Να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπεια στους ανθρώπους που χάθηκαν για να καταρρίψουμε πολλούς μύθους και στερεότυπα σχετικά με τις μεταναστεύσεις.
Στις 14 Ιουνίου, πάνω από 700 άνθρωποι ναυάγησαν στα ανοιχτά της Πύλου, στην Ελλάδα. Το σκάφος είχε φύγει από το Τομπρούκ της Λιβύης και στο πλοίο υπήρχαν κυρίως άτομα (ενήλικες και ανήλικοι) που προέρχονταν, μεταξύ άλλων εθνικοτήτων, από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν.
Αντιμετωπίζουμε ακόμη μια σφαγή στη Μεσόγειο, αλλά τα νέο-η είδηση πήγε στα αζήτητα, πήγε στα άπατα που λέμε, αφήνοντας χώρο για εκείνη του υποβρυχίου της εταιρείας Ocean Gate που, λίγο αργότερα, εξερράγη στα βάθη του Ατλαντικού Ωκεανού, imploso nelle profondità dell’Oceano Atlantico, κατά την επίσκεψη στο ναυάγιο του Τιτανικού, γράφει η Oiza Q. Obasuyi.
Αν και πρόκειται για διαφορετικές περιπτώσεις, αυτό που τραβάει τα βλέμματα καθαρά επικοινωνιακά είναι πως ελάχιστες εφημερίδες έχουν φροντίσει να ανασυνθέσουν τις ιστορίες των θυμάτων του ναυαγίου, ενώ πολλοί προβολείς έχουν εστιάσει στη ζωή του πληρώματος του υποβρυχίου, διατρέχοντας τις βιογραφίες τους και πώς έφτασαν στην περιουσία τους, πολλών δισεκατομμυρίων.
Εάν διατρέχαμε τις ιστορίες όσων φεύγουν, τους λόγους τους και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, εκτός από το να επιστρέφουμε πίσω την αξιοπρέπεια στους χαμένους, θα μπορούσαμε να διαλύσουμε πολλούς μύθους και στερεότυπα για τις μεταναστεύσεις: λοιπόν, ενώ η είδηση του ναυαγίου έχει χάσει απήχηση, αυτό που συνεχίζει να προχωρά είναι η ανάκτηση μαρτυριών από επιζώντες που αναδεικνύουν την ευθύνη της ελληνικής Ακτοφυλακής emergere la responsabilità della Guardia Costiera greca στην έλλειψη βοήθειας.
Ποιοι επέβαιναν στο σκάφος;
Ανάμεσα στις ιστορίες που ανέκτησαν διάφοροι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, εμφανίζεται αυτή του Thaer al-Rahhal, ενός 39χρονου σύρου, που αφηγήθηκαν raccontata οι δημοσιογράφοι Alicia Madina και Walid Al Nofal για την εφημερίδα Syria Direct.
Ο Thaer είναι ανάμεσα στους εκατοντάδες αγνοούμενους και, πριν φύγει, ζούσε στον προσφυγικό καταυλισμό Zaatari, στην Ιορδανία, μαζί με τη σύζυγό του, Nermin Hassan al-Zamal και τον 4χρονο γιο τους Khaled, που όλοι τους είχαν φύγει από την Daraa της Συρίας.
Όπως εξηγούν οι δημοσιογράφοι Madina και Al Nofal, που κατάφεραν να έρθουν σε επαφή με τη σύζυγό του, ο Thaer ανέλαβε το ριψοκίνδυνο ταξίδι στην Ευρώπη με την ελπίδα να βρει δουλειά για να πληρώσει τη θεραπεία για τη λευχαιμία του γιου τους.
Όντως: Αρχικά, ο Khaled έλαβε θεραπεία στο Κέντρο Καρκίνου King Hussein στο Αμμάν [πρωτεύουσα της Ιορδανίας]. Στη συνέχεια, [το Ογκολογικό Κέντρο] διέκοψε τη θεραπεία του γιου μου λόγω έλλειψης οικονομικής κάλυψης», εξήγησε η al-Zamal.
Η σύρια μητέρα δήλωσε ότι η UNHCR, Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, είπε στην οικογένεια ότι δεν μπορούσε να καλύψει την ιατρική περίθαλψη. “Τον έφεραν πίσω στο στρατόπεδο, σταμάτησαν τη θεραπεία στις 4 ιουλίου 2022».
