“La Rivoluzione Palestinese del 7 Ottobre“ di Filippo Kalomenìdis «Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτωβρίου» του Φιλίππου Καλομενίδη είναι ένα βιβλίο που εκρήγνυται στο παρόν και στην ιστορία.
των Vincenzo Morvillo – Filippo Kalomenidis
Έχοντας αντιμετωπίσει την αντίθεση από τον ιταλικό σιωνισμό σε σημείο απειλών θανάτου προς τον συγγραφέα. Χαιρετίστηκε με επιφυλακτική σιωπή από τον γαλαξία της φιλελεύθερης «αριστεράς» και από κάποιες φωνές της αντιπληροφόρησης. Στοχοποιημένο ως επικίνδυνο και φιλοτρομοκρατικό από τους νεοφασίστες. Ορίζεται ως «αιρετικό» τόσο σε θέματα όσο και σε στυλ.
Είναι ένα έργο που αντιτίθεται στον καπιταλιστικό-αποικιοκρατικό φονταμενταλισμό, βυθίζοντας τις ισχυρές του ρίζες στον μαρξισμό των περιθωρίων των Fanon, Césaire, Cabral, Habash και βυθίζοντας το βλέμμα του στη βαθιά κατανόηση του επαναστατικού και εξισωτικού Ισλάμ, που ένοχα αγνοείται στη Δύση.
Ο Καλομενίδης αναμειγνύει δοκίμιο και ποίηση, θέτοντάς τα στην υπηρεσία των γυναικών και των ανδρών του επαναστατικού τσουνάμι της 7ης οκτωβρίου 2023, μαχόμενων οπλισμένων με τη ζωή τους και την πίστη τους σε ένα δίκαιο, πραγματικό και εφικτό μέλλον. Υποδεικνύει την Παλαιστινιακή Αντίσταση ως το τελευταίο προπύργιο για την υπεράσπιση της ανθρωπότητας από τη βαρβαρότητα της ελεύθερης αγοράς.
Από την ανακοίνωση της πρώτης παρουσίασης τον περασμένο Νοέμβριο, στις 13, στο Πανεπιστήμιο Statale του Μιλάνου, βρίσκεστε στο επίκεντρο έντονων αντιπαραθέσεων που δεν έχουν ξαναϊδωθεί εδώ και χρόνια γύρω από ένα λογοτεχνικό, ποιητικό και ιστορικό έργο. Γιατί έχει χυθεί τόσο μίσος σε μια αναμφισβήτητα καινοτόμο συνεισφορά στη συζήτηση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και αυτή την εποχή πολέμων;
Οι ιταλοί σιωνιστές, τα τακτοποιημένα τσιράκια τους σε κάθε σκοπιά του ιταλικού πολιτισμικού συστήματος, δεν είχαν συνηθίσει να έρχονται αντιμέτωποι με έναν συγγραφέα ο οποίος βιώνει την ποίηση ως αγώνα, ως ανατρεπτική δράση, ως εκφώνηση του ανείπωτου, που τους έπιασε αμέσως η εμμονή να βάλουν φωτιά στο πρόσωπό μου και στο βιβλίο.
Σε αυτή τη Χώρα, ως επί το πλείστον, οι καλλιτέχνες είναι για να καθαρίζουν αποχωρητήρια, οι οποίοι θυμούνται ότι έχουν γλώσσα όταν πρέπει να γλείψουν τις σόλες των παπουτσιών των ισχυρών, με αντάλλαγμα τα τριάντα καθημερινά αργύρια.
Στην Ιταλία, συγγραφείς αυθεντικής γραφής, γυναίκες ή άνδρες, μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα του ενός χεριού. Δεν υπάρχουν σελίδες από σάρκα και οστά να αγγίξουμε. Ούτε καν μελανιού και χαρτιού. Παρά μόνο πλαστικού όμως αλειμμένου με ασήμαντα, εμπορευματοποιημένα λόγια εκούσιας δουλείας.
«Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτωβρίου» αντίθετα χαράζει το ανείπωτο στα μάτια της ψυχής όσων το συναντούν και το διαβάζουν. Και δεν με φοβίζει η βεβαιότητα ότι οι σιωνιστές θα κρατούν πάντα έναν ανοιχτό λογαριασμό μαζί μου.
Στο βιβλίο εξηγείτε γιατί την αποκαλείτε Επανάσταση και γράφετε: «[…] η ιστορική πράξη της Παλαιστινιακής Αντίστασης έχει μια επιθετική πολιτιστική, όσο και στρατιωτική ισχύ που δεν έχουμε ξαναδεί.
Η ξαφνική επιτάχυνση της σύγκρουσης είναι μια συγκεκριμένη δυνατότητα σωτηρίας, σε σύγκριση με μια μαζική θανατική καταδίκη που εκτελείται καθημερινά εδώ και δεκαετίες.
Για αυτούς, και για εμάς που κατοικούμε άλλες ακτές της Μεσογείου. Μια ανατροπή που ξεφεύγει από την ωφελιμιστική και τακτικιστική λογική του πολέμου και δεν μπορεί να ονομαστεί χυδαία «πόλεμος».
