Έχουμε λοιπόν ξεπέσει οριστικά ως κοινωνία ανθρώπων εχόντων αίσθημα ευθύνης.
Αποτελεί ύβρη και προσβολή προς τα εκατομμύρια θύματα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η υποστήριξη προς ανθρώπους και κυβερνήσεις που κραδαίνουν στα χέρια τους δίχως αιδώ ναζιστικές σημαίες! Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια, η χώρα και ο στρατός του γελωτοποιού των αμερικανών, του Νατο και του Μητσοτάκη. Του οποίου η κυβέρνηση κατέσχεν οπλισμό της χώρας μαριονέτας που εστάλη στους τζιχαντιστές της Λιβύης, και τον παραδίδει πίσω για να τους οπλίσει εκ νέου, μιας και τους στρατολογεί άλλος σφαγέας, ο Ερντογάν, οδηγώντας τους στο μέτωπο ενός πολέμου που κήρυξαν οι δυτικοί χρόνια τώρα, πρώτα ενάντια στη σοβιετική Ένωση και τώρα στη Ρωσία.
Η χώρα που καυχιέται κοιτίδα πολιτισμού απαγορεύει την ρωσική τέχνη, συμμαχεί με αυτούς που καταδιώκουν ρώσους αθλητές και ομάδες, με αποκορύφωμα αυτούς της παραολυμπιακής, ανθρώπους δηλαδή που έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να πολεμήσουν! Η ίδια χώρα στην οποία δολοφονούνται μωρά και η κοινωνία καταφεύγει στο δημόσιο λιντσάρισμα λες πως δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί, όπου πατεράδες πνίγουν τα παιδιά τους και δολοφονούν μανάδες γιατί δεν τους έκατσαν! Χώρα γυναικοκτόνος και παιδοκτόνος μαζί, σε ποιαν έμοιαξεάραγες;
Αυτή η ίδια χώρα διαχωρίζει τους πρόσφυγες σε καλούς και κακούς, ανάλογα με το χρώμα του δέρματος τους και το φούσκωμα της τσέπης, η ίδια που διαολοστέλνει τη νεολαία στη προσφυγιά, και είχε βαπτίσει τουρκόσπορους τους διωγμένους και κυνηγημένους από τις αρχαίες πατρίδες.
Χρόνια μας τρομοκρατούν, τόσα κρούσματα, τόσοι νεκροί, απαγορεύεται αυτό απαγορεύεται εκείνο. Όπου η κερδοσκοπία ανταμείβεται, μάλιστα. Όπου η βενζίνη ακρίβυνε από την πρώτη μέρα του πολέμου, κι ας όλοι γνωρίζουμε πως κάθε επιχείρηση έχει τα αποθεματικά της που τα πουλά σύμφωνα με τις τιμές που αγόρασε. Είναι ζοφερή η πραγματικότητα, την καταστούν χειρότερη τα δελτία, ακόμη και οι διαφημίσεις κατάντησαν προπαγάνδα, ψυχρή και ξεδιάντροπη.
Δεν θα συνταχτώ με αυτούς που χρεοκοπήσανε τον τόπο για προσωπικό κέρδος, ούτε με αυτούς που επέβαλαν μνημόνια, πως γίνεται να είναι πάντα οι ίδιοι; που βάφουν με αίμα την ανθρωπότητα, με κάθε λογής πολέμους, αποικιοκρατίες, γενοκτονίες κλπ! Ρίξτε μια ματιά πάντα οι ίδιοι, παλαιότερα άγγλοιγάλλοιγερμανοί, τελευταία αμερικανοί, αυτών εδώ η ίδρυση στήθηκε πάνω σε εμφύλιο και γενοκτονία των αυτοχθόνων.
