24/03/2025
Κουρασμένος, χαρούμενος που βρίσκω συναδέλφους από την Δική Μας Αμερική και άλλες περιοχές αυτού του μικρού πλανήτη που ονομάζεται Γη, που συναντιούνται για να δημιουργήσουν δίκτυα αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης, για να διασώσουν τα όνειρα όταν καίγονται οι αποθήκες, σε μια εκδήλωση που ονομάζεται Πατρίδα, γράφει ο Enrique Ubieta Gómez.
Κουρασμένος και ευτυχισμένος, στην επιστροφή από την Έκθεση Βιβλίου στη Σάντα Κλάρα, που πρόσφερε μια όαση φωτός και γνώσης, όπου οι άνθρωποι αγόραζαν βιβλία αντί για λάμπες ώστε να φωτίζουν τις νύχτες. «Φέρε μου αυγά», είπε μια γυναίκα στην εγγονή της, αλλά το παχουλό κορίτσι επέστρεψε σπίτι με ένα σωρό βιβλία από τη Λαϊκή Βιβλιοθήκη. και οι τζαζίστες, στο μπαρ Mas allá, η γυναικεία ορχήστρα με κιθάρες στο La Luna Naranja, οι τροβαδούροι στο El Mejunje, οι decimistas-λαϊκοί τραγουδιστές που αυτοσχεδιάζουν κοροϊδεύοντας ο ένας τον άλλον, ακόμα και εμάς στο Club de los Postes, και φαντάζομαι πώς θα ήταν η Σάντα Κλάρα χωρίς μπλακ άουτ. Αλλά το SEN [1] σωριάστηκε εξαντλημένο, και παρόλα αυτά, η χαρά αναμεμειγμένη με μια ορισμένη δόση εκδίκησης δεν έσβησε στην πόλη. Συνέβη λίγο αφότου αγκάλιασα τον Δρ Ricardo Carrillo, είκοσι χρόνια είχα να τον δω, τον άνθρωπο που με υποδέχτηκε, με καλωσόρισε στην αμαζονική ζούγκλα της Βενεζουέλας, και που παρέμεινε εκεί, μοναχικός, κουβανός υπερήρωας κόμικς για να γράφει και να ζωγραφίζει, για τρία χρόνια. Αυτή τη στιγμή που οι διεθνιστές που σώζουν ζωές δέχονται επίθεση.
Επέστρεψα στην Αβάνα για να μοιραστώ τη ζεστασιά και το σκοτάδι, και τα αστέρια, με τους αγαπημένους μου. Το SEN είναι ο Εθνικός Ήρωας: σαν εργατικά μυρμήγκια, οι επισκευαστές του έκαναν το θαύμα και την Κυριακή άρχισε να εργάζεται. Έτσι, τη Δευτέρα, άνοιξε η συνάντηση των συναδέλφων με την οποία ξεκίνησα την ιστορία μου σήμερα: περισσότεροι από 400 εκπρόσωποι από 47 χώρες. Τίποτα δεν συμβαίνει, ή ίσως συμβαίνει, και πολλά είναι, αλλά η χώρα δεν σταματά και γιορτάζει δύο δεκαετίες Telesur, την επαναστατική φωνή του Τρίτου Κόσμου, αυτές τις δύο μάχιμες λέξεις που δεν χρησιμοποιούνται πια. Και το Al Mayadeen στήνει την παγίδα του, όπως έκανε πέρυσι, και ξαναπέφτω: γυαλιά καθηλωτικής τεχνολογίας και βρίσκομαι στη Γάζα, περπατάω στους δρόμους της, ή μάλλον στα αναχώματα της, ανάμεσα σε ερειπωμένα κτίρια και πτώματα παντού. Ακούω τα παιδιά να κλαίνε. Από τη μια πλευρά είναι η ακτή, η θάλασσα και είναι εξωφρενικό να υποθέτουμε ότι μπορούν να απομακρύνουν τους κατοίκους της, να τους διώξουν από τη χώρα τους, που δεν είναι η Γάζα, αλλά η κατεχόμενη Παλαιστίνη, για να χτίσουν ξενοδοχεία και κατοικίες όπου θα ζούσαν οι δολοφόνοι, οι σφετεριστές.
