Ομιλία του Βουλευτή Ν. Καβάλας και Τομεάρχη Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Νέας Δημοκρατίας, Νίκου Παναγιωτόπουλου, σήμερα, στην Ολομέλεια της Βουλής, επί των άρθρων του πολυνομοσχεδίου του Υπουργείου Οικονομικών «Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής και άλλες διατάξεις»:
Κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, θα ήθελα πραγματικά να σας πιστέψω, δηλαδή να πιστέψω ότι το πολυνομοσχέδιο ανοίγει το δρόμο για την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης, ότι η ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης ανοίγει τον δρόμο για την έξοδο της ελληνικής οικονομίας από τα μνημόνια ή από την επιτήρηση, ότι θα απογειώσει την ελληνική οικονομία κλπ. Όμως, δεν μου εμπνέετε εμπιστοσύνη και η πραγματικότητα επιμένει και εμένα μου δημιουργεί ακόμα περισσότερες υποψίες.
Με την Ελλάδα, παγκόσμια πρωταθλήτρια στην υπερφορολόγηση και τη Βόρεια Ελλάδα πρωταθλήτρια ως προς τη φυγή των επιχειρήσεων στο εξωτερικό για αλλαγή φορολογικής έδρας λόγω υπερφορολόγησης, με ψηφισθέντα μέτρα 1,9 δισεκατομμύρια ευρώ βάσει του Προϋπολογισμού που ψηφίσαμε προ ημερών για το 2018, με είκοσι επτά νέους φόρους στη διετία, οκτώ νέους φόρους για το 2018, με ψηφισθέντα μέτρα λιτότητας μέχρι το 2021, με επιτήρηση μέχρι το 2060, με την περιουσία του ελληνικού Δημοσίου -δεκατέσσερις ΔΕΚΟ ανάμεσά τους που ψηφίζονται με το παρόν νομοσχέδιο- στο ΥπερΤαμείο διάρκειας όχι ενός αιώνα -προς Θεού, μην είμαστε ισοπεδωτικοί- αλλά ενενήντα εννέα χρόνων -αυτό που δεν είχε ψηφίσει ο Σαμαράς, όμως, κατά τον Ντάισελμπλουμ οι αντιρρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης κάμφθηκαν διότι ο Τσίπρας τήρησε εντελώς διαφορετική στάση- με το τραπεζικό σύστημα να αδυνατεί να παράσχει πραγματική ρευστότητα στην πραγματική οικονομία και να τελεί ακόμα υπό το καθεστώς των capital controls κοντά στα τρία χρόνια, με 100 δισεκατομμύρια ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές και ούτε μια εγκεκριμένη επένδυση δυνάμει του νέου αναπτυξιακού νόμου -προ διετίας δηλαδή- επιτρέψτε μου να μην είμαι τόσο αισιόδοξος. Δεν πείθομαι καθόλου.
Βέβαια εσείς, κύριοι της Κυβέρνησης, έχετε τους εκατόν πενήντα τρεις, οι οποίοι ακόμα κι αν διατυπώνουν αντιρρήσεις, προφορικώς ή εγγράφως, το πρωί, το βέβαιο είναι ότι θα το βράδυ θα ψηφίζουν.
Ειπώθηκαν τόσα πολλά κατά τη συζήτηση και κυρίως για τα δυο επίμαχα θέματα του πολυνομοσχεδίου, δηλαδή, τις διατάξεις για την απεργία και τα οικογενειακά επιδόματα. Θα κάνω δυο σύντομα σχόλια για να προχωρήσω στα θέματα νομικής φύσης.
Ως προς την απεργία, το θέμα της δημόσιας συζήτησης, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν πρέπει να είναι η κατάχρηση του δικαιώματος της απεργίας, αλλά αυτό καθαυτό το δικαίωμα της απεργίας και η άσκησή του. Αυτή τουλάχιστον ήταν η ουσία της πρότασης της Νέας Δημοκρατίας. Πώς, δηλαδή, θα αποφύγουμε την καταχρηστική άσκηση του δικαιώματος της απεργίας που προκύπτει όταν γι’ αυτήν αποφασίζουν οι ελάχιστοι κι όχι οι περισσότεροι ή εν πάση περιπτώσει πολλοί. Με την διάταξη που εισάγεται, το μόνο σίγουρο είναι ότι το δικαίωμα στην απεργία περιορίζεται. Και περιορίζεται από εσάς.
