Για αυτό το άρθρο θα λάβουμε ως βάση τα κειμενικά λόγια που επιλέχθηκαν από ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές, Παλαιστινίων και Ζαπατίστας πρωταγωνιστών για τους αγώνες, τις προκλήσεις και τα βάσανά τους, αφού μας φαίνονται σε αυτήν την περίπτωση πιο δυνατές και αποτελεσματικές από κάθε άλλο προβληματισμό.
- Παλαιστινιακή γενοκτονία στη Γάζα: Ηθική πυξίδα της ανθρωπότητας
Επιστρέφουμε στο ζήτημα-ερώτημα στον τίτλο του προηγούμενου άρθρου μας σε αυτό το μέσο (στα Ισπανικά εδώ https://desinformemonos.org/por-que-el-papa-y-el-patriarca-ortodoxo-junto-a-lideres-rabinos-e-imanes-no- are-accompanying-with-their-bodies-today-Palestinian-and-Israeli-families-in-Gaza/ ): γιατί ο Πάπας και οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ και άλλων παραδόσεων δεν έχουν πάει ακόμα να «τοποθετήσουν το σώμα τους» στη Γάζα, δίπλα σε οικογένειες των Παλαιστινίων;
Είναι ένα βάναυσο στιγμιότυπο του επιπέδου της αυξανόμενης απανθρωπιάς που επηρεάζει το είδος μας. Δείχνει την έλλειψη μιας ζωντανής ενσάρκωσης με τα θύματα από την πλευρά των ηγετών των θρησκευτικών παραδόσεων, σε αντίθεση με τον λαό τους και τους πιστούς που έχουν πραγματοποιήσει πολυάριθμες πράξεις αλληλεγγύης.
Και επίσης της αδυναμίας, με μικρή-λίγη φωνή σε βασικές αποφάσεις και της έλλειψης προκλήσεων στην πιο ριζοσπαστική μη βίαιη δράση του λαού του Θεού σε εκείνες τις θρησκευτικές παραδόσεις, όπου δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε – όπως θα έλεγαν οι Ζαπατίστας – τις αρχές να »ηγηθούν υπακούοντας» τους ανθρώπους και να κάνουν αυτό που λένε ξεκάθαρα τα ιερά λόγια των κειμένων τους: Να βάλουν τα σώματά τους δίπλα στα θύματα «μέχρι να δώσουν τη ζωή τους γι’ αυτά» γράφει ο Pietro Ameglio.
Σχετικά με την αδυναμία να διακινδυνεύσουμε μη βίαιες ενέργειες που «υποχρεώνουν» τους θρησκευτικούς μας ιεράρχες να εκπληρώσουν το «καθήκον τους», έρχεται στο μυαλό ένα απόσπασμα από το Ευαγγέλιο (Μαρκ. 2, 3-5), όπου συγγενείς ενός άρρωστου, βαριά άρρωστου ανθρώπου που δεν μπορούσε να πάει στον Ιησού Χριστό στις δημόσιες θεραπευτικές συναθροίσεις του για να θεραπευθεί, έπρεπε να τον πάνε στην ταράτσα ενός σπιτιού όπου βρισκόταν ο Ιησούς.
Μετά τον κατέβασαν από την οροφή για να τον δει και να τον θεραπεύσει, κάτι που συνέβη. Μου φαίνεται, με πάση άγνοια και απλότητα, αλλά και με θράσος και ταπεινότητα, ότι αυτή η ευαγγελική ιστορία θα μπορούσε να μας δώσει μια ιδέα για το πώς πρέπει να ενεργούμε μη βίαια ώστε ο Πάπας και οι άλλοι θρησκευτικοί ιεράρχες να «προσγειωθούν» -ναι και πάλι ναι!- στη Γάζα, ακόμα κι αν έπρεπε να απομακρύνουν ερείπια.
Ο πατέρας Ντόναλντ Χέσλερ-Donald Hessler, τον οποίο έχω αναφέρει πολλές φορές σε αυτό το μέσο ως παράδειγμα μη βίας, συνήθιζε να ζητά από τους ανθρώπους να αμφισβητούν το είδος της πίστης που είχαν στη ζωή τους: «Πού θέλετε να πεθάνετε: στο κρεβάτι;» ή στον σταυρό;».
