Είναι απαραίτητο να γίνει μια περαιτέρω μελέτη σχετικά με αυτό που ορίζω ως τη σκοτεινή πλευρά του Εβραϊσμού.
Όταν οι main-stream δημοσιογράφοι, σε μεγάλους αριθμούς επιρρεπείς στις ατλαντιστικές χυδαιότητες, μιλούν για τη σύγκρουση στην Παλαιστίνη/Ισραήλ, χαρακτηρίζουν τη Χαμάς ως τρομοκράτη και υποστηρικτή όλης της βλακείας του κόσμου, ενώ για την αντίπαλη πλευρά, που είναι ρατσιστική, αποικιοκρατική και κατοχική δύναμη.
Πάντα ζαχαρώνουν την πραγματικότητα, αποφεύγουν να αφηγηθούν τη ρατσιστική βία των εποίκων στη Δυτική Όχθη ή το πολύ περιγράφουν τα κακώς πεπραγμένα ως συνέπειες της ισραηλινής κυβέρνησης, αποφεύγοντας έτσι να αναγνωρίσουν πόσο εγκληματικό είναι αυτό το συστατικό της εβραϊκής κοινότητας, δικαιολογώντας πώς αυτή της ισραηλινής δημοκρατίας είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή.
Και η Νότια Αφρική του απαρτχάιντ ήταν μια δημοκρατία, βασισμένη σε μια δυτική κουλτούρα, δυστυχώς ήταν ένα ρατσιστικό κράτος μόνο για «λευκούς» που απέκλειαν και καταπίεζαν τους «μαύρους», και με τον ίδιο τρόπο είναι το Ισραήλ όπου το ένα πέμπτο του παλαιστινιακού πληθυσμού είναι πολίτες στη μέση, ενώ οι άλλοι στα κατεχόμενα εδάφη θεωρούνται «προσωρινοί ανεπιθύμητοι φιλοξενούμενοι».
Κάθε θρησκεία και κάθε ανθρώπινη ομάδα έχει τη σκοτεινή της πλευρά: οι χριστιανοί, καθολικοί, ορθόδοξοι ή ευαγγελικοί κι αν είναι, έχουν τους φονταμενταλιστές τους (που μετριάζονται σήμερα από τη σύγχρονη κουλτούρα), όπως και οι μουσουλμάνοι, οι ινδουιστές, οι βουδιστές ή ομάδες δυτικών κοσμικών που εκφράζουν ρατσισμό και φασισμό, μόνο για τον εβραϊσμό αφαιρείται-απομακρύνεται η σκοτεινή πλευρά, η κοινοτοπία του δικού τους κακού, όπως θα έλεγε η Hannah Arendt: η σκοτεινή πλευρά του εβραϊσμού είναι οι ζηλωτές!
Οι ζηλωτές είχαν εμφανιστεί την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορικής κατοχής της Χαναάν, αλλά είχαν την προέλευσή τους σε προηγούμενα γεγονότα. Ο ελληνιστής βασιλιάς Αντίοχος Δ’ γνωστός ως Επιφανής («φανέρωση του Θεού», μια αληθινή βλασφημία για τους Εβραίους), ναρκισσιστής και μεγαλομανής, παρενόχλησε και καταδίωξε βίαια τον εβραϊκό πληθυσμό υπό την κυριαρχία του για να τον κάνει να ομολογήσει στην ελληνική κουλτούρα και θρησκεία, προκαλώντας κατά συνέπεια μια ένοπλη αντίδραση (Ιούδας ο Μακκαβαίος) που οδήγησε στην απελευθέρωση της Ιουδαίας.
Μετά τον θάνατο του Ιούδα Μακκαβέου στη μάχη, το θρησκευτικό κίνημα που προέκυψε από τον απελευθερωτικό αγώνα χωρίστηκε σε διάφορες συνιστώσες. Οι εσσαίοι, ένα όνομα για τους «σχολαστικούς» (του νόμου), μετά τον ένοπλο αγώνα αφοσιώθηκαν σε έναν ειρηνικό και συμπονετικό θρησκευτικό τρόπο ζωής, όπου η κοινότητα Κουμράν ήταν πιθανώς η κύρια έδρα τους: εικάζεται πως ο Ιησούς σύχναζε σε αυτό τον τόπο προσευχής και λογοτεχνικής παραγωγής.