Οικογενειακά επιδόματα: Το 2012 -τον Νοέμβριο αν δεν απατώμαι- είχαμε θεσπίσει το ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων για το πρώτο και το δεύτερο παιδί. Άρα, εκεί θεσπίστηκε το επίδομα στο πρώτο και δεύτερο παιδί. Ακολούθως από το Υπουργείο Οικονομικών θεσπίστηκε και επίδομα στήριξης σε τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες. Με αυτά που εισάγετε τώρα, απλά επιλέγετε -και είναι πολιτική επιλογή- να δώσετε κάτι παραπάνω σε περισσότερους -δηλαδή οικογένειες με ένα ή δυο παιδιά που είναι και περισσότερες- και να αφαιρέσετε, να ψαλιδίσετε αρκετά περισσότερα από τις οικογένειες των τριτέκνων και των πολυτέκνων. Αυτή είναι πολιτική επιλογή, είναι δική σας επιλογή.
Θα σταχυολογήσω κάποια συγκεκριμένα σημεία, γιατί ο χρόνος πιέζει πάρα πολύ:
Ως προς τα λατομεία, ορθώς εκσυγχρονίζεται η σχετική νομοθεσία. Νομίζω, όμως, ότι οι παρεμβάσεις είναι άτολμες, γιατί στην υπόθεση των λατομείων και την εξόρυξη μαρμάρων, θα έπρεπε να επικρατήσουν τρεις βασικές συνθήκες. Πρώτον, να μειωθεί η απαράδεκτη γραφειοκρατία στο επίπεδο της αδειοδότησης. Δεύτερον, να εξασφαλιστεί ένας μακροπρόθεσμος ορίζοντας ως προς την ισχύ των μισθώσεων, γιατί η επένδυση σε λατομεία είναι πολυδάπανη και αποδίδει σε βάθος χρόνου και όχι αμέσως. Και τρίτον, να διασφαλιστούν οι σοβαροί επιχειρηματίες του χώρου που λειτουργούν εντός πλαισίων του νόμου, είναι συνεπείς στις προβλέψεις φέρ’ ειπείν από τις μελέτες που έχουν κάνει για την αποκατάσταση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων λόγω της λειτουργίας των λατομείων και επενδύουν εκατομμύρια, εισφέροντας δισεκατομμύρια στο ΑΕΠ. Είναι μια παραγωγική δραστηριότητα που έχει να κάνει με στοιχεία πρωτογενούς παραγωγής, είναι εξωστρεφής και ιδιαίτερα ανταγωνιστική παγκοσμίως, πριν ακόμα εφευρεθεί ο όρος παγκοσμιοποίηση.
Όσον αφορά στο Κτηματολόγιο, εδώ κάνετε δυο -ένα συν ένα- μεγάλα λάθη. Πρώτον, δημιουργείτε έναν Οργανισμό γίγα, προεξοφλώντας ότι ο νέος αυτός ενιαίος φορέας θα λειτουργήσει γρήγορα και αποτελεσματικά. Αν, όμως, λειτουργήσει, κυρίες και κύριοι με τους ρυθμούς και τα αποτελέσματα που λειτούργησε ο υφιστάμενος δημόσιος φορέας, δηλαδή το Εθνικό Κτηματολόγιο και Χαρτογράφηση, η ανώνυμη εταιρεία του Δημοσίου, τότε προβλέπω προβλήματα.
Το κρίσιμο εδώ είναι ότι καταργούνται τα υποθηκοφυλακεία. Ο νέος φορέας, ο φορέας που θα πραγματεύεται την κατοχύρωση των εμπραγμάτων δικαιωμάτων στη χώρα και άρα την προστασία αυτών των δικαιωμάτων, υπάγεται όχι στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, αλλά στο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Πρόκειται για μοναδική ελληνική ιδιαιτερότητα η συνένωση των δυο θεσμών Κτηματολογίου και Υποθηκοφυλακείων. Ο νέος φορέας θα απορροφήσει τις αρμοδιότητες των υποθηκοφυλακείων. Τα υποθηκοφυλακεία, όμως, ως θεσμός είναι κατά το Σύνταγμα ενταγμένα στις διατάξεις περί δικαστικής εξουσίας, επειδή ακριβώς η καταχώρηση και ο έλεγχος των εμπραγμάτων δικαιωμάτων -νομική από τη φύση της διαδικασία- έχει ανατεθεί κατά το Σύνταγμα στα έμμισθα κι άμισθα υποθηκοφυλακεία, με τη σχετική διάταξη ενταγμένη στα περί δικαστικής εξουσίας, άρθρο 92 του Συντάγματος.