Είναι το ερώτημα που πρέπει να τεθεί τουλάχιστον στον Πάπα και στους χριστιανούς θρησκευτικούς αρχηγούς τώρα σχετικά με αυτή τη γενοκτονία. Στη μοναδική περικοπή του ευαγγελίου όπου ο Ιησούς αναφέρεται στην Τελευταία Κρίση –κάτι που ξεπερνά κάθε θρησκευτική πίστη, μου φαίνεται– αυτοαποκαλείται «Υιός του Ανθρώπου» (όχι του Θεού), και δηλώνει ξεκάθαρα ποιο θα είναι το μέτρο. με το οποίο θα μετρηθεί η ζωή μας: «Πείνασα και με τάισες, δίψασα, φυλακίστηκα, γυμνώθηκα… (Ματθ. 25, 31-46)»… Με βομβάρδισαν.
Όπως είπαμε, δεν πρόκειται για την αναζήτηση οποιασδήποτε μορφής άδικου μαρτυρίου, αλλά για την ενσάρκωση του Λόγου του Θεού και της θέλησης των ανθρώπων που υποφέρουν από αυτόν, που είναι το μόνο πράγμα που δικαιολογεί την άσκηση αυτής της θρησκευτικής εξουσίας.
Εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί στα δίκτυα ένα βίντεο για μια ομιλία («Ο Χριστός κάτω από τα ερείπια», “Christ under the rubble”) του Παλαιστίνιου Λουθηρανού πάστορα Munther Isaac, που έγινε στη Βηθλεέμ μια μέρα πριν από τα Χριστούγεννα. (https://www.youtube.com/watch ?v=CjIG2YZBXpo&ab_channel=PEAPIECUADOR See links below.), το οποίο μου φαίνεται πολύ ισχυρό, βαθύ και ξεκάθαρο σχετικά με αυτό το ζήτημα και την τρέχουσα έκτακτη ανάγκη ανθρωπιάς, με το οποίο είμαστε σε πλήρη αρμονία από τα προηγούμενα άρθρα μας.
Ο πάστορας ξεκινά λέγοντας ότι «η Γάζα όπως την ξέραμε δεν υπάρχει πια. Αυτό είναι αφανισμός. Είναι γενοκτονία. Ο κόσμος παρακολουθεί, οι εκκλησίες παρακολουθούν. Οι άνθρωποι της Γάζας στέλνουν ζωντανές εικόνες της δικής τους εκτέλεσης… Μας βασανίζει η σιωπή του κόσμου.
Οι ηγέτες του λεγόμενου «ελεύθερου κόσμου» παρατάσσονται για να δώσουν το πράσινο φως στη γενοκτονία ενός αιχμάλωτου πληθυσμού». Και προσθέτει: «Αν φοβάσαι να το αποκαλέσεις γενοκτονία, είναι δική σου ευθύνη, είναι αμαρτία και είναι σκοτάδι που οικειοθελώς καλωσορίζεις».
Αυτή η πολιτική σφαίρα συμπληρώνεται από μια άλλη, η οποία είναι η συγκάλυψη της «θεολογικής προστασίας» από τις δυτικές εκκλησίες. Στη Νότια Αφρική δημιουργήθηκε η έννοια της «κρατικής θεολογίας»: θεολογική αιτιολόγηση του status quo-κατεστημένου του ρατσισμού, του καπιταλισμού και του ολοκληρωτισμού.
Στην Παλαιστίνη «αντιμετωπίζουμε τη θεολογία της Αυτοκρατορίας που κρύβει την καταπίεση κάτω από τον μανδύα των θείων διαταγμάτων: μιλά για μια χώρα χωρίς ανθρώπους, χωρίζει τους ανθρώπους ανάμεσα σε «αυτούς» και «εμείς», ‘them’ and ‘us’.