Αντίθετα, και μας λέει καλά ο Ιώσηπος Φλάβιος, οι ζηλωτές, ένα όνομα από την ελληνική γλώσσα που σημαίνει «παθιασμένος με κάτι, φανατικά θρήσκος», υιοθέτησαν μια βίαιη φονταμενταλιστική θρησκευτική απάντηση μέχρι το σημείο να δολοφονήσουν όλους όσους τους εμπόδισαν, ακόμη και μεταξύ των Εβραίων, οπότε οι Ρωμαίοι κατακτητές τους χαρακτήρισαν “sicari”, όνομα που προέρχεται από το κοντό ξίφος που χρησιμοποιούσαν οι ζηλωτές, το «sica», με το οποίο δολοφονούσαν, μια μέθοδος που δεν διαφέρει, ίσως χειρότερη, από αυτή της Χαμάς.
Συνέπεια της δράσης των zηλωτών ήταν δύο πόλεμοι, ο πρώτος που έληξε το 70 μ.Χ. με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της και ο δεύτερος του 134 με επικεφαλής τον Simone Bar-Khokba που είχε ως αποτέλεσμα την εκκένωση της Ιουδαίας από τους Εβραίους κατοίκους της και τη διασπορά τους σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η συνιστώσα του εβραϊσμού, οι ζηλωτές, φανατικοί και φονταμενταλιστές, αναστήθηκαν μετά από δύο χιλιάδες χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1930 του εικοστού αιώνα, αρχικά με την οργάνωση Irgun, σε αντίθεση με τον σιωνισμό του τέλους του 19ου αιώνα που είχε σοσιαλιστικές και κοσμικές βλέψεις. παίρνοντας αργά στα χέρια τους τον έλεγχο και τους πνευματικούς μοχλούς του ιουδαϊσμού στο Κράτος του Ισραήλ και στη συνέχεια και στο εξωτερικό: εμφανώς στην Ιταλία όπου η ρητορική είναι όλη για το εβραϊκό Κράτος και ακραίου εξοστρακισμού σε όσους μεταξύ τους το επικρίνουν, όπως ο Moni Ovadia ή ο Noah Chomski στις Η.Π.Α, συνεχίζει ο Paolo De Prai*.
Αυτή η πολιτιστική μετάβαση, από ένα ανοιχτό και κοσμικό όραμα σε ένα όραμα που επικεντρώνεται μέσα τους και με έναν ακραίο δεσμό με την ισραηλινή δημοκρατία, καταδεικνύεται από το πώς οι Ιταλοί Εβραίοι ηγέτες σχετίζονται σήμερα με το ιταλικό κράτος: στο παρελθόν, για πολλές δεκαετίες, ο κοσμικός χαρακτήρας του κράτους δεν είναι πλέον χαρακτηριστικό τους όπως ήταν πριν, σε αυτό στάθηκαν στο πλευρό τους στο παρελθόν οι προτεστάντες, ιδιαίτερα οι βαλδένσιοι, αυτοί οι τελευταίοι πλέον η μόνη θρησκευτική κοινότητα στη χώρα μας που σκέφτεται τον διαχωρισμό των θρησκευτικών ομολογιών από τους νόμους του Κράτους, των οποίων οι πολιτικοί εκπρόσωποι έδειξαν πάντα μικρή ικανότητα για εκκοσμίκευση.
Αυτό που κάνουν και προτείνουν οι ζηλωτές, ακόμη και εδώ σε εμάς, είναι να χρησιμοποιούν τη shoà [το ολοκαύτωμα] με εργαλειακό τρόπο για να αποδίδονται πάντα ως θύματα στα σημερινά γεγονότα, αλλά με αυτόν τον τρόπο, τα εγκλήματα που διαπράττουν οι ζηλωτές εναντίον των παλαιστινίων γίνονται μπούμερανγκ κατά των αθώων εβραϊκών κοινοτήτων στο εξωτερικό, υποδαυλίζοντας μίσος, αποστροφή ή ακόμη και διεγείροντας όσους δικαιολογούν τη γενοκτονία που διέπραξαν οι ναζί.