Ως εκ τούτου προκύπτει σοβαρότατο ζήτημα αντισυνταγματικότητας των σχετικών διατάξεων. Το ΣτΕ έχει αποφανθεί σχετικά, όπως πρόσφατα και η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής στη σχετική έκθεσή της.
Προκύπτει, όμως, κι ένας τεράστιος κίνδυνος: Η ουσιαστική αποδυνάμωση της νομικής κατοχύρωσης και προστασίας των εμπραγμάτων δικαιωμάτων και άρα της ατομικής ιδιοκτησίας στη χώρα. Κάνατε αυτό που λέει η Παγκόσμια Τράπεζα χωρίς την αναγωγή στην ελληνική πραγματικότητα. Κρίμα πραγματικά να αποσταθεροποιείτε κατ’ αυτόν τον τρόπο το σύστημα.
Διαμεσολάβηση: Είπα στην Επιτροπή ότι πρόκειται για αρνητικό κατόρθωμα. Μετατρέψατε την καθολική αποδοχή όλων των παραγόντων του δικαιικού μας συστήματος ως προς την ανάγκη ενίσχυσης του θεσμού της διαμεσολάβησης σε καθολική απόρριψη όλων όσων έρχεστε και νομοθετείτε ή σχεδόν όλων. Σήμερα οι δικαστές πραγματοποιούν στάση εργασίας και η Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων έχει αποφασίσει αποχή, όλοι πλην όχι Λακεδαιμονίων, αλλά Αθηναίων. Άλλο αυτό, όμως.
Εδώ οι προτεινόμενες ρυθμίσεις θεωρώ ότι εξυπηρετούν μια συγκυριακή σκοπιμότητα. Στην ουσία εξασφαλίζουν πίστωση χρόνου -στην αρχή- στην επίλυση κάποιων διαφορών, δηλαδή αγοράζουν χρόνο, στην πορεία όμως ίσως προκαλέσουν μία προσωρινή αποσυμφόρηση του φόρτου υποθέσεων στα δικαστήρια. Όχι σ’ όλα. Ξέρουν οι δικηγόροι ότι τα επαρχιακά πρωτοδικεία δεν είναι υπερφορτωμένα με υποθέσεις λόγω ένδειας και οικονομικής αδυναμίας του απλού πολίτη να προσφύγει στη Δικαιοσύνη. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι η προσωρινή αποσυμφόρηση στην πορεία θα οδηγήσει σε επιπλέον υπερφόρτωση αργότερα, όταν αποδειχθεί αναποτελεσματική η προσφυγή στη διαμεσολάβηση.
Ακούστε, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, τον ΟΠΕΜΕΔ, τον Οργανισμό Προώθησης Εναλλακτικών Μεθόδων Επίλυσης Διαφορών, που κάνει λόγο για υποχρεωτικό προστάδιο ενημέρωσης. Πρέπει όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να μάθουν ότι η διαμεσολάβηση είναι κάτι ωφέλιμο και καλό. Έτσι θα αγκαλιάσουν και θα καταστήσουν πραγματικά αποτελεσματικό τον θεσμό, χωρίς αρνητική προκατάληψη, χωρίς απορριπτική προδιάθεση.
Επομένως, σ’ αυτήν τη φάση σημασία έχει η οργάνωση – ενημέρωση για τη διαμεσολάβηση και όχι ο καταναγκασμός σ’ αυτήν μέσω θέσπισης υποχρεωτικότητας, που δημιουργεί επιπλέον δυσπιστία και περιθώριο στους κακόπιστους να κάνουν παρελκυστικές τακτικές στη διαδικασία επίλυσης.
Το βασικό ζήτημα στη συζήτηση είναι η υποχρεωτικότητα.
Τελειώνω με μία φράση από μία απόφαση βρετανικού δικαστηρίου. Είπαν: «Το να υποχρεώνονται οι πραγματικά απρόθυμοι διάδικοι να παραπέμπουν τις διαφορές τους σε υποχρεωτική διαμεσολάβηση ισοδυναμεί με το να τους τάσσετε απαράδεκτο εμπόδιο στο δικαίωμά τους για πρόσβαση στο δικαστήριο». Άλλο το να ενθαρρύνονται οι διάδικοι να συμφωνήσουν και άλλο να διατάσσονται και επομένως να εξαναγκάζονται να το κάνουν. Αυτό το λέμε και παρεμπόδιση πρόσβασης στον συνταγματικά κατοχυρωμένο φυσικό δικαστή.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