Δυστυχώς, λόγω της «υποχρηματοδότησης που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, ορισμένοι εταίροι αναγκάστηκαν να περιορίσουν κάποιες από τις υπηρεσίες τους ή, ακόμη χειρότερα, να κλείσουν ορισμένες λειτουργίες», λέει ο Meshal Elfayez, υπεύθυνος επικοινωνίας στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Ιορδανίας. «Χρειάζονται περισσότερα κονδύλια για να βρεθούν λύσεις για τους πρόσφυγες”.
Ο Thaer πίστευε λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος για να καλύψει τα ιατρικά του έξοδα ήταν να προσπαθήσει να φτάσει στην Ευρώπη: «Ο μόνος λόγος που επιβιβάστηκε σε αυτό το σκάφος ήταν να πληρώσει για τη θεραπεία του παιδιού μας», είπε η al-Zamal.
Οι δύο δημοσιογράφοι συνεχίζουν με την ιστορία του Sufyan, ενός άλλου αγνοούμενου 17χρονου νεαρού από τη Συρία, ο οποίος επίσης διέφυγε από τη Daraa και, ειδικότερα, από την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία.
«Η ζωή στη Συρία είναι αφόρητη, δεν υπάρχει δουλειά ή σταθερότητα και οι άνθρωποι ζουν μέσα στον φόβο», είπε ο θείος του, Muhammad al-Dnifat. Και πάλι: «Ήθελε απλώς να πάει να ζήσει μια κανονική ζωή όπως κάθε άλλος άνθρωπος, στόχος του ήταν να φύγει για μια καλύτερη ζωή».
ο John Psaropoulos, στο Al Jazeera αντίθετα, περιγράφει descrive την ιστορία του ζευγαριού Kassem Abuzeed, που κατοικεί στο Αμβούργο της Γερμανίας, και της Ezra Aboud: Ο [Abuzeed] προσπάθησε και απέτυχε να τη φέρει νόμιμα στη Γερμανία, έτσι πλήρωσε στους διαμεσολαβητές $5.000 για να τη μεταφέρουν από τον καταυλισμό προσφύγων στην Ιορδανία όπου ζούσε, μέσω της Βόρειας Αφρικής και της Μεσογείου.
“Θέλω να μιλήσω με τους επιζώντες για να μάθω κάτι, αλλά δεν μας αφήνουν», δήλωσε ο Abuzeed. Μάλιστα, στο λιμάνι της Καλαμάτας, όπου έχει δημιουργηθεί ένας προσωρινός καταυλισμός έκτακτης ανάγκης προσφύγων, πολλοί δημοσιογράφοι έχουν καταγγείλει τη συμπεριφορά των ελληνικών αρχών, οι οποίες αρχικά δεν τους επέτρεψαν να μιλήσουν με τους επιζώντες (104 συνολικά).
Μάλιστα, αυτοί οι τελευταίοι, όπως έχει καταγγείλει ha denunciato η Aegean Boat Report, κλείστηκαν αμέσως και παρακολουθούνται από στρατιωτικό προσωπικό: Η δημοσιογράφος Helena Smith, για την Guardian, racconta διηγείται την ιστορία δύο αδερφών: του Μοχάμεντ, 18 ετών, και του Fadi, 29 ετών.
Ο τελευταίος, συριακής καταγωγής, διέμενε ήδη στην Ολλανδία και είχε πάει στην Καλαμάτα για να μάθει νέα σχετικά με τον μικρότερο αδερφό του. Ευτυχώς, ο Μοχάμεντ επέζησε από το ναυάγιο, γράφει η Smith: Ο Mohammed, ο οποίος μεγάλωσε στο κατεστραμμένο από τον πόλεμο Χαλέπι [Συρία] με τον αδερφό του, είναι μεταξύ των 104 επιβατών που, αφού πλήρωσαν περισσότερα από 4.000 $ για το ταξίδι […], βγήκαν ζωντανοί. «Ήθελε να ζήσει ένα όνειρο», είπε ο Fadi, ο οποίος ταξίδεψε στην Ευρώπη –μέσω Ελλάδας– […] 10 χρόνια νωρίτερα. «Όλοι το ήθελαν. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τον βρήκα. είμαι τόσο χαρούμενος”.
Στην ονομαστική κλήση λείπουν 400 άτομα, κυρίως γυναίκες και παιδιά από το Πακιστάν, που έχουν εξαναγκαστεί, όπως αναφέρουν riportano οι δημοσιογράφοι Helena Smith, Shah Meer Baloch, Ruth Michaelson eκαιEmma Graham-Harrison πάντα για τον Guardian, να παραμείνουν στο αμπάρι του σκάφους. Δεν υπήρχε περίπτωση γι’ αυτούς, να επιζήσουν.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος la Bottega del Barbieri