Απανθρωπίζει και δαιμονοποιεί… καλεί να αδειάσουν τη Γάζα (πηγαίνετε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία… στη θάλασσα). Και συνεχίζει να αμφισβητεί τη θεολογία της Αυτοκρατορίας, ρωτώντας: «Πώς η δολοφονία 9.000 αγοριών και κοριτσιών Παλαιστίνιων ισοδυναμεί με αυτοάμυνα; Πώς είναι αυτοάμυνα ο εκτοπισμός 1,9 εκατομμυρίων ανθρώπων, η δολοφονία περισσότερων από 20 χιλιάδων Παλαιστινίων; Μεταμορφώνουν τον αποικιστή σε θύμα και τον αποικισμένο σε επιτιθέμενο».
Και προσθέτει ότι είναι προφανές ότι «ο κόσμος δεν μας βλέπει ως ίσους… Αν πρέπει να σκοτωθούν 100 Παλαιστίνιοι για να κυνηγήσουν έναν μαχητή της Χαμάς, τότε προχωρήστε. Δεν μας βλέπουν ως ανθρώπους. Στα μάτια του Θεού, κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει την ανθρωπιά μας».
Ο πάστορας Munther λέει ότι η γενοκτονία στη Γάζα «έχει γίνει η ηθική πυξίδα του κόσμου σήμερα» (της τρέχουσας ηθικής κατάστασης της ανθρωπότητας). Και συνεχίζει να στοχάζεται αυτοκριτικά: «Αν δεν τρομάζετε με αυτό που συμβαίνει στη Γάζα… κάτι δεν πάει καλά με την ανθρωπιά σας.
Αν ως Χριστιανοί δεν εξοργιστούμε από τη γενοκτονία και τη χρήση της Βίβλου για να τη δικαιολογήσουμε, η χριστιανική μας μαρτυρία διαστρεβλώνεται». Στη συνέχεια προσθέτει ότι «Είμαστε εξοργισμένοι με τη συνενοχή των εκκλησιών.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: η σιωπή είναι συνενοχή. Ένα κενό κάλεσμα για ειρήνη χωρίς απαίτηση κατάπαυσης του πυρός και τερματισμού της κατοχής, και επιφανειακή ενσυναίσθηση χωρίς άμεση δράση, όλα αυτά είναι συνενοχή».
Αναρωτιέται επίσης, θυμούμενος πώς ο Ιησούς εκτοπίστηκε από την αυτοκρατορία και χρειάστηκε να καταφύγει στην Αίγυπτο –όπως οι Παλαιστίνιοι σήμερα–, αυτό που ο Ιησούς αναφώνησε με μεγάλο πόνο στον σταυρό: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;»
Και απαντά ότι μέσω των υποστηρικτικών ανθρώπων, εκεί κοντά, ξέρουν ότι ο Θεός δεν τους έχει εγκαταλείψει, είναι ανάμεσα στα ερείπια εκεί: ευάλωτος, εκτοπισμένος, πρόσφυγας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η Ενσάρκωση: «το βλέπουμε σε κάθε δολοφονηθέν αγόρι και κορίτσι… σε κάθε εκτοπισμένη οικογένεια να περιφέρεται σε απόγνωση χωρίς σπίτι».
Τέλος, ο πάστορας ολοκληρώνει με ένα μήνυμα προς τον κόσμο: «Αυτή η Γενοκτονία πρέπει να Σταματήσει Τώρα!». Και προσθέτει ότι οι Παλαιστίνιοι, όπως έκαναν πάντα, θα ξεσηκωθούν και θα συνεχίσουν να πολεμούν. Ωστόσο, το ηθικό πρόβλημα θα βρίσκεται σε εμάς τους υπόλοιπους που μπορεί να ήμασταν συνένοχοι με τη σιωπή μας: «Κοιτάξτε στον καθρέφτη και αναρωτηθείτε: πού ήμουν όταν η Γάζα περνούσε από μια γενοκτονία;»
Αυτή η αντίσταση και η μόνιμη ηθική και υλική δύναμη στα σώματά τους για την καταπολέμηση της απανθρωπιάς και της αδικίας ενώνει βαθιά τον παλαιστινιακό λαό με τους Ζαπατίστας.