Όπως για τα σπάνια τραντάγματα, εκείνα τα πλήγματα που κάνουν να εισβάλλει μια νέα αντίληψη για το ανθρώπινο, πρέπει να χρησιμοποιηθεί η λέξη «επανάσταση». Επομένως επανάσταση συνεπάγεται την ανατροπή των ταμπού. Ποια είναι τα ταμπού που, σύμφωνα με εσένα, θρυμματίζονται από το βιβλίο σου;
Είναι αμέτρητα. Ωστόσο, για λόγους ευκολίας, ας εστιάσουμε σε αυτό που είναι πιο εμφανές και σε ό,τι αφορά τον συναισθηματικό και πολιτικό αναλφαβητισμό όσων προσπαθούν να μου περάσουν το «χαλινάρι των βουβών».
Πρώτον, έγραψα ότι στις 7 Οκτωβρίου 2023 ξεσπά η πρώτη επανάσταση αυτού του αιώνα. Το Tūfān al-ʾAqṣā, η «Πλημμύρα Αλ Άκσα», κλονίζει και θα συγκλονίζει όλη την καπιταλιστική Βόρεια Δύση μέρα με τη μέρα μέχρι τη διάλυσή της. Θα είναι μια αιώνια και κρίσιμη αναφορά όχι μόνο για τους παλαιστίνιους, αλλά για τους καταπιεσμένους και τους απόκληρους ολόκληρου του πλανήτη.
Δεύτερον, επανέλαβα την κεντρική θέση και την εξαιρετική φύση της Χαμάς ως κοινωνικού κινήματος και νόμιμου ένοπλου αγώνα που εισάγει μια άνευ προηγουμένου αντίληψη της γυναίκας και του άνδρα στην επαναστατική διαδικασία.
Υπερβατικές γυναίκες και άντρες, ικανοί της υπέρτατης θυσίας που να μην νοείται αποκλειστικά ως «μαρτύριο», αλλά μάλλον ως αφοσίωση σε έναν σκοπό που ξεπερνά κάθε είδους προσωπική φιλοδοξία.
Αφιερωμένοι στην εξύψωση όχι μόνο του εαυτού τους αλλά ολόκληρης της κοινότητας. Ικανές και ικανοί να υπερβούν τις ατομικές φιλοδοξίες για την πνευματική και υλική σωτηρία των παιδιών που θα έρθουν.
Γυναίκες και άνδρες, για να το πω μαζί με τον Yahya Sinwar, των οποίων «ραχοκοκαλιά είναι η Αντίσταση και η Ιντιφάντα». Μαχόμενοι με κλίση για το υψηλότερο ζην που έρχεται σε αντίθεση με την επιβίωση, με τη δυτική υποζωή που επιβάλλεται από τους γενοκτόνους σιωνιστές εποίκους.
Τρίτον, περιέγραψα τη φιδεϊστική ίνα [1] αυτής της επανάστασης – που χαρακτηρίζει όλα τα στοιχεία της Παλαιστινιακής Αντίστασης, όπως το Μαρξιστικό Λαϊκό Μέτωπο και το Δημοκρατικό Μέτωπο, και επομένως όχι μόνο εκείνα θρησκευτικής έμπνευσης όπως η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ – με στόχο την οικοδόμηση μιας φανονικής «κοινότητας απέραντης αλληλεγγύης», της άνευ όρων αγάπης μεταξύ ίσων, και της ορθοπραξίας.
Όπου, για να αναφέρω τον Χασάν Χανάφι-Hasan Hanafi, «δεν υπάρχει μια ανθρωπότητα τάξεων, ούτε μια ανθρωπότητα φυλών», αλλά επαναστάτες γυναίκες και άνδρες, πιστοί οι οποίοι ζουν «οριζόντια, όχι κάθετα».
Για αυτούς «οι δύο διαστάσεις της ύπαρξης είναι το μπροστά και το πίσω». Όχι το υψηλό και το χαμηλό. Η πίστη των παλαιστινίων είναι προς τα μπροστά. Στο εμπρός υπάρχουν συγκεκριμένα η νίκη, η απελευθέρωση, αυτό που πρόκειται να έλθει, ο νέος κόσμος, η δικαιοσύνη που έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.
Εδώ και τώρα. Όχι στην μακριά, ατελείωτη περίοδο, όπως στους μηρυκασμούς του λευκού μαρξισμού. Το να πιστεύεις σημαίνει να ενεργείς με δύναμη και ισχύ, πέρα από τον εαυτό σου, πέρα από κάθε φαντασία.
Τέταρτον, υποστήριξα τη θεμελιώδη προτεραιότητα της εξόντωσης της αποικιακής και γενοκτονικής οντότητας των δυτικο-σιωνιστικών εποικισμών στη γη της Παλαιστίνης, ως καθοριστικό βήμα για την απελευθέρωση του ανθρώπινου είδους από την κτηνωδία της παγκοσμιοποιητικής καπιταλιστικής ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σχετικά με αυτόν τον τελευταίο ισχυρισμό, τον οποίο κάνω ως γιος και εγγονός προσφύγων και πολλών μακρινών γαιών, φέρνω στο φως ένα ταμπού που δεν κατάφερα να κάνω κομμάτια.
