18/08/2024
Το 2001, μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, το πυρηνικό δόγμα των ΗΠΑ άλλαξε. Η αναθεώρηση της πυρηνικής στάσης (NPR), Nuclear Posture Review νομιμοποιεί τη χρήση πυρηνικής εναντίον εχθρών για αμυντικούς σκοπούς λόγω επικείμενης απειλής.
Η αποτροπή βασιζόταν στην εγγύηση αμοιβαίας καταστροφής (Mutually Assured Destruction, MAD) που μέχρι το 2001 θεωρούνταν αναπόφευκτη συνέπεια της χρήσης πυρηνικών. Το στρατιωτικό δόγμα στο τέλος του ψυχρού Πολέμου περιελάμβανε τη χρήση της πυρηνικής σε συμβατικά θέατρα πολέμου.
Τα νέα πυρηνικά όπλα θα πρέπει να προκαλέσουν περιορισμένη ζημιά και να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ρωσίας και του «άξονα του κακού» Ιράν, Ιράκ, Βόρεια Κορέα, Κίνα και επίσης Λιβύη. Όπως αναφέρει ο καθηγητής Michel Chossudovsky, η NPR εγγράφει τη σύγκρουση για το καθεστώς της Ταϊβάν μεταξύ των σεναρίων στα οποία η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να ωθηθεί να καταφύγει στα πυρηνικά.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου αναπτύχθηκε μια ολοκληρωμένη στρατιωτική στρατηγική που συμφιλιώνει συμβατικά και πυρηνικά όπλα, κατασκευάζει αντιατομικά καταφύγια και χειρουργικές πυρηνικές κεφαλές, ικανές να μειώσουν τις παράπλευρες ζημιές, και εισάγει συμβατικές και κυβερνητικές δυνατότητες στα σχέδια του πυρηνικού πολέμου, γράφει η Elena Basile στο lantidiplomatico.it.
Σήμερα φτάσαμε στο κατώφλι της εφαρμογής αυτών των δογμάτων, όπως δείχνει ο πόλεμος στην Ουκρανία ενάντια σε μια πυρηνική δύναμη, τη Ρωσία. Για πολύ καιρό αναρωτιόμασταν πώς ήταν δυνατό για το στρατιωτικό δόγμα των Ηπα να σχεδιάσει τη διάβρωση της ισχύος της Μόσχας, un regime change, μια αλλαγή καθεστώτος, και τη διάλυση της ρωσικής Ομοσπονδίας, ώστε στη συνέχεια να προχωρήσει στην αντιμετώπιση του πραγματικού στρατηγικού αντιπάλου στον Ειρηνικό, την Κίνα, χωρίς να συνειδητοποιεί τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής σύγκρουσης που είναι εγγενής στον σχεδιασμό ενός πολέμου κατά πυρηνικών δυνάμεων.
Υπήρξαμε πολύ αφελείς. Οι πολλαπλές υπηρεσίες ασφαλείας των Ηπα, το Πεντάγωνο και οι ευρωπαϊκές υποτελείς υπηρεσίες του έχουν προχωρήσει πολύ περισσότερο και έχουν αναπτύξει μυστικές στρατιωτικές θεωρίες που προβλέπουν περιορισμένους πυρηνικούς πολέμους.
Η απαραίτητη θυσία του ουκρανικού και του παλαιστινιακού λαού, στην οποία θα μπορούσαν να προστεθούν ορισμένες περιοχές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής σε περίπτωση κλιμάκωσης, di escalation, έχει ληφθεί υπόψη προκειμένου να διαιωνιστεί η δυτική κυριαρχία σε έναν πολυπολικό κόσμο που οικονομικά και πολιτικά την αμφισβητεί.