- Ζαπατισμός: 30 χρόνια οικοδόμησης ανθρωπιάς και μια βαθιά «κοινή ρίζα» για αλλαγή – Zapatismo: 30 years of building humanity and a profound “common root” change
Ο Ζαπατισμός ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια μεγάλη και ηρωική επανάσταση ενός λαού στα όπλα σε μια πολύ συγκεκριμένη, κυρίως ιθαγενή περιοχή των Μάγια στα νοτιοανατολικά του Μεξικού. Υπήρξε επίσης κάτι περισσότερο από ένα τεράστιο, πρωτότυπο και εμπνευσμένο παγκόσμιο φαινόμενο πολιτιστικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής αντίστασης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και για την ανθρωπιά.
Υπάρχει επίσης μια μη παρατηρήσιμη κοινωνική μακροπρόθεσμη ιστορία: Μια ταπεινή και πολύ συγκεκριμένη πρόοδος, απόλυτα πραγματική, της διαδικασίας ανθρωποποίησης του είδους μας που διαρκεί χιλιετίες.
Μια σημαντική σε αριθμό κοινότητα σε μια συγκεκριμένη περιοχή –επίσης μεγάλη– προσπαθεί –με πολύ ακριβή αποτελέσματα αλλά και περιορισμούς– να οικοδομήσει ένα μοντέλο κοινοτικής ζωής από τις αρχές της ισότητας και της κοινοτικής συνεργασίας, όσο το δυνατόν περισσότερο μη καπιταλιστικό.
Δεν υπάρχουν άλλα παραδείγματα και αποτελέσματα – ούτε καν κοντά σε ποσότητα και ποιότητα – στην παγκόσμια ανθρώπινη ιστορία, για παρόμοιο αριθμό σωμάτων και εδαφών, με αυτή τη χρονικότητα και τη συνέχεια.
Πώς προτείνεται σήμερα η δομική αναδιοργάνωση της αυτονομίας των Ζαπατίστας;
Το EZLN στο τελευταίο και εικοστό μέρος ανακοινωθέν προ ημερών, με τίτλο “The Common and Non-Property,” «Τα κοινά και η μη ιδιοκτησία», εμβαθύνει στην εξήγηση σχετικά με ένα «νέο στάδιο που αποφάσισαν οι κοινότητες των Ζαπατίστας:».
«Ας πούμε ότι τα πρώτα 10 χρόνια αυτονομίας, δηλαδή από την εξέγερση έως τη γέννηση των Συμβουλίων Καλής Κυβέρνησης το 2003, ήταν μια μαθησιακή εμπειρία. Τα επόμενα 10 χρόνια, μέχρι το 2013, αφορούσαν την εκμάθηση της σημασίας της αλλαγής γενεών. Από το 2013 μέχρι σήμερα έχει να κάνει με την επιβεβαίωση, την κριτική και την αυτοκριτική σφαλμάτων στη λειτουργία, τη διοίκηση και την ηθική.”
Τον Νοέμβριο του περασμένου έτους είχαν ήδη προωθήσει τα βασικά σημεία της αποκεντρωμένης πολιτικής τους δομικής αναδιοργάνωσης του σχεδίου της αυτονομίας, στο 9o μέρος της ανακοίνωσής τους (“The new structure of Zapatista autonomy,” »H νέα δομή της Ζαπατιστικής αυτονομίας», όπου τόνισαν ότι η βάση θα είναι οι Τοπικές Αυτόνομες Κυβερνήσεις (GAL): «Υπάρχει μια GAL σε κάθε κοινότητα όπου ζουν οι βάσεις υποστήριξης των Ζαπατίστας.
Οι Zαπατιστικές GAL είναι ο πυρήνας κάθε αυτονομίας. Συντονίζονται από αυτόνομα στελέχη και επιτρόπους και υπόκεινται στη συνέλευση της πόλης, της ranchería, της κοινότητας, της περιοχής, της γειτονιάς, του ejido, της αποικίας ή όπως ο κάθε πληθυσμός αυτοαποκαλείται.