Δηλαδή, να επισημαίνω κάθε φορά το αυτονόητο σε όσους με παρουσιάζουν, δυσφημώντας με, ως έναν αντιεβραϊκό – και τους λυπάμαι για την ηθική τους δυστυχία – πως δεν μιλάω για την «καταστροφή της εβραϊκής πραγματικότητας», αλλά του «σιωνιστικού τερατουργήματος» που σφαγίασε 50 χιλιάδες, πιθανώς 70 χιλιάδες παλαιστίνιους σε ένα χρόνο.
Αυτό είναι ένα αιρετικό βιβλίο λόγω του περιεχομένου που προτείνει. Ακόμα και από υφολογική και ποιητική άποψη μπορούμε να βεβαιώσουμε το ίδιο πράγμα. Ήδη στα δύο προηγούμενα έργα, «Η κατεύθυνση είναι στραβή» και «Για Όλες, Για την Καθεμία, Για Όλους, Για τον Καθένα.
Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο της Ιταλίας στους τελευταίους» “La direzione è storta” e “Per Tutte, Per Ciascuna, Per Tutti, Per Ciascuno. Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi” είχαμε πειραματιστεί και δοκιμάσει τη φιγούρα του συγγραφέα που ήταν παρών στο πεδίο για να δώσει φωνή, αξιοπρέπεια, μνήμη στους απορριφθέντες και στους μαχόμενους των κοινωνιών του «οριστικού καπιταλισμού» που αγωνίζονται και πεθαίνουν αποκλεισμένοι.
Θυμόμαστε ότι στο “La direzione è storta” ‘Η κατεύθυνση είναι στραβή’ είσαι εθελοντής ανάμεσα στους ανίατους ασθενείς Covid, εγκαταλειμμένους για να πεθάνουν μόνοι, και στους μετανάστες από το νότο του Κόσμου φυλακισμένους στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Λέσβου, ενώ στο “Per Tutte, per Ciascuna, Per Tutti, per Ciascuno” «Για Όλες, για την Καθεμία, Για Όλους, για τον Καθένα» με μια σειρά από χορωδιακά τραγούδια η αφαιρεθείσα ταυτότητα επιστρέφεται στους ανατρεπτικούς που έχουν υποστεί την ποινή του damnatio memoria- καταδίκη της μνήμης [2]. Εδώ, όμως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια διαφορετική, εντελώς κοινοτική εμπειρία.
Σε αυτό το βιβλίο, η λέξη είναι ποιητική-ανατρεπτική-σωματική-πνευματική δράση στην υπηρεσία της Αντίστασης που νοείται ως «ένα μόνο σώμα σε πτήση», χρησιμοποιώντας τον εικαστικό ορισμό του Σέιχ Αχμέντ Ισμαήλ Χασάν Γιασίν- Shaykh Ahmed Ismail Hassan Yassin, ιδρυτή της Χαμάς.
Οι στίχοι, η λυρική πεζογραφία εισβάλλουν στον ιστορικό στοχασμό, στον πολιτικό διάλογο, στον θεοσοφικό μύθο, στο ημερολόγιο της ψυχής για να διασχίσουν την Αντίσταση, που βιώνεται ως θεμελιώδης αξία της αφοσίωσης προς την κοινότητα.
Γίνονται σπαθιά που σπάνε τα ξίφη των καταπιεστών. Ετοιμάζονται -σαν καρστικό ποτάμι που ξεχειλίζει- για τον πιο πρωτοφανή κοινωνικό μετασχηματισμό που έχει συμβεί ποτέ: την επανάσταση του απόλυτου.
Στο ‘Η παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτωβρίου’ “La Rivoluzione Palestinese del 7 Ottobre” αυτός που μάχεται, σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα βιβλία, δεν είναι μειοψηφία ή απομονωμένος.
Μπορεί να βασιστεί σε αυτόν τον ανθρώπινο και φιντεϊστικό δεσμό, αυτή την ιερή σχέση («desmòs» για να επαναλάβω μια ελληνική έκφραση που επικαλέστηκα στο «Η κατεύθυνση είναι στραβή», “La direzione è storta”) που μας κρατά συνδεδεμένους μεταξύ μας, γυναίκες και άνδρες.
Είναι μια πρωτοποριακή εργασιακή εμπειρία, τόσο βίαιη μέχρι να αγγίζει τα σπλάχνα αυτών που τη συναντούν και τη διαβάζουν, και άλλο τόσο μαγεμένη και γεμάτη αγάπη, σε σημείο να χαϊδεύει τις καρδιές τους.
Σε υφολογικό επίπεδο, όπως ανέφερες, εδώ εισάγεις τρεις απόλυτες καινοτομίες που εμπλουτίζουν την πολυφωνία προηγούμενων έργων όπου ανακάτεψες σελίδες ημερολογίου, στίχους, θεατρικούς διαλόγους. Καταφεύγεις στην απολογία, την επιστολή που απευθύνεται στους αντιστεκόμενους και προπάντων στο ποιητικό και αντιακαδημαϊκό δοκίμιο.
Όπως εισηγείται ο Samed Ismail των «Νέων Παλαιστινίων», το ποιητικό δοκίμιο κάνει πράξη την άρρηκτη υπάρχουσα διαπλοκή μεταξύ υλικού και πνευματικού. Φιλοδοξία μου είναι να αποδομήσω το αδιαμφισβήτητο, θανάσιμο δυτικό εργαλείο λογικο-επιστημονικής ανάλυσης στον τομέα της έρευνας, και να το ξανασυλλάβω, χαρίζοντας του επιτέλους ζωτική φωτεινότητα.
