Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Δεν ξέρω από ποια στιγμή και μετά στα χρόνια της νηπιακής μου ηλικίας καταγράφηκε στη μνήμη μου, η εικόνα εκείνου του περίεργου καφελούστρινου κουτιού, που είχε μπροστά του κάτι κουμπάκια που γυρνούσαν γύρω γύρω κι άλλαζαν μουσικές και λόγια, που ο ήχος τους έβγαινε πίσω από ένα μπεζ ύφασμα. Πίσω από το ύφασμα αυτό ήταν ένα σαν χωνί που μεγάφωνο το έλεγαν. Είχε και κάτι κοκκάλινα πλήκτρα κάτω χαμηλά που όλο τα πατούσε ο μπαμπάς μου κι άλλαζαν λέει τα κύματα! Ποιά κύματα; αναρωτιόμουν τότε εγώ. Τι σόι κύματα ήταν αυτά. Είχε ακόμα κι ένα πράσινο λαμπάκι σαν μάτι ψηλότερα μπροστά, που ανοιγόκλεινε σα κουρτινάκι όταν έπιανε σταθμό. Ξέρετε γιατί πράγμα μιλώ. Γι αυτό που τα χρόνια εκείνα ράδιο το ονόμαζαν, μιλώ. Ψηλά σε ένα ράφι ήταν αυτό το “θάμα”, όπως το έλεγε ο παππούς μου. Και λέω, πως δεν θυμάμαι πότε έγινε η καταγραφή στη μνήμη μου, καθότι το ράδιο το αγόρασε ο πατέρας μου όταν γεννήθηκα. Πάντα εκεί ψηλά το θυμάμαι. Το δώρο του πατέρα μου στη μάνα μου που του έκανε αγόρι, ήταν. Έτσι έλεγε εκείνος. Σιγά και μη τον πίστεψε ποτέ η μάνα μου.
“Δώρο για τον λεβέντη που μου έκανες”, – εγώ ήμουν ο λεβέντης – της είπε, κι εκείνη του αντιγύρισε καθώς ήξερε την τρέλα του για τούτον το σαματατζή που της έπαιρνε τ’αυτιά:
“Πανωφόρι δεν έχεις, ράδιο αγόρασες. Αλλά…να ξέρεις, ότι ξέρω. Όχι για μένα, για σένα το αγόρασες και άστα αυτά. Και τώρα όμως, για να σε διω τώρα που θα πιάσουν τα κρύα τι θα βάλεις στη πλάτη σου για να ζεσταθείς. Το ράδιο θα βάλεις; Πανωφόρι δεν έχεις ράδιο πήγες και ψώνισες”.
Νοέμβρης ήταν. Κι έκανε κρύα πολλά και παγωνιές τα χρόνια εκείνα. Κρέμονταν τα κρύσταλλα από τις άκρες των κεραμιδιών. Σπαθιά και ξίφη τα δίμετρα μεγάλα κρύσταλλα τα είχαμε. Τα σπάζαμε και παίζαμε μ’αυτά ξιφομαχίες. Τα μικρά ήταν τα γλειφιτζούρια μας. Κι ύστερα, από το γλύψε γλύψε, πρήζονταν και τουμπάνιαζαν τα λαιμά μου. Τί ήταν αυτά τα λαιμά; ρωτούσα. Αμυγδαλιές η μάνα μου τα έλεγε. Άλλο ερωτηματικό κι αυτό! Αμυγδαλιές στο λαιμό μου;
Αυτή η κουβέντα της μάνας μου, “πανωφόρι δεν έχεις…..”, ήταν βεβαίως σουγλερή και περιπαικτική, μα συνάμα έκρυβε και κάπως μια τρυφερότητα. Το νοιάξιμό της για τον άντρα της. Να μη της κρυώνει. Ήταν όμως η αιτία όταν γίνονταν αναφορά σε αυτό το γεγονός και γίνονταν μαζί και η αφορμή για κάποιους από τους όχι και σπάνιους συζυγικούς καβγάδες τους, στα μετέπειτα χρόνια της πολυτάραχης συμβίωσής τους. Δεν ήθελαν εξάλλου και πολλά για να ξεκινήσουν τον καυγά τους. Σαν γίνονταν κουβέντες, για γενέθλια, γιορτές, επετείους και δώρα, κάθε φορά, έμπαινε στην κουβέντα και το ράδιο:
“Σιγά το δώρο! Πότε με πήρες δώρο εσύ; Για σένα το πήρες”. Και ύστερα ξεκίναγαν. Σου είπα… μου είπες, και νάτες οι μαχαιριές, και πάνω από τη μέση, και κάτω από αυτήν.
Έλα όμως που όταν άρχιζε η “Πικρή μικρή μου αγάπη”, “Το σπίτι των ανέμων”, “Μαρίνα, ένα κορίτσι αλλιώτικο από τα άλλα”, η “Λάουρα” κι άλλα ραδιοσήριαλ ξεχνούσαν καυγάδες κι έριδες.
Θυμάμαι μια φορά σε μια τέτοια αψιμαχία μπήκε στη μέση ο Λαμπίρης:
”Ο δικηγόρος Ορέστης Λαμπίρης φτάνει κουρασμένος στο σπίτι των ανέμων και συναντά τη γιαγιά Ανούσκα….”
Απόλυτη ησυχία και ειρήνευση. Καταλάγιασε ο καυγάς κι ύστερα από λίγη ώρα πήρα σειρά εγώ, όπως κάθε φορά.
Η θεία Λένα:
“Καλημέρα σας παιδιά μου, είναι η θεία Λένα εδώ, να σας πει ένα παραμύθι όμορφο και χαρωπό…”
Ένα παραμύθι είναι όλη μας η ζωή, ένα παραμύθι όμορφο και χαρωπό κι ας κουβαλά μαζί του δυσκολίες πολλές και πόνους, ένα παραμύθι που σιγά σιγά έρχεται η ώρα του και φτάνει στο τέλος του όπως γίνεται με όλα τα παραμύθια.
Κι έρχεται μετά εκείνη η στιγμή, όπου ένας κύκλος κλείνει. Ένας από τους κύκλους μας. Και … και αυτός ο κύκλος, κλείνει εκεί ακριβώς που αρχίζει το σκοτάδι…
Κι ύστερα… ύστερα αρχινά ένας καινούργιος κύκλος, όπου μετά από το σκοτάδι έρχεται ξανά το φως…
Δίπολα γεμάτη είναι η ζωή μας. Χαρές και λύπες, έρωτες και καημούς, γέλιο και κλάμα, ζωή και θάνατος κι άλλα πολλά, κι ένα από αυτά, είναι και τούτο…
Φως – Σκοτάδι… Σκοτάδι – Φως…
Για την πρώτη του εκδοχή είμαι σίγουρος, για την δεύτερη δεν ξέρω…
Καλοκαίρι 2019
