Από τη στιγμή που όλη η αλαζονεία και η βία των ισραηλινών ζηλωτών βασίζεται στη βιβλική ιστορία, τότε είναι καιρός να την απομυθοποιήσουμε ενθυμούμενοι και θυμίζοντας ποια ήταν στην πραγματικότητα η ιστορία των Ισραηλιτών, του βασιλιά τους Δαβίδ και του Ναού της Ιερουσαλήμ.
Οι Ισραηλίτες ήταν, απ’ ό,τι έχει γίνει σαφές από τη Βίβλο, ένας λαός που σχηματίστηκε από την ένωση των λευιτών προσφύγων από την Αίγυπτο, που ανήκαν στη «μονοθεϊστική μεταρρύθμιση της Αμάρνας-Amarna», με τους μυκηναίους πρόσφυγες που ονομάζονταν χιβίτες-hiviti, η οποία έλαβε χώρα σε μια έρημο τοποθεσία στην ανατολική πλευρά της Νεκράς Θάλασσας κοντά στο ρέμα Arnon – Gabeon (όπως εξήγησα στο προηγούμενο άρθρο μου Παλαιστίνη-Ισραήλ μεταξύ καταγωγής μύθου και πραγματικότητας, γράφει ο Paolo De Prai*).
Σιγά-σιγά οι Ισραηλίτες επεκτάθηκαν πέρα από τον Ιορδάνη ποταμό σε μικρά ανοχύρωτα χωριά καταλαμβάνοντας μέρη εγκαταλελειμμένα για αιώνες όπως η Ιεριχώ, όπου μετά επινοήθηκε η μυθική ιστορία των τειχών που έπεφταν υπό τον ήχο των σαλπίγγων, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ήδη ερειπωμένα για αιώνες, όπως ανακαλύφθηκε από τους αρχαιολόγους.
Όλα επιβεβαιώνονται από το όνομα του ιερού που ιδρύθηκε εκεί, Gilgal, που σημαίνει κάτι παρόμοιο με «η κατολίσθηση» (κάτι που κυλάει), ή σε εγκαταλελειμμένες (αλλά μυθικά κατακτημένες) πόλεις όπως Ha’ay, που όχι τυχαία σημαίνει «το ερείπιο», “la rovina”.
Ο εποικισμός των Ισραηλιτών συνέβη επειδή αυτοί οι πληθυσμοί εισήγαγαν τη χρήση υπόγειων και αδιάβροχων δεξαμενών που επέτρεπαν τη γεωργία στα οροπέδια με την ανάκτηση του νερού της βροχής. Το πρόβλημα των Ισραηλιτών ήταν οι Φιλισταίοι που ζούσαν στην ακτή και είχαν το μονοπώλιο του σιδήρου και τους τυραννούσαν συνεχώς.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι Ισραηλίτες προσπαθούσαν να αντιταχθούν οδηγούμενοι στρατιωτικά από τους «κριτές», θρησκευτικές αρχές eloiste (λάτρεις του θεού Ελ), αλλά επειδή αυτές οι επιθέσεις ήταν προσωρινές-κατά καιρούς, οι Φιλισταίοι αντί να διεξάγουν πολεμικές ενέργειες διεξήγαγαν ένα είδος «κυνήγι στην αλεπού» εναντίον των Ισραηλιτών. Η μυθοποιημένη ιστορία του Δαβίδ που σκότωσε τον Γολιάθ με μια πέτρα λέει πολλά για το πόσο οπλισμένοι ήταν αυτοί οι Σημίτες της ορεινής περιοχής.
Οι Ισραηλίτες, μετά από διάφορες ηχηρές ήττες, αποφάσισαν να δώσουν την εξουσία σε έναν δικαστή, τον Σαούλ (μυθική ιστορία του Σαούλ που αντικαθιστά τον Σαμουήλ στην προσφορά στο θυσιαστήριο), ο οποίος αυτοανακηρύχτηκε βασιλιάς, εκδιώκοντας εκείνον των δικαστών των eloisti, χτίζοντας έναν μικρό στρατό μόνιμο αλλά, δεδομένης της έλλειψης σιδερένιων όπλων, οι Ισραηλίτες ηττήθηκαν και πάλι και ο βασιλιάς τους σκοτώθηκε.
