Πέμπτη 19 Μαΐου 1977
Ο δικαστής Pietro Calogero περιγράφει την ημέρα του αγώνα σε έναν λίβελο του με αυτό τον τρόπο: «Το Portello είναι μια κεντρική και λαϊκή γειτονιά της Πάντοβα, ανάμεσα στο πανεπιστήμιο και το νοσοκομείο, με υψηλό ποσοστό φοιτητικής παρουσίας. επιλέχθηκε για μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης, την κατάληψη και τον στρατιωτικό έλεγχο μιας αχανούς περιοχής, αποκορύφωμα της οργανωτικής προσπάθειας των κολεκτίβων».
Στις 19 Μαΐου, η συνοικία Portello απομονώθηκε με δύο ομόκεντρους κύκλους οδοφραγμάτων, που προέκυψαν πυρπολώντας δύο λεωφορεία, έντεκα αυτοκίνητα και δεκάδες κάδους σκουπιδιών. Οι αυτόνομοι, αφεντικά της περιοχής, αφού πέταξαν 200 βόμβες μολότοφ και οπλισμένοι με πιστόλια, ρίχνουν τουλάχιστον εβδομήντα πυροβολισμούς, αποφασίζουν να επιτεθούν σε ένα σούπερ μάρκετ και δύο γραφεία διαχείρισης κατοικιών».
Η Πέμπτη 19 Μαΐου είναι η πρώτη αργία που καταργήθηκε με τη συμφωνία Συνδικάτων-Confindustria [ένωσης βιομηχάνων]. Στην Πάντοβα ανασυντίθεται όλο το μαχητικό-στρατευμένο πλαίσιο οργάνωσης για την άσκηση ενός εδαφικού ελέγχου.
Δυο εκατοντάδες σύντροφοι καταλαμβάνουν ολόκληρο το Portello, ακριβώς στην περιοχή του πανεπιστημίου, πραγματοποιώντας ακριβείς ενέργειες δολιοφθοράς ενάντια σε ολόκληρο το δίκτυο εκμετάλλευσης της προλεταριακής και φοιτητικής κατάστασης.
Μεγάλες και μικρές εταιρείες εκμετάλλευσης κατοικιών- ακινήτων, καταστηματάρχες βδέλλες, διοικητικά γραφεία πανεπιστημίου κ.λπ. διασχίζονται από την ισχύ του ’77. Οι αστυνομικές δυνάμεις που φτάνουν στη φρουρούμενη ζώνη χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα, ρίχνουν στο ύψος ανθρώπου, και μόνο η ευφυΐα των οπλισμένων συντρόφων, με καθήκοντα κάλυψης και αυτοάμυνας, εμποδίζει τον εκφυλισμό της κατάστασης. Το βράδυ στη Βιτσέντζα γίνεται διαδήλωση κατά της συμφωνίας των συνδικάτων και για την απελευθέρωση των κομμουνιστών κρατουμένων.
Μάιος: να κάνουμε τη γιορτή στο κράτος της εργασίας!
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Η πέμπτη 19 μαΐου είναι η πρώτη αργία που καταργήθηκε με τη συμφωνία Συνδικάτων-Βιομηχάνων η οποία πέφτει μέσα σε μια μέρα μεσοβδόμαδα. Όλοι λοιπόν να κοπιάσουμε στο εργοστάσιο ή στο σχολείο, με την ευλογία του Παύλου VI και το όπλο στραμμένο στην πλάτη μας;
Εμείς πιστεύουμε ότι δεν θα κυλήσουν όλα τόσο ομαλά: η 19η θα είναι ημέρα αγώνα, το κίνημα θα είναι στους δρόμους για να επιβεβαιώσει την ανάγκη του να επανοικειοποιηθεί ξανά τη ζωή του ενάντια στον καταναγκασμό στη μισθωτή εργασία, ενάντια στο αστικό κράτος που την επιβάλλει, ενάντια στους συμβιβασμένους του ΚΚ, τους picisti που καθίστανται εγγυητές της.
Το PCI-ΚΚΙ είχε σκεφτεί ότι η επιλογή του για το ιστορικό μπλοκ μεταξύ της μεγάλης βιομηχανίας και της εργατικής τάξης των μεγάλων εργοστασίων ήταν νικηφόρα. Φύτεψε τον ιστορικό συμβιβασμό επάνω σε αυτήν την υπόθεση, την ίδια στιγμή που το πολυεθνικό κεφάλαιο επέλεγε τον δρόμο της διάδοσης της εργασίας σε κοινωνικό επίπεδο: διάχυτη, μαύρη εργασία, επέκταση του τριτογενούς τομέα κ.λπ.
