Κείμενο της Ειρήνης Ασβεστά
Όλοι πανηγυρίζουμε τις τεράστιες επιτυχίες των αθλητών μας. Ποια είναι όμως η στήριξη που οι αθλητές στη χώρα μας έχουν από την πολιτεία σε σχέση με τις υποδομές και την αξιοπρεπή διαβίωσή τους; Ποια είναι η στήριξη που ο κοινωνικός περίγυρος προσφέρει στα παιδιά που ασχολούνται με τον αθλητισμό;
Δυστυχώς η μεγάλη πλειοψηφία πανηγυρίζει μεν με τις επιτυχίες, αλλά θεωρεί την ενασχόληση ενός παιδιού με τον αθλητισμό δευτερεύουσας σημασίας. Τα περισσότερα παιδιά ακόμα κι αν θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε σπουδαίους αθλητές σταματούν στην εφηβική ηλικία συχνά με προτροπή του κοινωνικού τους περίγυρου τον αθλητισμό θεωρώντας πως είναι “χάσιμο χρόνου”.
Τα αθλητικά σχολεία από τα οποία σπουδαίοι αθλητές έχουν αποφοιτήσει στο παρελθόν έκλεισαν. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί τεράστιες θυσίες και οικονομικό κόστος από τον αθλητή ή την αθλήτρια και την οικογένεια του.
Όταν τα φώτα της επιτυχίας σβήνουν είναι πάλι μόνος/η να αγωνίζεται μήπως βρει κανένα χορηγό ή τι δουλειά θα κάνει παράλληλα για να επιβιώσει και να μπορεί να ανταποκρίνεται στο απαιτητικό του πρόγραμμα.
«Δεν έτρεχα μόνη μου σήμερα, έτρεξα για όλους αυτούς που ήταν δίπλα μου και πίστεψαν σε μένα, που άρχισαν να πιστεύουν στον εαυτό τους και πήραν σήμερα ένα κίνητρο παραπάνω για να μην το βάζουν ποτέ, μα ποτέ κάτω», δήλωσε η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, μετά το δεύτερο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε, στο βάδην, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου στο Μόναχο.
(Η Ειρήνη Ασβεστά είναι νηπιαγωγός και μέλος της διοίκησης της Δ.Ο.Ε.)