Η ιστορία των Ισραηλιτών σε αυτό το σημείο είχε μια απροσδόκητη αλλαγή, ειδικά για τους Φιλισταίους βασιλιάδες, επειδή ένας από τους Ισραηλίτες μισθοφόρους τους, ο Δαβίδ, ο οποίος είχε ένα μικρό αραιοκατοικημένο βασίλειο στην Ιουδαία και ο οποίος αντιτάχθηκε στον Σαούλ, είχε εκλεγεί βασιλιάς από τους τις πολύ πολυπληθέστερες ισραηλιτικές φυλές διεκδικώντας τον θρόνο επειδή παντρεύτηκε μια κόρη του Σαούλ.
Αμέσως κατακτούσε την πολύ μικρή πόλη της Ιερουσαλήμ, η οποία βρισκόταν ανάμεσα στους ισραηλιτικούς πληθυσμούς στα βόρεια και τη μικρή Ιουδαία στο νότο, δημιουργώντας ουσιαστικά μια μίνι αυτοκρατορία (Εβραίοι και Ισραηλίτες θεωρούσαν τους εαυτούς τους διαφορετικούς και ακόμα δεν μπορούσαν να αντέξουν ο ένας τον άλλον στις εποχές του Μεγάλου Αλεξάνδρου και επίσης αργότερα, δείτε την αντίθεση με τους Σαμαρείτες).
Ο Δαβίδ έφερε στην Ιερουσαλήμ τον εξοπλισμό της ελοϊστικής θρησκείας («ιερή κιβωτό» κ.λπ.), συγκεντρώνοντας τη λατρεία των ελοϊστών στη μικρή πρωτεύουσά του και ικανοποιώντας αυτή τη θρησκευτική δύναμη.
Ο ναός χτίστηκε μετά από τριάντα περίπου χρόνια από τον γιο του Σολομώντα (πραξικοπηματία, επειδή δολοφόνησε τον νόμιμο διάδοχο του θρόνου) και ρητά για τις παγανιστικές πολυθεϊστικές θεότητες (Αστάρτη, Βάαλ κ.λπ.).
Μόνο μετά από περισσότερα από 300 χρόνια ο Εβραίος βασιλιάς Ιωσίας πραγματοποίησε την «κάθαρση» αφιερώνοντας το μέρος στον θεό Ελ: ο ναός της Ιερουσαλήμ, τον οποίο οι ζηλωτές θα ήθελαν να ξαναχτίσουν πάση θυσία πάνω από τα τζαμιά της Εσπλανάδα του Ναού, ήταν (και παραμένει) ένας ναός που χτίστηκε για τον παγανισμό, ενώ οι αληθινοί τόποι λατρείας των ελοϊστών ήταν οι «υψηλοί τόποι» που περιφρουρούνταν από τους προφήτες, οι οποίοι εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου σε συναγωγές.
Εν ολίγοις, αυτό που προτείνουν και θα ήθελαν οι ζηλωτές δεν είναι μόνο ψευδές, αλλά είναι ενάντια στην ίδια τους τη θρησκεία, μια αντεστραμμένη ιστορία όπου οι σημερινοί Σημίτες/παλαιστίνιοι εκφοβίζονται από τους Φιλισταίους/ισραηλινούς: θα υπάρξει μια αντιστροφή των δυνάμεων όπως συνέβη υπό τον Δαβίδ;
Παρά τη μεγάλη στρατιωτική δύναμη των ζηλωτών, οι γιάνκηδες προστάτες τους έχουν ήδη εμπλακεί σε έναν οικονομικά εξαντλητικό πόλεμο για την υποστήριξη των Ουκρανών ναζι- πραξικοπηματιών και με έναν εσωτερικό διχασμό σε αυτή τη χώρα που δεν υπόσχεται τίποτα καλό για τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους υποτελείς τους.
Η ιστορία είναι εκπληκτική και μπορεί να επιφυλάσσει εκπλήξεις για το τι θα συμβεί στο μέλλον.
*Anpi ενότητα Trullo-Magliana
Μιχάλης ΄Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
