Φεύγεις! Λίγες ώρες έμειναν, λίγη προσπάθεια ακόμη, λίγος κόπος, λίγη επιμονή και πέταξες. Πάει!
Σε άλλα σχολεία, μεγαλύτερα, θα τριφτείς με της παιδείας τους καρπούς, θα γευτείς την ηδονή της συντροφιάς και της συντροφικότητας, θα γεμίσεις το νου και τη καρδιά σου με εκείνα τα μικρά μικρά διαμαντάκια που συγκέντρωνες τόσα χρόνια στις αξιακές σου αποσκευές.
Σε άλλες πόλεις, μεγαλύτερες, θα αναζητήσεις τα Καβαφικά σεντέφια και κοράλια, θα θαμπωθείς από εμπορεύματα ποικίλα και πολύχρωμα, θα μάθεις να νοιάζεσαι για τον άλλο, να καταθέτεις για τον άλλο, να αγκαλιάζεις τον διαφορετικό, να συμπάσχεις στους χειμώνες του και ν αγαπάς.
Σε άλλες αγκαλιές θα χαρείς και με άλλες θα συμπλεύσεις, θα ενθουσιαστείς και θα απογοητευτείς, θα πονέσεις, θα πληγωθείς, θα πέσεις αλλά στο τέλος θα σηκωθείς και θα νικήσεις. Γιατί η νιότη σου θα κερδίσει. Γιατί η καρδιά σου είναι ευρύχωρη και χωράει «όλου του κόσμου τις Κυριακές».
Γιατί this is life και μάλιστα ζωή φτιαγμένη με αγάπη των γονιών σου και πολλή κατανόηση των δασκάλων σου και πολύ σεβασμό προς την προσωπικότητά σου που δειλά- δειλά ξεπροβάλλει και μου γνέφει με νόημα.
Μικρή μου πριγκίπισσα και μικρέ μου πρίγκιπα μη νομίζεις ότι και για μένα είναι εύκολο κάθε χρόνο να επιμερίζομαι και να αφήνω στη σκόνη του χρόνου στιγμές και λόγια και ματιές και αγκαλιές και συστάσεις και γιατί όχι επιπλήξεις.
Όσα περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια τα φυλάγω βαθιά μέσα μου και θα τα βγάζω σιγά σιγά από το καπέλο των αναμνήσεών μου, όταν «σαν έτοιμος από καιρό» κι εγώ θα μετράω του παρελθόντος μου τις μέρες, ελπίζοντας σε άσπρο άθροισμα.
Φύγε λοιπόν! Πέταξε! Όλα δικά σου πια. Ο χρόνος, οι έρωτες, το γέλιο, το δάκρυ, οι χαρές , οι λύπες, η ίδια η ζωή. Αποφάσισε για το δικό σου μέλλον, γίνε συμμέτοχος στη δημιουργία του, γίνε πολίτης ενεργός, γίνε πολίτης με ενσυναίσθηση, γίνε Άνθρωπος.
Να νοιάζεσαι για τους «πεινώντες και διψώντες» μονάχα, για τους μη έχοντες, για τους αδύναμους αυτού του κόσμου. Άλλωστε αυτά σου έμαθα τρία χρόνια τώρα, αυτά σου διδάξαμε. Να νοιάζεσαι!
Εγώ εδώ. Για λίγο ακόμη. Στις επάλξεις. Στο δημόσιο σχολείο. Για το δημόσιο σχολείο. Θα περιμένω να περνάς που και που, να με βλέπεις, να συζητάμε, όπως τότε που ήσουν εφηβάκι. Θα περιμένω να με διδάσκεις τα καινούργια γράμματα που θα μου φέρνεις από τα μεγάλα σχολεία στα οποία θα περιπλανιέσαι. Τα καινούργια ασημικά σου, τα γυαλιστερά, μαζί με τα γυαλικά των συναισθημάτων σου και της αγάπης σου.
Το έχω ανάγκη αυτό το αντάμωμα στου μέλλοντος τις μέρες εφηβάκι μου. Το έχουμε ανάγκη. Δεν είμαστε άτρωτοι. Δεν είμαστε από σίδερο.
Είμαι ένας δάσκαλος πολύ πολύ περήφανος που συνέβαλα στη διαμόρφωση και τη συγκρότηση του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς σου. Που σου έδωσα, όσο μπόρεσα, λίγα φτερά για τις πτήσεις του μέλλοντός σου
Φύγε λοιπόν! Πέταξε!
Λυμπεράκης Δημήτρης
Διευθυντής 2ου ΓΕΛ Καβάλας
