Πάνε και οι γιορτές. Πέρασαν κι έφυγαν σαν νεράκι. Μυρωδιά δεν πήραμε. Και μη μου πείτε ότι τάχα μείνανε και τα Θεοφάνεια διότι «πέφτουν» Σάββατο κι ούτε που θα το καταλάβουμε. Άρα προσβλέπουμε πλέον στις επόμενες αργίες του έτους που δεν είναι και πολλές και μάλιστα οι περισσότερες είναι και «άβολες». Πρώτος στόχος η Καθαρά Δευτέρα που με δεδομένο ότι το Πάσχα μας έρχεται πολύ νωρίς (8 Απριλίου), εκείνη ανατέλλει στις 19 Φεβρουαρίου. Υπομονή λοιπόν μέχρι τότε για την επόμενη αργία.
Τι μας άφησαν όμως αυτές οι γιορτές; Τα μαγαζιά δούλεψαν τις τελευταίες μόλις μέρες και κάπως σώθηκε η παρτίδα. Έρχονται και οι εκπτώσεις από την Δευτέρα αλλά άμα δεν υπάρχει φράγκο στην τσέπη τι να σου κάνουν οι εκπτώσεις και οι προσφορές όσο δελεαστικές κι αν είναι. Τίποτα. Πέφτουμε ξανά λοιπόν σε πελάγη περισυλλογής και εσωστρέφειας.
Τουλάχιστον να βοηθήσει ο καιρός να μην έχουμε τα περσινά με τα χιόνια που όχι μόνον δυσκόλεψαν την καθημερινότητά μας για μια τουλάχιστον εβδομάδα αλλά μας άδειασαν και την τσέπη και από το τελευταίο ψίχουλο που είχε μείνει και ξοδεύτηκε για την θέρμανση.
Στο μεταξύ στα τοπικά μας θέματα ξεχωρίζει… ξεχωρίζει… ξεχωρίζει… Τίποτα δεν ξεχωρίζει. Είναι τέτοια η πλήξη της ομφαλοσκόπησής μας που μας έχει οδηγήσει σε βαθειά χασμουρητά και τρικούβερτους ύπνους.
Εορταστικές εκδηλώσεις απίστευτης κιτσαρίας και βαρεμάρας. Κανένα γούστο, καμιά πρωτοτυπία, καμία ενδιαφέρουσα αισθητικά πρόταση. Μέσα στην χειρότερη πλατεία της Ελλάδας συσσωρεύτηκαν το πιο άθλια «παιχνίδια» για να διασκεδάσουν –λέει- τα μικρά παιδιά μέρες που ήταν.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι φρέσκο και πρωτότυπο καλύτερα να μη κάνουμε τίποτα.
Βλέπουμε τι γίνεται σε άλλες πόλεις της χώρας (όχι κατ’ ανάγκη στην Ονειρούπολη γιατί και εκεί το μαζικό ωθεί σε βιαστικές και ακαλαίσθητες επιλογές) αλλά κυρίως της Ευρώπης και διαπιστώνουμε πόσο πίσω είμαστε. Από κάθε άποψη. Και αυτό το συμπέρασμα δεν το συνάγουμε μόνον από τον τρόπο που οργανώνουμε τις Χριστουγεννιάτικες και άλλες εκδηλώσεις σε όλη τη διάρκεια του χρόνου αλλά και από την καθημερινή μας –διαχρονικά- συμπεριφορά ως πολίτες στην πόλη που ζούμε και δραστηριοποιούμαστε.
Τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει πολλές φορές. Λειτουργούμε μέσα στο ατομικό, προσωπικό και οικογενειακό μας καβούκι χωρίς να σεβόμαστε στοιχειωδώς τον κοινωνικό και αστικό μας περίγυρο.
Βαφκαλιζόμαστε για την όμορφη πόλη μας την οποία έχουμε καταστρέψει με τα ίδια μας τα χέρια κτίζοντας τα τσιμεντένια κλουβιά μας το ένα πάνω στο άλλο χωρίς καθόλου ελεύθερους χώρους, χωρίς πάρκινγκ, χωρίς λίγο πράσινο. Ασφυκτιούμε μέσα σε ένα άθλιο αστικό τοπίο, το οποίο εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε, μεγαλώνοντας τα παιδιά μας χωρίς να εμφυσούμε σ’ αυτά τις αξίες και την παιδεία που αρμόζει σε σύγχρονους ευρωπαίους πολίτες.
Φιγούρα και ψευτομαγκιά είναι τα must της εποχής. Δυστυχώς.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα μεγάλα σχέδια και τα άπιστα οράματα για την αξιοποίηση του παλιού νοσοκομείου, του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, του τελωνείου και των αποθηκών του, του παλιού δικαστικού μεγάρου κ.λ.π. και ας αρχίσουμε από τα βασικά. Να γίνουμε πρώτα εμείς υπεύθυνοι πολίτες που να αγαπάμε και να σεβόμαστε τους συμπολίτες μας και την πόλη που ζούμε. Να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με το πνεύμα της προσφοράς και της αλληλεγγύης και να μη μεγαλώνουμε επαρμένους εγωιστές σαν τα μούτρα μας. Να τους εμφυσήσουμε την αγάπη για το καλό βιβλίο, τον θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική και γενικότερα την τέχνη. Να τους κάνουμε να αγαπήσουν την πόλη και το περιβάλλον που ζουν περισσότερο από τα αυτοκίνητό τους που θα πάρουν όταν μεγαλώσουν και θα το παρκάρουν «όπου λάχει» όπως κάνουμε σήμερα εμείς.
Αυτά να βάλουμε στόχους για το νέο έτος. Και για κάθε έτος από δω και ύστερα. Ώστε να μη ξαναζήσουν στο μέλλον οι νέες γενιές την βαθειά και παρατεταμένη κρίση που περνάμε τώρα εμείς και την θεωρούμε τάχα «οικονομική».
Θ.Θ.