Με την λυρική επικράτηση. Με τη συνείδηση στη θέση της λογικής. Με το ταξίδι στον χρόνο του αντιστασιακού ανθρώπινου όντος που αντικαθιστά τον ιστορικισμό. Με το ενεργό cogito που αντικαθιστά το ανακλαστικό και στατικό cogito.
Με την ευαίσθητη, παράτολμη γλώσσα της προφητείας που απελευθερώνεται από τις κωδικοποιημένες κρυπτογραφήσεις για λευκούς μυημένους, επιλεγμένους στη γνώση. Με άμεση, συναισθηματική εμπειρία στο πεδίο της μάχης που αφοπλίζει τις εικασίες, τα ατλαντιστικά δόγματα του καταπιεστή, και οπλίζει τους καταπιεσμένους με ένα νέο ρήμα.
Το ποιητικό δοκίμιο διεκδικεί το δικαίωμα των μη προνομιούχων του μεσογειακού, αραβικού, ισλαμικού, αφροασιατικού κόσμου να είναι ένα συγκρουσιακό και νικηφόρο ιστορικό υποκείμενο που ανατρέπει το κάθετο επίπεδο της υποτέλειας.
Πιστεύω ότι, σε αυτή τη συγγραφική επιλογή, εδρεύει η επιτυχία του βιβλίου όχι μόνο στην παραδοσιακή πολιτική στράτευση, αλλά κυρίως στους πολύ νέους φοιτητές και αποκλεισμένους ανθρώπους των προαστίων, συντετριμμένους από το αφόρητο παρόν του ναζι-φιλελευθερισμού.
Στο βιβλίο αναφέρεστε συχνά στην τρελή, εγκληματική συλλογική διεκδίκηση της αδιάκοπης σφαγής από τον «τέλειο γενοκτονικό πολίτη της δημοκρατίας που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν νοιάζεται για το παλαιστινιακό αίμα που λερώνει το δέρμα του φτάνει να διατηρεί το προνόμιο να χρωστάει, να γεμίζει τον εαυτό του με δηλητήριο στην καπιταλιστική ματαιότητα και να επιτρέpει στον εαυτό του να τον εκμεταλλεύονται μέχρι θανάτου».
Τους τελευταίους 15 μήνες, εκπρόσωποι της Ένωσης των ιταλικών εβραϊκών κοινοτήτων, παλιά και νέα εργαλεία της φιλελεύθερης σιωνιστικής κλίκας έδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονται ούτε για τα πιο στοιχειώδη θεμέλια της ανθρώπινης ζωής.
Ονομάζουν »νόμιμη άμυνα» τη συστηματική εξόντωση, τα μεθοδικά μαζικά βασανιστήρια, τις σφαγές κατά γυναικών και παιδιών, τη συνεχή χρήση του βιασμού ως όπλου από τον Ihtilal, την παράνομη ισραηλινή κατοχή.
Γίναμε μάρτυρες του τηλεοπτικού εορτασμού των ιταλών εβραίων με ισραηλινή υπηκοότητα, οι οποίοι κατατάσσονται στις Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ-Israel Defence Forces για να σφάξουν πολίτες της Γάζας και να διαπράξουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Είδαμε εκείνους που στο παρελθόν μεταμφιέζονταν παριστάνοντας τους καθησυχαστικούς ολιγάρχες της δημοσιογραφίας, να βγάζουν τις μάσκες, και να δείχνουν τα πρόσωπα παραμορφωμένα από το μίσος προς τους άραβες. Σχεδόν σαν να βγήκαν από μια λυσεργική παραίσθηση.
Αναφέρω δύο παραδείγματα «παραμορφωμένων» από τον πόθο παλαιστινιακού αίματος, τους Mieli και Mentana. Διάσημοι διοικητές του στρατού του ψεύδους του Τελ Αβίβ.
Τους ακούσαμε να υμνούν τη γενοκτονία με ατιμωρησία και θρασύτητα σε κάθε επικοινωνιακό χώρο και να χρωματίζουν ως τρομοκρατική την Παλαιστινιακή Αντίσταση που μάχεται νομιμοποιημένη και ένδοξα για την απελευθέρωση της γης και του λαού της.
Τους ακούγαμε ενώ μουρμούριζαν την πανομοιότυπη γλώσσα στυλ ultrà του Riccardo Pacifici, πρώην επικεφαλής της ρωμαϊκής εβραϊκής κοινότητας. Τραγικά γκροτέσκος χαρακτήρας που καυχιέται ότι παρέλασε δίπλα στους νεοναζί χουλιγκάνους, αφού θυμήθηκε τον ομώνυμο πρόγονό του ο οποίος σκοτώθηκε στο Άουσβιτς.
Αμφιβάλλω αν ο παππούς θα ήταν περήφανος για τις συντροφιές του, για τα «κατορθώματά» του, για τις διακηρύξεις ότι «θα πάει να αρπάξει» αυτούς που τολμούν να πολεμούν κατά του σιωνισμού (και που, κατά σύμπτωση, μετά από αυτές τις προσκλήσεις για μπραβιλίκια, υφίσταται μια απόπειρα δολοφονίας, όπως συνέβη στον Gabriel Rubini: alias Chef Rubio).
