Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Από την ίδρυση του Αθλητικού Ομίλου Καβάλας το έτος 1965, μετά από τη συνένωση των ιστορικών τοπικών σωματείων Φιλίππων, Ηρακλέους και Α.Ε.Κ. Καβάλας, όλοι οι φίλαθλοι της πόλης μας – άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο – στήριξαν οικονομικά και ηθικά τον νεοσύστατο Α.Ο.Κ. προκειμένου να γράψει τις νέες σελίδες δόξας στην ιστορία του Καβαλιώτικου ποδοσφαίρου και γενικότερα του αθλητισμού. Ανάμεσα σε αυτούς πολλοί, χωρίς μεγάλη οικονομική επιφάνεια και δίχως να προσδοκούν κανένα όφελος, έδιναν απ’ το μικρό περίσσευμά τους αλλά και από το υστέρημά τους, όπως ο Τάσος Μεταξάς, ο Πάκης και ο Πρόδρομος. Οι δυο τελευταίοι, τα τζιμάνια της οδού Φιλικής Εταιρείας, έφυγαν νωρίς από τη ζωή, ο Πάκης στα 62 και ο Πρόδρομος στα 60.
Ο Προκόπης (1940 – 2002), ο μεγαλύτερος από τα 6 παιδιά του Κυριάκου Γκοράνη και της Θεοδώρας Γκαϊντατζή, μεγάλωσε στο Ζυγό της Καβάλας και από τα δεκαπέντε του αγωνιζόταν στον Άρη Ζυγού, δίδυμο με τον Βασίλη Ζαχόπουλο, σέντερ φορ και μεσοεπιθετικό. Ο Βασίλης 17 χρονώ πήγε στην Αστόρια της Νέα Υόρκης, εκεί εξελίχθηκε και έγινε δάσκαλος του καράτε στην Αθήνα, ενώ στην Καβάλα αντίστοιχα διακρίθηκε ως δάσκαλος ο Σίμος Ζαχόπουλος.
Στο είκοσί του χρόνια ο Πάκης Γκοράνης ήρθε στην Καβάλα κι από αγρότης έγινε οικοδόμος στον Κόρακα και στον Φραγκογιάννη και στο τέλος εργοδηγός. Παράλληλα πήγε στους Φιλίππους για να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά σταμάτησε λόγω τραυματισμού. Από το ’75 ως το ’80 διατηρούσε κατάστημα με ρούχα στον Άγιο Παύλο και από το ’81 ως το 2002 πρακτορείο του ΟΠΑΠ στη Φιλικής Εταιρείας.
Το πάθος του για τον Α.Ο.Κ. ήταν μεγάλο. Με οποιαδήποτε διοίκηση ήταν κοντά στην ομάδα και όποτε του το ζητούσαν, έδινε χρήματα, συχνά όλο το περίσσευμα από το πρακτορείο. Προπλήρωνε τα εισιτήρια που έπαιρνε για πώληση και όσα δεν έδινε, τα μοίραζε σε φτωχούς φιλάθλους. Συμμετείχε ως μέλος στη διοίκηση του Φραγκόπουλου και του Γεωρμπαλίδη. Θεωρούσε παιδιά του το Θόδωρο Ζαγοράκη και τον Παύλο Δερμιτζάκη (τον τίμησαν ως νεκρό με μεγάλα στεφάνια). Μετά την προπόνηση τους έλεγε: «Θα σας βαρέσω από δύο πέναλτι κι αν δε βάλω γκολ, θα σας δώσω από ένα πεντοχίλιαρο!». Χωρίς να είναι λεφτάς, έδινε όσα έδιναν περίπου και οι πλούσιοι.
Θεωρούσε το Γιάννη Αντωνιάδη διάδοχο του Αντώνη Μοδούρα: κοντός σαν σβούρα, δυνατός σαν ταύρος, καλός τεχνίτης, από τους πιο σπουδαίους ντριμπλέρ, αλλά… τεμπέλης! Δεν του άρεσε η προπόνηση. Μια μέρα ο Πάκης λέει στο Λόρη Θεοφάνη (παλιά δόξα του Π.Α.Ο. και για ένα χρόνο προπονητή του Α.Ο.Κ.): «Ο Γιάννης έχει πρόβλημα τραυματισμού και δεν μπορεί να κάνει προπόνηση. Ας βαρέσει έξω απ’ την περιοχή 4 φάουλ και θα χτυπήσει 4 δοκάρια! Αν χάσει ένα, θα κάνει προπόνηση κανονικά». Ο Θεοφάνης τελικά τους κυνηγούσε και τους δυο, γιατί ο αθεόφοβος ο Γιάννης πέτυχε και τα 4 δοκάρια!
Απ’ τις αρχές του ’70 ήταν αχώριστοι φίλοι με το Σούλη Ρουμελιώτη. Σύχναζε στο «Λιμανάκι» παρέα με τον Βασίλη Τσεντεμεΐδη, αλλά και στου «Μηνά», το καφενείο του Σοκολάκη στη Φιλικής Εταιρείας. Το 1978 στο Εθνικό Στάδιο με την Α.Ε.Κ. (προπονητής ο Μίλτος Παπαποστόλου) ο Πάκης με τον Ντίνο Κανάκη στις θέσεις των επισήμων. Οι οπαδοί του Α.Ο.Κ. έβριζαν άδικα τον προπονητή της Α.Ε.Κ. κι εκείνος ανταπέδωσε. Ο Πάκης πηδάει μέσα και τον ισοπεδώνει, τον συλλαμβάνουν επί τόπου μαζί με τον Βασίλη Βαφειάδη, αυτόφωρο, στο κρατητήριο, την επομένη καταδικάζεται σε εξάμηνη φυλάκιση (νόμος 4.000). Τον κράτησαν 15 μέρες, ωστόσο τα βρήκαν με τον Παπαποστόλου και εντέλει έγιναν καλοί φίλοι. Κι ενώ πρώτα δεν χώνευε την Α.Ε.Κ. κι έβριζε το γιο του τον Αεκτζή, τελικά… έγινε κι αυτός Ενωσίτης!