Ο φίλος μου Guille Vilar είπε ότι η καταγγελία δεν ήταν αρκετή: πρέπει να σταματήσουμε, να παγώσουμε τη ζωή στον πλανήτη, όχι άλλα αθλητικά γεγονότα, φεστιβάλ, συναυλίες, μέχρι να σταματήσει η γενοκτονία. Νιώθω ένοχος. Αλλά κατά κάποιο τρόπο, αυτή η πολιορκημένη Κούβα, εν μέσω συσκότισης και πολλαπλών ελλείψεων, αντέχει, παρέχοντας καταφύγιο και μελέτη στους αδελφούς και τις αδερφές της από άλλα γεωγραφικά πλάτη, συμπεριλαμβανομένων των παλαιστινίων, και εμείς κοροϊδεύουμε τις δικές μας κακουχίες, εφευρίσκοντας τρόπους να είμαστε, να γελάμε και να χορεύουμε, να ονειρευόμαστε και ενάντια σε όλα τα προγνωστικά του εχθρού, διοργανώνοντας μια σειρά Elite Baseball, το φθαρμένο, απαχθέντα και αγαπημένο μας εθνικό άθλημα.
Στην αντίθετη, ελπιδοφόρα πλευρά αυτής της ιστορίας, η κύρια κινεζική κοινοπραξία επικοινωνίας έδειχνε τα φουτουριστικά της επιτεύγματα στην Τεχνητή Νοημοσύνη, και για λίγα δευτερόλεπτα ταξιδέψαμε σε έναν άλλο πλανήτη, όπου η ανθρώπινη νοημοσύνη ήταν, θα είναι, στην υπηρεσία των ανθρώπινων όντων. Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα είναι το δίλημμα. Οι βιετναμέζοι, αυτοί που κατέρριπταν χθες B-52 και ελικόπτερα πετώντας πέτρες θάρρους, παρουσίασαν τη σύνοψη μιας σειράς ντοκιμαντέρ για τη φιλία της ασιατικής χώρας και του νησιού της Καραϊβικής, στην οποία οι παρουσιαστές πρόσθεσαν ένα επιφώνημα ιστορικής αμοιβαιότητας: είμαστε και εμείς πρόθυμοι να δώσουμε το αίμα μας, τα συναισθήματά μας και τη νοημοσύνη μας, για εσάς. Αυτό μετέφρασε συγκινημένος ο νεαρός βιετναμέζος που σπουδάζει ιατρική στην Κούβα. Εδώ είναι, η κάμερα σε ετοιμότητα, ο αδερφός μου από το Μπιλμπάο, ο ακούραστος και αιχμηρός Χοσέ Μανζανέντα-José Manzaneda, που μόλις νίκησε τη δικαστική μάχη ενάντια στους φασίστες που προσπαθούσαν να τον φιμώσουν.
Μετά βγήκα μια βόλτα, αφήνοντας πίσω μου το Πανεπιστήμιο, όπου λαμβάνει χώρα το Coloquio, το Συνέδριο. Ο καθαρός, ελαφρώς δροσερός αέρας ενός χειμώνα που εκπνέει γέμισε τα πνευμόνια μου. Ναι, ο ορίζοντας δεν ήταν ποτέ τόσο διάχυτος, αλλά είναι εκεί, ακόμα κι αν μερικές φορές δεν είναι ορατός. Πρέπει να κωπηλατήσεις. Συζητήστε και κωπηλατήστε. Αγαπήστε και κωπηλατήστε. Δείξτε εμπιστοσύνη και κωπηλατήστε. Στηρίξτε τον διπλανό, τον αργό, τον ασθενή, αλλά αυτόν που δεν κάνει κάτι-τον αργόσχολο, τον απατεώνα, τον προδότη, ας τον αφήσουμε στην όχθη. Περί αυτού πρόκειται, Πατρίδα λέγεται το Colloquium, το Συνέδριο και το πλοίο με το οποίο πλέουμε. Πατρίδα είναι η Ανθρωπότητα.
[1] National Electroenergy System, Εθνικό Σύστημα Ηλεκτροενέργειας
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος Haize Gorriak
