Άλλοτε το λέμε τραγουδιστά, αφού 3…2…1…, έφτασε η στιγμή κάθε πρωτοχρονιά.
Άλλοτε εννοούμε την κακοτροπιά του χρόνου που πέρασε και εκφράζουμε συνοπτικά τη δυσφορία μας στον χαρακτηρισμό “παλιός” για όλα όσα μας στέρησε, μας αρνήθηκε ή μας δυσκόλεψε. Στη δική μου περίπτωση, “κάθε χρόνο, την ίδια στιγμή, στον ίδιο χώρο, το ίδιο δευτερόλεπτο, απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό έκανε ο πατέρας μου.
Μόλις έφτανε μεσάνυχτα, παραμονή πρωτοχρονιάς, έκλεινε το διακόπτη στο καθιστικό. Στιγμιαία. Όπως κλείνουμε τα βλέφαρα και τ’ ανοίγουμε μεμιάς. Και ο χρόνος ολοκαίνουριος, μετά το σκοτάδι του δευτερολέπτου.
Το λάθος που έκανε η μάνα μου περιμένοντας αυτό το μετά του διακόπτη ήταν ότι έχανε το δευτερόλεπτο σκοτάδι. Το προσπερνούσε, το υποτιμούσε σαν κάτι ασήμαντο. Σαν να ήταν κάτι διαχειριστικό και τίποτε άλλο. Το κάνω, δυστυχώς, κι εγώ πολλές φορές με τα δευτερόλεπτα της ζωής μου.
Αλλά εκείνο το τώρα του στιγμιαίου σκοταδιού μπορεί και να ήταν και το αληθινό φλουρί που ψάχναμε, μικροί και μεγάλοι μέσα στα μυστικά της ζύμης. […]»*. Συχνά, στην αλλαγή του χρόνου, μαζί το κυνήγι του φλουριού υποσχόμαστε ή προσ-ευχόμαστε να αφαιρέσουμε, να προσθέσουμε, να συνδέσουμε, να αλλάξουμε τρόπους, συνήθειες, επιλογές και συμπεριφορές…
«Μη γελιέσαι, το φλουρί είναι μπροστά σου στο δευτερόλεπτο του τώρα σου. Σταμάτα να επιμένεις να το ψάχνεις μέσα στην πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα ή κάπου ανάμεσα στο πείσμα του πριν και τη βιασύνη του μετά. Είναι κάθε μέρα μπροστά στα μάτια σου!».
*Και η πραγματική αλλαγή δεν έχει ανάγκη, όσο νομίζουμε, από αντίστροφες μετρήσεις, πυροτεχνήματα ή επισημότητες! Η αλλαγή είναι δυνατότητα και χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Είναι κάτι φυσικό και σιωπηλό, όπως φυσικά και σιωπηλά μεγαλώνει το παιδί μας και ψηλώνει σε μια νύχτα.
Το πιο ισχυρό εμπόδιο που συναντά η φυσική μας δυνατότητα για αλλαγή έχει να κάνει με τη λεγόμενη ζώνη ασφαλείας μας (comfort zone) -το ονομάζουμε έτσι επίσημα, μην τυχόν και το πειράξουμε ή το… ξυπνήσουμε-.
Αναφερόμαστε, φυσικά, σε όσα έχουμε μάθει ή έχουμε συνηθίσει να κάνουμε ως τώρα και δεν είναι πάντα ωφέλιμα, απλά μας βολεύουν. Γιατί, όμως, στο μυαλό μας η αλλαγή ως δυνατότητα να σταματά στην εφηβεία; Γιατί να είναι το πέρασμα της ηλικίας εμπόδιο στο ν’ αλλάξω τη ζωή μου;
Το αντίθετο, μάλιστα, όσο μεγαλώνω απαιτείται ν’ αλλάζω, καθώς γίνομαι πιο σοφός μέσα από τις εμπειρίες που βιώνω. Και μεγαλώνοντας, μαθαίνω βαθύτερα τον εαυτό μου και τους άλλους. Το τώρα είναι η μαγική λέξη: Κάτσε και αναλογίσου τι αξίζεις, τι ταλέντα έχεις, τι επιθυμείς, τι δεξιότητες έχεις.
Τι σ’ εκνευρίζει, τι σ’ εξαντλεί αλλά και τι σ’ ευχαριστεί ή σε ηρεμεί…. Και πες: «Πάει ο παλιός ο χρόνος… Κρίμα να μην αλλάξω!» Ποτέ δεν είναι αργά. Οι μικρές αλλαγές είναι εκείνες που δίνουν, τελικά, μεγάλη αξία στη ζωή σου…
*Απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο της Μαρίας Καμπάνταη «Μαμά… 20 αληθινές ιστορίες» (εκδόσεις Αρμός)