Κάθε GAL ελέγχει τους αυτόνομους οργανωτικούς πόρους της (όπως σχολεία και κλινικές) και τη σχέση με τις γειτονικές αδελφές πόλεις που δεν είναι Ζαπατίστας. Αν πριν υπήρχαν μερικές δεκάδες MAREZ, δηλαδή Αυτονόμοι Ζαπατιστικοί Εξεγερμένοι Δήμοι, τώρα υπάρχουν χιλιάδες Ζαπατίστας GAL…» και αντιμετωπίζουν επίσης κάθε μορφή διαφθοράς που μπορεί να προκύψει.
Με τη σειρά τους, σύμφωνα με την πραγματικότητα της περιοχής, «πολλές GAL συνέρχονται στις Αυτόνομες Ζαπατιστικές Κυβερνητικές Κολεκτίβες – Zapatista Autonomous Government Collectives, CGAZ, και εδώ συζητούν και κάνουν συμφωνίες για θέματα που ενδιαφέρουν τους GAL που συγκεντρώνονται.
Όταν το αποφασίσουν, η Συλλογικότητα των Αυτόνομων Κυβερνήσεων-the Collective of Autonomous Governments συγκαλεί μια συνέλευση των αρχών κάθε κοινότητας. Εδώ προτείνονται, συζητούνται και εγκρίνονται ή απορρίπτονται τα σχέδια και οι ανάγκες της Υγείας, της Παιδείας, της Αγροοικολογίας, της Δικαιοσύνης, του Εμπορίου και αυτά που χρειάζονται…
Κάθε περιφέρεια ή CGAZ έχει τους διευθυντές της, οι οποίοι είναι αυτοί που συγκαλούν συνελεύσεις εάν υπάρχουν »ένα επείγον πρόβλημα ή ένα πρόβλημα που επηρεάζει πολλές κοινότητες… δηλαδή, όπου πριν υπήρχαν 12 Συμβούλια Καλής Διακυβέρνησης (JBG), τώρα θα υπάρχουν εκατοντάδες.”
Σε μια άλλη κλίμακα, υπάρχουν «οι Συνελεύσεις των Κολεκτίβων των Αυτόνομων Κυβερνήσεων Ζαπατίστας-the Assemblies of Collectives of Zapatista Autonomous Governments (ACGAZ), οι οποίες ήταν προηγουμένως γνωστές ως ζώνες. Μα δεν έχουν εξουσία, αλλά εξαρτώνται από τις CGAZ, και οι CGAZ εξαρτώνται από την GAL. Η ACGAZ συγκαλεί και προεδρεύει των συνελεύσεων των ζωνών, όταν χρειάζεται… Έχουν την έδρα τους στα καρακόλες, αλλά κινούνται μεταξύ των περιφερειών.”
Με αυτόν τον τρόπο, σε αυτή τη βαθιά πολιτική και κοινωνική αλλαγή προς μια διαδικασία αποκέντρωσης και πιο άμεσου ελέγχου της εξουσίας και των αποφάσεων από τις κοινοτικές βάσεις και τις συνελεύσεις τους, «η Διοίκηση και ο Συντονισμός της Αυτονομίας μεταφέρθηκε από τα JBG και τους MAREZ στις πόλεις και κοινότητες, στις GAL.
Οι ζώνες (ACGAZ) και οι περιφέρειες (CGAZ) διοικούνται από το λαό-τους ανθρώπους, πρέπει να είναι υπόλογοι στους πολίτες και να βρουν τρόπο να καλύψουν τις ανάγκες τους σε Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Τροφή και σε εκείνα που προκύπτουν λόγω καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που προκαλούνται από καταστροφές. φυσικές καταστροφές, πανδημίες, εγκλήματα, εισβολές, πολέμους και τις άλλες μικροατυχίες που φέρνει το καπιταλιστικό σύστημα.”
Πώς θα είναι το Κοινό και το Μη Ιδιοκτησιακό-Περιουσιακό; – What will the Common and Non-Property be like?
Στην πολύ πρόσφατη ανακοίνωση αριθμός 20 (“The common and Non-Property,” εξήγησαν ότι στόχος θα είναι «να καθιερωθεί η έκταση της ανακτηθείσας γης ως κοινόχρηστη γη. Δηλαδή, χωρίς ιδιοκτησία…δίχως χαρτιά…του ‘κανένα’, δηλαδή ‘του κοινού’», of ‘nobody’, that is, ‘of the common’.