Συνοπτικά, έχουμε υποβληθεί στη γενοκτονική προπαγάνδα σε ενοποιημένα δίκτυα και ιστοσελίδες που ουσιαστικά έχει καταστήσει πολλούς δημοσιογράφους σε αυτή τη χώρα του πυκνού σκότους σε στρατιώτες του Τσαχάλ-Tsahal. Οπότε το να μιλάς για «σιωνιστικό χώρο», για τεκτονισμό με το άστρο του Δαβίδ, ή για «σιωνιστική μαφία» -όπως κάνω συχνά εγώ- είναι ένας ευφημισμός.
Ποια έκφραση τότε προτιμάτε να χρησιμοποιείτε;
Δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι μόνο με μια νεοφασιστική και σιωνιστική κυβέρνηση, με οικονομικούς, στρατιωτικούς, δικαστικούς, κατασταλτικούς, επικοινωνιακούς και πολιτιστικούς μηχανισμούς συμμετέχοντες στην επαναλαμβανόμενη εξόντωση των παλαιστινίων, υποστηρίζοντας τη βαρβαρότητα της δυτικής αποικίας, σφετεριστή της Παλαιστίνης το ’48 και της Παλαιστίνης το ’67.
Αλλά ένα σιωνιστικό σύνολο, ένα σιωνιστικό σύμπλεγμα που περιλαμβάνει τις περιοχές της θεσμικής ελευθεριακιστικής και φιλελεύθερης αριστεράς, και της αυτοαποκαλούμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς του κινήματος για να προσανατολίσει τη διαφωνία, να παραποιήσει την Ιστορία σε αυτό το έθνος, που έχει καταντήσει μια φωλιά κατσαρίδων στη μέση της Μεσογείου.
Το βιβλίο μου και το άτομό μου έχουν επισημανθεί ως στόχοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από «επιφανείς» αγανακτισμένους καθηγητές όπως η Donatella Di Cesare που γράφει σε εφημερίδες που φέρουν την επιγραφή «κομμουνιστική» δίπλα στο masthead. Και από συγγραφείς της τοπικής «gauche prolétarienne bourgeoise chic», της «σικ αστικής προλεταριακής αριστεράς» για εκδοτικούς οίκους όπως ο Derive Approdi.
Υπέρμαχοι της γενοκτονίας, περνούν τους εαυτούς τους ως πρώην στρατευμένους των αγώνων της δεκαετίας του ’70, ενώ ήταν μόνο κατώτατοι εγκληματίες, τραμπούκοι με όπλο έτοιμο αμέσως, όταν τους περνούσαν χειροπέδες, να κελαηδήσουν προδίδοντας και να γονατίσουν μπροστά στην εξουσία που καυχιούνται ότι εναντιώθηκαν.
Και, μέσα στο σιωνιστικό σύνολο, υπάρχουν επίσης άθλιες φωνές αντιπληροφόρησης που αντέδρασαν στην πολιτική, λογοτεχνική και συντακτική υπόθεση της «Παλαιστινιακής Επανάστασης της 7ης Οκτωβρίου» με σιωπή.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα στην Ιταλία και την Ελλάδα, είναι στην τέταρτη επανέκδοση του μέσα σε τρεις μήνες, παρουσιάζεται σε πανεπιστήμια μπροστά σε μεγάλο κοινό φοιτητών που το έχουν ήδη διαβάσει και το συζητούν δημόσια, δίνει αφορμή για συναντήσεις με εκατοντάδες ανθρώπους από το Τορίνο στη Μπολόνια, από το Μιλάνο στη Νάπολη, από τη Ρώμη μέχρι την Κάλιαρι. Και αυτοί σιωπούν, δεν γράφουν μια γραμμή.
Με λιντσάρουν μέσω του τύπου τα νεοφασιστικά φύλλα, με απειλούν επανειλημμένα με θάνατο «άγνωστοι» σιωνιστές. Δέχομαι ακόμη και εκφοβισμό και δυσφήμιση από τον αντιπρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για την Ασφάλεια της Δημοκρατίας, Giovanni Donzelli, ο οποίος με κατηγορεί ότι είμαι ένας «εγκωμιαστής τρομοκρατικών επιθέσεων», ενώ στα ίδια τα δικά του κανάλια δημοσιεύει φωτογραφίες του να παρελαύνει δίπλα σε κέλτικους σταυρούς και ζοφερά σύμβολα σαν τις λογοκριτικές του εκκλήσεις.
Και αυτοί κρατούν το στόμα τους ραμμένο. Δεν υπάρχει καμία έκπληξη από την πλευρά μου. Οι σελίδες μου εξηγούν ξεκάθαρα ότι το «Καθεστώς γενοκτονίας», “Lo Stato di genocidio” ισχύει και εφαρμόζεται στην Ιταλία, παραφράζοντας τον ιστορικό Vidal-Naquet και το περίφημο δοκίμιό του του 1963 «Το Κράτος βασανιστηρίων», “Lo Stato di tortura” για τη γαλλική Δημοκρατία αφιερωμένο στο επιστημονικό σφαγείο του αλγερινού λαού.
