Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΒΟΛΤΕΑ__
Αθλητικός τύπος σίγουρα δεν είμαι. Το περπάτημα όμως είναι «εκ των ων
ουκ άνευ» στη ζωή μου, και το ελάχιστο που μπορώ να προσφέρω στη φυσική
μου κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια της περιδιάβασής μου στον καθαρό αέρα είναι σημαντικό
να σκοντάφτω σε όμορφες εικόνες, δεμένες με ευχάριστους ήχους που θα με
παροτρύνουν στο εγχείρημά μου καθιστώντας το εκτός από ωφέλιμο και
ευχάριστο.
Ξεκινώ συνήθως ευδιάθετη, με τη φιλοδοξία να καταφέρω μια αξιοπρεπή
απόσταση κάθε φορά. Στα πρώτα 50 – 100 μέτρα σκοντάφτω σε ακαθαρσίες
σκύλου. Πιο πέρα ξανά, και ξανά Προσπαθώ να τιθασεύσω συναισθήματα
όπως θυμό…, εκφράσεις που παραπέμπουν σε καταγώγια και πεζοδρόμιο
↯?↯ … επιφωνήματα, και … ερωτήματα που εμφανίζονται αστραπιαία και
με κάνουν να αισθανθώ άβολα με την ανθρώπινη φύση μου. Προσπαθώντας
να κατανοήσω τη συμπεριφορά των συμπολιτών μου, εστιάζω περισσότερο
στο «ασήμαντο» αυτό γεγονός. Κάνοντας το ψυχογράφημα των
εμπλεκομένων (δίποδων και τετράποδων) καταλήγω στις ακόλουθες
κατηγορίες έμψυχων όντων που ακούσια ή εκούσια εμπλέκονται σε αυτήν τη
«μικρή λεπτομέρει» της καθημερινότητάς μου.
1η κατηγορία. Οι οικολόγοι ιδιοκτήτες των τετράποδων φίλων μας,
θεωρούν τις ακαθαρσίες των σκύλων τους στην πρασινάδα της γειτονιάς
σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό και είναι πεπεισμένοι πως συνεισφέρουν
στη γενικότερη λίπανση της γης. Αν τώρα θελήσει κάποιος να περπατήσει
ξέγνοιαστα σ’αυτό το «ευνοημέν» χορτάρι, να κάνει πικ νικ
ή να αφήσει παιδιά να παίξουν θα αποδειχθεί μάλλον κακή ιδέα!
2η. Οι αριστοκράτες με μειωμένη όραση: Για αυτούς, οι ακαθαρσίες που
εμφανίζονται σε απόσταση ενός μέτρου από την αυλόπορτά τους ανήκουν
αποκλειστικά και μόνο στην ευθύνη ενός άγνωστου εχθρού (του γείτονα, του
Δήμου, της Πολιτείας, του πολιτικού, …). Η ενασχόλησή τους με την
απομάκρυνση είναι άκρως υποτιμητική. Ως εκ τούτου περιμένουν με
στωικότητα ή και με υπεροπτικό θυμό την Υπηρεσία Καθαριότητας του
Δήμου.
3η. Οι φιλεύσπλαχνοι αλληλέγγυοι ζωόφιλοι που δίνουν στέγη και τροφή
στα αδέσποτα που βρέθηκαν στην πόρτα τους. Επιλογή κάποιων από αυτούς
να οικειοποιηθούν ένα ιδιότυπο καθεστώς συνύπαρξης, αυτό του «ημιαδέσποτου». Τα «μόνιμα» φιλοξενούμενα τετράποδα κάνουν καθημερινά ασυνόδευτα τη βόλτα τους, αφοδεύουν σε κάποια πεζοδρόμια, μπροστά σε κάποια σπίτια της ευρύτερης περιοχής και μετά ξαναγυρίζουν στο σπίτι του «ευαίσθητο» ζωόφιλου για να ξαποστάσουν και να τον ευχαριστήσουν.
4η Οι αρνητές. Κάποιοι αρνούνται πεισματικά να βάλουν ένα σακουλάκι στην τσέπη τους πριν την βόλτα τους με το αγαπημένο τους σκύλο. Το κάνουν από άποψη; Δεν
το επιτρέπει το «status» τους; Αυτό επιτάσσει η κοσμοθεωρία τους; Το
επίπεδο μόρφωσής τους; Είναι κομμάτι της κοινωνικής τους συμπεριφοράς;
Μήπως το κάνουν από ωχαδελφισμό ή από μια χονδροκομένη, αγενή
εγωπάθεια; Μήπως έτσι έχουν γαλουχηθεί; Μήπως θαρρούν πως πληγώνεται
η ελευθερία τους και αντιστέκονται κάνοντας την επανάστασή τους με αυτόν
τον τρόπο; Μήπως δεν γνωρίζουν πως υπάρχει Ελληνική Νομοθεσία
σύμφωνα με την οποία οι ιδιοκτήτες είναι υποχρεωμένοι να μαζεύουν τις
ακαθαρσίες των σκύλων τους. Στην αντίθετη περίπτωση το πρόστιμο είναι
100 ευρώ (Νόμος 4039/2012, Άρθρο 5.1.στ‛); Ή μήπως το γνωρίζουν και η
άρνησή τους είναι μέρος της «εξέλιξης» του Έλληνα μέσα τους, του Έλληνα
που ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει… Ή μήπως απλά είναι μια ακόμα
έκφραση της αταλάντευτης εφηβικότητάς τους.
5η. Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι. Οι τυπικοί. Αυτοί που έχουν συναίσθηση
το «που σταματά η δική τους ελευθερία και που αρχίζει η ελευθερία του
άλλου». Αλλά η δική τους συμπεριφορά δε χρήζει ανάλυσης. Είναι απλά
βαρετή και αυτονόητη.
Σε αυτό το «αυτονόητο» σκοντάφτω συχνά τελευταία. Νιώθω πως συνεχώς
πρέπει κάποιος να το αποδεικνύει. Γιατί, από κάποια άγνωστη μεταφυσική
αιτία δεν γίνεται πλέον αποδεκτό, συμπαθές και θελκτικό.
Και αυτή η τόσο δύσκολη εποχή μας, γκριζάρει ακόμη περισσότερο από
το ανέξοδο έλλειμμα πολιτισμένης συμπεριφοράς.
Πάντως όλα τα ζωντανά όντα έχουν να επιδείξουν όλους τους
βαθμούς νοημοσύνης και ευαισθησίας. Ακόμη και ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