Το παζλ φαίνεται τώρα να έχει εξηγηθεί σε εκείνους, όπως εγώ, που αγωνίστηκαν να αναρωτιούνται ποιος ορθολογισμός θα μπορούσε να υπάρχει σε έναν προγραμματισμένο πόλεμο εναντίον δύο πυρηνικών δυνάμεων όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Οι οικονομικές και εξοπλιστικές ολιγαρχίες δεν αποτελούνται από αφελείς ανθρώπους. Οι Blackrock, Vanguard και State Street, που έχουν στο χέρι το 80% της παγκόσμιας οικονομίας, γνωρίζουν τι διακυβεύεται, δεν αυτοσχεδιάζουν, σχεδιάζουν αυτό που θα φαινόταν αδιανόητο στον απλό πολίτη.
Ωστόσο, η κοινή γνώμη φαίνεται ατάραχη. Η λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης των εχθρών πέρασε στην Ευρώπη χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, όπως και η καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων κατά της σφαγής στη Γάζα.
Κανείς δεν φαίνεται να εκπλήσσεται πολύ από την απόφαση του γερμανικού Δικαστηρίου κατά των φιλοπαλαιστίνιων διαδηλωτών που φώναξαν το φρικιαστικό σύνθημα «ελεύθερη Παλαιστίνη από τον ποταμό στη θάλασσα», καταδικάζοντας έμμεσα το Ισραήλ στην καταστροφή ακριβώς όπως το Λικούντ και ο Νετανιάχου δεν αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη και θεωρητικοποιούν την επέκταση του Ισραήλ.
Στη δημοκρατική Γερμανία, ενώ η εξόντωση και τα βασανιστήρια ενός λαού είναι σε εξέλιξη, ένας διαδηλωτής καταδικάζεται επειδή φώναξε αυτό που διακηρύσσει ο εγκληματίας πολέμου Νετανιάχου για το Ισραήλ μπροστά στο Κογκρέσο των Ηπα εν μέσω αμέτρητων χειροκροτημάτων. Και τα πάντα καταπίνονται μέσα στο νυσταγμένο, υπνωτικό καλοκαίρι από μια μεσαία τάξη σκυλιασμένη στην αναζήτηση σχόλης και χαϊδεμάτων του εγωισμού της.
Η ξεκάθαρη αντίληψη είναι ότι όλα είναι πιθανά. Το συνολικό ΑΕΠ των G7 είναι χαμηλότερο από αυτό των Brics, αλλά οι δυτικές ελίτ συμπεριφέρονται σαν να έχουν την ίδια δύναμη που είχαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, μάχονται με τον υπόλοιπο κόσμο, επιβάλλουν κυρώσεις που επηρεάζουν τους πληθυσμούς, όχι τις ηγετικές τάξεις των λεγόμενων εχθρικών Χωρών, και έρχονται πίσω σαν μπούμερανγκ στις ίδιες τις δυτικές χώρες.
Επινοούν ανύπαρκτες απειλές και, αφού ανακηρύξουν εχθρούς τη Ρωσία και την Κίνα, εκπλήσσονται που αυτές οι χώρες προετοιμάζονται για τη στρατιωτική αντιπαράθεση. Δημιουργούν τον κόσμο και μετά λένε ότι πρέπει να κλείσουν ρεαλιστικά τους λογαριασμούς με τους εχθρούς που έχουν κατασκευάσει στο τραπέζι.
Υποστηρίζουν την εξόντωση των παλαιστινίων χωρίς την επιβολή μιας εκεχειρίας στη Γάζα, προσποιούνται ότι υποφέρουν από τους φόνους του Τελ Αβίβ του επικεφαλής διαπραγματευτή της Χαμάς και του νούμερο δύο της Χεζμπολάχ, μετά ξυπνούν και τραυλίζουν (όπως ο Ταγιάνι με τον Μπλίνκεν, come Tajani con Blinken) πως κάνουν ό,τι μπορούν για την απο-κλιμάκωση, per la de-escalation. Κράτη απατεώνες, αιματηρές δικτατορίες στρέψτε το άλλο μάγουλο στη βαρβαρότητα της μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή!
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