Για να επιτευχθεί μια τέτοια επαναστατική πρόοδος στην κοινωνική της τάξη πραγμάτων και κοινοτική οργάνωση, όσον αφορά την ιδιοκτησία της γης, τη χρήση της, την εργασία και τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ εκείνων που την καταλαμβάνουν και εργάζονται σε αυτήν, «πρέπει να υπάρχει μια συμφωνία μεταξύ των κατοίκων ανεξάρτητα από το να ανήκουν σε κόμμα είτε είναι Ζαπατίστας…πως δουλεύουν μαζί σε βάρδιες.”
Γιατί έφτασαν σε αυτήν την απόφαση να αντιμετωπίσουν την τρέχουσα «καταιγίδα», που είναι αυτή της επιβίωσης;
Οι λόγοι ποικίλλουν: «η δυσαρέσκεια της φύσης» με την τρέχουσα εκμετάλλευση. «καταστροφή του κοινωνικού ιστού λόγω της βίας», οι καπιταλιστές «δεν τους νοιάζει τι θα γίνει αύριο». Ο «δυτικός πολιτισμός» φέρνει μόνο πολέμους και εγκλήματα.
Πώς οικοδόμησαν τις απαραίτητες γνώσεις για αυτό το νέο μονοπάτι;
Επί χρόνια, αναπτύχθηκε μια κοινοτική διαδικασία, από τους μεγαλύτερους και τη συλλογική μνήμη, όπου «Θυμόμαστε πώς ήταν πριν… και είδαμε ότι (η καταιγίδα) ήρθε με την ατομική ιδιοκτησία … σε όλες τις περιπτώσεις είναι η κακή κυβέρνηση που βγάζει τα χαρτιά.”
Οι αγρότες πρέπει να κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν τα χαρτιά τους και τα προφανή δικαιώματα ιδιοκτησίας τους, τσακώνονται μεταξύ τους, χωρίζοντας βίαια τις οικογένειες, υποταγμένοι και εξαπατημένοι από αρχηγούς και κόμματα… όλα για ένα γαμημένο χαρτί».
Και προσθέτουν πως οι φυσικοί πόροι έχουν καταντήσει ένα εμπόρευμα «όπως ήταν οι γονείς, οι παππούδες, οι προπαππούδες σου… όπως είσαι εσύ, και τα παιδιά σου θα είναι». Αυτή η νέα προσέγγιση αμφισβητεί στις ρίζες της μια από τις κύριες βάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, όπως η ατομική ιδιοκτησία, και ολόκληρο τον μηχανισμού του και τη νομικιστική γραφειοκρατία, που ξεκινά σε μεγάλο βαθμό από μια «φετιχοποίηση» της υπογραφής και του χαρτιού, παρά την αναγνώριση της δικαιοσύνης και της κοινωνικής ισότητας.
Πώς θα είναι η «υλική βάση» σε αυτό το νέο στάδιο του κοινού;
Η ατομική-οικογενειακή εργασία (μικρή προσωπική περιουσία-ιδιοκτησία) θα συνδυαστεί με συλλογική εργασία (η γη ανήκει σε μια συλλογικότητα) -υπάρχουσα μέχρι τώρα- και αυτό που προτείνεται πλέον ως εργασία από κοινού ή μη-ιδιοκτησία: «Ένα μέρος της γης που ανακτήθηκε δηλώνεται ως «κοινή εργασία».
Δηλαδή, δεν είναι χωροθετημένο και δεν ανήκει σε κανέναν… σύμφωνα με τις κοντινές κοινότητες, αμοιβαία «δανείζουν» αυτή τη γη για να την δουλέψουν. Δεν μπορεί να πουληθεί ή να αγοραστεί. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή, μεταφορά ή κατανάλωση ναρκωτικών.
Η εργασία γίνεται σε «βάρδιες» που έχουν συμφωνηθεί με τους GAL και τους μη Ζαπατίστας αδερφούς και αδελφές. Το όφελος ή το κέρδος είναι για αυτούς που εργάζονται, αλλά η ιδιοκτησία δεν είναι, είναι μια μη-ιδιοκτησία που χρησιμοποιείται από κοινού.”