Γιατί η Ιταλία είναι ένα Κράτος γενοκτονίας;
Η ιστορία του ιταλικού Κράτους, από τις αρχές του περασμένου αιώνα, σημαδεύεται από την εγκατάλειψη της μεσογειακής κοίτης για να προσκολληθεί στην πλασματική ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Είναι βυθισμένο σε ποτάμια αίματος που χύθηκαν στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές γενοκτονίες. Για να είμαστε «αληθινοί», «καθαροί» ευρωπαίοι, πρέπει να ξέρουμε πώς να αποικίζουμε και να σκοτώνουμε μη αφομοιώσιμους αυτόχθονες, τις υπάρξεις απορρίμματα του καπιταλισμού.
Και έτσι οι ιταλοί ανακάλυψαν ότι είναι καλοί άνθρωποι. Άνθρωποι που είναι πολύ καλοί στο να σκοτώνουν, όπως μαρτυρά η μακρά, ατελείωτη αποικιακή εμπειρία τους. Η απόλυτη καινοτομία αυτών των μηνών είναι ότι πλέον η παρέκκλιση δεν κρύβεται, ο παραλογισμός. Μεγεθύνεται όμως από τους κυβερνώντες. Αποδεκτή δίχως ανάσα από μεγάλο μέρος των υποτελών, ανθρωπίνων όντων «αθλίως ζώντων» ανάμεσα σε απαίσια προνόμια.
Εκτός από το ότι η Ιταλία είναι ένα κράτος γενοκτονίας για ιστορικούς λόγους και για συμμετοχή στη γενοκτονία των παλαιστινίων, αναφέρεστε στην προστασία που παρείχε η κυβέρνηση Μελόνι-Meloni στο σφαγέα των λίβυων μεταναστών, Osama Najeem Elmasry Habish;
Φυσικά, ωστόσο η συζήτηση είναι πιο δομημένη. Δεν περιορίζεται σε ένα επεισόδιο, αν και απίστευτα σημαντικό. Στο βιβλίο μου, γράφω ότι το Ισραήλ είναι «το παιδί που ξεπέρασε τον γηρασμένο ευρωπαίο πατέρα και που ο γηρασμένος ευρωπαίος πατέρας όχι μόνο μυθοποιεί και ευχαριστεί, αλλά το παίρνει ως πρότυπο. […] ένα τόσο τερατώδες τέκνο, τόσο τέλειο στη δημιουργία μιας ανοιχτά γενοκτονικής δημοκρατίας που καθίσταται απόλυτο σημείο αναφοράς για το δυτικό σύστημα των ελεύθερων αγορών και ανταλλαγών».
Το Ισραήλ έχει ξεπεράσει την εμβέλεια ενός δυτικού αποικιακού φυλάκιου στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο. Για δεκαετίες, διδάσκει στους αμερικανούς και ευρωπαίους προγόνους του πώς εδραιώνεται η φιλελεύθερη δημοκρατία του απαρτχάιντ, η «ανωτεριστική κοινωνία της καταστροφής» όπου άραβες, μουσουλμάνοι, μετανάστες, μη προνομιούχοι, αντιφρονούντες μπορούν να καταπιεστούν, να ακυρωθούν αν δεν υποταχθούν στην εμπορευματοποίηση της ύπαρξης, στην υποδούλωση, στη διάλυση της ταυτότητάς τους με αντάλλαγμα μια πλασματική κοσμοπολίτικη ταυτότητα.
Στην Ιταλία οι νεοφασίστες αφομοιώνουν το μάθημα πολύ καλά. Τα ακόλουθα το δείχνουν: «η χαρά» του υπουργού δικαιοσύνης «να αφαιρεί τον αέρα» στους κρατούμενους στα κολασμένα καζάνια των ιταλικών φυλακών όπου αυτοκτονούν σχεδόν καθημερινά.
H θριαμβολογία του Matteo Salvini για κάθε άραβα που σκοτώνεται από τις δυνάμεις της τάξης. ο δολοφονικός ενθουσιασμός των καραμπινιέρων που οικειοθελώς έπεσαν πάνω στον Ramy Elgaml παρασέρνοντας τον χωρίς να διαπράξουν, σύμφωνα με τον υπουργό εσωτερικών, οποιαδήποτε παραβίαση κανόνων, πρωτοκόλλων, ποινικών κανονισμών.
Oι εξωφρενικές βιαιοπραγίες που ασκήθηκαν σε μουσουλμάνες σπουδάστριες, οι οποίες αναγκάστηκαν να αφαιρέσουν τις μαντίλες τους πριν μπουν στο σχολείο στο Monfalcone. και, από ιδεολογικής πλευράς, οι επανειλημμένες εκκλήσεις της κυρίας Meloni για ένα έθνος βασισμένο σε «κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί».
Προσοχή, κανόνες, όχι νόμοι. Κανόνες, όχι άρθρα του συντάγματος. Νόμος είναι ένας κανόνας ηθικής, κοινωνικής ή νομικής συμπεριφοράς. Από τα αρχαία ελληνικά, lègo (λέγω), δηλ. «λέω, εκφράζω, αναγνωρίζω με ηθική έννοια».