Ανήκει η Ελλάδα στο Νατο; Γιατί τότες αυτό αρνείται να διακηρύξει casusbelli την απειλή των συνόρων μας; Τι καθόμαστε και κάνουμε εκεί μέσα; Που ήταν το Νατο και οι αμερικανοί την εποχή της εισβολής και κατοχής της Κύπρου; Βρε αυτοί εδώ πουλήσανε τους κούρδους συμμάχους τους εν μια νυκτί, και τους παραδώσανε στο πιάτο του μεγαλύτερου νατοϊκού στρατού, εγκατέλειψαν τους αφγανούς φίλους και υπηρέτες τους βορά στα σχέδια των ταλιμπάν, είκοσι χρόνια κατάληψη της χώρας, όχι μόνο δεν κατάφεραν να τους κερδίσουν, τους χάρισαν και όλο τον μοντέρνο εξοπλισμό τους. Στη Συρία τα έκαναν μαντάρα, στο Ιράκ επίσης, στη Λιβύη τα ίδια, πρέπει να το πάρουν απόφαση και να αφήσουν τους λαούς στην ησυχία τους.
Καλά τα είπε ο Ομπράντοβιτς, καλά τα είπε και ο Όλιβερ Στόουν. Αρματώνονται εκ νέου λέει οι γερμανοί! Για να κάνουν τι;
έγραψα κάποτε τα παρακάτω στο »εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα» που παρουσιάζουμε την Παρασκευή 11 μαρτίου, το απόγευμα στις 19 στη Μυροβόλο, μαζί με τον δάσκαλο Σπύρο: …Ας μιλήσουμε λίγο για υποκρισία. Έχω στο σπίτι ένα βιβλίο που αναφέρεται σε Σολωμό, Κάλβο, έπεσε καθαρισμός στη βιβλιοθήκη και οι τόμοι αραδιάστηκαν στο δωμάτιο. Θυμήθηκα λοιπόν τα περί ‘Ύμνου στην ελευθερία που είναι ο ύμνος στην βία που έφερε την λευτεριά. Αναφέρεται στο πόσο αίμα χύθηκε για να μπορώ να γράφω αυτά τα κείμενα και εσείς να τα διαβάζετε. Ύμνος στην απελευθερωτική βία. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί να επιτρέπεται η χρήση της βίας για να ελευθερώνονται οι άνθρωποι από κάποιους καταπιεστές και όχι από κάποιους άλλους; Έχουμε διαχωρισμό των καταπιεστών σε ‘καλούς’ και σε ‘κακούς’; Kαι ποιος αποφασίζει γι’ αυτό;
Και επίσης: ….θα καταλήξω …στην μη κατάληξη… με τα λόγια του κ. Λάζαρου, πρώην διευθυντού στο σχολείο του Πρόδρομου, νυν συνταξιούχου, ενός δασκάλου τον οποίον όπου συναντήσουν τα παιδιά πέφτουν αμέσως στην αγκαλιά του, αυτά ήταν τα λόγια που μου είπε σήμερα το πρωί, σχετικά με το θέμα μας: »Μιχάλη, ύστερα από 35 χρόνια στην εκπαίδευση, ακόμη δεν έχω καταλήξει στο εάν πρέπει να βγάλω λύκους ή πρόβατα απ’ το σχολείο μου, και το χειρότερο είναι πως έξω η κοινωνία είναι γεμάτη ύαινες……» άνευ λοιπόν υπόλοιπων σχολίων….καλά κρασιά σε όλους σας!