Τι λένε οι νέες γενιές για τη νέα αλλαγή στην αυτόνομη επαναστατική τους διαδικασία;
Στον πρόσφατο εορτασμό των 30 χρόνων της εξέγερσης στο Caracol VIII της Dolores Hidalgo, καθρεπτίζονταν –εν μέσω ομαδικής μουσικής– νέοι άνθρωποι που γεννήθηκαν ελεύθεροι, νέες γενιές που χτίστηκαν αυτές τις δεκαετίες μέσα από έργα αυτονομίας, αυτοδιοίκησης… ειδικά στους τομείς της υγείας, εκπαίδευσης, καλή διακυβέρνησης, παραγωγής και φαγητού…
Μοιραζόμαστε εδώ επί λέξει μερικές φράσεις που θεωρούμε σημαντικές για την κατανόηση αυτής της επαναστατικής κοινωνικής διαδικασίας στις ζαπατιστικές χώρες της Τσιάπας: «Σήμερα 30 χρόνια μετά, ας είμαστε οι φύλακες της Μητέρας Γης, να φτιάξουμε αυτόν τον κόσμο το μοίρασμα της εργασίας γης και νερού με έναν κοινό τρόπο…Θα τους αφήσουμε μια καλύτερη ζωή για το μέλλον των γενεών μας. Εμείς και εσύ σπέρνουμε ζωή, μαζί θα θερίσουμε ζωή.”
Και πηγαίνοντας βαθύτερα πρόσθεσαν: «Η κοινότητα είναι η πιο σοφή κληρονομιά που άφησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Στην κοινότητα είμαστε τα πάντα και χωρίς την κοινότητα είμαστε τίποτα… Η ενότητα μας έκανε να αντισταθούμε.
Με την οργάνωση προχωράμε σε αυτονομία, μπορούμε να καταστρέψουμε αυτούς που μας καταπιέζουν». Και με τη σειρά της, «Εγώ, η Μητέρα Γη, ανήκω σε όλους και για όλους, δεν είμαι ιδιοκτησία κανενός. Νέα είναι η κοινή ζωή, η από κοινού ζωή, όπου κύριος και αφεντικό δεν υπάρχουν.”
Ομοίως, για την αυτόνομη εκπαίδευση τόνισαν ότι: «Ανάμεσα στις σκιές των γιγάντων δέντρων, ανάμεσα στον αέρα και τη ζέστη, μεταξύ των βουνών φτιάχνεται ένα ηφαίστειο φαντασίας, έτσι γεννιέται η εκπαίδευση…
Αγόρια και κορίτσια προετοιμασμένα εδώ και μια δεκαετία, ψάχνουμε άλλο τρόπο και τον βρίσκουμε. Ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε μια ιστορία χωρίς επιστροφή. Να χτίσουμε τώρα έναν νέο τρόπο εκπαίδευσης μαζί…
Είμαστε οι άντρες και οι γυναίκες με τις ρίζες των Μάγια, είμαστε το ceiba της ιστορίας… λαχταρούμε ένα όνειρο για ένα άλλο αύριο χωρίς διακρίσεις.” Προς το τέλος, ένας νεαρός απήγγειλε ένα πολύ σημαντικό ποίημα για τον σημερινό αγώνα με τίτλο «Δεν είναι ώρα για κλάματα
Δεν είναι ώρα για κλάματα…
Είναι ώρα να ξυπνήσουμε και να προετοιμαστούμε μαζί
Είναι καιρός να αμφισβητήσουμε από κοινού τον κύριο εχθρό
Είναι ώρα για ενότητα και σωτηρία της ανθρωπότητας
Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε και να υπερασπιστούμε τη μητέρα γη
Είναι καιρός να αντισταθούμε και να επαναστατήσουμε ενάντια στη μεγάλη καταιγίδα που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε.
___________________________________________________________
Translated from the Spanish by the Chiapas Support Committee. Published originally in Desinformémonos here.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
