Στις 7 Οκτωβρίου, ο κόσμος ξύπνησε με την είδηση μιας πραγματικής, καλά συντονισμένης εξέγερσης του παλαιστινιακού λαού που αιφνιδίασε πλήρως τον μύθο του ισραηλινού μηχανισμού ασφαλείας και κατασκοπείας και τον κατεδάφισε.
Αλλά αιφνιδίασε και τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο τον πιο εχθρικό όσο και τον πιο ευαίσθητο απέναντι στην παλαιστινιακή υπόθεση, γράφει ο Sergio Cararo. Η ισραηλινή κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι δυτικές καγκελαριές -οι μόνες που για άλλη μια φορά συντάσσονται με το Ισραήλ- μίλησαν για πόλεμο.
Ορισμένες πτυχές της παλαιστινιακής στρατιωτικής δράσης είναι αναμφίβολα πολεμικής φύσης, αλλά το πλαίσιο φαίνεται περισσότερο σαν μια λαϊκή εξέγερση ενάντια σε μια για δεκαετίες βάναυση ισραηλινή κατοχή παρά με έναν πόλεμο μεταξύ συμβατικών στρατών.
Ο πόλεμος μεταξύ παλαιστινίων και ισραηλινών δεν ήταν ποτέ συμμετρικός. Η δυσαναλογία των δυνάμεων ήταν πάντα πολύ σοβαρή, βαριά, βαρύτατη, ο αριθμός των θυμάτων αμάχων ήταν πάντα ασύμμετρος εις βάρος των παλαιστινίων.
Η ίδια η στάση της λεγόμενης διεθνούς κοινότητας -πολύ συχνά θεωρείται περιορισμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρωπαϊκή Ένωση- δεν υπήρξε ποτέ ίσων αποστάσεων ή συμμετρική μεταξύ των λόγων των παλαιστινίων και εκείνων του Ισραήλ.
Αντίθετα, κατέφευγε συστηματικά σε «δύο μέτρα και δυο σταθμά», διαλύοντας όλες τις επίσημες δεσμεύσεις που ανέλαβαν εδώ και δεκαετίες τα Ηνωμένα Έθνη προς τον παλαιστινιακό λαό και υποστηρίζοντας αποκλειστικά και με εμμονή την υπεροχή της ισραηλινής ασφάλειας και την αποικιακή επέκταση.
Μόνο η δυτική μυωπία και η ισραηλινή αλαζονεία μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτή η αυθαιρεσία, παγιωμένη και επαναλαμβανόμενη για δεκαετίες, θα μπορούσε αργά ή γρήγορα να μην έχει επιπτώσεις.
Η παλαιστινιακή Αντίσταση χρησιμοποίησε εμβληματικά την ημερομηνία της πεντηκοστής επετείου του πολέμου του Γιομ Κιπούρ το 1973 για να εξαπολύσει μια λαϊκή εξέγερση στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και ακόμη και στα Παλαιστινιακά Εδάφη που κατέχονται από το 1948.
Το 1973 ήταν ορόσημο στην ιστορία του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου και των δορυφόρων του. Ο πόλεμος αστραπή ορισμένων αραβικών χωρών εναντίον του Ισραήλ επικράτησε σε μια πρώτη φάση αλλά αργότερα ηττήθηκε χάρη στη στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις.
Σημαντικές μαρτυρίες, όπως αυτή του ισραηλινού στρατηγού και πολιτικού Moshe Dayan, αναφέρουν ότι το Ισραήλ ήταν έτοιμο να καταφύγει στα πυρηνικά του όπλα που ήταν αποθηκευμένα στην τοποθεσία Dimona για να σταματήσει τη στρατιωτική επίθεση της Συρίας και Αιγύπτου.
Όμως, αντιμέτωπες με τη δυτική και ευρωπαϊκή υποστήριξη προς το Ισραήλ, οι αραβικές πετρελαιοπαραγωγές χώρες κήρυξαν εμπάργκο στις εξαγωγές το 1973, πυροδοτώντας τη βαθύτερη οικονομική κρίση του δυτικού καπιταλισμού, από την οποία – ουσιαστικά – δεν ανέκαμψε ποτέ παρά τη φιλελεύθερη αντεπίθεση που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80.