Η βλακεία συνοδεύτηκε στην έλλειψη ανάλυσης, και τώρα το εγχείρημα του ιστορικού συμβιβασμού θρυμματίζεται ανάμεσα στα χέρια του. Η ιστορία μας, η ιστορία της αυτονομίας, είναι η κατάληψη του Mirafiori το ’73 στο Τορίνο, της γειτονιάς του S. Basilio το ’74 στη Ρώμη, είναι ο απρίλιος του ’75 στο Μιλάνο και οι αγώνες των ανέργων στη Νάπολι, η εξάπλωση του νεανικού κινήματος και η ριζοσπαστικοποίηση εκείνου των γυναικών, και τέλος οι εξεγερτικές μέρες στη Ρώμη και τη Μπολόνια. Πού ήταν το Pci σε όλες αυτές τις περιπτώσεις;
Πάντα έξω, αν όχι από την άλλη πλευρά. Συμμετέχει πλέον στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση ως ενοχλητική μύγα: πάγωμα των προσλήψεων, πράσινο φως στην κινητικότητα και τις υπερωρίες, συγκατάβαση στην επίθεση στους μισθούς, βύθιση της κυλιόμενης σκάλας, καταπολέμηση της απουσίας, μέχρι την ανάθεση και την ανοιχτή καταστολή.
Η νέα αστυνομία. Αλλά του πηγαίνει άσχημα: αυτό που έχει εκραγεί στα χέρια του είναι ένα οργισμένο κίνημα που ανασυνθέτει την ενότητα των ταξικών του συμφερόντων στην επικράτεια, που την αναγνωρίζει ως δική του ενωτική πρακτική στην οικειοποίηση και την αντιεξουσία.
Όποιος μιλάει για <> είναι είτε κακόπιστος είτε δεν έχει καταλάβει τίποτα. Σήμερα οι νέοι, και οι φοιτητές, είναι πάνω απ’ όλα επισφαλείς, περιστασιακοί, εργαζόμενοι στο σπίτι κ.λπ. Είναι η νέα εργατική τάξη διάχυτη σε όλη την επικράτεια, που προκαλείται από τον διαμελισμό ολόκληρων παραγωγικών τομέων, τίποτα άλλο από την περιθωριοποίηση.
Ο φοιτητής-εργαζόμενος, ο επισφαλής, ο ανασφάλιστος ο μη εγγυημένος είναι το κλειδί για την αναδιάρθρωση της αγοράς εργασίας σε κοινωνικό επίπεδο. Και αυτή η δύναμη του ευρέως διάχυτου προλεταριάτου, του κοινωνικού εργάτη, ενώνεται τώρα σφιχτά με την εργατική αντίθεση στην πολιτική των θυσιών που μεγαλώνει στα εργοστάσια.
Φυσικά, έχουν δίκιο οι Picisti όταν μας κατηγορούν για «ανεκτικό-ισοτιμητικό εξισωτικό εξτρεμισμό». Είναι αλήθεια: εμείς απαιτούμε η πιο ριζοσπαστική ισότητα μεταξύ των ανθρώπων να μην περιλαμβάνει θυσίες αλλά απόλαυση, όπως έλεγε πάντα ο Μαρξ.
Γενική μείωση των ωρών εργασίας, να δουλεύουν παραγωγικά όλοι αλλά πολύ λίγο, αυτό είναι το δικό μας κομμουνιστικό πρόγραμμα, γι’ αυτό θέλουμε να οργανώσουμε τη δικτατορία των προλετάριων.
Όχι στην αμειβόμενη εργασία!
Να ελευθερώσουμε τους Claudio και Francesco!
Διαδήλωση-Vicenza 18.30 Piazza dei Signori
Επαρχιακός συντονισμός αυτόνομων κολεκτίβων
Tagliapietra D. ,Gli autonomi. L’autonomia operaia vicentina. Dalla rivolta di Valdagno alla repressione di Thiene. Volume V, Οι αυτόνομοι. Εργατική αυτονομία βιτσεντίνα. Από την εξέγερση του Valdagno μέχρι την καταστολή της Thiene. Τόμος 5. Roma, DeriveApprodi, 2019.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος infoaut.org
