Μακάρι να είχα το χρόνο να μελετήσω τις πιο πολυπληθείς θρησκείες του κόσμου μας και να σταχυολογήσω από τα ιερά τους βιβλία, ποια ή ποιες από αυτές βάζουν κανόνες στους πιστούς τους για το σεβασμό της φύσης (άλλο θέμα εάν οι πιστοί τους εφαρμόζουν αυτούς του κανόνες).
Έτσι από περιέργεια δηλαδή, να εξέταζα από θεολογικής άποψης, επειδή από πολιτικής άποψης τα αποτελέσματα στη φύση είναι πλέον γνωστά σε όλους μας… πέρα από τις ελάχιστες εξαιρέσεις.
Θα σας ομολογήσω πως ελπίδα ψάχνω να βρω κάλοι μου συνκαταναλωτές. Τα κουράγια μας ξέφτισαν ως κοινότητα και ο κόσμος γύρισε την πλάτη του στην ευθύνη (Ο Καζαντζάκης δεν μας έπεισε τελικά…).
Δυστυχώς πλησιάζουμε στο ναδίρ του βιοτικού μας επιπέδου σε λίγο καιρό λόγω της έλλειψης του νερού και ακόμη, ούτε μια προειδοποίηση έστω για τη λελογισμένη χρήση αυτού του ανεκτίμητου υλικού -βασικού στοιχείου της ύπαρξης μας, από τους Δήμους μας ή τις κοινότητες μας.
Ύποπτη αυτή η σιγή για εμένα. Θαρρείς και δε τους αφορά τους Δημάρχους, αφού από την κατανάλωση του νερού κερδίζουν πάρα πολλά χρήματα για τα δημοτικά τους ταμεία.
Εάν στερέψει το νερό, τότε αυτά τα έσοδα θα μειωθούν (Μάλλον εδώ δίνω μόνος μου την πρώτη απάντηση). Από την άλλη πλευρά, λέτε να επωφεληθεί κάποιος επιτήδειος από αυτή την κρίση;
Την τεχνητή ή φυσική κρίση; Οπότε με το οποιοδήποτε απευθείας ανάθεσης έργο, να κερδοσκοπήσει ο ιδιώτης και να ανταμείψει τον Δήμαρχο; (ακόμα μια απάντηση για τη σιωπή τους).
Αλλά ας πιάσω το θέμα του τίτλου, μιας που πρόσφατα πληροφορήθηκα πως σε ένα καταπράσινο νησί των Ιονίων νήσων, όπου οι βροχές δε λείπουν, δίκτυο ύδρευσης δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες.
Οι ‘’νερουλάδες’’ θησαυρίζουν με τα βυτία τους και ο επίσημοι φορείς του τόπου αυτού, κρατικοί και εκκλησιαστικοί αδιαφορούν για τα έξοδα των δημοτών και του ποιμνίου. Γιατί;
Το παραπάνω νησί έχει τη δική του Μητρόπολη. Ενώ σε άλλο νησί, άλλη Μητρόπολη, παραδίδει ένα στολίδι της φύσης στις ορέξεις των εργολάβων του τουρισμού. Τα γεγονότα βιασμού – καταστροφής της φύσης για την ανάπτυξη είναι πάρα πολλά και από τη πλευρά των εκκλησιών αυτού του κόσμου.
Σε ανατολή και δύση. Οπότε που θα βρούμε ένα αποκούμπι ελπίδας; Μα θα μου πείτε, έχουμε την καθιέρωση της 1ης Σεπτεμβρίου ως ημέρα προσευχής και προστασίας για το περιβάλλον από το Οικουμενικό Πατριαρχείο… δεκάδες σελίδες διαβάζονται μέσα στους ναούς… αλλά τα έργα ή τα αποτελέσματα είναι ορατά… και οι αντιφάσεις ακόμα περισσότερες.
Κάπως έτσι αναζήτησα στο διαδίκτυο για το εάν υπήρχε έστω ένας απλός ιερωμένος ή καλόγερος της ορθόδοξης θρησκείας που να έθεσε το ζήτημα της προστασίας της φύσης. Να σώσει τα προσχήματα ή πιο σημαντικά, να ερμηνεύσει την ουσία των λόγων του Χριστού.
Ευτυχώς η αναζήτηση μου έφερε αποτέλεσμα. Σταγόνα στον ωκεανό μεν ο αριθμός των Αγίων κι ιερέων που έθεσαν το ζήτημα από το σώμα της χριστιανικής εκκλησίας, σύμφωνα με τη δική μου αναζήτηση πάντα (Θα ήθελα πολύ όμως ένας απόφοιτος ή τελειόφοιτος της θεολογικής σχολής να συμπληρώσει τον κατάλογο).
Άλλα αυτό δε δίνει κανένα συγχωροχάρτι στους πιστούς ή τους ιερείς της συγκεκριμένης θρησκείας για τη μη κατανόηση όσων όλων πιστεύουν ή κηρύττουν. Τώρα θα θέλατε όλοι να διαβάσετε το ποιοι είναι αυτοί και το τι είπαν συγκεκριμένα ή δίδαξαν, μέσα στους αιώνες της θρησκευτικής μας παράδοσης, έτσι δεν είναι;
Αυτό θα το αφήσω να το αναζητήσετε μόνοι σας ή καλύτερα, θα το αφήσω να το ανακινήσει το Πατριαρχείο μιας που πλησιάζει η 1η Σεπτεμβρίου.
ΥΓ 1: Ερευνάτε τις γραφές μάθαμε μικροί από τους δασκάλους μας ή από τους ιερείς στα κηρύγματα τους. Ή ακόμα καλύτερο, το πίστευε και μη ερεύνα… (που το ακούγαμε παντού αλλά δε το βρήκαμε πουθενά γραμμένο).
ΥΓ 2: Το καλύτερο και ισχυρότερο αποκούμπι του ανθρώπου για τον υλικό αυτό τον κόσμο είναι η κοινότητα του. Η κοινότητα ισοτιμίας όλων των μελών της. Η κοινότητα που βάζει το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό συμφέρον. Η κοινότητα που θέτει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη και όχι το αντίστροφο.
Μάνος Σεργιάδης