Πενήντα χρόνια αργότερα, οι οργανώσεις της παλαιστινιακής Αντίστασης, μετά από τρεις δεκαετίες σφαγών, στρατιωτικής κατοχής, αποικιακής καταπίεσης, καταστροφικών βομβαρδισμών και των οποίων ο αριθμός των νεκρών θα έκανε να ωχριά κάθε λογικό άνθρωπο, γέννησε την τρίτη εξέγερση μετά τις δύο προηγούμενες Ιντιφάντες (τέλη δεκαετίας του 1980 και αρχές δεκαετίας του 2000).
Παρά τη διεισδυτικότητα της ισραηλινής κατασκοπείας και των υπηρεσιών πληροφοριών, παρά τη βαρβαρότητα των στρατιωτικών επιδρομών κατά των παλαιστινιακών κοινοτήτων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, παρά τον ασφυκτικό ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο, οι παλαιστίνιοι αιφνιδίασαν όλα τα όργανα, τους μηχανισμούς του Ισραήλ με μια συντονισμένη στρατιωτική δράση που κατέστρεψε τον μύθο του αήττητου και της εμμονής με την ασφάλεια.
Οι παλαιστίνιοι στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη, στην Ιερουσαλήμ, στα κατεχόμενα από το 1948 εδάφη και στους προσφυγικούς καταυλισμούς της διασποράς γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ισραηλινή στρατιωτική αντίδραση θα είναι πολύ βίαιη και, πιθανότατα, το έχουν λάβει υπόψη εδώ και καιρό.
Όμως εδώ και χρόνια οι παλαιστίνιοι φωνάζουν στον κόσμο ότι ο μόνος τρόπος να υπάρχουν και να αναγνωρίζονται τα δικαιώματά τους είναι η αντίσταση. Το έκαναν ειρηνικά με το Somud, το έκαναν στρατιωτικά με το Mukawama, το έκαναν με πέτρες και με ειρηνικές πορείες πυροβολημένες από τους ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές, πληρώνοντας ένα τίμημα σε ανθρώπινες ζωές, αιχμαλώτους, ακρωτηριασμένους ανθρώπους που λίγες χώρες έχουν πληρώσει τα τελευταία χρόνια.
Τώρα ο κόσμος έχει υποστεί μια απότομη αφύπνιση και η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να πει και να κάνει πολλά περισσότερα από περιστασιακές διακηρύξεις και περαιτέρω συνενοχή με το Ισραήλ.
Και η ελληνική, η ιταλική και ευρωπαϊκή αριστερά θα πρέπει να σταματήσουν να φλυαρούν με μπανάλ και παρωχημένα κλισέ για το παλαιστινιακό ζήτημα. Όλοι θα προτιμούσαμε να ακούσουμε τους εξεγερμένους να φωνάζουν «ελεύθερη Παλαιστίνη» αντί για επικλήσεις στον Αλλάχ, αλλά αν αυτό είναι το πλαίσιο και οι δυνάμεις που παίζουν στο πεδίο, θα ήταν καλό να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την πραγματικότητα, αναγνωρίζοντάς την αντί να την ξορκίζουμε ή να την φοβόμαστε.
Και επειδή ο κόσμος έχει αλλάξει ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Τα δύο μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ για να ενεργούν στις διεθνείς σχέσεις έχουν γίνει αφόρητα για μεγάλο μέρος του κόσμου.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στο παλαιστινιακό ζήτημα είναι καιρός για ουσιαστικές δεσμεύσεις προς την αναγνώριση των ιστορικών και σημερινών δικαιωμάτων. Η παλαιστινιακή εξέγερση, αν και με χαρακτηριστικά παρόμοια αλλά διαφορετικά από αυτά ενός συμβατικού πολέμου, έθεσε το πρόβλημα στο τραπέζι, ακόμη και με τον κίνδυνο να εξαπολύσει μια περιφερειακή σύγκρουση πρωτοφανών διαστάσεων σε σύγκριση με προηγούμενες.
Η παλαιστινιακή εξέγερση έχει στείλει μια προειδοποίηση τόσο στις ισραηλινές αρχές όσο και στον αραβικό κόσμο, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Η εποχή της υποκρισίας έχει τελειώσει σίγουρα, οριστικά.
8 Οκτωβρίου
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