Rule, Regola, από το λατινικό regula, είναι ένας όρος που έχει τις ρίζες του στον χάρακα, regolo, την ξύλινη ράβδο που υπολογίζει τις διαστάσεις του αντικειμένου. Με τον κανόνα, χάρακα-regolo ο καθείς μετράει αυτό που θέλει, με τον τρόπο που επιθυμεί, όταν το θέλει. Αποφασίζει ποιες είναι οι σωστές αναλογίες χωρίς κάποια ηθική επίπτωση.
Και οι εγκληματικές οργανώσεις θέτουν κανόνες στους εαυτούς τους. Ακόμα και οι μαζικοί δολοφόνοι το κάνουν… Δεν είναι τυχαίο ότι η ισραηλινή τρομοκρατική οντότητα δεν έχει ούτε σύνταγμα ούτε συνταγματικό προοίμιο. Έχει ένα προσχέδιο κανόνων που προχωρούν απάνθρωπα σταδιακά.
Με βάση τις ανάγκες των λεηλασιών του αποικισμού και του ηττημένου, στοχεύει να καταπνίξει την αντίσταση των παλαιστινίων, των άλλων αραβικών λαών που έχει κλέψει τα εδάφη τους, όπως οι λιβανέζοι και οι σύροι.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κυρία Meloni και η συμμορία στην κυβέρνηση αυτής της Χώρας έχουν κάνει να συγκλίνει ο αποικιακός ρατσισμός, το μίσος προς οποιονδήποτε χαμηλότερο στην κοινωνική κλίμακα, σύμφυτο στην ιταλική κουλτούρα, με τη διατύπωση κανόνων που στρέφονται γύρω από την ανισότητα, την αστική εκμετάλλευση, στην κατεδάφιση της διαφωνίας.
Όπως το πρόσφατο Διάταγμα Ασφαλείας 1660 και άλλοι μηχανισμοί που έχουν λάβει λιγότερη προσοχή. Γίνεται έτσι σαφές σε οποιονδήποτε ότι, όπου υπάρχει καπιταλισμός, δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία.
Οι συνταγματικές δημοκρατίες στις φιλελεύθερες κοινωνίες είναι ένα οξύμωρο. Τα συντάγματα είναι τα στημένα χαρτιά του πλέον υπό αφανισμό απατεώνα. Δεν αξίζουν τίποτα εκτός από το να αποκαλύπτουν πως το Ισραήλ και ο Βορειοδυτικός χώρος έχουν φτάσει στο τελικό στάδιο του ληστρικού και γενοκτονικού καπιταλισμού.
Προσπαθούν να καταστείλουν το ανθρώπινο εκεί που δεν είναι δυνατό να το εκμεταλλεύονται, με τη μάταιη και απατηλή πεποίθηση της διατήρησης ενός συστήματος που είναι ήδη πτώμα σε αποσύνθεση. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση και ο Άξονας της Αντίστασης (Miḥwar al-Muqāwama) είναι τα τελευταία προπύργια για την υπεράσπιση της ιερής ουσίας της ανθρωπότητας.
Αυτά τα λόγια σου για κανόνες που αντικαθιστούν τους νόμους είναι και διαφωτιστική σε παγκόσμια ανάλυση. Πώς μπορεί να γίνεται ανεκτό οι σιωνιστές να επιτίθενται με θρασύτητα τόσο στους διεθνείς θεσμούς όσο και στο ίδιο το σώμα του διεθνούς δικαίου; Γιατί κανείς δεν αναλαμβάνει δράση, δεν λαμβάνει μέτρα κατά του Ισραήλ;
Θέλω να σου απαντήσω όπως ο Sayyed Hassan Nasrallah στην ομιλία του στις 14 ιουλίου 2006 στη Βηρυτό κατά τη διάρκεια του Πολέμου των 33 ημερών: «Δεν θα πω λέξη για τη διεθνή κοινότητα γιατί ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει μια διεθνής κοινότητα».
Στις δημόσιες παρεμβάσεις μου αναφέρομαι στις παραβιάσεις των εθνικών και διεθνών νόμων, που γράφτηκαν από τους ίδιους τους λευκούς ιμπεριαλιστές, με αποκλειστική πρόθεση να αποκαλύψουν τις εσωτερικές αντιφάσεις της βορειοδυτικής κοινωνίας.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η μικροσκοπική Ιταλία επιβεβαιώνουν τώρα με αυθάδη τρόπο την αδιαφορία τους σε αυτούς τους ίδιους παγκόσμιους φορείς, χάρη στους οποίους σκιαγράφησαν τις αιματηρές πολιτικές τους, ξεκινώντας με την εμφύτευση της σιωνιστικής αποικίας στην Παλαιστίνη το 1948. Ακολουθούν το Ισραήλ μέχρι την άβυσσο που το περιμένει.
Είναι μια απελπισμένη επιλογή από τη στιγμή που προφανώς έχουν χάσει τον έλεγχο των θεσμών που αναφέρετε. Και κυρίως επειδή «ο Βορράς Δύση, ενδιάμεσο και γεωγραφικά περιορισμένο κεντρικό-βασικό σημείο» έχει ευτυχώς ενάντια τον υπόλοιπο πλανήτη.
«Δεν είναι πλέον η μόνη κατεύθυνση που σημειώνεται και είναι προσβάσιμη στην πυξίδα των λαών. Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτωβρίου έσπασε τη βελόνα και δίδαξε μια νέα αίσθηση του προσανατολισμού», όπως έγραψα.