Οι ενέργειες «συγκάλυψης» των ζηλωτών είναι συχνά ξεδιάντροπες, όπως ο ισραηλινός πρεσβευτής στον ΟΗΕ που χάρισε κατάφωρα στον εαυτό του και στο επιτελείο του ένα κίτρινο αστέρι παρόμοιο με αυτό που επέβαλλαν οι ναζί, με τη σαφή επιθυμία να θεωρηθούν θύματα τη στιγμή που ο ισραηλινός στρατός διαπράττει μια κατάφωρη γενοκτονία ή ο πρόεδρος Χέρτζογκ κινηματογραφεί τον εαυτό του με ένα αντίγραφο του «mein kanpf» στα αραβικά, το οποίο, βλέποντας τις εικόνες, είναι σαφώς ανέγγιχτο, μόλις βγήκε από την εκτύπωση και το οποίο θα είχε βρεθεί σε κοιτώνα της Χαμάς, (προφανώς αναγνώστες όχι πολύ ενδελεχείς).
Αυτό που δεν γίνεται ποτέ ή γίνεται μόνο επεισοδιακά είναι να αφηγούνται δημοσιογραφικά αυτό που σκέφτονται ή κάνουν οι ζηλωτές, έτσι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δικαιολογούν τις ενέργειες της ισραηλινής κυβέρνησης ως νόμιμες αποφεύγοντας να δουν πιο πέρα, αλλά για να κατανοήσουμε τους ζηλωτές θα αρκούσε απλώς να περιγράψουμε τι κάνουν συνήθως και βάναυσα οι ζηλωτές έποικοι, των οποίων οι πράξεις εκθέτουν πλήρως και ανοιχτά την εγκληματική και ρατσιστική τους ταυτότητα.
Αλλά από πού πηγάζει η ιδεολογία των ζηλωτών;
Η Βίβλος (η Τορά) είναι ένα βιβλίο με λογοτεχνικές συλλογές που εκτείνονται σε πολλούς αιώνες, και ως εκ τούτου υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι προσέγγισής της, ειδικά επειδή υπάρχουν ακόμη και αντικρουόμενες διδασκαλίες σε αυτήν.
Ένα σαφές παράδειγμα είναι το βιβλίο που ονομάζεται Λευιτικό, μια συλλογή νόμων και διαφόρων διατάξεων όπου λέγεται «δόντι αντί οδόντος και οφθαλμός αντί οφθαλμού», αλλά και «θα μεταχειριστείτε τον ξένο που ζει ανάμεσά σας ως γεννημένο ανάμεσά σας, θα τον αγαπάτε σαν τον εαυτό σας, γιατί κι εσείς ήσασταν ξένοι στην Αίγυπτο».
Είναι απαραίτητο να βγάλουμε τις μάσκες από τους ζηλωτές σχετικά με το σκοτεινό τους όραμα του εβραϊσμού, και να υποστηρίζουμε τους Εβραίους που δεν θέλουν να κολλήσουν με αυτό το όραμα, επειδή ο εβραϊσμός έχει δώσει τόσες θετικές φιγούρες στην ανθρωπότητα, και δεν μπορούμε να ανεχθούμε το γεγονός ότι αντιπροσωπεύεται από φανατικούς φονταμενταλιστές που καταστρέφουν τον πολιτισμό και τη μνήμη του, εκθέτοντας τη δική τους κοινότητα σε ενοχές και ελαττώματα για τις οποίες δεν ευθύνονται.
Η έκκλησή μου είναι στους Εβραίους να υψώσουν τις φωνές τους ενάντια στη βία των ζηλωτών που χτυπά αθώους παλαιστίνιους: τα παιδιά είναι όλα ίδια, είτε είναι Εβραίοι είτε παλαιστίνιοι, και το μίσος μεταμορφώνει εμάς τους ίδιους στον εχθρό που ισχυριζόμαστε ότι απορρίπτουμε.
*Anpi ενότητα Trullo-Magliana
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