Ο Πρόδρομος Καραμανώλης (1954 – 2014) ήταν ο μεγάλος γιος του Κοσμά από την Καππαδοκία και της Μαγδαληνής από τον Πόντο. Αδέλφια του ο Μάρκος και η μικρή η Δέσποινα. Από δεκατριών ετών και για δεκατρία χρόνια δούλεψε στο εργαστήριο των αδελφών Τάκη και Χάρη Ανδρεάδη, που βρισκόταν στα Λαηνάδικα, στην περιοχή των Σφαγείων. Τ’ αφεντικά του τον εκτιμούσαν για την εργατικότητά του και τον υπεραγαπούσαν. Το ίδιο τον αγαπούσαν όλοι οι Καβαλιώτες γενικότερα, αλλά και όλοι οι φίλαθλοι και οι εραστές της μπουγάτσας ειδικότερα.
Αλλά και ο Πρόδρομος όλους τους αγαπούσε κι όλους τους συγγενείς και φίλους του τιμούσε. Εντέλει την καρδιά του έκλεψε η Δόμνα, κόρη του Ανέστη (με καταγωγή από τον Πόντο) και της Βασιλείας Μεταξά (με Θρακική καταγωγή από Καντίκιοϊ και Δελλιώνες). Παντρεύτηκαν νέοι κι οι δυο κι απόχτησαν δυο αξιολάτρευτα παιδιά, τη Μάγδα και τον Ανέστη.
Το 1982 άνοιξαν το μπουγατσατζίδικο στη Φιλικής Εταιρείας, που έγινε αμέσως στέκι πολλών φιλάθλων, ποδοσφαιριστών και προπονητών του Α.Ο.Κ., αφού και ο Πρόδρομος υπήρξε πάντα ένας αγνός φίλαθλος. Για ένα διάστημα μάλιστα υπήρξε και ταμίας στη διοίκηση Φραγκόπουλου. Αβέρτα έδινε λεφτά, έστελνε τη Δόμνα συχνά στην Τράπεζα για ανάληψη, χωρίς η ίδια να γνωρίζει τον προορισμό των χρημάτων.
Ο ίδιος είχε πάθος με τη δουλειά. Από τις 11 το βράδυ μέχρι το επόμενο μεσημέρι βρισκόταν συνεχώς στο μαγαζί. Όλοι οι ξενύχτηδες περνούσαν όλη νύχτα για μπουγάτσα. Με το νόμο Παπαθεμελή πλήρωσε πολλά πρόστιμα, επειδή το κατάστημα διανυκτέρευε. Πολλοί πελάτες και βέβαια οι ποδοσφαιριστές έτρωγαν τζάμπα, τους έδινε μάλιστα και δανεικά. Έλεγε στη γυναίκα του: «Δόμνα, όσα δίνεις, τόσα σου δίνει ο Θεός!».
Φίλοι του καλοί ήταν ο Παναγιώτης Κοϊβέρογλου, τους έδενε παλιά φιλία, στο ίδιο θρανίο από παιδιά. Επίσης ο Αχιλλέας Καρασαββίδης, ο Λάκης Χατζηαποστολίδης και ο Σίμος Ανθουλάκης. Ο προπονητής Γιώργος Παράσχος, για όσο διάστημα ήταν στην Καβάλα, κάθε πρωί 7 με 9 ήταν στο μαγαζί και βοηθούσε όσους έρχονταν κάτι να ζητήσουν, όπως και ο Πρόδρομος σε υπερθετικό βαθμό. Αγόραζε εισιτήρια και τα μοίραζε σε όλους. Ακόμη και τώρα ο γιος του ο Ανέστης παίρνει το εισιτήριο διαρκείας του πατέρα του! Στο γήπεδο δεν πήγαινε στις θέσεις των επισήμων: ήθελε να βρίσκεται ανάμεσα στους αγνός ανώνυμους φιλάθλους.
Κρατούσε αποκόμματα εφημερίδων. Κάθε μέρα περνούσε απ’ τον κουνιάδο του τον Σταύρο και έπαιρνε παιχνίδια για τα παιδιά. Ήθελε πάντα το σπίτι στολισμένο μέσα – έξω. Έπαιρνε αμέτρητα ακριβά δώρα στη γυναίκα του, όπως και πανάκριβα χειροποίητα σετ από τον Τσιρονίδη, λες και ήταν πάμπλουτος Ωνάσης. Και βέβαια στη γιορτή του ήθελε κι αυτός τα δώρα του, σαν στερημένο παιδί που ήταν: «Δεν θέλω λιγότερα από 10 δώρα, ας είναι και φτηνά! Να είναι γεμάτο ολόγυρα το Χριστουγεννιάτικο δέντρο…». Είχε παιδική ψυχούλα και μεγάλη καρδιά συνάμα ο Πρόδρομος: σαν την πλατεία Ελευθερίας!