Θα είναι δυνατό να οικοδομηθεί μια αυθεντική διεθνής κοινότητα, να ξαναγραφτούν νέοι παγκόσμιοι νομικοί κανόνες όταν το Ισραήλ ηττηθεί ολοκληρωτικά και εκριζωθεί, οι άραβες συνεργοί-συνένοχοι του γκρεμιστούν κάτω και, προφανώς, μετά την απόλυτη κατάρρευση της ατλαντικής αποικιακής δομής.
Αυτή η μέρα είναι όλο και πιο κοντά. Συνεχίζουμε να είμαστε σταγόνα της επαναστατικής πλημμύρας του al-ʾAqṣā, για να διευρύνουμε τις βορειοδυτικές ρωγμές, να στηρίξουμε την Αντίσταση, τον Παλαιστινιακό Λαό.
Και η μεγαλειώδης, αδιαμφισβήτητη νίκη της 19ης iανουαρίου, που επιτεύχθηκε χάρη στους σώφρονες μαχόμενους, στους αμέτρητους μάρτυρες της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, του Λιβάνου, της Υεμένης, του Ιράκ. Στην ακραία ταλαιπωρία, βάσανα, σταθερότητα και θάρρος τους.
Θα είναι για πάντα γιγάντιοι φάροι για όλη την ανθρωπότητα. Είναι ανεξάρτητα από το μαρτύριο, χάρη στο ότι υπερβαίνουν τους εαυτούς τους για να θέσουν τα θεμέλια ενός μέλλοντος που θα κατοικηθεί από τα παιδιά που θα έρθουν. Είναι για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, με έναν τρόπο που πρέπει να κάνουμε δικό μας το συντομότερο δυνατό.
Ας μάθουμε να αγκαλιάζουμε τα ορμητικά τους βλέμματα γιατί, όπως μου είπε στη Βηρυτό μια λιβανέζα αδερφή – που επέλεξε να ζει σε έναν παλαιστίνιο καταυλισμό προσφύγων – δείχνοντας μου τα μάτια μιας ομάδας αγοριών που αποπνέουν χρώματα ιντιφάντα, αποφασιστικότητα και αγάπη: «Δεν χρειάζονται ρολόγια. Επανεπινοούν τον χρόνο. Είναι το αναπόφευκτο και το απρόβλεπτο μαζί».
* Filippo Kalomenìdis, ο Φίλιππος Καλομενίδης είναι συγγραφέας, ποιητής και πολιτικός ακτιβιστής. Δημοσίευσε “La direzione è storta. Reportage lirico sul Covid-19 e i virus del potere-Η κατεύθυνση είναι στραβή. Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid-19 και τους ιούς της εξουσίας” (2021) και, με το Collettivo Eutopia, “Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno. Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi-Για όλους, για καθεμία, για όλους, για τον καθένα. Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο της Ιταλίας στους τελευταίους” (2022). Ήταν σεναριογράφος για τον κινηματογράφο (Io sono con te-εγώ είμαι μαζί σου, 2010) και την τηλεόραση (μεταξύ των σειρών των οποίων είναι συγγραφέας, Il Grande Gioco-Το Μεγάλο Παιχνίδι, 2022).
8 Φεβρουαρίου 2025
[1] φιδεϊσμός
- α] Φιλοσοφικό ή θεολογικό σύστημα ή προσανατολισμός, που θεωρεί την πίστη ως μια μορφή γνώσης προγενέστερη και ανώτερη από τη λογική, που θεωρείται ανίκανη να φτάσει στις υψηλότερες αλήθειες. μια κλίση προς τον φιδεϊσμό βρίσκεται ήδη σε ορισμένα ρεύματα της πατερικής και μεσαιωνικής σκέψης, ιδίως σε αυτούς που επηρεάστηκαν από τον πλατωνισμό ή τον νεοπλατωνισμό και γενικά στους μυστικιστές. αλλά είναι πιο χαρακτηριστικό των σύγχρονων γραμμών σκέψης, τόσο μεταξύ καθολικών που είναι πρόθυμοι να αντιδράσουν στον ορθολογισμό του 18ου αιώνα, τόσο μεταξύ των μη καθολικών που υπογράμμισαν τον μη ορθολογικό, διαισθητικό, και «εμπειρικό» χαρακτήρα του θρησκευτικού γεγονότος. β] Κατ’ επέκταση, πνευματική ή πολιτική στάση που έχει τη βάση της στην a priori και άκριτη πίστη σε ένα συγκεκριμένο δόγμα.
- Damnatio memoriae, «καταδίκη της μνήμης». – Καταδίκη, που επιβάλλονταν στην αρχαία Ρώμη σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις, με αποτέλεσμα να διαγραφεί κάθε ανάμνηση (πορτρέτα, επιγραφές) των χαρακτήρων που θίγονταν από ένα τέτοιο διάταγμα.
- cogito: Στην καρτεσιανή φιλοσοφία, η πρώτη και αναμφισβήτητη βεβαιότητα που έχει το άτομο, ως σκεπτόμενο υποκείμενο, για την ύπαρξή του.
Μιχάλης ‘Μίκε’ Μαυρόπουλος contropiano.org
