να στέλνουν όπλα στους ναζί, με κάνει να είμαι εναντίον τους. Όλους αυτούς τους υπέρμαχους του ‘όχι πολιτική στα σπορ’, no politica, οι οποίοι διώχνουν Ρώσους αθλητές και ομάδες από τις αθλητικές διοργανώσεις!…οποία ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ…
Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος la bottega del Barbieri