‘η πολιτική είναι ένα ΔΥΝΑΤΌ ΚΑΙ ΑΡΓΌ ΤΡΎΠΗΜΑ ΣΕ ΣΚΛΗΡΈΣ ΣΑΝΊΔΕΣ, ΜΕ ΠΆΘΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΌΝΩΣ ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΉ. ΕΊΝΑΙ ΑΠΌΛΥΤΑ ΣΩΣΤΌ [ΚΑΙ ΌΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΠΕΊΡΑ ΤΟ ΕΠΙΚΥΡΏΝΕΙ ], ότι ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε το εφικτό, αν δεν πάσχιζε να πραγματοποιήσει το ανέφικτο. Αλλά για να το κάνει αυτό ένας άνθρωπος, πρέπει να είναι ηγέτης, αλλά και ήρωας, με την ακριβή έννοια της λέξης και ακόμη εκείνοι που δεν είναι ούτε ηγέτες ούτε ήρωες πρέπει να οπλιστούν με τέτοια ψυχική στερεότητα, που ν’ αψηφούν ακόμη και το θρυμμάτισμα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή την ψυχική στερεότητα δεν θα μπορούν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήμερα δυνατό’. Μαξ Βέμπερ
Και λέω:…Πριν αποχωριστούμε θέλω μονάχα να σας μεταφέρω λίγα λόγια του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, καθηγητού κοινωνιολογίας, σημαντικότατου μελετητή της σύγχρονης κοινωνίας, λόγια με τα οποία κλείνει συνέντευξη στην ιταλική επιθεώρηση ‘Vita e Pensiero’ :
‘Ας ανοίξουν τα φτερά της πεταλούδας’
‘Νομίζω ότι αν ο 20ος αιώνας υπήρξε η εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι αναρωτιούνταν ‘τι’ πρέπει να κάνουν, ο 21ος αιώνας θα είναι όλο και περισσότερο η εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι θα θέτουν το ερώτημα για το ‘ποιος θα κάνει αυτό που πρέπει να γίνει. …’‘τα προβλήματά μας είναι αληθινά παγκόσμια, αλλά διαθέτουμε μόνον τα τοπικά μέσα για να τα αντιμετωπίσουμε. Και αυτά τα μέσα είναι εντελώς ανεπαρκή γι’ αυτό το καθήκον. Διά τούτο το ερώτημα που υποδεικνύω θα είναι πιθανότατα ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον 21ο αιώνα : ποιος θα αναλάβει αυτό το καθήκον; Αυτό θα είναι το ερώτημα. Δεν έχω την απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Μπορώ μόνο να προτείνω μερικά λόγια ενθάρρυνσης. Είναι αρκετά γνωστός ο Εντουαρντ Λόρεντς, με την τρομερή ανακάλυψή του ότι ακόμα και τα πιο μικρά και ασήμαντα γεγονότα θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πελώριες και συγκλονιστικές καταστροφές. Η ανακάλυψη του Λόρεντς είναι γνωστή με την αλληγορία μιας πεταλούδας στο Πεκίνο, η οποία κουνούσε τα φτερά της και άλλαζε τη διαδρομή των κυκλώνων στον Κόλπο του Μεξικού έξι μήνες αργότερα. Αυτή η ιδέα έγινε δεκτή με τρόμο, επειδή ανέτρεπε την πεποίθησή μας ότι μπορούμε να έχουμε πλήρη γνώση αυτών που θα συμβούν στο εγγύς μέλλον. Ανέτρεπε την πεποίθησή μας ότι μπορούμε να γνωρίζουμε, να προβλέπουμε, ακόμα και να δημιουργούμε αν χρειαστεί, με την τεχνολογία μας, τον κόσμο. Θυμίζω ότι σε αυτή την ανακάλυψη του Λόρεντς υπήρχε και ένα αμυδρό φως ελπίδας και είναι πολύ σημαντικό. Ας σκεφτούμε τι μπορεί να κάνει μια πεταλούδα : πάρα πολλά πράγματα. Ας μη παραγνωρίζουμε τα μικρά κινήματα, τις μειοψηφικές πρωτοβουλίες, τις τοπικές και περιθωριακές εξελίξεις. Η φαντασία μας προχωράει μακριά, πέρα από την ικανότητά μας να κάνουμε και να καταστρέφουμε πράγματα. Στην ανθρώπινη ιστορία μας έχουμε έναν σημαντικό αριθμό θαρραλέων ανθρώπων οι οποίοι, σαν τις πεταλούδες, άλλαξαν την ιστορία με τρόπο ριζικό και θετικό. Η μοναδική συμβουλή που μπορώ επομένως να δώσω είναι : Ας κοιτάξουμε τις πεταλούδες, έχουν διάφορα χρώματα, είναι ευτυχώς πάρα πολλές. Ας τις βοηθήσουμε να τινάξουν τα φτερά τους’.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
